Ο Ροναλντίνιο γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Από μία οικογένεια πολύ αγαπημένη, με τη μητέρα παραδοσιακή, να προσέχει τα παιδιά και να μαγειρεύει για όλη την οικογένεια στο σπίτι της. Για τον αδερφό του, τον Ρομπέρτο, και τον πατέρα του.
Κάθε φορά που ο «μάγος» με το πλατύ χαμόγελο γυρνούσε σπίτι μετά το ποδόσφαιρο, έβλεπε την αγαπημένη του μητέρα να μαγειρεύει στην κουζίνα και να λέει αστείες ιστορίες με τον αδερφό του, τον Ρομπέρτο! Υπήρχε ένα χαρούμενο κλίμα και μία χαρούμενη ατμόσφαιρα πάντα. Ο πατέρας συνήθως δούλευε στην κανονική του δουλειά και αν ήταν Σαββατοκύριακο, πήγαινε για να «έξτρα» εισόδημα στην ομάδα της Γκρέμιο ως σεκιούριτι. Έτσι, συνδύαζε και τη μεγάλη του τρέλα. Το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο που τόσο αγαπούσε.
Ώσπου μία ημέρα όλα άλλαξαν. Ο Ροναλντίνιο γύρισε σπίτι και βλέπει κάτι διαφορετικό.
“Τι έγινε, γιατί κλαις, μαμά;”, ρωτάει ταραγμένος. Καταλαβαίνει ότι κάτι συνέβη, αφού πλέον η μητέρα του δεν έλεγε αστεία. Ο αδερφός του δεν γελούσε.
Σαν μεγαλύτερος, ο Ρομπέρτο τον παίρνει αγκαλιά. Τον πηγαίνει στο μπάνιο και του λέει: «Ο μπαμπάς είχε ατύχημα. Ο πατέρας έφυγε, πέθανε»!
Εκείνη τη στιγμή, ο Ροναλντίνιο δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα τον ξαναδεί.
Τον είχε σαν υπερήρωα στο μυαλό του. Ήταν ο άνθρωπος που τον έκανε αυτό που είναι σήμερα. Τον «μάγο» που αγαπήσαμε όλοι και αγαπάμε ακόμα. Ο άνθρωπος που του είπε να παίζει δημιουργικά στο ποδόσφαιρο και να παίζει ελεύθερα. Ο άνθρωπος που τον πίστεψε περισσότερο από κάθε άλλον και του είπε ότι όταν έχει την μπάλα, πρέπει να αισθάνεται σαν να ακούει μουσική.
Κάποια στιγμή, ο Ροναλντίνιο ήταν μπροστά σε μία κουβέντα που είχε ο πατέρας του. Όταν ο αδερφός του ξεκίνησε να παίζει μπάλα. Όλοι έλεγαν ότι είναι ένας εξαιρετικός παίκτης. Όμως, ο μπαμπάς του είχε πει: «Καλός είναι, αλλά να θυμάστε τον μικρό που έρχεται», εννοώντας τον Ροναλντίνιο.
Και όταν ο Ροναλντίνιο κατάλαβε ότι τελικά δεν θα ακούσει ξανά τον πατέρα του να του μιλάει και ότι δεν θα επιστρέψει ξανά σπίτι, προσπάθησε να χαμογελάει την ώρα που έπαιζε ποδόσφαιρο. Γιατί το παιχνίδι ήταν απλά ένα παιχνίδι. Δεν το έβλεπε σαν πρόβλημα, αφού γνώριζε ποια είναι τα αληθινά προβλήματα. Και γελούσε, γιατί ήξερε ότι ο πατέρας του τον βλέπει και θυμάται να του λέει: «Παίζε ελεύθερα, σαν να ακούς μουσική».
