Βλέπεις τον Ρόμπεν να έχει την μπάλα από τα δεξιά καθώς επιτίθεται η ομάδα του. Τρέχει, τρέχει, τρέχει, παίρνει μέτρα και συνεχίζει. Κανείς δεν τον κόβει. Ξέρεις την επόμενη του κίνηση.
Θα συγκλίνει στα αριστερά για να σουτάρει. Αλλά από μέσα σου λες: “Όχι ρε, δεν γίνεται να το κάνει πάλι”.
Και το βλέπεις να έρχεται. Το κάνει. Συγκλίνει και σουτάρει.
Συνεχίζεις να αναρωτιέσαι: Πώς το κάνει συνέχεια ρε γαμώτο;
Και βλέπεις, να κάνει αυτή την κίνηση για 17 χρόνια, όταν ξεκίνησε το 2000 από την Γκρόνινγκεν…
Αναρωτιέσαι λοιπόν: Πώς γίνεται οι αμυντικοί να μην τον κόβουν. Μα κάνει πάντα το ίδιο.
Τόσο γρήγορος, τόσο αστραπιαίος, τόσο ταλαντούχος.
Και το μυαλό σου πάει σε επόμενες σκέψεις.
Αν δεν ήταν “γυάλινος”, τι θα είχε καταφέρει; Πολλά περισσότερα. Σίγουρα πολλά περισσότερα.
Ο Ολλανδός, της Μπάγερν Μονάχου, σκόραρε για ακόμα μία φορά ένα γκολ από τα δικά του. Με τον τρόπου που σας περιγράψαμε παραπάνω. Αντίπαλος αυτή τη φορά ήταν η Ντόρτμουντ στη νίκη με 4-1 της ομάδας του. Ο Ρόμπεν, είναι απλά εξαιρετικός. Απίστευτος! Μπορεί για 17 χρόνια να τον βλέπουμε να κάνει το ίδιο και το ίδιο, αλλά δεν μπορούμε να το χορτάσουμε. Και πραγματικά με πιάνει μία στεναχώρια, όταν σκέφτομαι ότι αυτός ο ποδοσφαιριστής είχε τόσους τραυματισμούς. Έφυγε από την Ρεάλ σαν αποτυχημένος. Ποιος; Ο Ρόμπεν! Και για να κάνει το ίδιο το ίδιο και το ίδιο τόσα πολλά χρόνια, σίγουρα το κάνει υπερ-τέλεια, για να μην μπορούν να τον κόψουν αμυντικοί που είναι κορυφαίοι. Και με πιάνει μία στεναχώρια όταν σκέφτομαι τους σοβαρούς τραυματισμούς που είχε, γιατί θεωρώ ότι αν δεν τους είχε, θα μπορούσε να είχε ξαναβρεθεί σε τελικό Μουντιάλ. Και όχι μόνο μία φορά ως τώρα (2010 Ολλανδία-Ισπανία). Και ίσως είχε και κατακτήσει κάποια στιγμή και την κούπα. Γιατί δεν του λείπουν σε συλλογικό επίπεδο, αλλά μόνο σε εθνικό!
