“Γονατιζω γιατι πρεπει απλα να κανω κατι. Οτιδηποτε. ολοι πρεπει να κανουμε.
Είμαι η ίδια Μέγκαν Ραπίνο που έχεις γνωρίσει χρόνια τώρα. Είμαι η ίδια η γυναίκα που έχει φορέσει την αστερόεσσα στο στήθος, περήφανα και λαμπρά. Είμαι μία από τις γυναίκες που έχεις αποκαλέσει «ηρωίδα» της Αμερικής κι όχι μία φορά. Μοιάζω με την αδελφή σου, τον φίλο σου, τον γείτονά σου ή το κορίτσι αυτό το οποίο πηγαίνει σχολείο μαζί με τα παιδιά σου. Είναι ο άνθρωπος αυτός που κάθεται στο τραπέζι μαζί σου στο δείπνο ή που θα έρθει στο πάρτι διακοπών σου.
Δεν έχω βιώσει ποτέ την κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία, την βιαιότητα της, τη φυλετική διάκριση ή την οπτική της οικογένειας που είδε το πτώμα ενός μέλους της να κείτεται νεκρό στο δρόμο. Αλλά δεν μπορώ να μείνω άπραγη όταν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή τη χώρα που έχουν κάνει «συμφωνία» με αυτού του είδους τον πόνο καρδιάς.
Δεν υπάρχει ο τέλειος δρόμος της επανάστασης. Ξέρω καλά, πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα ώστε να πάρω μακριά τον πόνο από αυτές τις οικογένειες. Αλλά αισθάνομαι στην καρδιά μου, πως είναι σωστό να συνεχίσω να γονατίζω κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου, και θα κάνω οτιδήποτε χρειαστεί ώστε να αποτελέσω μέρος της λύσης.
Μπορώ να σε καταλάβω αν σκέφτεσαι πως δείχνω ασέβεια στη σημαία γονατίζοντας μπροστά της, αλλά το κάνω επειδή τη σέβομαι απόλυτα και για την «υπόσχεση» ότι αντιπροσωπεύει, πως εγώ μπορώ να επιλέξω τον τρόπο που θα διαδηλώσω. Όταν γονατίζω, κοιτάζω τη σημαία με όλο μου το «είναι» κατευθείαν στη καρδιά ενός συμβόλου της ελευθερίας. Επειδή πιστεύω πως είναι ευθύνη μου – και δική σου φυσικά- να εξασφαλιστεί η αυτή ελευθερία στον καθένα σε αυτή τη χώρα.
https://www.youtube.com/watch?v=G8s4Du7hu6o
Έχω επιλέξει να γονατίζω, γιατί στον χρόνο αυτό που μου πήρε να γράψω αυτό το γράμμα, πολλοί ακόμα Αμερικανοί χάνονται από την παράλογη βία. Επιλέγω να γονατίζω, γιατί ούτε δύο μίλα μακριά από το ξενοδοχείο μου στο Κολόμπους του Οχάιο, τη βραδιά του αγώνα μας απέναντι στην Ταϊλάνδη, με την Εθνική ομάδα, ένα 13χρονο αγόρι ονόματι Τάιρ Κινγκ πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από έναν αστυνομικό. Επιλέγω να γονατίζω γιατί απλά δεν μπορώ να στέκομαι απέναντι στην καταπίεση και την βιαιότητα της χώρας απέναντι στον λαό της. Επιλέγω να γονατίζω, για τα λόγια της Έμμα Λαζάρους (Αμερικανίδα ποιήτρια) «μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, κανείς από εμάς δεν είναι ελεύθερος».
Αυτό όμως είναι κάτι περισσότερο από μία αύξηση της ευαισθητοποίησης. Ξέρω πως πρέπει να γίνουν οι κινήσεις αυτές που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να έρθει η πραγματική αλλαγή. Τώρα αμέσως, βρίσκω τους ηγέτες της κοινωνίας, συνεργάζομαι με εταίρους και ηγέτες από τους «Black Lives Matter» ώστε να καταλάβω όλους τους τρόπους που μπορώ να υποστηρίξω ακόμα καλύτερα της προσπάθειες που ήδη έχουν ξεκινήσει.
Μέχρι να βρεθεί μπροστά μας ένα τέλειο πλάνο ή μια λύση, ενθαρρύνω τον καθένα να διαβάσει αυτό και να έρθει να συζητήσουμε. Μαζί, μπορούμε να ακούσουμε τους ανθρώπους που ζουν αυτόν τον εφιάλτη κάθε μέρα. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στον πόνο τους και να ξεκινήσουμε να έχουμε μία απόλυτα ολοκληρωμένη εικόνα για το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας.
Δεν είναι «δικό τους» το πρόβλημα. Είναι «δικό μας»!
Αν είστε σε μια θέση επιρροής όπως είμαι κι εγώ, μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε ώστε να ανυψώσετε τα εκατομμύρια των φωνών που φιμώνονται και να υποστηρίξετε ένα έργο που ήδη έχει ξεκινήσει.
Μπορείτε να ρωτήσετε τον εαυτό σας… «Νοιάζομαι πραγματικά για την ισότητα σε όλους τους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα;».
Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε απαιτείστε μια καλύτερη, πιο μορφωμένη με περισσότερη κατανόηση εκδοχή του εαυτού σας. Γιατί, η Ijeoma Oluo, με βάση κι αυτή το Σιάτλ, το έθεσε τόσο καλά… «Όταν εμείς ως λαός βάλουμε το μυαλό μας σε κάτι, όταν πραγματικά δείξουμε ότι νοιαζόμαστε για κάτι, η αλλαγή πάντα έρχεται».
Επιλέγω να κάνω κάτι! Επιλέγω να νοιάζομαι!
Με αγάπη
Pinoe!”
Εξαιρετικό, έτσι δεν είναι; Η συγγραφέας του γράμματος ονομάζεται Megan Rapinoe. Η 31χρονη είναι μέσος των Σιάτλ Ρέιν και μέλος της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου των ΗΠΑ, με κατακτήσεις χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων και Παγκόσμιων Κυπέλλων. Είναι μία από τις «ηρωίδες» όπως περιγράφει στην αρχή του γράμματός της ή μία πλέον από τους… επαναστάτες που δεν σέβονται την σημαία της Αμερικής. Που εκβιάζουν- όπως κατηγορήθηκε- που προσβάλλουν τη χώρα τους.
Γιατί; Γιατί επιλέγει να γονατίζει στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου των ΗΠΑ κοιτώντας τη σημαία σε αυτή τη στάση κι όχι όρθια με το χέρι στο στήθος, δείχνοντας στις κάμερες πως σφύζει από περηφάνια. Επιλέγει να γονατίζει, ως μία ένδειξη διαμαρτυρίας για τους αλλεπάλληλους και καθημερινούς φόνους των αφροαμερικανών από τους αστυνομικούς.
Μέσα στο 2016 έχουν σημειωθεί πάνω από 500 δολοφονίες στις ΗΠΑ. Το 2015 έκλεισε για την Αμερική μέσα στο αίμα, καθώς σκοτώθηκαν πάνω από 1.000 άνθρωποι από αστυνομικούς. Εν ψυχρώ, οι περισσότερες εξ αυτών, δολοφονίες.
Η Μέγκαν Ραπίνο, ήταν η πρώτη που αντέδρασε, ακολούθησε και στήριξε τον Κόλιν Κάπερνικ. Τον παίκτη των Γκριν Μπέι Πάκερς στο NFL ο οποίος πρώτος όλων, αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο. Γονάτισε στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου. Γιατί;
«Δεν πρόκειται να σταθώ όρθιος και να επιδείξω υπερηφάνεια σε μία σημαία χώρας που καταπιέζει τους μαύρους και τους έγχρωμους ανθρώπους. Για μένα, αυτό είναι μεγαλύτερο από το άθλημα και θα ήταν εγωιστικό από μέρους μου να κοιτάξω αλλού. Υπάρχουν πτώματα στους δρόμους και κόσμος πληρώνει για να γλιτώνει με φόνους».
Σημειώστε κάτι σημαντικό: Ο Κάπερνικ είναι μαύρος! Η Ραπίνο είναι λευκή. Και αντιδράει. Γιατί και αυτή έχει βιώσει την διάκριση, τον ρατσισμό. Γιατί είναι ομοφυλόφιλη όπως δήλωσε ανοικτά σε συνέντευξή της το 2012. Το έτος που είχε αναδειχθεί ως η κορυφαία ποδοσφαιριστής στον κόσμο.
Επέλεξε τη στάση «Κάπερνικ», να γονατίσει στον Εθνικό ύμνο και… να κάνει κάτι! Στις 4 Σεπτεμβρίου, η Ραπίνο γονάτισε για πρώτη φορά στον αγώνα των Σιάτλ Ρέιν με τους Ρεντ Σταρς στο Σικάγο και ο ίδιος ο πρόεδρος της ομάδας της την κατηγόρησε για ασέβεια και εκβιασμό.
«Ως γκέι Αμερικανή, γνωρίζω τι σημαίνει να αντικρίζεις τη σημαία και να μην σου προστατεύει όλες τις ελευθερίες σου. Ήταν κάτι μικρό που μπορούσα να κάνω και κάτι που σκοπεύω να συνεχίσω να κάνω στο μέλλον, με την ελπίδα να ξεπεταχθεί μια σπίθα χρήσιμου διαλόγου γύρω από το ζήτημα. Είναι σημαντικό λευκοί να στηρίζουν τις διαμαρτυρίες μαύρων ανθρώπων».
Ανήμερα της μαύρης επετείου της Αμερικής, της 11ης Σεπτεμβρίου, η Ραπίνο στάθηκε όρθια αγκαλιά με της συμπαίκτριες της στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου και όλοι αναρωτιόντουσαν αν είχε το θάρρος να το πράξει σε αγώνα με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ.
Η «απάντηση» δεν άργησε να έρθει. Στον αγώνα των ΗΠΑ, με την αστερόεσσα στο στήθος, απέναντι στην Ταϊλάνδη, η Ραπίνο γονάτισε.
Γιατί επιλέγει να κάνει κάτι!
