Στις 25 Μαΐου του 1967, η Ίντερ βρισκόταν μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση: αν νικούσε τη Σέλτικ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, θα κατακτούσε το τρίτο της τρόπαιο σε 4 χρόνια. Η μεγάλη ομάδα των «νερατζούρι» είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1964 και 1965, νικώντας τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπενφίκα, στηριζόμενη στο λεγόμενο κατενάτσιο.
Το ιταλικό στυλ παιχνιδιού που προέβλεπε στιβαρή άμυνα και έμφαση στη θωράκιση των μετόπισθεν. Στους 4 αμυντικούς στην ευθεία, ήρθε να προστεθεί ένας πέμπτος, ως λίμπερο, από τον τότε προπονητή της Μεγάλης Ίντερ (Grande Inter), Ελένιο Ερέρα. Η πολυπρόσωπη άμυνα και η καταστροφή του επιθετικού παιχνιδιού του αντιπάλου, σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα στις δικές της φάσεις, χάριζαν τον έναν μετά τον άλλον τους τίλους σε Ευρώπη και Ιταλία στους «νερατζούρι».
Αυτήν τη φορά, όμως, απέναντί τους στεκόταν μια ομάδα με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Η Σέλτικ του Τζοκ Στέιν έπαιζε φουλ επίθεση με το περίφημο σύστημα 4-2-4, με παίκτες από τα περίχωρα της Γλασκώβης. Έντεκα Ιταλοί εναντίον 11 Σκωτσέζων, κατενάτσιο εναντίον επίθεσης, στο Εθνικό Στάδιο της Λισαβόνας. Μόλις στο 7’ ο Ματσόλα ευστόχησε από το σημείο του πέναλτι και έβαλε σε θέση οδηγού την Ίντερ.
Η ώρα περνούσε και οι Ιταλοί οπισθοχωρούσαν όλο και πιο πολύ, με τους Βρετανούς να μη σταματάνε να επιτίθενται. Μόνο που έπεφταν πάνω σε τοίχο, αφού η άμυνα της Ίντερ ήταν αδιαπέραστη, επιστρατεύοντας ακόμα και… 9 παίκτες! Ωστόσο, η Σέλτικ δεν τα παρατούσε. Πίεζε και δεν επέτρεπε στην αντίπαλό της να επιχειρήσει επίθεση, κρατώντας τον έλεγχο του ματς, παρότι έχανε. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Ιταλού αμυντικού, Ταρκίζιο Μπουρνίκ, ο οποίος άκουσε τον αρχηγό του, Αρμάντο Πίτσι, να λέει στον πορτιέρε Ζουλιάνο Σάρτι: «Ζουλιάνο, άσ’ το, δεν έχει νόημα, αργά ή γρήγορα θα σκοράρουν…».
Έτσι κι έγινε. Στο 63’ ο Γκέμελ ισοφάρισε με σουτ από τα 30 μέτρα και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινούσε. Ο Τσάλμερς στο 84’ ολοκλήρωσε την ανατροπή και χάρισε στη Σέλτικ το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο, και πρώτο για βρετανική ομάδα, αφού μέχρι τότε Ισπανοί, Ιταλοί και Πορτογάλοι μονοπωλούσαν τους τελικούς και τις κούπες. Εκείνη η ομάδα της Σέλτικ έμεινε στην ιστορία ως η καλύτερη όλων των εποχών στην ιστορία του συλλόγου. Πήραν το προσωνύμιο «λιοντάρια της Λισαβόνας» και χάρισαν το όνομα αυτό και σε μια πτέρυγα του γηπέδου της Σέλτικ.
Ο τελικός του 1967 δεν ήταν μόνο ένας θρίαμβος για τη Σέλτικ. Για πολλούς σήμαινε το τέλος του περίφημου κατενάτσιο, το οποίο νικήθηκε από το επιθετικό παιχνίδι. Η παρωχημένη ιταλική φιλοσοφία, που έφερε μεγάλα και σημαντικά αποτελέσματα, άφησε τη θέση της στην ομορφιά του ποδοσφαίρου. Και άνοιγε τον δρόμο για το total football του μεγάλου Άγιαξ…
