Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε αργά το βράδυ της Κυριακής 18 Απριλίου η ανακοίνωση των 12 από τις πιο οικονομικά ευκατάστατες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Τότεναμ, Μίλαν, Ίντερ, Γιουβέντους) οι οποίες ενημέρωναν ότι προχωρούν στη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας (European Super League), ως αντίπαλο δέος στο Champions League, με άλλη μορφή όμως.
Ουσιαστικά, αυτό που πραγματοποίησαν ήταν ένα «πραξικόπημα» εναντίον της UEFA, αλλά και εις βάρος του ποδοσφαίρου. Όχι, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία είναι θεματοφύλακας του δημοφιλέστερου αθλήματος, όμως η ελιτίστικη νοοτροπία και λειτουργία μιας τέτοιας ολιγομελούς λίγκας θα βάλει οριστικά ταφόπλακα στο σπορ που αγαπάμε.
Σε προηγούμενο κείμενό μας αναφερθήκαμε στη σειρά «The English Game», η οποία αναφέρεται στα πρώτα βήματα του ποδοσφαίρου στη Βρετανία, πριν από σχεδόν 100 χρόνια. Τότε που ένα λαϊκό άθλημα ξεπηδούσε και ξυπνούσε τα πάθη, τα όνειρα, τις ελπίδες και τα πιο γνήσια συναισθήματα των ανθρώπων. Από τη «γέννησή» του, έδειξε πως θα κατακτούσε τον κόσμο και γι’ αυτό οι πλούσιοι της κοινωνίας το έβαλαν στο μάτι και θέλησαν να το χειραγωγήσουν για δικό τους όφελος και κέρδος.
Τώρα έρχονται μερικές αγγλικές ομάδες, που διοικούνται από Αμερικανούς τεχνοκράτες και ζάπλουτους Ρώσους και συνωμοτούν, μαζί με παραδοσιακές δυνάμεις και μεγαθήρια της Ευρώπης, για να το κρατήσουν δικό τους. Να αρπάξουν το ποδόσφαιρο από τα χέρια των φιλάθλων και να το παραδώσουν σε χέρια λίγων και εκλεκτών. Μην μπερδεύεστε, κανείς δεν υποστηρίζει πως στο ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα είναι όλα αγγελικά πλασμένα και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη φανέλα και το σήμα στην καρδιά.
Όμως, ακόμα και εν μέσω ακραίου καταπιταλισμού και φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος, το ποδόσφαιρο κρατούσε ζωντανές τις ελπίδες και τα όνειρα των θεωρητικά αδύναμων, καθώς ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας ή δυσχέρειας, στο γρασίδι παρατάσσονται 11 εναντίον 11 και όλα είναι πιθανά…
Διαβάστε επίσης: Αντίδραση των οπαδών της Λίβερπουλ για την προδοσία
Έτσι, μια μικρή ομάδα από το Λουξεμβούργο μπορούσε να αντιμετωπίσει έναν κολοσσό όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, και να απολαύσει τη μεγάλη αυτή πρόκληση, καταβάλλοντας όλες τις δυνάμεις της και διεκδικώντας όλες τις πιθανότητες για την υπέρβαση. Ο ρομαντισμός δεν είναι πλέον διάχυτος στο άθλημα, όμως είναι υπαρκτός, πηγάζει από το πάθος των ποδοσφαιριστών για καταξίωση, γεννιέται από τα τραγούδια και την αγωνία των οπαδών στις κερκίδες, ζει από το fair play των αντιπάλων και θεριεύει από την αγάπη στα χρώματα και τη φανέλα και από τη συγκίνηση στο γκολ και την κατάκτηση του τροπαίου.
Το ντόμινο που θα αδειάσει τα γήπεδα
Αν το εγχείρημα των 12 μεγαθηρίων καταφέρει και πάρει σάρκα και οστά, θα πρόκειται για ακόμα μια οδυνηρή ήττα για το ποδόσφαιρο, που μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει σε ανατροπή όλων όσων ξέραμε. Το άθλημα θα γίνει μια συμπαγής ελίτ πλουσίων, που θα βγάζουν λεφτά, θα τα μοιράζονται μεταξύ τους, θα παίζουν μεταξύ τους και θα αλληλοσυγχαίρονται χωρίς ντροπή.
Σιγά σιγά τα εισιτήρια θα γίνουν απλησίαστα για την κατώτερη οικονομικά τάξη, η είσοδος στα γήπεδα θα επιτρέπεται μόνο σε όσους μπορούν να καταβάλλουν το πανάκριβο αντίτιμο, όπως το ίδιο θα συμβεί και με τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα οποία θα πωλούνται ακριβά στους καταναλωτές που θα καλούνται να ξοδέψουν μια περιουσία για να γίνουν κοινωνοί του υψηλού θεάματος που θα προσφέρουν οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι αστέρες.
Με τη… συνδρομή της πανδημίας, τα γήπεδα θα ανοίγουν μόνο για μερικές χιλιάδες προνομιούχους, με τη δικαιολογία της διασποράς του ιού και της αποτροπής των επεισοδίων, ενώ ακόμα και οι ίδιοι οι κανονισμοί του ποδοσφαίρου θα μπορούν να αλλάζουν κατά το δοκούν, αλλοιώνοντας το άθλημα που λατρεύουν δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.
Το χρέος των φιλάθλων
Σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; Όχι δεν είναι πιο υπερβολικά από την απληστία των διοικήσεων και των ιδιοκτητών των ομάδων, που χρησιμοποιούν την επιρροή τους σε εκατομμύρια οπαδούς για να γλιτώσουν από τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν και να βάλουν πλώρη για υπέρογκα έσοδα, για αστρονομικά κέρδη, την ώρα που η φτώχεια, η ανεργία και η υγειονομική κρίση απειλούν ευθέως την ανθρωπότητα (και την ανθρωπιά) με αφανισμό.
Το ερώτημα είναι το εξής: Τι πρέπει να γίνει, τι μπορεί να γίνει, όχι μόνο για να αποφευχθεί αυτό το επικίνδυνο πραξικόπημα, αλλά για να αλλάξει εντελώς ρότα το ποδόσφαιρο έστω και την ύστατη στιγμή. Η απάντηση είναι προφανής και έρχεται αυθόρμητα: Μόνο οι φίλαθλοι, τα δισεκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλων που ζουν και αναπνέουν για τη στρογγυλή θεά, μπορούν και οφείλουν να μπουν μπροστά για να προστατέψουν αυτό που αγαπούν. Να προτάξουν τα στήθη τους, να παραμερίσουν τις διαφορές και τις διαφωνίες τους, να ξεχάσουν την αντιπαλότητα και το ατομικό συμφέρον τους και να βροντοφωνάξουν ΟΧΙ.
Μόνο ο λαός μπορεί να ξανακάνει λαϊκό το άθλημα, να το επαναφέρει στον δρόμο της αθωότητας, να το τραβήξει από τον βούρκο της χειραγώγησης και της εκμετάλλευσης, και από πανάκριβο προϊόν να το μετατρέψει ξανά σε κοινωνικό αγαθό. Με εμπάργκο, με άρνηση, με διαμαρτυρία και με καταδίκη κάθε ελιτίστικης νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Χίλιες φορές να επιστρέψει στα επίπεδα του ερασιτεχνικού παρά να μείνει στα χέρια όσων το βλέπουν ως ένα εργαλείο επιρροής και παραγωγής πλούτου.
