Με το πέσιμο της καρό σημαίας στην Ουγγαρία, ο Rosberg απώλεσε το προβάδισμά του έναντι του Hamilton και πλέον βρίσκεται έξι πόντους πίσω από τον ομόσταυλό του. Και όλα αυτά σε μια χρονιά που ο Γερμανός είχε ξεκινήσει πιο δυναμικά από ποτέ και έδειχνε έτοιμος να πανηγυρίσει τον πρώτο του τίτλο μετά από δύο συνεχόμενες χρονιές που αρκέστηκε στη δεύτερη θέση.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΡΕΚΟΣ
Τι μπορεί να φταίει, όμως, για την ξαφνική καθίζηση του πιλότου της Mercedes;
Αρχικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για φυσιολογικό ντεφορμάρισμα, αφού δεν είναι εύκολο για τον Γερμανό να κερδίσει όλους τους αγώνες, αλλά και αν υπολογίσουμε μηχανικά προβλήματα, συγκρούσεις και άλλες ατυχίες.
Όμως, ο Rosberg έχει δείξει αυτά τα δύο χρόνια που πρωταγωνιστεί ότι είναι παίκτης ψυχολογίας. Επηρεάζεται συναισθηματικά και αυτό του βγαίνει στον αγώνα του, είτε με τη μορφή οργής, απογοήτευσης, είτε και της υπερβολικής χαράς. Τελευταίο παράδειγμα η συνέντευξη Τύπου μετά το grand prix της Ουγγαρίας, όπου ο Hamilton έκανε θέμα για το καθεστώς της κόκκινης σημαίας και την ενδεχόμενη ποινή που έπρεπε να δεχτεί ο teammate του, με τον τελευταίο να απαντά με ένα ειρωνικό χτύπημα στην πλάτη, ενώ στις δηλώσεις και οι δύο αρνιόντουσαν πεισματικά να κοιταχτούν.
https://www.youtube.com/watch?v=yuNss8pkUH0
Και εδώ φτάνουμε στο άλλο θέμα του Rosberg, που είναι η άποψή του ότι ο Ηamilton προμοτάρεται περισσότερο και τυγχάνει ειδικότερης μεταχείρισης από τη Mercedes. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές η ζυγαριά έγερνε προς τον Βρετανό, με τον Rosberg να αρχίζει να νιώθει αποξενωμένος και ότι σαμποτάρεται εκ των έσω, με τις φήμες να λένε πλέον ότι οι δυο τους δεν χωράνε στην ίδια ομάδα. Αυτό που διακρίνουμε, όμως, είναι ότι η ομάδα, έχοντας εξασφαλίσει την κυριαρχία της, προσπαθεί να πάει με τα νερά του νικητή. Γι’ αυτό και φέτος μέχρι στιγμής ο Rosberg είχε το πάνω χέρι και γνώριζε μεγαλύτερη επιείκεια.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν και φέτος ο Rosberg χάσει από τον Hamilton, ίσως δεν πανηγυρίσει ποτέ πρωτάθλημα στην καριέρα του. Γι’ αυτό πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του που δείχνει πιο άνετος στο να διαχειριστεί την πίεση, χρησιμοποιώντας και την ασπίδα-τακτική του «κακού» παιδιού που τον ακολουθεί.
Οσον αφορά το ίδιο το σπορ, το ενδιαφέρον του κοινού αρχίζει να περιορίζεται, με τα τελευταία πρωταθλήματα να είναι πιο αδιάφορα και από το προβληματικό και λειψό του 2009, όπου η Brawn GP κυριάρχησε και ο Button αναδείχθηκε πρωταθλητής, ουσιαστικά δίχως να έχει υπαρκτό ανταγωνισμό.
Πέρα από τις υπερβολικές και σχολαστικές αλλαγές σε τεχνικά ζητήματα και κανονισμούς, η έλλειψη της αίγλης δεν οφείλεται μόνο στα πιο μηχανικά και «ευαίσθητα» μονοθέσια, αλλά και στο τέλος μιας γενιάς ιδιαίτερα ταλαντούχων οδηγών. Επί τέσσερα χρόνια η Red Bull κυριαρχούσε όπως η σημερινή Mercedes, αλλά αντιθέτως εκείνες τις χρονιές οι φανατικοί της Formula 1 καθηλωνόμασταν σε κάθε αγώνα.
Τότε υπήρχε βέβαια και ο ηγετικός Alonso που καταδίωκε τον Vettel,παρά τα όποια προβλήματα. Μπορεί τα μηχανικά προβλήματα, οι λάθος υπολογισμοί στα καύσιμα και οι κακοσχεδιασμένες στρατηγικές να τον έφερναν 4-5 θέσεις πίσω από τον Vettel στην εκκίνηση, αλλά με το που έπεφταν τα πράσινα φώτα, ο Ισπανός με τον έναν η τον άλλο τρόπο κολλούσε πίσω από τις Red Bull. Και στην πλειοψηφία των αγώνων η μάχη θα κρατούσε μέχρι τέλους και θα παιζόταν στα δέκατα του δευτερολέπτου των pit stop, σε κάποια στραβοτιμονιά, ή σε ένα παλικαρίσιο προσπέρασμα. Μιλάμε για χρονιές που ο σημερινός κυρίαρχος Hamilton περιοριζόταν σε μόνιμες συγκρούσεις εντός πίστας με τον Massa, και ο Rosberg απλά προσπαθούσε να δει τον βάθρο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
https://www.youtube.com/watch?v=ngk6-FBoVj0
Πλέον, οι τραυματισμοί του Alonso του στερούν τον καλό του εαυτό και δεν λέει να σηκώσει κεφάλι, ο Vettel προσπαθεί τρομερά να ηγηθεί της Ferrari, αλλά φτάνει μετά δυσκολίας μεταξύ βάθρου και 4ης-5ης θέσης. Ακόμη, πέρα από τον Ricciardo, άλλοι ελπιδοφόροι οδηγοί γνωρίζουν τρομερή καθίζηση. Bottas και Grosjean παλεύουν μόνοι τους, με τον πρώτο μονάχα να έχει κάποια ψηλά πλασαρίσματα χάρη στη γρήγορη Williams.
Το πρωτάθλημα περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στο ποιος έχει το καλύτερο μονοθέσιο, και σε συνδυασμό με την έλλειψη του οδηγικού ταλέντου του παρελθόντος οδηγεί στο σημερινό αποτέλεσμα. Βέβαια, ας μην είμαστε αφοριστικοί, μια και υπάρχουν ακόμα καλοί οδηγοί, αλλά ίσως αλλάζει γενικότερα το στιλ του σπορ και μας «κακοφαίνεται». Προσωπικά θεωρώ αδικία τα τρία πρωταθλήματα του Hamilton έναντι δύο του Alonso, ενός του Kimi, αλλά και το γεγονός ότι έχει όσα και οι Λάουντα και Σένα.
