ΟΚ, πρόκειται περί φανερής προβοκάτσιας, σε ό,τι αφορά τον τίτλο. Σε μία χρονιά που είχε τα κλασικά ετήσια τουρνουά, που η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το τρίτο διαδοχικό Κύπελλο Πρωταθλητριών της, που η Γαλλία πήρε ξανά το τρόπαιο του παγκόσμιου πρωταθλητή, που ο Νόβακ Τζόκοβιτς από το πουθενά κέρδισε δύο Major, που ο Κανέλο Άλβαρες ανάγκασε τον Γκενάντι Γκολόφκιν στην πρώτη ήττα του στο ρινγκ, που έγιναν οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, που οι Γουόριορς έκαναν το back2back στο ΝΒΑ, που η Κατερίνα Στεφανίδη συνεχίζει να είναι ασυναγώνιστη, επιπέδου Γελένα Ισινμπάγεβα πια, στο άλμα επί κοντώ, μία στιγμή στο χορτάρι του γκολφ, με πουτ, μπέρντι και τρύπες να είναι η κορυφαία του 2018. Μία στιγμή που ούτε καν αφορά σε ένα Masters, που επί της ουσίας πρόκειται για ένα υποτουρνουά ενός τουρνουά, που δεν είναι μία μάχη Ευρώπης-Αμερικής, η οποία έρχεται. Δεν είναι, βέβαια, η Αγκούστα, που ο Τζακ Νίκλαους κέρδισε πριν από 32 χρόνια, όταν ήταν 46 ετών.
Όμως…
Κοιτάξτε αυτό. Όταν η Ρέιτσελ Νίκολς, η μπριόζα παρουσιάστρια της εκπομπής «The Jump», ανέβασε αυτό το βίντεο, ένας ακόλουθος στο instagram έκανε την παρομοίωση με τον Μωϋσή. Μπορεί να μην ήταν η πιο επιτυχημένη, όμως ανέδειξε το περίσσευμα φαντασίας που η μεταφορά, ένα υπέροχο ανθρώπινο δημιούργημα, μπορεί να αναδείξει στον άνθρωπο, όταν η λογική του αποφασίζει να ψυχαγωγηθεί (κάτι που ονομάζουμε πνευματικότητα). Και μπορεί από γκολφ να μην σκαμπάζουμε πολλά -και μόνο επειδή όπου υπάρχουν άνθρωποι, πρόσωπα που κάνουν γκριμάτσες, μπορούμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε- αλλά κάτι ξέρουμε από στιγμές.
Οπότε, ακόμα και αν ο χαρακτηρισμός ήταν απολύτως σοβαρός και προκαλούσε αλγεινή εντύπωση, θα έπρεπε τουλάχιστον να καταλογιζόταν το δέος από την εικόνα, από τον κόσμο που ακολουθούσε τον Τάιγκερ Γουντς στην αχανή έκταση της Ιστ Λέικ στην Ατλάντα, στη 18η τρύπα, ώστε να νικήσει σε ένα παιχνίδι της σειράς του Tour Championship. Η τελευταία νίκη του ήταν πριν από πέντε χρόνια. Και ο αγώνας του Ryder Cup, μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, που αρχίζει οσονούπω, είναι το πρώτο του τέτοιο τουρνουά από το 2012.
Το γκολφ, βέβαια, στα ημέτερα δεν θεωρείται σπορ, όπως και το σκάκι, υπό μία έννοια. Δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση, άπαξ και υπερέχει το λαϊκό στοιχείο και οι καταβολές, που δεν έχουν σχέση με τη συγκεκριμένη ευγένεια. Παραμένει, δε, ένα σπορ πλουσίων και αυτό είναι δυσκολοκατάβλητο. Όμως, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι ξέρουμε ή έχουμε ακουστά τον Τάιγκερ Γουντς, ακόμα και αν αυτό είναι μέσω της περίφημης αφοριστικής τοποθέτησης του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, «ο κορυφαίος ράπερ του κόσμου είναι λευκός (Έμινεμ) και ο κορυφαίος γκόλφερ μαύρος». Κι αν δεν μας απασχολεί το γκολφ, αλλά τα σπορ εν γένει, ο Τάιγκερ Γουντς ήταν ένα από τα φαινόμενα του αθλητισμού προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και ένας ανίκητος άνδρας, όταν πια διέβη τον Ρουβίκωνα της ενηλικίωσης. Η φράση, που παραπέμπει στον Ιούλιο Καίσαρα, ουδόλως ανακριβής είναι, διότι πλήρωσε τις συνέπειες όλης της φαινομενικής ύπαρξής του, ειδικά με το σκάνδαλο με τις συναπτές απιστίες στην πρώην σύζυγό του, Έλιν Νόρντγκρεν, που την αφήνω εδώ, έτσι, να υπάρχει.
Από την πρώτη εξομολόγηση γυναίκας ότι πήγε με τον Γουντς, ενώ διαβιούσε ζωή οικογενειάρχου, θαρρείς πως τα στόματα δεν θα σταματούσαν ποτέ να κλείσουν. Τον έστειλαν κλινική σεξουαλικής απεξάρτησης, τέτοια ήταν η κρίση για την κατάστασή του και την έκκριση τεστοστερόνης. Και όταν γύρισε, πια, στα γήπεδα, δεν ήταν ο ίδιος. Ήταν για λύπηση. Δεν πλησίαζε καν να νικήσει τουρνουά. Και δάχτυλα πληκτρολογούσαν γράμματα που τον αφορούσαν, που έφτιαχναν προτάσεις ελπίδας και απογοήτευσης, που προσπαθούσαν να εξηγήσουν την εντυπωσιακή καθίζηση, που με εντυπωσιακή σιγουριά έφταναν στο επιμύθιο πως ήταν τελειωμένος. Στο US Open του 2006, ο Γουντς καθόταν στο box του Φέντερερ και μόνον η ταμπέλα της φιλίας τους ήταν μία ξεγυριστή λαϊφσταϊλάτη στιγμή. Και μετά ήρθε το σκάνδαλο και ο δεύτερος αποστασιοποιήθηκε, διότι, τουλάχιστον ως τώρα, στηρίζει μέχρι μυελού οστέων την ιδανική ζωή ενός άντρα που συστήνεται από χίλιες μπάντες ως role model.
Ακόμα και αυτή που δεν ήταν στην Ιστ Λέικ θα λένε ότι έκαναν πικνίκ και ότι ακολούθησαν τον 42χρονο, μόλις λίγες μέρες πριν παρωχημένο και ξεχασμένο από τον ίδιο τον Θεό των μπαστουνιών Γουντς ως την τελευταία τρύπα, για την 80ή νίκη του Γουντς στην PGA Tour (μόλις 2 πίσω από τον απόλυτο ρέκορντμαν και την πρώτη μετά το 2013 και το Bridgestone International. Έγινε πρώτο θέμα αύθις και αμέσως στα πιο δημοφιλή αμερικάνικα δίκτυα και ο κόσμος άρχισε να μιλάει για αυτόν όπου μιλάνε για σπορ στις ΗΠΑ. Οι τέσσερις εγχειρήσεις στην πλάτη. Τα βιβλία του, με προμετωπίδα την τελευταία βιογραφία του, που αναφέρεται στον μπαμπά του, Ερλ. Όλα αυτάδ τώρα αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Μέχρι την Κυριακή, ήταν απλώς η προσπάθεια ενός αθλητή που για πολλά χρόνια δεν μπορούσε να αισθανθεί την ανακούφιση της νίκης. Τώρα, μοιάζουν με σημάδι από την ιστορία. Και κάτι που σημαίνει πολλά για τον κόσμο τώρα. Μία σχεδόν κλωνοποιημένη υπόσταση, που ταλαντεύεται ανάμεσα στις Ώρες.
Οπότε, αν δεν είναι εφικτό να στηριχθεί ο τίτλος, ο κόσμος που τον ακολούθησε και που πανηγύρισε έξαλλα είναι στιβαρό επιχείρημα ώστε να μην θεωρηθεί εντελώς άσχετος και ανυπόστατος. Είτε επιστρέφει ο Τάιγκερ Γουντς ή όχι (και αυτό είναι κάτι που επί της ουσίας δεν μας αφορά, εκτός αν κάνει ένα «Νικλάους» στην Αγκούστα ή αλλού, που τότε θα είναι πολύ ενδιαφέρον λόγω της ηλικίας του), η συγκεκριμένη στιγμή υφάνθηκε από τις μοδίστρες της ονείρωξης των ανήλικων για το πώς πρέπει να είναι τα σπορ. Ή μάλλον όχι. Για το πώς είναι. Δεν είναι αναληθές να ειπωθεί ότι είτε πιάσουν το μπαστούνι είτε τη γραφίδα, αυτό το στιγμιότυπο είναι μία ρεαλιστική ματιά στον επαγγελματικό προσανατολισμό για εκατοντάδες παιδιά, που με ανοιχτό το στόμα από το δέος και τη συγκίνηση κοιτούσαν τις ορδές του κόσμου να περιμένουν δύο χτυπήματα λες και ήταν η Πρωτοχρονιά στη Νέα Υόρκη.
