Δεν είναι μόνο η επιτυχία που δεν έχει φέρει για την Αργεντινή. Οι αβάσταχτες συγκρίσεις με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το ασήκωτο όπως αποδεικνύεται βάρος για το Παγκόσμιο Κύπελλο, έστω για έναν τίτλο, όπως το Κόπα Αμέρικα, το οποίο αγνοείται κι αυτό από το 1993. Είναι πολλά παραπάνω:
Οι ΑργεντινοΙ δεν νιΩθουν τον ΛιονΕλ ΜΕσι αρκετΑ… ΑργεντινΟ!!
Ο Μέσι έφυγε αρκετά νωρίς από την Αργεντινή. Σε πολύ νεαρή ηλικία. Δεν πρόλαβε καν να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία πρωταθλήματος της Αργεντινής, όπως άλλοι ήρωες των «Γκαούτσος», όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο Κάρλος Τέβες. Δεν έχει τραγουδήσει τον Εθνικό ύμνο της χώρας του πριν από τα παιχνίδια, δεν έχει το πάθος, την προσωπικότητα, «δεν νιώθει τη φανέλα» όπως τη νιώθουν άλλοι παίκτες. Οι επιθέσεις πολλές φορές έχουν γίνει τόσο προσωπικές, έχουν περάσει σε ένα άλλο επίπεδο με το γνωστό αποτέλεσμα: Ο Μέσι να ανακοινώνει ότι δεν θα αγωνιστεί ξανά με την «αλμπισελέστε». Ανακάλεσε βέβαια λίγες ημέρες μετά, αλλά η ουσία είναι πως τη βαθιά του σκέψη την εξωτερίκευσε και τη δημοσιοποίησε.
Κανείς όμως, μα κανείς, δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Μέσι πως όταν μιλάει εξακολουθεί να ακούγεται σαν το παιδί αυτό από το Ροζάριο. Ένα μικρό γεγονός, μία λεπτομέρεια, η οποία αφενός είναι σημαντική για τους Αργεντινούς, αφετέρου κρατάει ζωντανή αυτήν τη σύνδεση. Ο Αργεντινός δημοσιογράφος ποδοσφαίρου Μάρτιν Μαζούρ είχε πει πως…
- “Tο σπουδαιότερο δώρο για τον Μέσι όλα αυτά τα χρόνια είναι που δεν έχει χάσει την προφορά του. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα είχε γίνει αν δεν την είχε ακόμα. Πιθανόν να τον είχαν… σκοτώσει”.
Ο Μέσι βέβαια στην Αργεντινή είναι… παντού. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο στο Μπουένος Άιρες σε μία γιγαντοαφίσα. Στη διαδρομή στην Εθνική οδό, στο κέντρο της πρωτεύουσας όπου η μορφή του δεσπόζει σε αφίσες κάθε λογής και εμπορικής εκμετάλλευσης, ως μια μορφή βιώσιμης οντότητας. Βρίσκεται παντού…
…και συγχρόνως πουθενά!! Είναι δύσκολο εντέλει να κατανοήσεις τι σημαίνει ο Μέσι στην Αργεντινή. Σίγουρα όχι ότι σε όλο (και για όλον) τον υπόλοιπο κόσμο. Η ΝΥ Times σε έρευνά της είχε μιλήσει με κάθε λογής ανθρώπους στη γενέτειρά του αλλά και σε άλλες πόλεις. Με απλούς καθημερινούς ανθρώπους, για να κατανοήσει τι είναι ο Μέσι για την Αργεντινή.
“ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ”
Ο Ντάριο Τορίσι, οδηγός ταξί, έχει δώσει τη δική του εκδοχή… “Πάντα θα μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο παίζει ο Μέσι. Αλλά δεν ξέρουμε… ποιος είναι. Όλοι, μα όλοι, σε όλη την Αμερική ακόμα αγαπάνε τον Μαραντόνα, αλλά δεν νιώθουν το ίδιο με τον Μέσι“.
Στην Αργεντινή δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν τη σύγκριση. Ο Μαραντόνα αναγνωρίζεται ευρέως ως ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία. Είχε μία άκρως επιτυχημένη καριέρα στην Ευρώπη, αλλά το κυριότερο, ηγήθηκε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Αργεντινή το 1986 με τα δύο του γκολ κατά της Αγγλίας στον προημιτελικό να έχουν μείνει στην ιστορία, για διαφορετικούς λόγους βέβαια το καθένα. Το δεύτερο με το αμίμητο σόλο του περνώντας όποιον βρήκε μπροστά του και αυτό που προηγήθηκε με… το «χέρι του Θεού»!
Τα δύο άκρα: Ούτως ή άλλως, αυτό ήταν ο Μαραντόνα και σε κάποιο βαθμό το ίδιο και η Αργεντινή. Ο Μαραντόνα είναι πομπώδης, μεγαλύτερος από τη ζωή. Αγαπούσε τα πάρτι, είχε εθιστεί στα ναρκωτικά, έπαιρνε αμφίβολες αποφάσεις και πάντα έδινε αφορμές και υλικό για πρωτοσέλιδα. Η Αργεντινή όμως τον αγαπάει. Δεν κουράστηκε μέσα στα χρόνια. Ο low profile Μέσι χάνει πριν καν ξεκινήσει αυτή η μοιραία σύγκριση.
«Ο ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ, Ο ΜΕΣΙ ΣΤΟ ΒΑΜΒΑΚΙ»
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως ο Μέσι έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα στο χορτάρι με τα γκολ του και τις διακρίσεις του, δεν είναι όμως μειονότητα κι αυτοί που πιστεύουν πως δεν θα θεωρείται ισάξιος του Μαραντόνα ακόμα και να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Αργεντινή.
Ο συγγραφέας Μάρτιν Καπαρός είχε πει… “Ο Μαραντόνα είχε ένα τεράστιο αβαντάζ. Δεν χρειάζονταν να γίνει σαν κανέναν άλλον. Ο Μέσι πρέπει να αποδεικνύει κάθε φορά πως μπορεί να γίνει σαν τον Μαραντόνα”.
Μία πολύ πιο διαφορετική εκδοχή και οπτική- στην προσπάθειά του να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ του Μαραντόνα με τον Μέσι – δίνει ο πρώην επαγγελματίας πυγμάχος Πάμπλο Ροντρίγκες.
“Ο Μαραντόνα ανέπτυξε το ταλέντο του στη λάσπη. Στο Villa Fiorito, μία παραγκούπολη στα νότια της πόλης. Εγώ δεν ταυτίζομαι με τον Μέσι που μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον από… βαμβάκι. Ο Μέσι μεγάλωσε στο Ροζάριο, μία πόλη της μεσαίας αστικής τάξης. Ο Κάρλος Τέβες που επίσης προέρχεται από μία μη αναπτυγμένη πόλη στο Μπουένος Άιρες, ταυτίζεται πολύ περισσότερο με μας. Είναι περισσότερο… ντόπιος. Μιλάω για ταύτιση με τους Αργεντινούς, οπότε θα διάλεγα τον Τέβες“.
ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΜΕ ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΙΑ
Σαν μικρό αγόρι ο Μέσι είχε τις παραξενιές και τις αδυναμίες του. Αφενός έτρωγε το αγαπημένο του φαγητό το οποίο μαγείρευε η μητέρα του αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα, ωστόσο τις περισσότερες φορές ήταν δύσκολος στο να τον καταφέρει να το φάει. Ένας από τους προπονητές του, στην παιδική του ηλικία, ο Κάρλος Μαρκόνι που τον είχε στους Νιουελς Όλντ Μπόις είχε ανακαλύψει μία αδυναμία του, την οποία και μετέτρεψε σε κίνητρο. Σε μία παλαιότερη συνέντευξη του είχε γνωστοποιήσει τη συμφωνία που είχε κάνει με τον Λιονέλ Μέσι. Ένα μπισκότο για κάθε ένα γκολ. Αυτή ήταν η αδυναμία του Μέσι. Ένα συγκεκριμένο είδος μπισκότου. Το πρόβλημα ήταν πως ο Μέσι σκόραρε τέσσερα-πέντε γκολ σε κάθε ματς με τους Νιουελς Όλντ Μπόις, ήταν απλά μία… καθημερινότητα για τον Αργεντινό πιτσιρικά οπότε του βρήκε κίνητρο. Ήθελε να του κάνει πιο δύσκολο.
Ο Μέσι ήταν αδύνατος και μικρόσωμος. Οι καλύτερος του γηπέδου με τη μπάλα στα πόδια του, αλλά πιο κοντός από όλους τους υπόλοιπους. Ο Μαρκόνι του είπε λοιπόν… Για κάθε γκολ θα έχεις και ένα μπισκότο. Όταν ο Μέσι το κατάφερνε ο Μαρκόνι του ανέβαζε τον πήχη πιο ψηλά. Δύο μπισκότα για γκολ με κεφαλιά. Στο επόμενο παιχνίδι, ο Μέσι ντρίμπλαρε και πέρασε ανάμεσα σχεδόν από όλη την ομάδα, πέρασε και τον τερματοφύλακα και σταμάτησε τη μπάλα. Τη σήκωσε ψηλά και την έσπρωξε με το κεφάλι του στο τέρμα. Ο Μέσι γύρισε προς το μέρος του, του χαμογέλασε και του έδειξε με τα δάκτυλά του: Δύο (μπισκότα).
Ο Λιονέλ Μέσι ήταν δαιμόνιος και πανούργος από πιτσιρικάς. Μια φορά, λέει ο αστικός μύθος της Αργεντινής όπου οι ιστορίες για τον ίδιο περισσεύουν, ο μικρός Λίο, σε ένα ματς στην γενέτειρά του το Ροζάριο, είχε κλειστεί στις τουαλέτες και είχε χάσει το πρώτο μέρος του αγώνα. Κατάφερε να βγει και στο δεύτερο μέρος πέτυχε τρία γκολ δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του. Η ιστορίες για τον ενήλικα πλέον Μέσι δεν διαφέρουν. Έχει σκοράρει με κάθε τρόπο, έχει εκθέσει σωρεία αντιπάλων με τις ενέργειές του, έχει αναγκάσει τον Ρόι Χόντσον να ξεστομίσει…
“Ο Μέσι είναι ένα νυστέρι χειρουργού το οποίο θα σε κόψει σε κομμάτια με τον πιο ανελέητο τρόπο”!
Όταν ο Μέσι είναι σε φόρμα, δεν υπάρχει τίποτα και κανείς μέσα στο γήπεδο που να μπορούν να τον σταματήσουν. Όλο το γήπεδο γνωρίζει ότι μπορεί να πάει προς τα αριστερά, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να τον ανακόψει. Η όλη ουσία όμως που κρύβεται στην μεγαλοφυΐα του Λίο είναι πως ακόμα είναι ένα μικρό αγόρι που κάνει συμφωνίες για μπισκότα. Παίζει σαν μικρό αγόρι: Ενστικτωδώς, ελεύθερα, με αυτοπεποίθηση στις ικανότητές του η οποία μπορεί και να ήταν αλαζονική αν δεν ήταν τόσο αναντίρρητη.
«ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑΞΕΙ»
Όταν πήγε στην Μπαρτσελόνα σε ηλικία 13 ετών ήταν ήδη ο εαυτός του. Σε μία προπόνηση σκόραρε με έναν επικό σόλο, ντριμπλάροντας όποιον βρήκε μπροστά του. Όταν γύρισε πίσω για τη σέντρα περπατούσε λες και δεν είχε συμβεί τίποτα καταπλήσσοντας τους προπονητές του. Θαρρεί κανείς και είχε κάνει το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Περίμενε να κάνει πράγματα τα οποία δεν ήταν καν γνωστά ακόμα στον κόσμο.
Αυτό ήταν και είναι ο Λίο Μέσι. Είχε ερωτηθεί μάλιστα σχετικά για το πως νιώθει το στυλ του. Αν δηλαδή πλησιάζει στο Αργεντίνικο ή στο Ισπανικό, από τη στιγμή που από μικρό παιδί βρίσκεται στην Ιβηρική και γαλουχήθηκε στη «Μασία». Μην ξεχνάτε μάλιστα πως ελέω των πολλαπλών ετών που βρίσκεται στην Ισπανία είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να παίξει για την «φούρια ρόχα». Ο Μέσι λοιπόν είχε απαντήσει αναφορικά με το στυλ του λέγοντας…
- “Αργεντίνικο, γιατί παρά το γεγονός ότι έχω μεγαλώσει στην Ισπανία και έμαθα πολλά εδώ, ποτέ δεν άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο παίζω, το στυλ που είχα από τότε που ήμουν πολύ μικρός”.
ΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΣΕΝΤΡΑΛ
Η πόλη του Ροζάριο, η γενέτειρα του Λιονέλ Μέσι, βρίσκεται 290 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες, κοντά στο Ρίο Παρανά. Αν σας λέει κάτι, ναι καλά το σκεφτήκατε, μιλάμε για την γενέτειρα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, την πόλη στην οποία ανεγέρθη για πρώτη φορά η Αργεντίνικη σημαία το 1812, το μέρος αυτό που σύμφωνα με… ανεπίσημες έρευνες, βγάζει τις ομορφότερες γυναίκες της Αργεντινής. Ένα ηλιόλουστο και ζεστό μέρος.
Το κέντρο στο Ροζάριο αλλά και η εθνική οδός έχει μία ιδιαιτερότητα: Το κίτρινο και το μπλε είναι ευδιάκριτο σε τοίχος και δρόμους και αν σας παραπέμπει στα χρώματα της Μπόκα Τζούνιορ κάνετε λάθος. Είναι τα χρώματα της Ροζάριο Σεντράλ, της τοπικής –μισητής- αντιπάλου των Νιούελς Όλντ Μπόις οι οπαδοί της οποίας έχουν μία ιδιαίτερη άποψη από την πλευρά τους για τον Λιονέλ Μέσι.
Θα σκεφτεί κανείς και εύλογα μάλιστα, τι άποψη διαφορετική μπορεί να έχουν, από τη στιγμή που ο Μέσι αγωνίστηκε στην μισητή Νιούελς Όλντ Μπόιτς σε… παιδική ηλικία, ωστόσο ο Χουάν Γιακόμπ, φίλος της Ροζάριο Σεντράλ εξηγεί…
- “Η ποδοσφαιρική ζωή του Μέσι αναπτύχθηκε στην Ευρώπη. Θα σας πως μια ιστορία… Πριν δύο- τρία χρόνια στο γήπεδο της Σεντράλ, έπαιξε στο μάτριξ του γηπέδου μία φωτογραφία του Μέσι με την φανέλα της Αργεντινής και όλο το γήπεδο γιούχαρε. Ήταν τόσο ενοχλημένοι που δεν σταμάτησαν να αποδοκιμάζουν μέχρι να «κατέβει» η φωτογραφία από τα μάτριξ. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες του, αλλά με τον Μέσι, δεν πρόκειται να πουλήσεις τίποτα σε οπαδό της Σεντράλ“.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια στο Ροζάριο. Γιατί οι φίλοι της Νιούελς Όλντ Μπόις νιώθουν ιδιαίτερα περήφανοι για το γεγονός ότι ο Μέσι γεννήθηκε στην πόλη τους, προέρχεται από το μέρος που κατάγονται, ονειρεύονται τα παιδιά τους να βαδίσουν στα χνάρια του, αλλά… έχουν βέβαια κι αυτοί τον… καημό τους καθώς ονειρεύονται την Νιούελς Όλντ Μπόις να πάρει το πρωτάθλημα. Το προτιμούν μάλιστα από το να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο η Αργεντινή. Ο δημοσιογράφος Μάρτιν Μαζούρ μάλιστα έχει φροντίσει σε σχετικό του άρθρο να επισημάνει: «Έτσι λένε τώρα, όταν έρθει πάλι η ώρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα είναι το μόνο που θα τους ενδιαφέρει».
Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ
Όταν ο Μέσι ήταν 10 ετών, η γιαγιά του Σέλια έφυγε από τη ζωή. Ήταν η γυναίκα αυτή που τον ώθησε στο οργανωμένο ποδόσφαιρο και προέτρεπε τους προπονητές του, παρά το μικρό του μέγεθος, να τον βάλουν να παίξει κόντρα σε μεγαλύτερα αγόρια.
– Στους πλέον χαρακτηριστικούς πανηγυρισμούς του στα γκολ του, ο Μέσι κάνει τον σταυρό του, στη συνέχεια κοιτάει ψηλά στον ουρανό, φιλάει το δεξί του χέρι και με τους δείκτες των δύο χεριών του δείχνει ψηλά πάνω. Είχε πει παλαιότερα, πως με αυτόν τον τρόπο ευχαριστεί την γιαγιά του Σέλια, η οποία δεν πρόλαβε να τον δει να πετυχαίνει.
Εκείνη την περίοδο, που ο Μέσι έχασε τη γιαγιά του, η οικογένειά του αλλά και οι προπονητές της Νιούελς Όλντ Μπόις συνειδητοποίησαν πως κάτι μη φυσιολογικό συνέβαινε αναφορικά με το μέγεθός του. Κάτι που ίσως επηρέαζε τις ικανότητές του στο ποδόσφαιρο αλλά και την ανάπτυξή του. Ένας γιατρός διέγνωσε ανεπάρκεια στην αυξητική ορμόνη, οπότε για να ψήλωνε ο Αργεντινός και να ένα έφτανε σε ένα φυσιολογικό ύψος ώστε να μπορεί να ασχοληθεί και επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο, θα έπρεπε καθημερινά να κάνει ενέσεις αυξητικής ορμόνης.
Οι θεραπείες ήταν φυσικά ακριβές και για δύο χρόνια καλύπτονταν οικονομικά από τη δουλειά του πατέρα του. Ο Ζόρζε Μέσι δούλευε σε ένα εργοστάσιο χάλυβα έξω από το Ροζάριο. Όταν αυξήθηκε το κόστος της θεραπείας, ο πατέρας του Μέσι απευθύνθηκε για βοήθεια στην Νιούελς Όλντ Μπόις και οι άνθρωποι του συλλόγου ήταν θετικοί εξ αρχής. Λίγους μήνες μετά, οι οικογένεια του Μέσι ξεκίνησε να ψάχνει και γι άλλους τρόπους ώστε να καλύπτει τις ακριβές θεραπείες με τις ενέσεις αυξητικής ορμόνης και ένας οικογενειακός φίλος, τους έφερε σε επαφή με την Μπαρτσελόνα.
45 ΛΕΠΤΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΙΣΘΕΙ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Οι Καταλανοί διοργάνωσαν ένα δοκιμαστικό για να δουν τον νεαρό Λίο και η οικογένεια ταξίδεψε στην Βαρκελώνη. Όμως… Ο Τσάρλι Ρέξαχ, ο τεχνικός διευθυντής των «μπλαουγκράνα», εκείνη την περίοδο είχε πάει στην Αυστραλία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000. Ο Μέσι δούλεψε με τους «μπλαουγκράνα» για δύο εβδομάδες ωστόσο η τελική απόφαση (θα) ήταν του Τσάρλι Ρέξαχ.
Όταν επέστρεψε στην Βαρκελώνη, ζήτησε από τους προπονητές να βάλουν τον Λίο στο χορτάρι με μεγαλύτερους και ψηλότερους παίκτες. 45 λεπτά ήταν αρκετά για να πάρει την απόφαση: Ο Τσάρλι Ρέξαχ αποφάσισε να καλύψει τα πάντα η Μπαρτσελόνα, φυσικά και τις ακριβές του θεραπείες και σύντομα ο Λίο και ο πατέρας του μετακόμισαν μόνιμα στην Βαρκελώνη (ήταν όρος αυτός) όπου ουσιαστικά ο Μέσι στα 13 του χρόνια, έγινα επαγγελματίας. Συνέχισε το σχολείο εκεί, προπονούνταν καθημερινά στην φημισμένη «Μασία», συνέχιζε κάθε μέρα τις θεραπείες με τις ενέσεις αυξητικής ορμόνης αλλά και κάποιες φορές, κλειδώνονταν στο δωμάτιό του ώστε να μην τον βλέπει ο πατέρας του που έκλαιγε γιατί ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Ναι, μπορεί ο Μέσι να μην μεγάλωσε σε φτωχογειτονιές όπως ο Μαραντόνα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπέφερε και πέρασε εύκολα παιδικά χρόνια.
Η ΦΑΝΕΛΑ ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΒΑΡΙΑ, ΤΩΡΑ ΖΥΓΙΖΕΙ 10 ΤΟΝΟΥΣ
Ο Μέσι συνεχίζει να υποφέρει με τον δικό του τρόπο. Βρίσκοντας την δική του διέξοδο. Για πολλά χρόνια, λόγο των εμφανίσεών του με την Αργεντινή. Η απογοήτευση και η θλίψη τον συνόδευε για καιρό. Μην ξεχνάτε ότι στο Κόπα Αμέρικα του 2011, όταν η «αλμπισελέστε» αποκλείστηκε στα προημιτελικά, οι συμπατριώτες του τον αποδοκίμασαν έντονα μετά το ματς. Από τότε βέβαια, σημείωσε καλύτερες εμφανίσεις και μάλιστα από την πρόκριση απέναντι στην Κολομβία για το Παγκόσμιο Κύπελλο, ξεκίνησαν να έρχονται τα γκολ όπως και το χατ-τρικ στο 4-3 επί της Βραζιλίας έναν χρόνο αργότερα. Υπήρχε μία γενικότερη αίσθηση τότε πως η Αργεντινή μπορούσε να στηθεί γύρω από τον Μέσι και να στηριχθεί πάνω του, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Μαραντόνα.
– Ο Λεμπρόν Τζέιμς είχε πει πως κυνηγάει το φάντασμα του Σικάγο (Τζόρνταν), ωστόσο ο Μέσι δεν επέλεξε ποτέ να τον… κυνηγάει το φάντασμα του Ντιέγκο.
Φευ… Όλοι απαιτούσαν μα ποτέ κανείς δεν κατάλαβε. Απαιτούσαν ακόμα κι όταν εμφανώς ο Μέσι δεν ήταν καλά. Ακόμα κι όταν υπέφερε για την απώλεια του Τίτο Βιλανόβα, με τον οποίο δεν διατηρούσε απλά σχέση παίκτη-προπονητή αλλά και φιλική. Ακόμα κι όταν εκείνη τη χρονιά έμεινε δύο μήνες εκτός δράσης εξαιτίας τραυματισμού, με την Μπαρτσελόνα να χάνει το πρωτάθλημα Ισπανίας από την Ατλέτικο Μαδρίτης και στο Τσάμπιονς Λινγκ να μην προχωράει πέραν των προκριματικών. Προσθέστε δε, ότι είχε χάσει και τη «Χρυσή Μπάλα», την οποία κατά γενική ομολογία άξιζε. Ο Μέσι έμοιαζε χαμένος μα όλοι απαιτούσαν.
- “Ο Μέσι δεν είναι καλά. Μοιάζει μαγκωμένος. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά το γιατί”…
… έγραφε στην Olé o Μαρσέλο Σοτίλε ο οποίος επιμελείται και συγγράφει βιβλίο για τον Λιονέλ Μέσι.
Όλοι έκαναν εικασίες:
* Είναι ακόμα επηρεασμένος από τον τραυματισμό του;
* Είναι δυσαρεστημένος από την επαναδιαπραγμάτευση του συμβολαίου του με την Μπαρτσελόνα για καθαρά 27 εκ. ευρώ τον χρόνο;
* Έχει αποσπαστεί λόγο της γέννησης του γιου του;
Στην Αργεντινή συζητούνταν και αναλύονταν όλα αυτά, γιατί κατά βάθος στηρίζονταν στον Μέσι. Είχαν βλέπετε την ελπίδα πως μέσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο θα έσωζε κι αυτός τον εαυτό του. Για να καταλάβετε πόσο είχε προχωρήσει η θεωρία συνωμοσίας ο Μάρτιν Καπαρός έλεγε τότε…
- “Όλοι ελπίζουμε ότι αυτός ο μικρός… μπάσταρδος δεν ήταν τόσο καλός με την Μπαρτσελόνα για να είναι έτοιμος στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Γιατί αν δεν είναι, αν συνεχίσει να παίζει έτσι όπως έπαιζε τους τελευταίους μήνες, είμαστε χαμένοι”.
Ο Ρόι Χόντσον είχε την απάντηση..
- “Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται τώρα, ιδίως μετά τη χρονιά που είχε. Όλο το βάρος της χώρας του είναι πάνω του. Και δεν πηγαίνει απλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πηγαίνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Βραζιλία. Ως Αργεντινός παίκτης. Αυτή η φανέλα της Αργεντινής την οποία φοράει, πάντα ήταν βαριά. Αυτή τη φορά όμως ζυγίζει 10 τόνους”.
Ο Μέσι ετοιμάζονταν να εκπροσωπήσει αυτή τη φανέλα χωρίς την υποστήριξη των «δικών του».
“No tiene hinchada”
“Δεν έχει μια βάση υποστηρικτών” επέμενε ο Μαρσέλο Σοτίλε της Olé: “Δεν υπάρχει χώρος για συγχώρεση στον Μέσι”.
Έχτισαν την ομάδα γύρω από αυτόν, όλες οι ελπίδες καρφώθηκαν πάνω του και ακόμα κανείς- εκτός των συμπαικτών του- δεν τον υποστηρίζει. Το να ηγείσαι της πατρίδας σου σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ούτως ή άλλως ήδη σκληρό ακόμα κι όταν όλοι στη χώρα σου σε λατρεύουν. Για τον Μέσι ο πήχης είχε τοποθετηθεί ψηλότερα από τον καθένα, καθώς για τους Αργεντινούς δεν ήταν μόνο θέμα ύψιστης σημασίας η κατάκτηση του τροπαίου αλλά και ο τρόπος. Κάτι ουσιαστικά αδύνατο για τον ίδιο να το αντιμετωπίσει.
“Η φανέλα της Αργεντινής που φοράει πάντα ήταν βαριά, τώρα ζυγίζει 10 τόνους”!
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΠΩΣ… ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ «ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ»
Estado de Israel, 525 στο Ροζάριο. Αυτή είναι η διεύθυνση του σπιτιού του Μέσι. Μια γειτονιά μικρομεσαίας αστικής τάξης. Ο δρόμος αυτός, στον οποίο ακόμα τον θυμούνται οι γείτονες να παίζει μπάλα όλη μέρα. Εκεί γεννήθηκε. Εκεί μεγάλωσε. Εκεί έπαιζε στα πρώτα του βήματα ποδόσφαιρο πριν καλά-καλά δεν τον μάθει κανείς. Τώρα; Προσπαθεί να συνθέσει ένα ψυχολογικό παζλ.
Η Αργεντινή τον χρειάζεται, ο ίδιος χρειάζεται την Αργεντινή και οι αμφισβητίες ποτέ δεν ικανοποιούνται. Η μορφή του νεαρού Λίο να παίζει μπάλα δεσπόζει ακόμα. Του μικρού αγοριού που στα 13 του χρόνια πέρασε τον Ατλαντικό. Αυτού του αγοριού που απέρριψε την Εθνική Ισπανίας και την δυναστεία της επιλέγοντας την Αργεντινή. Την γη που γεννήθηκε, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει πως δεν μπορεί πραγματικά να επιστρέψει στο «σπίτι του».
Το σπίτι του, παρεμπιπτόντως στο 525 στην Estado de Israel υπάρχει ακόμα. Κανείς δεν μένει εκεί αλλά ανήκει ακόμα στην οικογένεια Μέσι. Ίσως κι αυτό κάτι να σημαίνει.
Ο Λίο ανέκαθεν προτιμούσε να μιλάει στο γήπεδο. Ακόμα κι όταν έφτανε στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες για να ξεκινήσει προετοιμασία με την Αργεντινή και οι συμπατριώτες του έκαναν ερωτήσεις για να… τον τεστάρουν πόσο καλά ξέρει την Αργεντινή, αυτός πάλευε στο χορτάρι κάθε φορά με το βάρος να αποδείξει πως αξίζει να φοράει τη φανέλα της Αργεντινής.
Ο συγγραφέας Εντουάρντο Σακέρι είχε πει…
“Εδώ στην Αργεντινή, θα δικαιώσουμε ή θα καταδικάσουμε κάποιον με βάση αν κατέληξε η μπάλα στα δίχτυα ή όχι…
Ο ΜΕΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΣ. ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ”.
