Είναι απολύτως λογικό και επόμενο στο ποδόσφαιρο το ενδιαφέρον και την προσοχή να τραβάνε οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, που είναι οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί αγωνίζονται, αυτοί τρέχουν και ιδρώνουν, αυτοί μας προσφέρουν απλόχερα το θέαμα και μας κάνουν να αγαπάμε το άθλημα όλο και περισσότερο. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και τον προπονητή…
Ο τύπος που κάθεται στην άκρη του πάγκου και παρακολουθεί τον αγώνα όρθιος, δεν είναι διακοσμητικός. Είναι αυτός που δέχεται τα πυρά για τα άσχημα αποτελέσματα και αυτός που απολαμβάνει τα εύσημα όταν η ομάδα ρολάρει. Επομένως, έχει στους ώμους του τεράστιο βάρος και πίεση, που τον κάνουν να αντιδρά πολλές φορές παρορμητικά και υπερβολικά.
Εκτός από ποδοσφαιριστές, ιστορία έχουν γράψει και οι τεχνικοί. Και μπορεί να μη φοράνε φανέλα, αλλά σακάκι και μπουφάν, είναι όμως και αυτοί πρωταγωνιστές. Γελάνε, θυμώνουν, φωνάζουν, χτυπιούνται, πανηγυρίζουν σαν παιδιά και προσφέρουν στιγμές γέλιου. Τσακώνονται μεταξύ τους, διαμαρτύρονται στον διαιτητή, ανοίγουν διάλογο με την κερκίδα και δίνουν μια διαφορετική γεύση στο ποδοσφαιρικό θέαμα.
Ποιος να ξεχάσει τις αντιδράσεις του Μουρίνιο και του Κλοπ, τους καβγάδες του Πορτογάλου με τον Βενγκέρ, την τσίχλα και τις σφιγμένες γροθιές του σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Τον αυθορμητισμό του Κόντε, την τρέλα του Σιμεόνε, τα νεύρα του Γκουαρδιόλα, την ηρεμία του Αντσελότι. Κάθε προπονητής έχει το στυλ του, τον χαρακτήρα του και τη σφραγίδα του, που μένει ανεξίτηλη στη συνείδηση του κόσμου.
Μπορεί να μη φοράνε αθλητικά και να μην τρέχουν στο γήπεδο, όμως είναι σαν να παίζουν κι αυτοί, το ζούνε μέχρι το μεδούλι και έτσι πρέπει να γίνεται… Έτσι τους γουστάρουμε!
