Όλα ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια, ωστόσο ένα ήταν το γεγονός που άλλαξε για πάντα την Ιστορία της Ισπανίας: ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα, της βασκικής κοινότητας, το 1937 από τους Ναζί, που τότε συνεργάζονταν με τον δικτάτορα Φράνκο, αποτέλεσε σύμβολο του αγώνα των Βάσκων για ανεξαρτητοποίηση και… απελευθέρωση από το Ισπανικό Κράτος. Το μίσος για το Στέμμα και τη Χούντα παρέμεινε άσβεστο όλα αυτά τα χρόνια και το ποδόσφαιρο αποτέλεσε το όχημα με το οποίο το μίσος έγινε πολιτική και τρόπος έκφρασης.
“Arriba!! Arriba!! … que en euskadi se prepara … la revolucion …” (μετ. “Πάμε, Πάμε! Οι Βάσκοι ετοιμάζονται για την επανάσταση”! Αυτό το σύνθημα δονεί πάντα και προκαλεί τριγμούς συθέμελα στο “Σαν Μαμές”, το κάστρο της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Το καμάρι της Βασκωνίας δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα, που λειτουργεί σαν εταιρεία και έχει στόχο όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα και περισσότερα οικονομικά κέρδη. Η Αθλέτικ είναι το αποκούμπι των Βάσκων, το όπλο με το οποίο πολεμούν το ισπανικό κράτος, έχοντας πάντα ως διακαή πόθο, απωθημένο, στόχο ζωής, όπως θέλετε πείτε το, την ανεξαρτητοποίηση της Βασκωνίας.
Η ΓΙΟΥΧΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ
Βέβαια δεν είναι μόνο οι Βάσκοι που έχουν τέτοιες βλέψεις, αφού και οι Καταλανοί είναι το ίδιο ένθερμοι, και μάλιστα σε πιο προχωρημένο επίπεδο. Το δικό τους μέσο έκφρασης είναι η Μπαρτσελόνα και μπορείτε να καταλάβετε τι έγινε στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας (Copa del Rey) το 2015, όπου συναντήθηκαν οι δύο ομάδες. Στο “Καμπ Νου” έπαιξε ο εθνικός ύμνος της Ισπανίας και οι οπαδοί των δύο ομάδων βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν το αντι-εθνιστικό μένος τους γιουχάροντας και κουνώντας σημαίες με τα χρώματα της Βασκωνίας και της Καταλωνίας. Και όλα αυτά παρουσία του βασιλιά Χουάν Κάρλος… Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι Μπαρτσελόνα και Μπιλμπάο έχουν τα περισσότερα Κύπελλα του βασιλιά, όπως ονομάζεται ο θεσμός, αφού την κατάκτησή του τη βλέπουν ως μια νίκη ενάντια στο Στέμμα.
“Αυτό που κάνει ένα γήπεδο ιστορικό, δεν είναι η αρχιτεκτονική του, αλλά αυτά που έχουν συμβεί εκεί”, έχει δηλώσει για το “Σαν Μαμές” ο πρώην προπονητής της Μπιλμπάο, Μαρσέλο Μπιέλσα: “Το Σαν Μαμές έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί με την ομάδα”, συμπλήρωσε, δείχνοντας ολοφάνερα ότι ο “λάκκος των λεόντων”, όπως έχει χαρακτηριστεί η έδρα της Μπιλμπάο, είναι κυριολεκτικά μια αρένα και οι πιστοί που κάθονται στις κερκίδες εκφράζουν τη βούλησή τους για το αν το… θήραμα θα ξεσκιστεί από τα λιοντάρια.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΚΟΛ ΠΟΥ… ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΠΟΤΕ
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η επιτομή του αθλητή για τους Βάσκους δεν είναι απαραίτητα αυτός με το ανυπέρβλητο ταλέντο, που περνάει τους αντιπάλους του σαν σταματημένους και σκοράρει με όλους τους τρόπους. Σκοπός ύπαρξης του ποδοσφαιριστή είναι η ανωτερότητα, η αυτοθυσία και η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο. Ακλόνητο παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι το κορυφαίο γκολ που δεν μπήκε ποτέ: η τεράστια μορφή της Μπιλμπάο και της Ισπανίας, ο Τέλμο Θάρα, σε ένα ματς με τη Βαλένθια, εφορμούσε προς το τέρμα μόνος του, όταν συνειδητοποίησε ότι ο αντίπαλος τερματοφύλακας ήταν πεσμένος στο έδαφος και σφάδαζε στους πόνους. Τότε ο Θάρα, εν μέσω χειροκροτημάτων και αποθέωσης, πέταξε την μπάλα έξω προκειμένου να παρασχεθεί βοήθεια στον αντίπαλο κίπερ, κλοτσώντας περιφρονητικά μια κλασική ευκαιρία για γκολ…
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΝΤΕΡΑ
Ένα άλλο στοιχείο της βασκικής κουλτούρας και ιδεολογίας είναι αυτό της αυτάρκειας και της ανεξαρτησίας. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο στο ποδόσφαιρο, αφού διατηρεί τη λεγόμενη πολιτική της Καντέρα, δηλαδή τη στελέχωση της ομάδας αποκλειστικά με παίκτες που έχουνε ανατραφεί, κυριολεκτικά και… ποδοσφαιρικά, σε βασκικό έδαφος. Και όταν λέμε βασκικό έδαφος, εννοούμε τις περιοχές Biscay, Gipuzkoa, Álava και Navarre στην Ισπανία και Labourd, Soule και Lower Navarre στη Γαλλία. Ναι, η Αθλέτικ ζει εδώ και δεκαετίας αποκλειστικά με Βάσκους ποδοσφαιριστές, έχοντας καταφέρει τόσα πολλά αντλώντας το έμψυχο υλικό της από μια δεξαμενή μόλις 2 εκατ. ψυχών… Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι αυστηροί οπαδοί της δεν έχουν την απαίτηση να ανταγωνίζεται η ομάδα τους τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, κάτι βέβαια που επετεύχθη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αφού μετά τα δύο μεγαθήρια άνοιξαν κατά πολύ τη διαφορά τους. Ακόμα και ο έτερος βασκικός σύλλογος, η Ρεάλ Σοσιεδάδ, αναγκάστηκε να σταματήσει τη πολιτική της Καντέρα από το 1989, προκειμένου να επιβιώσει στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Ωστόσο, η πίστη στην παράδοση και ο ακραίος τοπικισμός θεωρούνται μεγαλύτερες αξίες στη Βασκωνία, από τη δίψα για ανάπτυξη και πρωταθλητισμό. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι αυτό που έχει καταφέρει η Μπιλμπάο τα τελευταία χρόνια, που έχει επανέλθει σε κορυφαίο επίπεδο και λαμβάνει μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εν μέσω τέτοιων δυσκολιών και συνθηκών, είναι ένα θαύμα! Για τους Βάσκους, όμως, που έχουν βιώσει τον διωγμό και τον ρατσισμό, σε σημείο για πολλά χρόνια να είναι παράνομη ακόμα και η γλωσσική διάλεκτός τους, ό,τι πρεσβεύει η Αθλέτικ Μπιλμπάο, είναι νόμος…
