Ημέρες δύσκολες για όλη την υφήλιο. Ημέρες όπου σχεδόν 3 δις άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους με σκοπό την προστασία της υγείας τους, αλλά και την προστασία των οικογενειών τους. Ημέρες αβεβαιότητας για το τι θα ακολουθήσει έπειτα από όλη αυτή την περιπέτεια που λέγεται κορονοϊός. Μακριά από κάθε δραστηριότητα που καθημερινά την βλέπαμε σαν ρουτίνα αλλά τελικά καταλάβαμε ότι μας δίνει τόση ζωντάνια μέσα στην ημέρα μας. Μακριά από αγάπες…. Μια από αυτές τις αγάπες που έχουμε αναγκαστεί να αποχωριστούμε είναι και το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο που βλέπουμε καθισμένοι όλοι μαζί στον καναπέ μας, το ποδόσφαιρο που βλέπουμε στο γήπεδο, το ποδόσφαιρο που παίζουμε όντας μέλος μιας ομάδας, το ποδόσφαιρο του δρόμου, της αλάνας, της πλατείας που μια μπάλα αρκούσε για να σε γεμίσει ζωή και να σε κάνει να ξεχάσεις τους όποιους προβληματισμούς και σκέψεις σε ταλαιπωρούν.
Ίσως όλο αυτά να ακούγονται και να είναι υπερβολικά όταν ένας ιός σκοτώνει και έχει εγκλωβίσει δις ανθρώπων στα σπίτια τους, όμως τελικά την διαφορά στην ζωή μας την κάνουν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα τα καθημερινά που πολλές φορές τα θεωρούμε ασήμαντα αλλά όταν τα χάνουμε καταλαβαίνουμε την μεγάλη αξία τους και το πόση ζωντάνια δίνανε στην ρουτίνα μας. Μια ρουτίνα που την αναφέρουμε πάντα με αρνητική σημασία αλλά που όλοι αυτή την στιγμή θα θέλαμε να είχαμε.
‘’Συχνά είναι πεδίο κοινωνικών ζυμώσεων και έκφραση ιδιαιτερότητας. Συμβάλλει στην παγκοσμιοποίηση αλλά ταυτόχρονα διαφοροποιεί. Είναι τέχνη, όπως η μουσική ή ο κινηματογράφος. Αλλά με στοιχεία πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση και για αυτό είναι τόσο αγαπητό άθλημα.’’ μου είχανε πει κάποτε για το ποδόσφαιρο.
Μια μπάλα ποδοσφαίρου είναι εξίσου παγκοσμιοποιημένο σύμβολο όπως η ροκ μουσική, το τζιν παντελόνι, οι τηλεοπτικές σειρές.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα φαινόμενο. Ένα φαινόμενο ικανό να αλλάξει την πορεία ολόκληρων λαών μέσα στην ιστορία. Ο εμφύλιος της Ακτής Ελεφαντοστού που σταμάτησε έπειτα από παρέμβαση του Didier Drogba, η προσπάθεια των Χίτλερ και Μουσολίνι να ασκήσουν την προπαγάνδα τους μέσω του ποδοσφαίρου, καθώς και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 είναι τα παραδείγματα για να αναδείξουμε την επιρροή που μπορεί να ασκήσει αυτό το σπορ. Ένα σπορ που μπορεί να στείλει στα ουράνια ένα ολόκληρο έθνος, αλλά και να το ρίξει στα τάρταρα μέσα από μια αποτυχία που θα επιφέρει συγκρούσεις , βία, ακόμα και πολέμους.
Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου, ότι το ποδόσφαιρο είναι μια θρησκεία χωρίς απίστους.
Το ποδόσφαιρο πάνω απ’όλα όμως είναι η έκφραση που αποτυπώνεται στο πρόσωπο του παιδιού στην φαβέλα του Ρίο, στο πρόσωπο ενός μπόμπιρα στο Τζιμπουτί της Αφρικής, στα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών όλου του κόσμου. Εκεί κρύβεται η πραγματική αλήθεια και η πραγματική αξία για το ποδόσφαιρο. Αυτές οι αθώες ψυχές που αγωνίζονται καθημερινά να επιβιώσουν σε έναν άδικο κόσμο που δεν τους προσφέρει ούτε τα απαραίτητα όπως είναι η τροφή, το νερό, η περίθαλψη και η στέγαση , βρίσκουν χαρά παίζοντας ποδόσφαιρο. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ξεχνάνε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν, δεν αγωνιούν για το δύσκολο πρωί που ξημερώνει αλλά ρουφάνε τις στιγμές χαράς που τους προσφέρει μια μπάλα. Και εκεί ακριβώς είναι που βρίσκεται η μαγεία του ποδοσφαίρου.
Θα είναι πάντα το παιχνίδι εκείνο που παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος τον βοηθάει να ξεφύγει για λίγο από όσα τον ταλαιπωρούν, να ξεχάσει και να γεμίσει την ψυχή του με το αίσθημα της χαράς.
Σε αυτές τις δύσκολες μέρες για όλους, αυτό είναι το μεγαλύτερο γκολ που μπορούμε να βάλουμε. Γιατί αυτό ακριβώς είναι και το πραγματικό νόημα της ίδιας της ζωής. Να κάνεις αυτό που σε χαροποιεί και να έχεις στην ζωή σου ανθρώπους που γεμίζουν την καθημερινότητα και την ψυχή σου. Και αν καμιά φορά δεν νιώσεις καλά να θυμάσαι ότι μια μπάλα θα είναι πάντα εκεί για να σε πάρει αγκαλιά και καθώς θα παίζεις μαζί της θα θυμηθείς ότι η αγάπη κρύβεται στα πιο απλά πράγματα…
