Ο τελικός στη «Sinan Erdem Dome», το βράδυ της Κυριακής (21:00) είναι για τον Ολυμπιακό η ευκαιρία να ολοκληρώσει το ταξίδι στο μύθο του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πολλά πράγματα ακόμα να κάνει, αλλά ότι αν το καταφέρει απέναντι στη Φενέρμπαχτσε, θα έχει κάνει μία πλήρη διαδρομή με βάση την ιστορία, όσο κι αν αυτή καταφέρνει να σε εκπλήξει κάθε φορά που μετατρέπεται σε ζωή. Μπορεί, δηλαδή, να γίνει η πρώτη ομάδα που καταφέρνει το εξής μίγμα: Τρεις φορές σε έξι χρόνια, με back2back και νίκες επί των δύο πολυνικών ομάδων του θεσμού και με επικράτηση επί ομάδας μέσα στην έδρα της. Ό,τι διακυβεύεται ιστορικά για τον συγκεκριμένο σύλλογο αύριο το βράδυ το 2011 αποτελούσε ένα παραμύθι, πέρα από κάθε φαντασία. Έξι χρόνια από τότε που η Σιένα έστειλε την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, την πρώτη χρονιά του στον πάγκο του Ολυμπιακού μετά το 1999, στο καναβάτσο και που έκανε τους αδελφούς Αγγελόπουλους να πάνε κόντρα στην έξαψή τους, η οποία κάπως ακόμα και τότε φαινόταν ότι δεν είχε νόημα, η συγκεκριμένη ομάδα κυνηγά κάτι που δεν έχει γίνει ξανά. Η μόνη φορά που γηπεδούχος έχασε τελικό στην έδρα του ήταν η Κίντερ Μπολόνια στο «Παλαμαλαγκούτι» το 2002, από τον Παναθηναϊκό. Και η μόνη άλλη φορά που ομάδα έχασε παιχνίδι στη χώρα της ήταν το 1990, όταν η Γιουγκοπλάστικα νίκησε την Μπαρτσελόνα στη Σαραγόσα.
Στην κλίμακα του κινήτρου ένας τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών αποτελεί από μόνος του μία κατάσταση που η γοητεία της σου γεμίζει τα πλεμόνια και η υπερένταση, συνολικά, μπορεί να απλώσει ομίχλη για μία μέρα σε όλο τον πλανήτη. Όταν, ωστόσο, το διακύβευμα είναι τόσο βαρύ, που να ξεφεύγει από το πλαίσιο της μίας νύχτας και να έχει να κάνει με τη μυθιστορία του συλλόγου, τότε χρειάζεται εξισορρόπηση. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό τι πρόκειται να πετύχει ο Ολυμπιακός σε περίπτωση που νικήσει τη Φενέρμπαχτσε, όπως δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό τι πρόκειται να πετύχει ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, σε περίπτωση που κατακτήσει το 9ο Κύπελλο Πρωταθλητριών του με πέμπτη διαφορετική ομάδα (Παρτίζαν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκός). Έχουν περάσει άλλωστε 25 χρόνια από την πρώτη φορά που, στην ίδια πόλη, μία ομάδα του διέπρεψε, κάνοντας την έκπληξη, όταν, δηλαδή, η Παρτίζαν νίκησε την Μπανταλόνα με το σουτ του public enemy Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο, στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά ενώ στη δεύτερη περίπτωση πρόκειται για ένα πρόσωπο, που προφανώς είναι το ευσεβέστερο εν ενεργεία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, άπαξ και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει βάλει χαρτοπετσέτες μέσα στο στόμα και μιλάει στα περιστέρια του σαν τον Μάρλον Μπράντο ως συνταξιούχος Βίτο Κορλεόνε, στην πρώτη είναι ένας οργανισμός που σαν χθες έμοιαζε ότι δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Ο Ολυμπιακός, στην πορεία όλων αυτών των χρόνων, καταλαβαίνει τι έκανε ο Παναθηναϊκός και γιατί, ενώ είχε την ποιότητα να τον νικήσει, έφθανε πάντα πολύ κοντά. Ναι, ναι, προφανώς και πρόκειται κάποιος να σταθεί σε εξωγενείς παράγοντες, διότι είναι τζάμπα να μπορείς να λες ό,τι θέλεις. Η ουσία, ωστόσο, είναι ότι, ακόμα και ένα ή δύο πρωταθλήματα να είχε παραπάνω η ομάδα του Πειραιά στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μόνος ως αποπροσανατολισμός θα υπήρχαν. Όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις για ποιο λόγο συμβαίνουν τα πράγματα, η διαχείριση γίνεται κατά πολύ ευκολότερη, οπότε δεν ανησυχείς ιδιαιτέρως για το γεγονός ότι η ένταση σε ξεπερνάει. Η εμπειρία, βεβαίως, αποτυπώνεται στις αντιδράσεις. Παραδείγματος χάρη, στη Μαδρίτη, το 2015, ο Βασίλης Σπανούλης πήγε στην οικογένειά του αμέσως μετά τη λήξη του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ, στον οποίο φιλοτέχνησε μία άκρως αισθησιακή ανατροπή. Ωστόσο, την Παρασκευή, εξαιρετικά ήρεμος, χαιρέτησε τους αντιπάλους του και έπειτα έμεινε στο κέντρο μαζί με τους συμπαίκτες του για το «ζντο», γνωρίζοντας ότι η δουλειά δεν έχει τελειώσει. Αυτή η φράση, «η δουλειά δεν έχει τελειώσει», είναι ένα δεδομένο και μάλιστα προφανές, όμως η κίνηση μπορεί να προδίδει πολλά. Και στην περίπτωση της ανατροπής του «Sinan Erdem» η δουλειά ναι μεν δεν είχε τελειώσει αλλά εμφανιζόταν ως ατέλειωτη κιόλας. Ο Ολυμπιακός υπάρχει η πιθανότητα να μην μπορεί να ακολουθήσει τη Φενέρμπαχτσε ως τη λήξη του τελικού, όμως πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να νικήσει έναν τελικό και αν πρέπει να εξοικονομήσει ενέργεια για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να εξοικονομηθεί από τους πανηγυρισμούς. Όπως και έγινε.
Λοξοδρόμηση
Τώρα, ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δεν πείθει. Δεν είναι κάποιο dream match, ούτε δύο υπερδυνάμεις με μεγαλειώδη ονόματα, που όταν τα προφέρεις μαζί σε κάνουν να ριγείς, βρίσκονται απέναντι. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει αφατή ένταση. Το να μην μπερδεύεις την πολιτική με τα αθλητικά είναι ένα. Το να αναμειγνύονται δίχως κόπο είναι άλλο.
Ο συγκεκριμένος τελικός είναι η χαρά του εθνικιστή. Οι Τούρκοι, γείτονες και εχθροί προαιώνιοι, προκαλούν θυμό στην πλευρά που κοιτάζει τα Βαλκάνια αλλά σαγηνεύει και τη Μεσόγειο. Από την άλλη μεριά, αυτήν τη στιγμή η χώρα έχει σουλτάνο, έναν τύπο που όλες οι εξουσίες, με βάση το δημοψήφισμα που οριακά νίκησε στις 15 Απριλίου, περνούν από τα χέρια του. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ένα σαφή στόχο: Να ξεπεράσει, όταν θα έχει τελειώσει πια τα έργα του, τον Κεμάλ Ατατούρκ σε δημοτικότητα στις επόμενες γενιές και το όνομά του να είναι πολυθρύλητο ανά τους αιώνες. Πολύ αφού το μουστάκι του ταξιδέψει σε τόπο χλοερό, ο Ερντογάν θέλει να ανασυντάξει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ένας τέτοιος σκοπός ήδη γίνεται το άλλοθι για τον περιπεσόντα εν πολλαίς αμαρτίαις ανήρ, πόσω μάλλον όταν αυτή η φράση δεν βρίσκεται στο λεξιλόγιό του. Αν αύριο ξυπνήσει κακοδιάθετος, μπορεί να διαλύσει τη Βουλή και να φτιάξει καινούργια, να ένα παράδειγμα εκείνου του πράγματος που μπορεί να κάνει. Επίσης, οι περισσότεροι Τούρκοι πολιτικοί φίλα προσκείμενοι στην αφεντιά του έχουν αφήσει μουστάκι, μετά από προτροπή του. Συν τις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου και τις προκλητικές δηλώσεις περί Συνθήκης της Λωζάννης. Τώρα, δεν γνωρίζω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο ιστορικά σε τέτοια διένεξη και θα εθελοτυφλούσα αν ασπαζόμουν απνευστί και χωρίς την απαραίτητη και δύσκολη έρευνα ό,τι προστάζει το (υποθετικά) αίμα, παρ’ όλα αυτά οι τελευταίες μέρες αναδεικνύουν μία διάθεση να αλλαχθεί ο ρους με τον οποίο φιλολογικά κυλάει το ποτάμι. Το πρόβλημα, στην προκειμένη, δεν είναι τι θα γίνει στην πολιτική σκηνή, αλλά τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πολιτική σκηνή. Και μπορεί η σχέση με την πολιτική και τη διπλωματία να είναι ανύπαρκτη, παρ’ όλα αυτά όποιος έχει ιδέα από την ιστορία αναγνωρίζει ότι οι νίκες φέρνουν ανωτερότητα, αρσενική, από αυτή που δημιουργεί η ταυτόχρονη έκκριση τεστοστερόνης και αδρεναλίνης, από εκείνη που έχουν τα πιτσιρίκια και που είναι ο λόγος που αποκαλούνται «ανώριμα» από τις συνομήλικές τους, αυτή φέρνει αλαζονεία και το αποτέλεσμα είναι κερδισμένος πόντος και χρόνος για ακόμα περισσότερες προκλήσεις. Αν υποθέσουμε, όμως, ότι «μαγειρέματα» δεν πρόκειται να υπάρξουν, πρέπει να θυμηθούμε πως κάποτε, σε ένα παιχνίδι Εφές Πίλσεν-Παναθηναϊκός, έναν προημιτελικό για το Final 4, ήταν ελεύθερη η είσοδος και οι Τούρκοι στις κερκίδες κράδαιναν πανό που έγραφαν «1453». Ίσως ο τελικός, λοιπόν, τουλάχιστον για τους Τούρκους της Φενέρ, να αποτελεί την αναλογικά ίδια δική τους ευκαιρία να θεωρούνται εσαεί εθνικοί ήρωες. Αυτό δεν χρειάζεται καν να τονιστεί, ούτως ή άλλως. Απλώς τη δεδομένη χρονική στιγμή και βγάζοντας από την εξίσωση κάθε παραφιλολογία, τάση για ίντριγκα και μπακαλική, υπάρχει η πιθανότητα της λοξοδρόμησης.
Ο Ολυμπιακός θα ήταν χρηστό να προηγηθεί νωρίς στον τελικό, για να έχει τον κόσμο σε μία κατάσταση σκωτσέζικου ντους, ώστε να μην επηρεαστεί γενικώς το κλίμα. Αλλά το σημαντικότερο είναι οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου να παραμείνουν συνετοί στις προκλήσεις και να μην ψάξουν τα δικαιώματά τους μέσω της αντρίλας. Αυτή η ομάδα είναι αναμφισβήτητα η πιο έξυπνη στην Ευρώπη και η πνευματική διαύγεια θα είναι ο πρώτος αρωγός στην εναπομείνασα 40λεπτη πορεία της προς το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών, που θα καταστήσει ραψωδία μία ούτως ή άλλως ένδοξη πενταετία.
ΥΓ.: Ο Κώστας Σλούκας, όταν έμαθε ότι με την 5η συμμετοχή του σε τελικό ξεπερνά τον Τόνι Κούκοτς, σχολίασε, «γελάει ο κόσμος». Είναι μία δήλωση καταπληκτική, με πολλά νοήματα. Και, πάντως, μόνο κάποιος που παίζει στον 5ο τελικό του θα μπορούσε να την κάνει. Αν ψάχνει κάποιος για τύχη, αυτή έρχεται μόνο με την αντάμωση με τους κατάλληλους ανθρώπους. Από εκεί και ύστερα, γίνονται κατάλληλοι επειδή τους κάνει η προσήλωση και η υπακοή. Ο Σλούκας είχε τα αυτιά του ανοικτά και έκανε πράγματα χωρίς να τα καταλαβαίνει, μόνο και μόνο επειδή το ένστικτό του του υπαγόρευε ότι αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει για την επιτυχία. Μία κακή απόφαση θα τον έστελνε από εκεί που πήγαν κι άλλοι, που θεώρησαν εαυτούς ανώτερους από το ίδιο το παιχνίδι που έπαιζαν.
