Ένα συγκινητικό γράμμα του Φραντσέσκο Τότι για τη Ρώμη και την αγαπημένη του Ρόμα – Η ιστορία θα είχε γραφεί διαφορετικά αν η υπερπροστατευτική Fiorella, η μητέρα του, είχε πει το «ναι» στη Μίλαν!
“Είκοσι εφτά χρόνια πριν, κτύπησε η πόρτα στο διαμέρισμά μας στη Ρώμη. Η μητέρα μου, η Fiorella, πήγε να δει ποιος είναι. Αυτός που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά της πόρτας, θα καθόριζε την ποδοσφαιρική μου καριέρα.
Όταν άνοιξε την πόρτα, ένα γκρουπ από άντρες μας συστήθηκε ως ποδοσφαιρική διευθυντές. Δεν ήταν όμως από τη Ρόμα. Φορούσαν κόκκινα και μαύρα. Ήταν από την AC Milan και ήθελαν να παίξω στην ομάδα τους. Με κάθε κόστος. Η μητέρα μου σταύρωσε τα χέρια της. Τι σκέφτεστε, είπε στους κυρίους.
*
Όταν είσαι παιδί στη Ρώμη, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές επιλογές: Το κόκκινο ή το μπλε. AS Roma ή Lazio. Στην οικογένειά μας όμως υπήρχε μόνο μία πιθανή επιλογή.
Δυστυχώς δεν κατάφερα να γνωρίσω τον παππού μου γιατί έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν αρκετά μικρός. Αλλά με άφησε με ένα σπουδαίο δώρο. Ευτυχώς για μένα, ο παππούς μου ο Gianluca ήταν ένας ένθερμος υποστηρικτής της Ρόμα και αυτή την αγάπη του, την πέρασε στον πατέρα μου, ο οποίος με τη σειρά του την πέρασε στον αδελφό μου και σε μένα. Η αγάπη μας για τη Ρόμα ήταν κάτι που κουβαλούσαμε. Η Ρόμα ήταν πολλά περισσότερα από ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ. Ήταν ένα μέρος της οικογένειάς μας, το αίμα μας, η ψυχές μας.
Δεν βλέπαμε στην τηλεόραση πολλά παιχνίδια γιατί ακόμα και στη Ρώμη, δεν υπήρχαν πολλές μεταδόσεις στα ΄80ς. Αλλά όταν ήμουν εφτά χρονών, ο πατέρας μου αγόρασε εισιτήρια και επιτέλους είδα τους “I Lupi”, τους Λύκους, στο Στάδιο Olimpico.
Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και θυμηθώ αυτό το συναίσθημα. Τα χρώματα, τα τραγούδια, τον καπνό από τα καπνογόνα. Ένιωθα τόσο ζωντανό παιδί που βρισκόμουν στο στάδιο, ανάμεσα στους τόσους φιλάθλους της Ρόμα και μέσα μου ένιωθα σαν κάτι να φωτίζονταν. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτή την εμπειρία.
Bellissimo
Αυτή είναι η μόνη λέξη γι αυτό.
Γύρω από το κομμάτι της περιοχής μας, στο San Giovanni, δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ κάποιος που να με είδε χωρίς τη μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια μου ή τα πόδια μου. Στους πλακόστρωτους δρόμους, ανάμεσα στους καθεδρικούς ναούς, στα σοκάκια, οπουδήποτε, παίζαμε ποδόσφαιρο.
Ακόμα κι ως ένα μικρό αγόρι, ήταν κάτι παραπάνω για μένα από αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ήδη είχαν την φιλοδοξία να κάνω καριέρα. Ξεκίνησαν να παίζω στα μικρά κλιμάκια ομάδων. Είχα αφίσες και αποκόμματα από εφημερίδες του Giannini, του αρχηγού της Ρόμα, στον τοίχο του δωματίου μου. Ήταν ένα είδωλο, ένα σύμβολο. Ήταν ένα παιδί από τη Ρώμη. Όπως εμείς.
Και τότε, όταν ήμουν 13 χρονών, κτύπησε η πόρτα μας.
Οι άντρες από την AC Milan με ρώτησαν αν ήθελα να επιλέξω την ομάδα τους. Μία ευκαιρία που απλώνονταν για έναν μεγάλο ιταλικό σύλλογο. Τι θα μπορούσε να επιλέξω;
Λοιπόν, φυσικά και δεν ήταν μια απόφαση δική μου.
Η μητέρα μου ήταν το αφεντικό. Ακόμα είναι το αφεντικό. Κι ας πούμε πως ήταν αρκετά δεμένη με τα αγόρια της. Όπως κάθε Ιταλίδα μητέρα, ήταν λίγο υπερπροστατευτική. Δεν ήθελε να φύγω από το σπίτι έχοντας τον φόβο πως κάτι θα μπορούσε να συμβεί.
«Όχι, όχι» είπε στους διευθυντές. Αυτά ήταν όλα όσα τους είπε. «Λυπάμαι. Όχι, όχι».
Αυτό ήταν και το τέλος. Η πρώτη μου μεταγραφή είχε πέσει στο κενό από το αφεντικό.
Ο πατέρας μου έπαιρνε εμένα και τον αδελφό μου για τα δικά μας παιχνίδια τα σαββατοκύριακα. Αλλά από Δευτέρα ως Παρασκευή, η Mamma είχε τον έλεγχο. Ήταν σκληρό να πω όχι στη Μίλαν. Θα μπορούσε να είχε αποφέρει πολλά χρήματα για την οικογένειά μας. Αλλά η μητέρα μου, μού έμαθε ένα σκληρό μάθημα εκείνη τη μέρα.
Το σπίτι σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.
Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα, λίγο μετά αφού με είχαν τσεκάρει σε ένα ματς με τους μικρούς της ομάδας μου, η Ρόμα μου έκανε μια προσφορά. Θα φορούσα τα πορτοκαλί και τα κόκκινα.
Η μητέρα μου ήξερε. Αυτή με βοήθησε στην καριέρα μου με πολλούς τρόπους. Ναι, ήταν προστατευτική. Ακόμα είναι. Αλλά έκανε τόσες θυσίες ώστε να βρίσκομαι κάθε μέρα στο γήπεδο. Ξέρω, πως εκείνα τα χρόνια ήταν σκληρά για εκείνη.
Η μητέρα μου ήταν αυτή που με πήγαινε στην προπόνηση. Έξω από τα γήπεδα, με περίμενε. Περίμενε για δύο, τρεις, κάποιες φορές και τέσσερις ώρες όσο εγώ έκανα προπόνηση. Με περίμενε στη βροχή, στο κρύο, δεν είχε σημασία για εκείνη.
Περίμενε τόσο όσο χρειάζονταν για να έχω το όνειρό μου.
Δεν γνώριζα πως θα έκανα το ντεμπούτο μου στο στάδιο Olimpico 90 λεπτά πριν από το ματς. Κάθισα στο λεωφορείο και ο ενθουσιασμός μου είχε ανέβει κατακόρυφα. Αυτή η ηρεμία που ένιωθα όσο κοιμόμουν ένα βράδυ πριν είχε χαθεί. Οι φίλαθλοι της Ρόμα είναι τόσο διαφορετικοί από όλους. Περιμένουν πάρα πολλά από εσένα όταν φοράς τη φανέλα της Ρόμα. Πρέπει να αποδείξεις ότι αξίζεις και δεν υπάρχει αρκετός χώρος για σένα για να κάνεις λάθη.
Όταν περπάτησα στο γήπεδο στο πρώτο μου παιχνίδι, είχε γεμίσει με περηφάνια που έπαιζε για το σπίτι μου. Για τον παππού μου. Για την οικογένειά μου.
Για 25 χρόνια, η πίεση, το προνόμιο, δεν άλλαξαν ποτέ.
Φυσικά και υπήρξαν λάθη. Και υπήρξε ακόμη μια στιγμή 12 χρόνια πριν όταν σκέφτηκα να φύγω από τη Ρώμη για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν μία τόσο επιτυχημένη ομάδα, ίσως ο πιο δυνατός σύλλογος στον κόσμο, σε θέλει, αρχίζεις να σκέφτεσαι πως θα είναι η ζωή κάπου αλλού. Είχα συζητήσεις με τον πρόεδρο της Ρόμα και αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά. Αλλά στο τέλος, η συζήτηση που είχα με την οικογένειά μου, μού υπενθύμισε τη είναι η ζωή.
Το σπίτι είναι τα πάντα.
Για 39 χρόνια, η Ρώμη είναι το σπίτι μου. Για 25 χρόνια ως ποδοσφαιριστής, η Ρώμη είναι το σπίτι μου. Είτε αν κερδίζεις το Scudetto (πρωτάθλημα) είτε αν παίζεις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ελπίζω να εκπροσώπησα και να εξύψωσα τα χρώματα της Ρόμα όσο ψηλά μπορούσα. Ελπίζω να σας έκανα περήφανους.
Μπορείτε να πείτε πως είμαι ένας άντρας που θέτει τους δρόμους του. Δεν μετακόμισα από το σπίτι των γονιών μου μέχρι να αρραβωνιαστώ την γυναίκα μου, την Ilary. Οπότε, όταν θα κοιτάω πίσω στον χρόνο και θα σκέφτομαι τι μου λείπει, ξέρω πως θα είναι η ρουτίνα, τα καθημερινά πράγματα. Οι πολλές ώρες προπονήσεων, οι πολλές συζητήσεις στα αποδυτήρια. Νομίζω πως θα μου λείπει περισσότερο το να μοιράζομαι τον καφέ μου κάθε μέρα με τους συμπαίκτες μου. Ίσως, αν γυρίσω ως διευθυντής κάποια μέρα, αυτές οι στιγμές να είναι ακόμα εκεί.
Οι άνθρωποι με ρωτούν, γιατί σπατάλησες όλη σου τη ζωή στη Ρώμη;
Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Η Ρώμη, φυσικά είναι οι Ρωμαίοι.
Η Ρώμη είναι το πορτοκαλί και το κόκκινο.
Ρώμη, για μένα, είναι ο κόσμος όλος.
Ο σύλλογος, η πόλη, υπήρξε η ζωή μου.
Sempre.
Πάντα.
