Υπάρχουν πολλές καυτές έδρες στο ποδόσφαιρο, όπου ο γηπεδούχος αποκτά πλεονέκτημα και μεγάλη ώθηση χάρη στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι χιλιάδες οπαδοί στις εξέδρες. Ωστόσο, η ισορροπία μεταξύ καυτής έδρας και κανονικής κόλασης είναι πολύ λεπτή και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει οδυνηρές αναμνήσεις από μια τέτοια κόλαση…
Στις 2 Νοεμβρίου του 1993 οι “κόκκινοι διάβολοι” ταξίδεψαν στην Κωνσταντινούπολη για να αντιμετωπίσουν τη Γαλατάσαραϊ, για το δεύτερο παιχνίδι της 2ης φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ. Το 3-3 του “Ολντ Τράφορντ” ήταν κακό αποτέλεσμα για τη Γιουνάιτεντ, η οποία στην ουσία καλούνταν να φύγει με το διπλό από το “Αλί Σαμί Γεν” για να προκριθεί.
Τρομοκρατία σε αεροδρόμιο και ξενοδοχείο
Η υποδοχή στο αεροδρόμιο της Πόλης έδωσε μια πρώτη γεύση στους Άγγλους για το τι θα αντιμετώπιζαν. Οι δεκάδες οπαδοί της Γαλατά περίμεναν την αποστολή και με συνθήματα και πλακάτ “Καλώς ήρθατε στην κόλαση”, “Οι τελευταίες 48 ώρες σας”, “RIP Manchester United” επιχείρησαν να κάμψουν το ηθικό των παικτών του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Μάλιστα, η παρουσία της αστυνομίας ήταν τόσο… διακριτική που οι οπαδοί μπορούσαν ακόμα και να αγγίξουν τους ποδοσφαιριστές, αν το ήθελαν!
Διαβάστε επίσης: Το βράδυ που η Γιουνάιτεντ παρατάχτηκε με 12 παίκτες
Οι αντιδράσεις των μελών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν αμήχανα γέλια και παγωμένα βλέμματα. Το σκηνικό συνεχίστηκε και στο ξενοδοχείο όπου διάφοροι περίεργοι τύποι σουλάτσαραν και με χειρονομίες και νοήματα απειλούσαν τους παίκτες. “Ήταν μια οργανωμένη επίθεση. Μπορούσαν να φτάσουν σε εμάς μόνο με την άδεια της αστυνομίας. Ακόμα και στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο που μείναμε στον Βόσπορο, δεν νιώθαμε ασφαλείς. Περιμέναμε για το τσεκ ιν και ήμουν ο τελευταίος. Είδα έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου και του χαμογέλασα, ενώ αυτός έκανε την κίνηση με το δάχτυλό του σαν να κόβει τον λαιμό του”, αφηγείται ο άσος της Γιουνάιτεντ, Γκάρι Πάλιστερ.
Δεν ήταν ασφαλείς στο διώροφο λεωφορείο με τους οπαδούς να χτυπάνε τα παράθυρά του, δεν ήταν ασφαλείς ούτε στα αποδυτήρια. Ο Σμάιχελ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί το βράδυ, αφού τον ενοχλούσαν συνεχώς κλήσεις που έστελνε η ρεσεψιόν στο δωμάτιό του.
Η “κόλαση” και η επίθεση στον Καντονά
Μία ώρα πριν από την έναρξη, ο Φέργκιουσον έβγαλε τους παίκτες του στο γήπεδο για να πάρουν γεύση από την ατμόσφαιρα. Αντίκρισαν μια καυτή ατμόσφαιρα που έβγαζε μίσος και θυμό. “Υπήρχαν τόσες πολλές φωτοβολίδες και τόσος καπνός, φαινόταν ότι ολόκληρο το γήπεδο είχε φωτιά”, θυμάται ο Γκάρι Νεβίλ. “Πρέπει να πω πως μέσα στο γήπεδο ήταν μια υπέροχη, απίστευτη ατμόσφαιρα”, δήλωσε ο Πάλιστερ.
Το ματς δεν είχε να επιδείξει δάφνες ποιότητας. Λιγοστές οι φάσεις μπροστά από τα δύο τέρματα, με τους παίκτες της Γαλατά να ροκανίζουν τον χρόνο και να εκμεταλλεύονται στο έπακρον την παγωμάρα και το μούδιασμα των ποδοσφαιριστών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εντέλει κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση με το 0-0.
“Η Γαλατά επιστράτευσε όλα τα όπλα: βουτιές, σπατάλη χρόνου, διαμαρτυρίες στον διαιτητή” έλεγε ο Ρόι Κιν. Ο εκνευρισμός ήταν έντονος, με τον Ερίκ Καντονά να αποβάλλεται στις καθυστερήσεις γιατί είπε τον διαιτητή “πουλημένο”. Στον δρόμο για τα αποδυτήρια δέχτηκε επίθεση από έναν αστυνομικό, όπως και ο Ρόμπσον που επενέβη.
“Στα αποδυτήρια, ο Έρικ τρελάθηκε”, γράφει ο Κιν στην αυτοβιογραφία του: “Ενώ οι υπόλοιποι απλώς θέλαμε να φύγουμε από εκεί, ο Έρικ ήταν αποφασισμένος να… τακτοποιήσει τον αδίστακτο αστυνομικό. Χρειάστηκαν οι συνδυασμένες προσπάθειες του προπονητή, Μπράιαν Κιντ και μερικών παικτών για να τον συγκρατήσουν.”
Οι παίκτες διατάχθηκαν να κάνουν ντουζ ανά δύο κάθε φορά, ώστε ο Καντονά να μη μείνει μόνος της στα αποδυτήρια. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και οι ψυχραιμότεροι συνέβαλαν στο να μπορέσει να φύγει με ασφάλεια η αποστολή της Γιουνάιτεντ από την Κωνσταντινούπολη.
Διαβάστε επίσης: “Όταν μου είπε ο Φέργκιουσον ότι φεύγει…”
Όμως, έφυγε με άδεια χέρια, καθώς η κόλαση που έφτιαξαν οι Τούρκοι ήταν αρκετή για να πάρουν την πρόκριση και να αφήσουν στην ομάδα του Φέργκιουσον τις άσχημες αναμνήσεις.
Ο Σκωτσέζος είπε ότι η Γιουνάιτεντ “εκτέθηκε σε τόση εχθρότητα και παρενόχληση όσο δεν γνώρισα ποτέ σε μια αποστολή ποδοσφαίρου”. Στην αυτοβιογραφία του, ο Γκάρι Πάλιστερ ήταν σαφής: “Ήταν μια τρομακτική επιχείρηση που δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό και μπορεί να χαρακτηριστεί αντικειμενικά ως απόλυτη ντροπή”.
