Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Μαΐου του 2004 και ήταν το τελευταίο παιχνίδι στο ιταλικό πρωτάθλημα. Η Μίλαν έπαιζε στο “Σαν Σίρο” με την Μπρέσια και αυτός θα ήταν ο τελευταίος αγώνας του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ένα όνομα, μία ιστορία.
Ο Μπάτζιο, πηγαίνει στην σέντρα, το κέρμα γυρνάει και έχει απέναντι του τον Μαλντίνι. Οι δύο αρχηγοί πρέπει να διαλέξουν. “Ποιος θα πάρει τη σέντρα”; “Ποιος θα διαλέξει εστία”; Ο Ρ. Μπάτζιο αποφασίζει με τον Μαλντίνι και οι δυο τους, ανταλλάζουν τα αναμνηστικά. Όπως γίνεται σε κάθε ματς άλλωστε. Το κλίμα φορτισμένο. Ο Μπάτζιο πρέπει να πει “αντίο” στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Έχει αποφασίσει, όμως. “Δεν θα κλάψω σήμερα, θα αποχωρήσω χωρίς δάκρυα”.
Ο αγώνας είναι στο 84′ και η Μίλαν νικάει ήδη 4-2. Το ματς δεν έχει σημασία και έχει κριθεί. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αποχωρεί από το γήπεδο και γίνεται αλλαγή. Την θέση του παίρνει ο Giuseppe Colucci και ο αρχηγός της Μπρέσια βγάζει για τελευταία φορά το περιβραχιόνιο από το χέρι του. Ο Μαλντίνι, ως αρχηγός της Μίλαν, πάει προς το μέρος του και τον χαιρετάει ξεχωριστά. Οι δυο τους άλλωστε έζησαν πολλά… “Ρομπέρτο…”, του φωνάζει και ο Μπάτζιο πηγαίνει προς το μέρος του.
Ο Μπάτζιο του δίνει μία αγκαλιά και του λέει “Πάολο”, με τα λόγια εκείνη την ώρα να είναι περιττά… Ο Μαλντίνι τον χτυπάει στην πλάτη πριν αποχωρήσει λέγοντας: “το ιταλικό ποδόσφαιρο, δεν θα είναι το ίδιο. Να το ξέρεις αυτό”, με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να κλαίει και να μην μπορεί να κρατηθεί. Με τον κόσμο να τον αποθεώνει και τον ίδιο να ζει (ίσως) την πιο φορτισμένη στιγμή στην καριέρα του…
