Η ημέρα ήταν Τετάρτη, βραδάκι το 1994. Τότε ήμουν 7 ετών. Φορούσα τη φανέλα και περπατούσα δίπλα από τον πατέρα μου για 5-6 τετράγωνα που χώριζαν το μέρος που έμενα από το γήπεδο. Ήταν ένα ξεχωριστό βράδυ, καθώς η ομάδα μου, η Velez Sarsfield, έπαιζε στον τελικό του Copa Libertadores κόντρα στην Sao Paulo. Ένας βραζιλιάνικος γίγαντας που είχε κερδίσει πολλά τρόπαια.
Φτάσαμε νωρίς για να βεβαιωθούμε ότι θα φτάσουμε νωρίς στο πάρκινγκ και να περιμένουμε τους παίκτες να τους εμψυχώσουμε!
Το παιχνίδι ξεκίνησε και παρόλο που δεν έχω μια ανάμνηση από αυτό, θυμάμαι τα συναισθήματα νεύρων και απογοήτευσης καθώς οι Βραζιλιάνοι ήταν μπροστά με 1-0. Τα τελευταία λεπτά ήταν ίδια και τίποτε δεν άλλαζε. Αυτό σήμαινε ότι το ματς θα πήγαινε σε πέναλτι καθώς είχαμε κερδίσει 1-0 στο πρώτο.
Το τελικό σφύριγμα ακούστηκε και παράλληλα ήρθε η μεγαλύτερη ανάμνηση της νύχτας μου. Ήταν μια αίσθηση συντριπτικής εμπιστοσύνης. Είχα απόλυτη πίστη στον υπερήρωα μας.
Τον τερματοφύλακα μας Jose Chilavert.
Πρώτο πέναλτι. Γκολ!
Πρώτο πέναλτι για τους Βραζιλιάνους. Ο Chilavert σώζει.
Τα επόμενα πέναλτι έμπαιναν όλα μέχρι να έρθει το τελευταίο. Σουτ, δοκάρι και μετά το μόνο που έβλεπα ήταν καρέκλες που πετούν, μεγάλοι που κλαίνε και όλοι να αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Ήμασταν πρωταθλητές!
Ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι ένα κλαμπ της… γειτονιάς που δεν είχε κερδίσει ποτέ ένα διεθνές κύπελλο, είναι τώρα πρωταθλητές μπροστά από 92000 Βραζιλιάνους. Η σιωπή στο Στάδιο Morumbi ήταν κάτι που θυμάμαι…
Έγινε ο γύρος του θριάμβου.
Είναι μια αξέχαστη μνήμη ζωής με τον πατέρα μου που δεν είναι πλέον μαζί μας και ποτέ δεν θα έχουμε την ευκαιρία να το επαναλάβουμε.
Άφησε το πάθος του για αυτά τα χρώματα μαζί μου.
Τετάρτη 31 Αυγούστου 1994. Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τζόνι,
*** αθλητικογράφος στο Football Retro ***
