Ντιέγκο Μαραντόνα: Ο Θεός, ο πανούργος Οδυσσέας και η υποκρισία

Αν δεν σε συγκινεί το ποδόσφαιρο, δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι Θεός. Και οι Θεοί δεν πεθαίνουν

238
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πανηγυρίζει το γκολ κόντρα στην Αγγλία
Γιάννης Ζέρβας
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στα social media. Στείλτε μας το δικό σας κείμενο με email ή ό,τι άλλο θέλετε.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι νεκρός. Έχουν περάσει πολλές ώρες, θα περάσουν και μέρες, όμως θα φαίνεται πάντα σαν κακόγουστη φάρσα, σαν fake news που θα περιμένεις να αποκατασταθεί η αλήθεια.

Όταν πεθαίνει ένας σπουδαίος, όλοι θυμούνται τα καλά, τονίζουν τα άσχημα και τα ελαττώματα, αλλά βγαίνουν μπροστά και γίνονται viral άσχετα πράγματα, ανάξια αναφοράς. Έτσι έγινε και με τον Μαραντόνα.

Σε αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσετε αφιερώματα και αναδρομή στα κατορθώματα του Θεού, αυτά τα ξέρουν όλοι. Θα διαβάσετε γιατί λατρεύτηκε ο Μαραντόνα, γιατί οι Αργεντινοί τον συγχωρούσαν ό,τι και να έκανε, όσο χαμηλά και να έπεφτε, όσο καραγκιόζης και να γινόταν.

Όσοι λάτρεψαν τον Ντιέγκο, το έκαναν αποκλειστικά και μόνο χάρη σε όσα έκανε στο γήπεδο. Ναι, πολλούς τους γοήτευσαν οι ατάκες στον Πάπα, οι ατάκες για την Αμερική, για τον πόλεμο, για τη φτώχεια. Όμως, στην τελική δεν μας νοιάζει ρε φίλε, τι είπε στον Πάπα. Αν ήταν ένας μέτριος παίκτης, θα το ήξερε κανείς αυτό; Το μάθαμε επειδή είναι ο Μαραντόνα.

Αν δεν σε συγκινεί το ποδόσφαιρο, αν δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει για δισεκατομμύρια κόσμο στον πλανήτη, αν δεν έχεις κλάψει, αν δεν έχεις πετάξει από τη χαρά σου, αν δεν σου έχει κοπεί η ανάσα, αν δεν έχεις κοιμηθεί το βράδυ μετά από αγώνα, αν δεν ζεις για τη στιγμή που η μπάλα θα κυλήσει στο χόρτο, δεν μπορείς να καταλάβεις τι ήταν ο Μαραντόνα.

Δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί είναι Θεός. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σήμαινε η ύπαρξή του, τι θα σημαίνει ο θάνατός του, όχι για την πολιτική και την κοινωνία, αλλά για το ποδόσφαιρο. Και ναι, το ποδόσφαιρο είναι σημαντικό κομμάτι και της κοινωνίας και της πολιτικής. Δεν θα μπορούσε να μην είναι και δεν θα έπρεπε να μην είναι.

Το ματς της Αργεντινής με την Αγγλία δεν ήταν απλά ένας προημιτελικός Μουντιάλ. Ούτε το “Χέρι του Θεού” ήταν απλά ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει. Ήταν μια ασύγκριτη νίκη των Αργεντινών απέναντι στους αντιπάλους τους και εχθρούς τους, που δεν θα την άλλαζαν ούτε με επικράτηση της χώρας τους στον Πόλεμο των Φώκλαντ. Ήταν μια εκδίκηση με πονηρό τρόπο, αλλά ποιος μεγάλος πόλεμος, ποια μεγάλη μάχη δεν κερδίζεται με πονηριά (όχι με προδοσία);

Το “Χέρι του Θεού” ήταν ο Δούρειος Ίππος του πανούργου Ντιέγκο, που σαν άλλος Οδυσσέας έμπασε μέσα στην Τροία τους συντρόφους τους ώστε να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα με την πολιορκία. Όταν πέρασε τη μισή Εθνική Αγγλίας και σκόραρε, ήταν η επίδειξη δύναμης, ότι αυτός ήταν ο νικητής, ότι δεν τους έβλεπε καν και όσο και να έσκουζαν για το γκολ με το χέρι, αν χρειαζόταν, θα τους ξαναπέρναγε όλους για να ξανασκοράρει σε κενή εστία.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Μαραντόνα θα είναι για πάντα ο Θεός για κάθε Αργεντινό. Γιατί τους έκανε περήφανους, τους έδωσε την αίσθηση της υπεροχής και της υπεροψίας, τους έκανε να αγαπήσουν τη σημαία και το έμβλημά τους ακόμα περισσότερο. Ήταν το δικό τους παιδί, το σπλάχνο τους, που ό,τι κακό και να έκανε, κανείς δεν θα του κρατούσε κακία. Γιατί ήταν ο Μαραντόνα και χωρίς αυτόν η Αργεντινή θα ήταν άλλη χώρα…

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα λατρεύτηκε ως Θεός για όσα έκανε με την μπάλα. Εκεί τον γνώρισε ο πλανήτης, έτσι τον αγάπησε. Ούτε για τη φιλία με τον Κάστρο, ούτε για το τατουάζ του Τσε στο μπράτσο, ούτε για την αίσθηση ταύτισης στο θέμα με τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις. Είναι Θεός γιατί αυτά που έκανε με την μπάλα στα πόδια ήταν θεϊκά, γιατί ήταν είδωλο, ίνδαλμα και ο λόγος που έβλεπε κάποιος ποδόσφαιρο.

Όλα γύρω του έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Αν δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο αλλά φρόντισες να ποστάρεις την ατάκα με τον Πάπα ή το τατουάζ του Τσε, με συγχωρείς, αλλά είσαι υποκριτής. Ακόμα και όσοι δεν τον είδαν με τα μάτια τους να παίζει λόγω ηλικίας, είναι σαν να τον έχουν δει, αφού η τεχνολογία, το ίντερνετ, οι μαρτυρίες, τα βιβλία τον ζωντανεύουν ξανά και ξανά. Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν και ο Μαραντόνα ήταν τέτοιος. Ένας αμαρτωλός και βρώμικος Θεός, όπως έχει πει ο Γκαλεάνο, αλλά ένας Θεός της μπάλας, του ποδοσφαίρου. Και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το ποδόσφαιρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή