«Ένας σύζυγος είναι ό,τι απόμεινε από τον γκόμενο μετά την απονεύρωση»! Η Ελεν Ρόουλαντ απεβίωσε το 1950. Πρόλαβε όμως και άφησε σημαντικές ατάκες. Η εν λόγω… εξυπνάδα ήρθε να ταιριάξει γάντι, αποτυπώνοντας την τωρινή σχέση του Λιονέλ Μέσι με τη Μπαρτσελόνα. Μόνο που αυτή η “απονεύρωση” ουσιαστικά έχει συντελεστεί χρόνια τώρα. Τουλάχιστον τρία, ίσως και περισσότερο. Για την πλευρά του Αργεντινού όλο αυτό που συνέβαινε με τις αποτυχημένες κινήσεις της διοίκησης έμοιαζε με μία δοκιμασία της υπομονής του. Μία υπομονής που δοκιμάστηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εξελιχτεί σε θυμό. Κάπως έτσι λοιπόν μετά την οκτάρα από τη Μπάγερν ακολούθησε το αυτονόητο που προστάζει πως… όταν με κάποιον δεν μπορείς να βρεις άκρη, απλά βρες το τέλος.
Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει πάντα το τέλειο αντίο. Το 1964 ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο έφυγε με τον ίδιο τρόπο από τη Ρεάλ Μαδρίτης, αναγκάζοντας τον θυμωμένο θρυλικό πρόεδρο τη Ρεάλ Μαδρίτης, Σαντιάγο Μπερναμπέου, να μετονομάσει το σκάφος του από “Ξανθιά Σαΐτα” (σ.σ.: προς τιμήν του μεγαλύτερου παίκτη του συλλόγου) σε “ταπείνωση”. Για τη Μπαρτσελόνα είναι ακριβώς η ίδια κατάσταση. Σε αυτή τη βδομάδα των άγνωστων λέξεων όπως το “burofax” και των δικηγόρων που μεσολαβούν, με τις δύο πλευρές να μην μιλιούνται, όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες άπαντες θα περίμεναν κάτι διαφορετικό. Το αντίο του Μέσι να ήταν το τέλειο. Ενα τελευταίο παιχνίδι στις 10 το βράδυ. Ο Μέσι να περνάει από τη θύρα 10 που θα είχε πλέον το όνομά του. Πουγιόλ, Τσάβι, Ινιέστα, Ντάνι Αλβες, Μασεράνο, Ροναλντίνιο, Ετό, Ανρί, Κούμαν, Νέεσκενς, Μπακέρο και η οικογένειά του να τον περιμένει στο κέντρο του γηπέδου, όλοι φορώντας το 10 στην πλάτη. Και καθώς 110.000 cule οπαδοί θα άκουγαν από τα μεγάφωνα δακρυσμένοι τις περιγραφές των μυθικών γκολ του, εκείνος θα περνούσε στη σφαίρα της αθανασίας, φωνάζοντας “Visca el Barça“.
Ολ’ αυτά όμως δεν πρόκειται να συμβούν. Αυτός ο χωρισμός εξελίσσεται σε οδυνηρό διαζύγιο. Και άντε να εξηγήσεις σε όλα αυτά τα μωρά που μεγάλωσαν και έγιναν Μπαρτσελόνα, μαθαίνοντας μέσα από τις λόμπες του την ομορφιά του παιχνιδιού, ότι ο Μέσι δεν θέλει να παίξει ξανά με τα μπλαουγκράνα. Οι “haters” του χρεώνουν ήδη αχαριστία. Με τον ίδιο τρόπο που του χρέωναν πάντα πως έκανε ότι ήθελε. Αυτό το τελευταίο καταρρίφθηκε περίτρανα την τελευταία τριετία. Ολες οι κινήσεις του Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου, από τις επιλογές προπονητών και τις αποτυχημένες μεταγραφές, έως την από τηλεφώνου απομάκρυνση του τρίτου σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου και κολλητού του Μέσι, Λουίς Σουάρες, ήταν λες και στόχευαν στην καταστροφή της ομάδας και στο να απομακρύνουν το πιο ακριβό διαμάντι της.
Ο Μέσι λοιπόν κουράστηκε. Βαρέθηκε. Θέλει να ζήσει κάτι διαφορετικό. Είναι 33 ετών και έχει υπηρετήσει τη Μπαρτσελόνα 20 χρόνια. Ο,τι της έδωσε βέβαια, το πήρε πίσω. Σε χρήμα και δόξα. Μαζί, χέρι χέρι βίωσαν την κορυφαία περίοδο της ιστορία του club. Ενα υπέρτατα επιτυχημένο δούνε και λαβείν. Εδώ επομένως δεν χωράει ποιος φταίει, ποιος έκανε λάθος, ποιος είναι αχάριστος. Το ζήτημα όσο πολύπλοκο μοιάζει, άλλο τόσο απλό είναι τελικά. Ο Μέσι θέλει απλά να ευχαριστηθεί την τελευταία τριετία που έχει στο παιχνίδι. Θέλει να παίξει. Και αυτό είναι δικαίωμά του. Δικό του. Ούτε της Μπάρτσα, ούτε της εξάρτησης των οπαδών, ούτε των επικριτών του πληκτρολογίου.
Θα μπορούσε και η ομάδα να του επιτρέψει να ζήσει τα τελευταία χρόνια του στο γήπεδο όπως γουστάρει εκείνος. Να φύγει από τη μεγάλη πόρτα όπως ο Τσάβι και ο Ινιέστα. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά ο Μέσι φέρεται πρώτα να μίλησε στη διοίκηση, εξηγώντας την επιθυμία του και εισέπραξε άρνηση, πριν μπει στη διαδικασία του ψυχρού αιτήματος μέσω δικηγόρων. Κανείς πρόεδρος όμως δεν θα τον άφηνε έτσι απλά να αποχωρήσει. Θα έμενε στην ιστορία ως υπόλογος, ως ο πλέον καταστροφικός. Κατά συνέπεια και οι δύο στάσεις έχουν τη λογική τους. Ο παίκτης και ο σύλλογος έχουν τα δίκια τους.
Χωρίς τον Μέσι η Μπαρτσελόνα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ωστόσο, έχει το αιωνόβιο παρελθόν και το μέλλον της. Θα συνεχίσει, θα βρει τον δρόμο της. Θα νικήσει ξανά, θα κατακτήσει τίτλους και οι οπαδοί της θα βρουν άλλο ίνδαλμα για να φωνάζουν το όνομά του στο “Καμπ Νόου”. Ιστορικά ο Μέσι έχει περισσότερα να χάσει. Παρά την καθολική αγάπη που του έχει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, εκείνον δεν θα προλάβουν να τον λατρέψουν πουθενά με τον ίδιο τρόπο. Να γίνει δικός τους. Αυτό όμως είναι προσωπικό του θέμα. Σημασία για εκείνον φαίνεται ότι έχει περισσότερο η χαρά του παιχνιδιού. Και έστω για τα τελευταία του χρόνια στα γήπεδα κάνει κέφι να τη βρει στο πλευρό του αγαπημένου του Γκουαρδιόλα.
Δεν έχει καμία σημασία όλο αυτό το δικηγορίστικο μπλέξιμο. Τα μπερδέματα με τη ρήτρα και το συμβόλαιο. Εάν έχει δικαίωμα να φύγει ελεύθερος ο Μέσι ή όχι. Το ποιος θα είναι ο προορισμός ή εάν θα παραιτηθεί ο Μπαρτομέου. Ολο αυτό είναι απείρως μικρότερο από τη στεναχώρια που βιώνει ο μέσος οπαδός της Μπαρτσελόνα ανά την υφήλιο. Οι αναμνήσεις όλων εκείνων των εικόνων δόξας, όλα τα βράδια των προκρίσεων, των ανατροπών, των τίλων. Οι κούρσες και η μαγεία.
Ετσι είναι όμως και το ποδόσφαιρο. Οπως η ζωή. Ολα έχουν τις στιγμές τους. Και η επιθυμία του Μέσι αυτή τη στιγμή είναι που θα επικρατήσει. Επειδή και στον κόσμο της μπάλας ισχύει αυτό που ισχυριζόταν ο Μαρκ Τουέιν. Πως: “ Ο παράδεισος βρίσκεται πάντα εκεί που είναι η Εύα”. Και για τον ήρωά μας ο παράδεισος βρίσκεται στο να ανακαλύψει και πάλι τη χαρά του παιχνιδιού. Να ξαναπαίξει για τον Πεπ…
Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος στο gazzetta.gr
