Ούτε Βραζιλία ούτε Αργεντινή ούτε Ισπανία… Η πατρίδα του ποδοσφαίρου είναι η Βρετανία. Ο βασιλιάς των σπορ γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στα αγγλικά χωράφια, με το γρασίδι ακούρευτο και τα τέρματα χωρίς δίχτυα.
Όσοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο, αλλά ακόμα και όσοι δεν είναι και… φανατικοί, πρέπει να δουν τη μίνι σειρά του Netflix, “The English Game”. Μια πολύ όμορφη ιστορία για τη γέννηση του ποδοσφαίρου, πώς ξεκίνησε και πώς ξεσήκωνε τα πάθη και τα πλήθη, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Λίγοι ξέρουν ότι επρόκειτο για το σπορ των πλουσίων. Οι κεφαλαιοκράτες και φεουδάρχες της βρετανικής γης οργάνωσαν το άθλημα και θέσπισαν την αρχαιότερη διοργάνωση, το FA Cup, ή αλλιώς το Κύπελλο της Αγγλίας. Οι πόλεις, κωμοπόλεις και επαρχίες ζούσαν για την ημέρα του αγώνα, όπου δεν συγκρούονταν μόνο ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά οι δύο κοινωνικές τάξεις.
Οι πλούσιοι εργοστασιάρχες, ξεκούραστοι σωματικά και ψυχικά, είχαν τον χρόνο και την άνεση να προπονούνται και να συνθέτουν σύνολα που τα πήγαιναν εξαιρετικά τόσο στη δύναμη όσο και στην ποιότητα. Από την άλλη, οι καταπονημένοι εργάτες, κουρασμένοι από τον μόχθο της επιβίωσης και του μεροκάματου, πάσχιζαν να κάνουν περήφανους φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και συμπολίτες, όμως με λιγοστές πιθανότητες για κατάκτηση του τροπαίου. Καμία εργατική ομάδα δεν είχε καταφέρει να κερδίσει το Κύπελλο…
Μέχρι που ο πρόεδρος και ιδιοκτήτης εργοστασίου της Ντάργουιν έφερε στην ομάδα και την πόλη δύο Σκωτσέζους ποδοσφαιριστές, από την Πάρτικ. Ο Φέργκους Σούτερ και ο Τζίμι Λαβ ήταν οι πρώτοι που πληρώθηκαν για να παίξουν ποδόσφαιρο, οι πρώτες μεταγραφές δηλαδή στο ακόμα ερασιτεχνικό βρετανικό ποδόσφαιρο. Παράλληλα όμως δούλευαν στο εργοστάσιο βαμβακοπαραγωγής…
Όμως, αυτό δεν ήταν αποδεκτό ούτε νομικά ούτε ηθικά. Η Ομοσπονδία απαγόρευε σε οποιονδήποτε να πληρωθεί για να παίξει ποδόσφαιρο, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να αποτρέψει το άθλημα από το να γίνει… εμπόριο και επάγγελμα. Ναι, καλά διαβάσατε…
Ο Σούτερ έμελλε να αλλάξει το άθλημα και τον τρόπο σκέψης και αντίληψης τόσο των πλουσίων όσο και των εργατών. Η αρχή είχε γίνει, τα πρώτα χρήματα είχαν πέσει και η δίψα για κατάκτηση του τροπαίου έκανε τους προέδρους και ουσιαστικά μοναδικούς χρηματοδότες των ομάδων να ονειρεύονται την κορυφή, με κάθε κόστος. Αλλά αυτό δεν άρεσε στην Ομοσπονδία, η οποία απαρτιζόταν ως επί το πλείστον από ποδοσφαιριστές της μεγαλοαστικής τάξης.
Ο Άρθουρ Κανέρτ, μετέπειτα πρόεδρος της Αγγλικής Ομοσπονδίας, κατάλαβε ότι το ποδόσφαιρο, όσο και να το “φυλάκιζαν” οι συμπατριώτες του, θα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Ήταν πολύ, πάρα πολύ στενά τα βρετανικά σύνορα για να συγκρατήσουν ένα κίνημα, ένα ορμητικό κύμα, ένα σπορ που εξίταρε όλο τον κόσμο, ασχέτως καταγωγής, γλώσσας, κοινωνικού ή οικονομικού στάτους. Οι Κυριακές είχαν αποκτήσει νόημα για όλους, η αντιπαλότητα ήταν τεράστια, τα πάθη ξεχείλιζαν και δεν άργησαν και τα επεισόδια…
Μια σειρά με όμορφη πλοκή, ατμοσφαιρική, με ωραία κοστούμια, γλώσσα και σκηνογραφία, που σε μεταφέρει χωρίς να το καταλάβεις σε εκείνη την εποχή. Τότε που το ποδόσφαιρο έκανε τα πρώτα του δειλά αλλά σταθερά βήματα, ξεκινώντας το ταξίδι του από τα αγγλικά λιβάδια για να κατακτήσει όλο τον πλανήτη. Η δίψα για νίκη, για διάκριση, για το τρόπαιο κυριαρχούσε και το να παίζεις για τη φανέλα και την πόλη σου ήταν ύψιστη τιμή. Και παράλληλα ατιμία αν έπαιρνες έστω και μία δεκάρα για αντάλλαγμα…
Τελειώνοντας η σειρά αφήνει το πάντα διαχρονικό μήνυμα που πρέπει να στέλνει ο αθλητισμός: Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο, την ελπίδα και φυσικά τη γλυκιά γεύση της νίκης και της κορυφής. Ο καλύτερος ας κερδίσει και ας απολαύσει τον σεβασμό του ηττημένου. Παρά τις όποιες διαφορές και κοινωνικές ανισότητες, είναι 11 απέναντι σε 11, μια μπάλα ανάμεσά τους και όλα μπορούν να συμβούν…
