Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες όλων των εποχών. Ο Λεβ Γιασίν μεγαλούργησε στις δεκαετίες 1950 και 1960 φορώντας τη φανέλα της Ντιναμό Μόσχας και της εθνικής Ρωσίας. Πρόκειται για τεράστια μορφή του ποδοσφαίρου, ο οποίος ομολογουμένως άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν η θέση του τερματοφύλακα, αφού καθιέρωσε την ηγετική μορφή του γκολκίπερ.
Μέχρι τότε ο παίκτης που προστάτευε την εστία δεν είχε ενεργή συμμετοχή στο παιχνίδι, δεν ασχολιόταν κανείς μαζί του και δεν μιλούσε σε κανέναν. Ο Γιασίν ήταν πρώτος που άρχισε να κατευθύνει την άμυνά του, να βάζει τις φωνές στους συμπαίκτες του και να τους δίνει οδηγίες, καθώς ήταν ο μοναδικός που έβλεπε όλο το γήπεδο και όλες τις κινήσεις των ποδοσφαιριστών. Σίγουρα επρόκειτο για πρωτοπορία στο πόστο του πορτιέρο, εγκαθιδρύοντας μια νέα σχολή που προστάζει ο τερματοφύλακας όχι μόνο να μην είναι κομπάρσος και διακοσμητικός, αλλά ίσως η πιο σημαντική θέση στο γήπεδο.
Ο Γιασίν γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1929 στη Μόσχα. Η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή και έτσι αυτός εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα 18 του, όμως, έπαθε νευρικό κλονισμό και δεν μπορούσε να δουλεύει άλλο. Ωστόσο, έπαιζε στην ποδοσφαιρική ομάδα του εργοστασίου και έδειξε εκεί το ταλέντο του, με αποτέλεσμα να τον “τσιμπήσει” η Ντιναμό Μόσχας.
Πέρασε όλη την καριέρα του φορώντας τη φανέλα της Ντιναμό Μόσχας, κατακτώντας 5 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα και σημειώνοντας γενικά 326 συμμετοχές. Με την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης σήκωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1960, το 1964 έφτασε μέχρι τον τελικό, ενώ έχει και μια 4η θέση στο Παγκόσμιο του 1966, όταν αναδείχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας του τουρνουά. Στις τιμητικές διακρίσεις του συγκαταλέγεται και ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956. Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, ότι το 2002 επιλέχθηκε από τη FIFA στην Dream Team όλων των Μουντιάλ!
Συνολικά στην καριέρα του έκατσε 812 φορές κάτω από τα δοκάρια, κρατώντας το μηδέν σε 270 ματς. Κέρδισε τον σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων, όπως του μεγάλου Ιταλού Σάντρο Ματσόλα, ο οποίος το 1963, μετά από παιχνίδι Ιταλία-ΕΣΣΔ με τον Γιασίν να πιάνει πέναλτι, είχε πει: “Ο Λεβ Γιασίν παίζει ποδόσφαιρο καλύτερα από μένα”. Ωστόσο δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς η καριέρα του.
Το πρώτο του ματς με τη φανέλα της Ντιναμό Μόσχας ήταν σε ένα φιλικό ματς. Ο Γιασίν ρεζιλεύτηκε, καθώς δέχτηκε γκολ από τον… αντίπαλο γκολκίπερ, ως εκ τούτου το ντεμπούτο του ήταν πολύ άσχημο. Εκείνη τη σεζόν έπαιξε μόνο σε δύο αγώνες, μένοντας στον πάγκο. Πάντως, εξέλιξε τον εαυτό του, καθώς έπαιζε στην ομάδα χόκεϊ επί πάγου της ρωσικής ομάδας, αλλά και της Εθνικής, κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις. Αυτό φαίνεται ότι τον βοήθησε αρκετά, αφού εκπαιδεύτηκε σε ένα σπορ με κάτι… μικροσκοπικό να χρησιμεύει ως μπάλα. Και αφού έμαθε να αποκρούει αυτό το πραγματάκι, το να πιάνει την μπάλα του φαινόταν… παιχνιδάκι. Επέστρεψε στο ποδόσφαιρο και στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε το νταμπλ.
Συνήθιζε να ντύνεται από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα, έτσι του κόλλησαν το παρατσούκλι “Μαύρη Αράχνη” ή “Μαύρος Πάνθηρας”. Απέκρουσε πάνω από 150 πέναλτι στην καριέρα του, περισσότερα από κάθε άλλον γκολκίπερ, ενώ στα ρεπό του πήγαινε στην προπόνηση για να γυμνάσει τους νεαρούς τερματοφύλακες. Σήμα κατατεθέν ήταν το μαύρο καπέλο που φορούσε. Μάλιστα, στα κόρνερ το έβγαζε, έβγαινε και καθάριζε τη φάση και μετά το ξαναφόραγε!
Ο Λεβ Γιασίν ταλαιπωρούνταν ακόμα με τα νεύρα του και το αντιμετώπιζε με… τσιγάρο και ένα ποτήρι αλκοόλ. Είναι μέχρι σήμερα ο μοναδικός γκολκίπερ που έχει κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα, ένας απόλυτος θρύλος του ποδοσφαίρου. Το 1990, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο στομάχου, άφησε την τελευταία του πνοή. Η κηδεία του έγινε κρατική δαπάνη και φτιάχτηκε και άγαλμα προς τιμήν του.
Η ιστορία του Λεβ Γιασίν αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς ένας αθλητής, αλλά και άνθρωπος, καταφέρνει να ξεπεράσει τις αντιξοότητες, να δουλέψει και να εξελίξει το ταλέντο του, φτάνοντας στην καταξίωση και την καθολική αναγνώριση.
