Οι καιροί αλλάζουν, η εκάστοτε «φουρνιά» διαφοροποιείται και η στιγμή που η Εθνική Ελλάδας περνάει ξανά σε ένα μεταβατικό στάδιο για να «χτίσει» κορμό και ομάδα για τα επόμενα χρόνια… έφτασε! Αναγκαίο κακό αλλά με τον χρόνο κανείς δεν μπορεί να τα βάλει. Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα από το Προ-Ολυμπιακό ακόμα του Τορίνο- σε μία δύσκολη αποστολή για το «τσεκάρισμα» για Ρίο- μπαίνει σε διαδικασία… αναδημιουργίας και ανασύνταξης μετά τα ηχηρά «αντίο».
Του Βασίλη Σπανούλη αρχικά (μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ 2015) που έδινε ανελλιπώς το “παρών” για 16 χρόνια στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, και πριν από λίγο καιρό του αρχηγού των τελευταίων ετών και πιστού στρατιώτη (17 χρόνια παρών, από την Παίδων) Νίκου Ζήση.
Το «αντίο» των δύο κουμπάρων και αδελφικών φίλων έκλεισε έναν μεγάλο και ίσως τον πιο λαμπρό -μέχρι τουλάχιστον τον επόμενο- κύκλο στην Εθνική ομάδα, με τον Γιάννη Μπουρούση να είναι ο μόνος που έχει απομείνει από τη γενιά του χρυσού το 2005, όντας όμως τότε ο… μικρός και συμπληρωματικός της 12άδας (μαζί με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο). Το 2008, την αρχή έκανε ο Θοδωρής Παπαλουκάς, για να τον ακολουθήσει δύο χρόνια αργότερα ο Δημήτρης Διαμαντίδης.
Η «γαλανόλευκη» κατάφερε έστω και με αυτές τις σημαντικές απουσίες να διατηρήσει την ταυτότητά της, τον χαρακτήρα και τη δυναμική της φτάνοντας στο χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία το 2009, ωστόσο πέραν του γεγονότος ότι η επιτυχία δεν έχει έρθει από τότε, η Ελλάδα πλέον πρέπει να «θυσιάσει» διοργανώσεις ώστε να «χτίσει» χαρακτήρα και ομάδα για τα επόμενα χρόνια και να βρει τους νέους ηγέτες της.
Η μαγική τετράδα των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ζήση δεν είναι ντυμένη πλέον στα γαλανόλευκα, με τους δύο πρώτους μάλιστα να έχουν σταματήσει και το μπάσκετ. Αναλογιστείτε το για λίγο: Τι έχουν προσφέρει οι τέσσερίς τους στην Εθνική, τι έχουν δώσει, πού οδήγησαν την Ελλάδα και πώς έβγαλαν τους συμπατριώτες τους στον δρόμο; Μη γελιόμαστε. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι προπονητές θα πουν «ήταν και άλλοι, δεν ήταν μόνοι τους», αλλά μέσα του, ο καθένας αισθάνεται και επιβεβαιώνει πως αυτοί ήταν οι ηγέτες της Ελλάδας, από το 2004 οι τρεις τους και το 2005 που μπήκε ο Ζήσης. Η τετράδα πλέον παρέδωσε τη σκυτάλη στους επόμενους, ωστόσο οι ηγέτες… αναζητούνται!
Ο Φώτης Κατσικάρης πρόσφατα το έθεσε άριστα: Η τετράδα είχε όλο το πακέτο. Ταλέντο, ποιότητα, προσωπικότητα, χαρακτήρα, ηγετικά χαρακτηριστικά, χημεία. Ήταν οι εγκέφαλοι της “γαλανόλευκης”. Οι ηγέτες της που ποτέ κανείς δεν μπορούσε να ποντάρει με σιγουριά ποιος θα έβγαινε μπροστά για να πάρει το παιχνίδι. Ποιος θα φόραγε τον μανδύα του πρωταγωνιστή-σκόρερ. Όλοι τους και ο καθένας ξεχωριστά…
Το να μείνουμε στις δάφνες του παρελθόντος και να αναπολούμε τις επιτυχίες αυτού δεν ωφελεί σε τίποτα. Είπαμε, οι εποχές αλλάζουν, η Ελλάδα επιβάλλεται να πρωταγωνιστεί και να συνεχίσει και η αναγκαία αναζήτηση ηγετών συνεχίζεται…
Μόνο και μόνο από τη θέση, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως η τωρινή γενιά στα γκαρντ έχει το ταλέντο και την ποιότητα. Καλάθης, Σλούκας κατά κύριο λόγο ως παίκτες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή και την έκβαση του παιχνιδιού, ο Μάντζαρης και ίσως κάπου, κάπως, κάποτε και ο Νίκος Παππάς. Είναι έτσι, όμως; Ας μη γελιόμαστε. Την προσωπικότητα της μαγικής τετράδας δύσκολα θα τη φτάσουν, όπως και το βάρος που καλούνται να σηκώσουν. Αναπόφευκτα και αυτόματα το βάρος πέφτει στα φόργουορντ. Να αποτελέσουν αυτοί τη νέα ραχοκοκαλιά, τον κορμό και να αξιοποιηθούν σωστά από τα υπάρχοντα γκαρντ. Με λίγα λόγια να περάσουν τα «κλειδιά» στα δικά τους χέρια.
Γιάννης Αντετοκούνμπο, Κώστας Παπανικολάου, Ιωάννης Παπαπέτρου και σαφέστατα πάνω απ’ όλους ο Γιώργος Πρίντεζης ο οποίος μπορεί να μην παραστεί αυτό το καλοκαίρι στις υποχρεώσεις της Εθνικής, ωστόσο είναι αυτός πλέον -μετά την αποχώρηση του Σπανούλη, του Ζήση και την τελευταία χρονιά του Γιάννη Μπουρούση- που θα ηγηθεί, θα βγει μπροστά σε έναν ρόλο που έχει τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό.
Η αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός ηγέτη στην Ελλάδα, ενός ακόμη για να είμαστε πιο σωστοί, που πρέπει να χτιστεί η ομάδα γύρω και πάνω σε αυτόν σε συνδυασμό με τη σωστή δοκιμή του Τζέισον Κιντ στους Μπακς, φέρνει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα γκαρντ και για τον Φώτη Κατσικάρη. Περισσότερη ώρα η μπάλα στα χέρια του, μεγαλύτερες αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι, σκορ, εκμετάλλευση των αθλητικών του προσόντων. Είναι ευλογία που η Ελλάδα έχει αυτόν τον παίκτη (αναμένεται να καταδείξει ο χρόνος την πρόοδο και εξέλιξη και του αδελφού του, Θανάση) και μετά τους Μιλγουόκι Μπακς, και οι ιθύνοντες της “γαλανόλευκης” θέλουν και θα επιδιώξουν να χρίσουν ηγέτη και «κεφαλή» της Εθνικής τον Greek Freak.
Μέχρι να δούμε έμπρακτα τα αποτελέσματα και σε βάθος χρόνου, ας μείνουμε στην ουσία η οποία είναι πως το μπάσκετ και η εποχή και στην Εθνική Ελλάδας άλλαξε. Αμερικανοποιείται σε έναν στυλ μπάσκετ πιο αθλητικό, πιο γρήγορο και εκρηκτικό (τουλάχιστον έχει τα φόντα και τις μονάδες ώστε να το υποστηρίξει) φεύγοντας από το μυαλό, την οξυδέρκεια και το μπάσκετ με το οποίο είχαν γονατίσει η μαγική «τετράδα» και οι υπόλοιποι τις ΗΠΑ! Τα φόργουορντ (αν μπορούμε να βάλουμε σε αυτή την κατηγορία και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο) κρατάνε πλέον τα κλειδιά και τα ηνία της Εθνικής ομάδας!
