Είναι γνωστή σε όλους η έχθρα και η αντιπαλότητα που υπάρχουν μεταξύ των οπαδών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Αυτή η κόντρα κρατάει από πολύ παλιά, σχεδόν με την ίδρυση του Ολυμπιακού το 1925, αφού ο ΟΣΦΠ αποτέλεσε το αντίπαλο δέος του ΠΑΟ όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και στον κοινωνικό τομέα. Ο φτωχός πλην τίμιος Πειραιάς της εργατιάς και του λιμανιού βρήκε το καμάρι του, το αντίβαρο στην ομάδα της Αθήνας, της μπουρζουαζίας και των πλούσιων του Κολωνακίου.
Από τότε το μίσος κυριάρχησε και η χαρά του ενός είναι λύπη για τον άλλον, και το αντίστροφο. Αμέτρητα τα συνθήματα που έχουν εμπνευστεί οι δύο πλευρές για να πικάρουν τον αντίπαλο, ενώ ουκ ολίγες φορές έχουν γίνει επεισόδια στα γήπεδα, αλλά και έξω από αυτά. Εμείς, όμως, θα σας μιλήσουμε σήμερα για ένα ντέρμπι του παρελθόντος, όταν οι οπαδοί των δύο ομάδων ενώθηκαν για πρώτη και μοναδική φορά, στρεφόμενοι εναντίον των ίδιων των ομάδων τους…
Ήταν Τετάρτη 17 Ιουνίου 1964. Το απόγευμα θα διεξάγονταν οι δύο ημιτελικοί αγώνες για το Κύπελλο Ελλάδας. Στην Κατερίνη θα έπαιζαν ο πανίσχυρος τότε Πιερικός με την Α.Ε.Κ. και στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό. Η αναμέτρηση των δύο αιωνίων αντιπάλων προκαλούσε το ενδιαφέρον των φιλάθλων σ’ όλη τη χώρα. Και οι δύο είχαν προκριθεί εύκολα στους προηγούμενους γύρους, ένας όμως θα έφθανε στον τελικό. Αν ο αγώνας έληγε ισόπαλος στην κανονική του διάρκεια, θα ακολουθούσε ημίωρη παράταση. Αν και σ’ αυτή δεν αναδεικνυόταν νικητής, οι δυο ομάδες θα έπαιζαν μετά από μια εβδομάδα στο γήπεδο Καραϊσκάκη. (δεν υπήρχε τότε η διαδικασία των πέναλτι).
Από το μεσημέρι το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής, οι θεατές ανέρχονταν σε 30.000 περίπου. Είχαν μάλιστα πληρώσει πανάκριβο εισιτήριο για τα τότε οικονομικά δεδομένα. Στις κερκίδες βρίσκονταν οπαδοί και των δύο κορυφαίων ποδοσφαιρικών συλλόγων της χώρας.
Στο πρώτο ημίχρονο οι ποδοσφαιριστές έδειξαν κάποια διάθεση να παίξουν ποδόσφαιρο. Στο 13ο λεπτό ο Παναθηναϊκός έχασε μοναδική ευκαιρία για να ανοίξει το σκορ και στο 25‘ ο Ολυμπιακός,προηγήθηκε με γκολ που σημείωσε ο Νεοφώτιστος. Μετά από δέκα λεπτά ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε με τον Μίμη Δομάζο. Στο 41ο λεπτό ένας επιθετικός του Ολυμπιακού απείλησε με παραβίαση την εστία του Παναθηναϊκού.
Στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση παίχτηκε «παρωδία ποδοσφαίρου». Οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν νωχελικά και χωρίς ιδιαίτερο πάθος και ένταση. Υπήρχε ζέστη, κάτι που ίσως να επηρέαζε κάπως την απόδοσή τους, ωστόσο το μυαλό πολλών στην εξέδρα πήγε στο… κακό. Οι μουρμούρες για το κακό θέαμα έγιναν φωνές και αργότερα απειλές («αίσχος, αίσχος», «τα λεφτά μας πίσω», «θα μπούμε μέσα και θα τα σπάσουμε»). Σε λίγο όλο το γήπεδο ούρλιαζε την ιαχή «Περού – Περού» υπενθυμίζοντας στους παίκτες τα δραματικά γεγονότα που είχαν συμβεί πριν από λίγο καιρό σε γήπεδο του Περού, όπου σε επεισόδια έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες άτομα.
Στο 22ο λεπτό της παράτασης ένας παίκτης του Παναθηναϊκού έχασε μια απίθανη ευκαιρία, για να δώσει τη νίκη και την πρόκριση στην ομάδα του. Αυτό ήταν. Οι θεατές που βρίσκονταν στο «πέταλο» κατέβηκαν στα κιγκλιδώματα, τα οποία χώριζαν τον αγωνιστικό χώρο από τις κερκίδες, και επιχειρούσαν να τα ξηλώσουν. Ο διαιτητής διέκοψε τον αγώνα και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων πανικόβλητοι έτρεξαν προς την καταπακτή και αμπαρώθηκαν στα αποδυτήρια. Ποδοσφαιριστές, προπονητές και παράγοντες περίμεναν με αγωνία να εξομαλυνθεί η κατάσταση, για να φύγουν από το γήπεδο.
Μάταια όμως. Οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να τους φυγαδεύσουν. Κάποια στιγμή καπνός άρχισε να γεμίζει τα αποδυτήρια. Οι οπαδοί έριξαν στην καταπακτή δοκάρια, καρέκλες και άλλα αντικείμενα και βάζοντας φωτιά δημιούργησαν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι αστυνομικές ενισχύσεις και οι πυροσβεστικές αντλίες δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν στο γήπεδο λόγω του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί στους γύρω δρόμους. Έτσι για ώρες ολόκληρη η περιοχή των Αμπελοκήπων καλυπτόταν από πυκνά νέφη καπνού.
Στον τελικό δεν προκρίθηκε κανείς και το Κύπελλο πήγε στην ΑΕΚ που είχε αποκλείσει τον Πιερικό. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού δεν συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Αντίθετα έδρασαν από κοινού. Τους ένωνε η αηδία τους για τα τότε κακώς κείμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αντιδράσεις των φιλάθλων για «συνεννοημένους» αγώνες είχαν συμβεί και το 1960 και το 1962 και μάλιστα παρουσία κυβερνητικών παραγόντων.
