Ή τον μισείς ή τον λατρεύεις. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έχει το σπάνιο… χάρισμα να γεννά ακραία συναισθήματα στους ανθρώπους, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε αμφιλεγόμενη και εκκεντρική προσωπικότητα.
Μπορεί πλέον να έχει χάσει σχεδόν από την αίγλη που τον συνόδευε εδώ και δεκαετίες, εξαιτίας των αψυχολόγητων και ακραίων αντιδράσεών του, ωστόσο παραμένει ένας θρύλος του ποδοσφαίρου και για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Κι όμως, κάποτε ο αλαζονικός και αγέρωχος Ντιέγκο Μαραντόνα έκλαψε και τα δάκρυά του συγκλόνισαν το φίλαθλο κοινό. Το μακρινό πλέον 1990 η Ιταλία φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Αργεντινή με ηγέτη τον Ντιεγκίτο ήθελε να υπερασπιστεί τον τίτλο του 1986, η Γερμανία να πάρει εκδίκηση και η Ιταλία να πανηγυρίσει στα πάτρια εδάφη…
Η “αλμπισελέστε” κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης, όπως και η “σκουάντρα ατζούρα”. Το μεταξύ τους σταύρωμα έμελλε να διχάσει έναν λαό, αφού το παιχνίδι θα διεξαγόταν στο άντρο του Ντιέγκο Μαραντόνα: το “Σαν Πάολο” της Νάπολι! Εκεί όπου τα χρόνια εκείνα μάγευε τα πλήθη και οδηγούσε τους “παρτενοπέι” σε πρωτόγνωρες κορυφές!
Θέλοντας να εκμεταλλευτεί όλα αυτά, ο Ντιέγκο δεν δίστασε να καλέσει τους Ναπολιτάνους να αγνοήσουν την εθνική ομάδα της χώρας τους και να στηρίξουν την Αργεντινή. “Δε μου αρέσει που τώρα όλοι ζητούν από τους Ναπολιτάνους να φερθούν σαν Ιταλοί και να υποστηρίξουν την εθνική τους ομάδα”, είπε σε συνέντευξη Τύπου και συνέχισε απευθυνόμενος στους κατοίκους της πόλης: “Η Νάπολη ήταν πάντα περιθωριοποιημένη από την υπόλοιπη Ιταλία. Είναι μια πόλη που αντιμετωπίζεται με τον πιο άδικο ρατσισμό. Για 364 μέρες το χρόνο, θεωρείστε ξένοι στην ίδια σας τη χώρα και σήμερα σας ζητούν να κάνετε το σωστό υποστηρίζοντας την εθνική σας ομάδα. Αντιθέτως, εγώ είμαι Ναπολιτάνος 365 μέρες το χρόνο”.
Τα λόγια του είναι αλήθεια ότι άγγιξαν τους Ναπολιτάνους. Στις 3 Ιουλίου το “Σαν Πάολο” διχάστηκε: Από τη μια, οι Ναπολιτάνοι φίλαθλοι υποδέχτηκαν τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της Νάπολι με επιδοκιμασίες, δείχνοντάς του με αυτόν τον τρόπο ότι, παρά τον ντόρο που προκλήθηκε τις προηγούμενες μέρες, ακόμα τον λάτρευαν σαν Θεό. Μάλιστα, χειροκρότησαν έντονα τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής, γεγονός που έκανε εντύπωση ακόμα και στους Αργεντίνους διεθνείς. Από την άλλη το υπόλοιπο γήπεδο στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ενώ και στη συνέχεια αναρτήθηκαν και πανό που έγραφαν “Ο Ντιέγκο στις καρδιές μας, η Ιταλία στα τραγούδια μας”, “Μαραντόνα, η Νάπολι σε αγαπάει, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας”, αποκαθιστώντας ουσιαστικά την τάξη…
“Έξις δευτέρα φύσις” είχε πει ο Αριστοτέλης και έτσι ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε ξανά από το “Σαν Πάολο” πανηγυρίζοντας, αφού η Αργεντινή χάρη στον Γκοϊκοετσέα κέρδισε στα πέναλτι την Ιταλία. Όλοι ανεξαιρέτως οι Ιταλοί πικράθηκαν, όμως οι Ναπολιτάνοι είχαν μια μικρή παρηγοριά καθώς το αγαπημένο τους παιδί θα είχε την ευκαιρία να ξαναπιάσει την κορυφή του κόσμου και να τους κάνει περήφανους…
Στον τελικό, όμως, περίμενε η Γερμανία. Διψασμένη, παθιασμένη και αποφασισμένη να κατακτήσει το τρόπαιο. Ο τελικός διεξήχθη στο Ολίμπικο της Ρώμης παρουσία 74 χιλιάδων θεατών και κρίθηκε και αυτός από… πέναλτι! Στην κανονική διάρκεια, όμως, αυτή τη φορά. Ένα αμφισβητούμενο πέναλτι που υπέδειξε ο Μεξικανός διαιτητής Εδγάρδο Κοδεσάλ στο 85ο λεπτό και το μετέτρεψε σε γκολ ο Αντρέας Μπρέμε χάρισε στη Γερμανία για τρίτη φορά στην ιστορία της την πολύτιμη κούπα. Στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων το ιταλικό κοινό αποδοκίμασε έντονα αυτόν της Αργεντινής…
Ήταν η ώρα που ο Ντιέγκο Μαραντόνα λύγισε… Ο αλαζόνας, υπερόπτης, ο αγέρωχος και ορκισμένος μαχητής αυτός ποδοσφαιριστής δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και ξέσπασε σε κλάματα την ώρα που ο Λόταρ Ματέους σήκωνε την κούπα στο ουρανό της Ρώμης. Τα δάκρυα ενός θρύλου έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων, φανερώνοντας για ακόμα μία φορά ότι το ποδόσφαιρο γεννά έντονα συναισθήματα, ακόμα και στον πιο σκληρό άνθρωπο…
