Γράφει ο ΘΩΜΑΣ ΚΟΓΚΑΣ
Είναι κάποιες στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που όσα χρόνια και αν περάσουν μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας, μας σημαδεύουν και μας κάνουν να μην θέλουμε να τις ξεχάσουμε ποτέ. Για τον παρατηρητή και για κάθε έναν που αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο μια τέτοια στιγμή ήταν στις 28 Μαΐου 2017 στο στάδιο Ολίμπικο της αιώνιας πόλης, στην τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση του βασιλιά της Ρώμης.
Στην συνέχεια αυτού του κειμένου δεν πρόκειται να διαβάσετε ούτε μια μετριοπαθή κουβέντα για τον αιώνιο αρχηγό Φραντσέσκο Τότι. Όλο το κείμενο είναι μια προσωπική υπερβολή, όπως υπερβολική είναι και η λατρεία του κόσμου της Ρώμης, τουλάχιστον της μισής πόλης προς το δικό τους παιδί.
Όποιος έχει επισκεφθεί την αιώνια πόλη σίγουρα θα έχει παρατηρήσει ανάμεσα σε όλα αυτά τα αξιοθέατα που την κάνουν ένα ζωντανό μουσείο, αμέτρητα graffiti που απεικονίζουν τον μεγάλο αρχηγό της Ρόμα. Η γεωγραφία των graffiti που αφορούν τον Τότι επεκτείνεται από τις πιο κακόφημες περιοχές της πόλης μέχρι τις πιο chic και αυτές που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο κομμάτι του τουρισμού. Ανάλογη είναι και η χωροθέτηση με τους καταστηματάρχες που έχουν αφίσα στα μαγαζιά τους τον δικό τους μεγάλο βασιλιά της πόλης. Διάσημα restaurants, bars, café, μικρά μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ, ζαχαροπλαστεία στολισμένα με το πρόσωπο του Τότι λες και δεν πρόκειται για κάποιον ποδοσφαιριστή αλλά για κάποιον επίγειο Θεό.
Για τους κατοίκους της Ρώμης όμως και πιο συγκεκριμένα τους φιλάθλους της Ρόμα ο Τότι είναι όντως ένας επίγειος Θεός που ξεπερνάει τα στενά ποδοσφαιρικά όρια. Η παρουσία του και μόνο αρκεί για να προκαλέσει φρενίτιδα σε μια ολόκληρη πόλη, το να κυκλοφορήσει σαν απλός πολίτης είναι σχεδόν αδύνατο, είναι αλησμόνητες οι ιστορίες από τους Ρωμαίους ότι μεταμφιεζόταν όταν ήθελε να βγει για ένα ποτό στην Trastevere την πιο μποέμ περιοχή της Ρώμης, μια γειτονιά που όπως λένε και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι κρύβει την αληθινή ομορφιά και κουλτούρα αυτής της μαγικής πόλης.
Η Ρώμη είναι μια πόλη που όποιος έχει την χαρά να την έχει επισκεφθεί ή ακόμα καλύτερα να έχει ζήσει εκεί σε κάνει να την ερωτευτείς. Δεν είναι μόνο ότι αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο, όπως ειπώθηκε παραπάνω, που όπου σταθείς και όπου βρεθείς μαγεύεσαι από όλα αυτά που αντικρίζεις γύρω σου, αλλά είναι κυρίως αυτή η αύρα που αναπνέεις στον αέρα, η ατμόσφαιρα που σε κάνει να ερωτευθείς την πόλη και κάθε τι που σχετίζεται μαζί της. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Ρόμα. Η αντιμετώπιση της ομάδας θυμίζει περισσότερο αντιμετώπιση χώρας και λιγότερο ποδόσφαιρο: η Ρόμα είναι ένα είδος πατρίδας – το βασικό σύνθημα των οπαδών της είναι το «δεν την συζητάς, αλλά την αγαπάς».
Όλη αυτή η αντιμετώπιση της ομάδας έχει μια βασική συνέπεια. Μια πάρα πολύ σπάνια αγάπη για τους ποδοσφαιριστές που φοράνε την φανέλας της. Σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τη Ρόμα έγιναν στη συνέχεια και οπαδοί της ομάδας, λάτρεις της πόλης και ταυτισμένοι με όλο αυτό που αποπνέει η Ρώμη. Την λατρεία που σου δείχνουν, μολονότι δεν κερδίζεις τίποτα,δεν την ξεχνάς ποτέ. Στην κορυφή όλων αυτών βρίσκεται λοιπόν ο γιος του Enzo και της Fiorella ο Francesco.
Μια μέρα, κάπου στο καλοκαίρι του 1988 όπως έχει γράψει ο Zastro σε ένα υπέροχο longform αφιέρωμα για τον μεγάλο καπιτάνο, χτυπήσανε το κουδούνι της Fiorella κάτι γραβατωμένοι τύποι με μια βαλίτσα. Ήταν εντεταλμένοι talent scouts της Milan, τότε πρωταθλήτριας και επόμενης μεγάλης δύναμης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Εκείνη η βαλίτσα που είχαν μαζί τους οι scouts απ το Μιλάνο είχε μέσα 150 εκατομμύρια λιρέτες, 75 χιλιάδες ευρώ το 1988 για ένα παιδί 12 ετών. Η Fiorella είχε παγώσει, δεν είχε ξαναδεί ποτέ της τόσα λεφτά μαζεμένα. Κινητά δεν υπήρχαν, προσπάθησε να βρει τον Enzo, το τηλέφωνο το σήκωσε ο οικογενειακός φίλος Stefano Caira που τύγχανε να «ανακατεύεται» που λέμε με το ποδόσφαιρο. «Μη διανοηθείς και υπογράψεις κανένα χαρτί, ο Checco είναι κάτι το μοναδικό και η καρδιά του χτυπάει ήδη για τη Roma». Η Fiorella ευχαρίστησε ευγενικά τους γραβατωμένους κυρίους, πρόσφερε έναν καφέ στα γρήγορα και έκλεισε την πόρτα. Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν είναι 28 χρόνια αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης.
Το να γράψουμε την ποδοσφαιρική ιστορία και τα κατορθώματα του Τότι είναι περιττό. Το έχουν κάνει άλλοι πολύ καλύτερα από εμάς. Αυτό το κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσωπική υπερβολή για έναν άνθρωπο που κάθε λόγος του είναι σαν να μιλάει ο εκάστοτε Πάπας της πόλης και για έναν άνθρωπο που στον γάμο του με την Ilary Blasi συγκεντρώθηκαν 10.000 άνθρωποι φωνάζοντας του πασίγνωστο “un capitano, c’è solo un capitano” και μεταδόθηκε ζωντανά από την συνδρομητική τηλεόραση του Sky.
28 χρόνια που απέδειξαν σε έναν ποδοσφαιρικό και μη κόσμο που καθημερινά χάνει όλο και πιο πολύ τον συναισθηματισμό του και γίνεται ψυχρός, επαγγελματικός με μοναδικό σκοπό το όλο και μεγαλύτερο κέρδος, ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν αληθινά παραδείγματα πίστης και αγάπης. Η αγάπη του Τότι προς την ομάδα και την πόλη του θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε νέο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο αλλά και σε κάθε νέο γενικότερα ότι αξίες όπως η αγάπη, η οικογένεια, η πίστη και η ανιδιοτέλεια μετράνε ακόμα και σήμερα.
Τα δάκρυα του Τότι, των συμπαικτών του και των 70.000 φιλάθλων που βρεθήκανε εκείνη την μέρα 28 ΜαΊου 2017 στο στάδιο Olympico μπορεί να φαίνεται υπερβολική στον μέσο θεατή, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο τα δάκρυα ανθρώπων για το δικό τους παραμύθι με πρωταγωνιστή ένα παιδί της πόλης, ένα δικό τους παιδί. Από το Κολοσσαίο, στο Βατικάνο, την Fontana Di Trevi και από εκεί στην Villa Borghese, την Trastevere και την Piazza Di Spagna,καθώς περιπλανιέσαι και μαγεύεσαι από όλα αυτά που έχει να σου προσφέρει η Ρώμη, θα ακούσεις ιστορίες για τον Francesco. Άλλοι θα τον λατρεύουν, οι οπάδοι της Λάτσιο μπορεί να τον βρίζουν, άλλοι θα τσακώνονται για το πόσες Χρυσές Μπάλες θα έπρεπε να έχει κατακτήσει, όλοι θα έχουν πάντως κάτι να πουν για το δικό τους παιδί.
‘’Με ρωτάνε οι άνθρωποι, γιατί έμεινα όλη μου τη ζωή στη Ρώμη. Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Η Ρώμη είναι, φυσικά, οι Ρωμαίοι. Η Ρώμη είναι η Ρόμα. Είναι ο κόσμος για εμένα. Η ομάδα, η πόλη, η ζωή μου.’’ έχει δηλώσει ο ίδιος δείχνοντας τι σημαίνει πραγματικά Φραντσέσκο Τότι και Ρόμα. Βασικά δείχνοντας τι σημαίνει Ρώμη. Τελικά όντως είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι.
