Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα ότι όλα συνηθίζονται. Απλώς, επειδή στους περισσότερους αρέσει πιο πολύ από κάθε τι άλλο, στην αναλογία της συνήθειας παραμένει η ψυχαγωγική προτεραιότητα. Τούτο δεν αλλάζει το γεγονός ότι συνηθίζεται.
Αυτό, λοιπόν, που περιμένεις, είναι να συμβεί κάτι υπέροχο. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, σε όλα τα σπορ. Η αδημονία για το νέο, που θα αναπτυχθεί ώστε να υπερκεράσει το παλιό, είναι μία πολύ γλυκιά κατάσταση. Σαν να δουλεύεις με παιδιά, χωρίς τον παράγοντα της κούρασης και της επανάληψης. Σε ξανανιώνει, νιώθεις ότι σου δίνει χρόνια. Υπάρχουν άφθονα παραδείγματα, τα οποία κλειδώνουν ανεπιστρεπτί του λόγου το ασφαλές. Αν παρατεθούν, διάφορων ειδών διαπιστώσεις ελλοχεύουν: Μία είναι ότι αναπτύχθηκαν και έφτασαν στον προορισμό τους, ο οποίος ήταν η νίκη. Μία είναι ότι προσπάθησαν, έφτασαν κοντά, αλλά δεν τα κατάφεραν. Μία είναι ότι ενώ ουδείς τους περίμενε, κατόρθωσαν να πετύχουν κάτι ασύλληπτο. Μία είναι ότι παρέμειναν ό,τι αποκαλείται στη μουσική «one hit wonder». Αυτός ο όρος αφορά σε συγκροτήματα και τραγουδιστές που έκαναν μία επιτυχία και καμία άλλη. Ανεξαρτήτως αν στη μουσική αυτό και μόνο αρκεί για να ζεις άνετα, εσύ και οι επίγονοί σου, για το υπόλοιπο της ζωής σου, δεν αναιρεί τις προσδοκίες, που δεν ευοδώθηκαν.
Ο φετινός Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο είναι μία ιστορία σε εξέλιξη. Σαν Μάικλ Τζάκσον στους Jackson 5. Λατρεύεις να τον βλέπεις ή ακόμα καλύτερα να νιώθεις πως υπάρχει, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι θα γίνει σταρ. Μπορεί, αν βρει κάποιον πρωτοποριακό τρόπο, αν πείσει ότι αξίζει την επένδυση στην υπερβατική διάστασή της μέσα στην αγορά, να γίνει. Ίσως όχι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αρμονική πορεία της ιστορίας. Πάντως, αυτοί οι όροι είναι αδόκιμοι σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη ομάδα. Η ίδια η στιγμή της, αυτή εδώ, τα πέντε πρώτα ματς στη Super League, είναι μακράν η ιστορία της σεζόν. Περισσότερο από την πρωτιά του Ολυμπιακού μετά από 240 μέρες στο βαθμολογικό πίνακα και ακόμα και τις λαϊκιστικές δηλώσεις του Ραζβάν Λουτσέσκου, που όπως είναι λογικό έχει ανέβει για τα καλά στο άρμα του ισχυρού άνδρα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Αυτή η περίπτωση δεν είναι τέτοια. Είναι η φρεσκάδα, η δροσιά, το τώρα για το τώρα, παρά το γεγονός ότι το αναμφισβήτητο κλισέ, «με το βλέμμα στο μέλλον», έρχεται αναπόφευκτα με το μέσο όρο ηλικίας και την κατάσταση που εν τω συνόλω βρίσκεται ο σύλλογος. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να λέει, αυτό, λιγότερο την αλήθεια. Το ίδιο τα νούμερα, η βαθμολογία, το ίδιο το «5 στα 5», αν και το τελευταίο είναι απαραίτητο για να πει κάποιος την ιστορία.
Ο Παναθηναϊκός είναι το τώρα, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί. Δεν ξέρεις πόσο θα υπάρχει. Μπορεί να αρκεί ένα φαλτσοσφύριγμα σε ένα μεγάλο ματς, για να ρίξει τα παιδιά αυτά στον κυκλώνα της πραγματικότητας. Τώρα, υπάρχει μία μακαριότητα, μία εκστατική διάθεση. Δεν αποτολμάται η σύγκριση στην ποιότητα, βέβαια, αλλά θυμίζει Βαλένθια με Λάτσιο και Μπαρτσελόνα, στα διπλά ματς του Champions League το 2000. Λα Κορούνια, στο «διπλό» στο «Ολντ Τράφορντ». Να προκαλείς λεπτό φόβο. Ανείπωτο. Χωρίς αστερίσκους. Δίχως, βαθιά μέσα στην ψυχή, τον τρύγο για το αποτέλεσμα. Μόνο μπάλα, πάσες κάθετες, τρίγωνα, δυνατές κόντρες, σπρινταρίσματα, ανεβάσματα, αρυτίδωτα παιδιά. Φωνές στην αλάνα. Σου τυχαίνει και το νιώθεις, όταν ένα μάζεμα δεν γίνεται συνοθύλευμα, αλλά προκρίνει την επικοινωνία. Ένας προπονητής και ένα επιτελείο σε βαθιά σιωπή. Επιτελούμε έργο, αν όχι για τον κόσμο, για εμάς, τους πόρους των κορμιών μας. Μην μας καλέσετε στη μιζέρια. Η οποία μιζέρια μπορεί να είναι τόσο ο πρωταθλητισμός όσο και το να ασχοληθούν με κάτι περιττό. Οτιδήποτε, εκτός από το πώς θα βάλουν πιο σωστά το πόδι για μία σωστή πάσα ή πώς θα έχουν την απαιτούμενη ισορροπία, στο επερχόμενο 1-2 του αντίπαλου, να μην εστιάσουν στην μπάλα, αλλά στην κίνηση του παίκτη.
Γυρίζοντας, με όλα αυτά τα στοιχεία, το ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα, οι παίκτες του Γιώργου Δώνη έπιασαν για πρώτη φορά πεντάδα. Αμελητέο. Αν το συνεχίσουν, θα έρθει, κι αυτοί δεν ξέρουν τι. Δεν τους νοιάζει -και δεν πρέπει. Τι γράφουν τα πρωτοσέλιδα, το ίντερνετ, χαλάει το μυαλό. Πάει. Σκέφτεσαι λεφτά. Πάει. Αν πάει για τον έναν κρίκο, πάει για όλους. Μεταφέρεται στον πάγκο. Σκέφτεσαι τη θέση σου. Ακουμπάς τον κόσμο της συνωμοσίας. Βρίσκεις και φαντασιώνεσαι εχθρούς. Πάει.
Ανεκτίμητο είναι να παραμείνεις η παρέα που, ως άλλη συμμορία ελληνικής μυθολογίας, θερίζει το χώρο από την αίσθηση της αθανασίας του. Αυτό. Ο Παναθηναϊκός παίζει στην Τρίπολη με Αστέρα τώρα, έπειτα με Πανιώνιο στο Στάδιο. Περάσει δεν περάσει, πάει Τούμπα. Να περάσει μέσα από τοίχο, που δεν είσαι σίγουρος αν περνάς. Μέχρι να μάθεις να υπερκερνάς το εμπόδιο με την εξυπνάδα, πρέπει πρώτα να προσπαθήσεις να τον τρυπήσεις. Αυτό θα κάνει. Αλλά στην πρώτη στραβή, οι διακόπτες θα κλείσουν και τα μυαλά τους θα επιστρέψουν εκεί που βρίσκονται τα μυαλά όλων (μας). Στη νίκη, η οποία αναπόφευκτα, λόγω της ανακούφισης κυρίως, συνοδεύεται από τη φράση «με κάθε κόστος».
Για αυτό είναι γαμηστερό που είσαι Παναθηναϊκός τώρα. Όχι όταν περιμένεις κάτι. Τώρα, που δεν περιμένεις τίποτα και για αυτό γουσταρίζεις. Όχι Άτροπος ή Λάχεσις. Κλωθώ. Να τρέχει η κλωστή και να μην σε νοιάζει πού θα φτάσει.
