Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα του λαού, των φτωχών, των παραγκωνισμένων. Δεν χρειάζονται πολλά για να παίξεις ποδόσφαιρο: σου αρκούν λίγος χώρος και κάποιο αντικείμενο που να μπορείς να κλοτσάς και αυτό να κυλάει. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε παίξει με καπάκια αναψυκτικού, πατημένα έτσι ώστε να σέρνονται μετά από κάθε κλοτσιά…
Φανταστείτε πώς παίζουν ποδόσφαιρο σε χώρες όπως αυτές της Αφρικής. Αμέτρητα παιδιά να κυνηγάνε μια μπάλα, πολλές φορές αυτοσχέδια, να πανηγυρίζουν σαν τον Ρονάλντο και να ακούνε ιστορίες για τον Μέσι, τον Αγκουέρο και άλλους κορυφαίους παίκτες. Να ακούνε, όμως, καθώς η εικόνα από τα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ και των άλλων πρωταθλημάτων δεν φτάνει σε κάθε γωνιά της Γης. Τα έξοδα είναι πολλά για να δει κάποιος ματς της Πρέμιερ Λιγκ στη Νιγηρία…
Κάπως έτσι μεγάλωσε και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ο Κελέχι Ιχεανάτσο, ο επιθετικός της Λέστερ και πρώην της Σίτι, λάτρευε από παιδί το ποδόσφαιρο. Όποτε άκουγε σφύριγμα, έτρεχε έξω να παίξει με τα άλλα παιδιά, αλλά η μητέρα του δεν το ενέκρινε. Η Μέρσι Ιχεανάτσο ήταν δασκάλα και ήθελε τα παιδιά της να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να δώσουν προτεραιότητα στα γράμματα και όχι στην μπάλα. Μόνο έτσι θα πρόκοβαν…
Ο μικρός Κελέχι πληγωνόταν κάθε φορά που το σφύριγμα ακολουθούσε το αυστηρό βλέμμα της μητέρας του. “Μην πας, Κελέχι”, του έλεγε και αυτός πάντα υπάκουε αρχικά, αλλά όταν αυτή έστρεφε το βλέμμα της αλλού, αυτός κρυφά έβγαινε έξω. Είπαμε, όταν ακουγόταν το σφύριγμα, ήταν η ώρα για μπάλα. Έτσι έγινε και μία φορά, όταν ο Κελέχι χτύπησε στην μπάλα και γύρισε με αίματα στο σπίτι. Η μάνα του τον επέπληξε, αλλά δεν μπορούσε να του θυμώσει…
Το όνειρό του ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Στα 15 του μάζεψε κάποια χρήματα και πήγε στο Game Center της περιοχής του, του Owerri, για να δει ποδόσφαιρο στις μεγάλες τηλεοράσεις. Ήταν η τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ του 2012, όταν είδε με τα μάτια του τον Σέρχιο Αγκουέρο να σκοράρει στο τελευταίο λεπτό του ματς και αν χαρίζει τον τίτλο στη Σίτι. Αυτό ήταν… Μαγεύτηκε, ερωτεύτηκε την ατμόσφαιρα, συμπάθησε την ομάδα. Ζήλεψε τον Αργεντινό. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε πως ό,τι και να συνέβαινε, όσα εμπόδια και να έβρισκε μπροστά του, αυτός θα γινόταν ποδοσφαιριστής και μια μέρα θα έπαιζε στην Πρέμιερ Λιγκ. Με τη φανέλα της Σίτι…
Είχε ταλέντο και ξεχώριζε και οι γονείς του το αποδέχθηκαν. Δέχτηκε πρόταση να προπονείται στην Ακαδημία του Taye και η μητέρα του έκανε πίσω… Ας έπαιζε ποδόσφαιρο, αφού είναι καλός, αρκεί να μην αφήσει τα μαθήματά του. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και ο πατέρας του. Ώσπου η πρώτη μεγάλη πρόκληση ήρθε να του χτυπήσει την πόρτα. Η Εθνική Κ17 της Νιγηρίας τον κάλεσε να συμμετάσχει σε ένα προπονητικό καμπ, μακριά από το σπίτι του. Η χαρά του δεν περιγραφόταν, εννοείται πως δέχτηκε και πήγε αμέσως.
Ωστόσο, η μοίρα είναι σκληρή. Όσο ήταν στο καμπ, ήρθαν δυσάρεστα νέα από το σπίτι του. Η μητέρα του ήταν πολύ άρρωστη, δεν ήξεραν ακριβώς τι είχε, αλλά δεν ήταν καθόλου καλά. Έπααθε σοκ, στεναχωρήθηκε, αλλά δεν μπορούσε να φύγει. Το καμπ ήταν απαιτητικό και το όνειρό του τον περίμενε. Όχι, δεν μπορούσε να φύγει. Θα τελείωνε το καμπ και μετά θα πήγαινε να σταθεί στο πλευρό της μαμάς του. Όμως, δεν πρόλαβε… Λίγες μέρες μετά, ήρθε το κακό μαντάτο: η Μέρσι Ιχεανάτσο είχε πεθάνει…
Δεν νιώθω άνετα να μιλάω γι’ αυτό. Ήταν πάρα, πάρα πολύ λυπηρό. Η μητέρα μου μας αγαπούσε, εμένα με στήριζε πάντα, είτε στο σχολείο είτε στο ποδόσφαιρο. Πάντα μας έλεγε να προσπαθούμε και να δουλεύουμε σκληρά. Έτσι έκανα κι εγώ. Τον επόμενο χρόνο (2013) έπαιξα στο Παγκόσμιο Κύπελλο Κ17 και πήραμε το τρόπαιο. Έβαλα 5 γκολ στη διοργάνωση και κάθε φορά που σκόραρα, έστρεφα το βλέμμα και τα χέρια μου ψηλά…
Κάθε φορά που σκοράρει ο Κελέχι Ιχεανάτσο, αφιερώνει το γκολ στη μητέρα του. Ξέρει ότι τον βλέπει από ψηλά και ότι δεν του έχει θυμώσει που δεν στάθηκε δίπλα της όταν ήταν βαριά άρρωστη. Η μάνα δεν κρατάει κακία στα παιδιά της, η Μέρσι είναι περήφανη για τον γιο της, που έπαιξε στην ομάδα που υποστήριζε από μικρό. Τον καμαρώνει που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα…
