Αν μπορούσαμε να πούμε ποιες είναι οι χειρότερες στιγμές στην Ιστορία του ποδοσφαίρου (εκτός από τα θανατηφόρα ατυχήματα και τις τραγωδίες), σίγουρα μία θα κατείχε περίοπτη θέση. Όταν βλέπουμε έναν μεγάλο παίκτη, που προσφέρει θέαμα και εκπληκτικές ενέργειες στο φίλαθλο κοινό, να τραυματίζεται, όλοι στεναχωριόμαστε. Αλλά αυτό που ένιωσαν οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι στις 12 Απριλίου του 2000, βλέποντας τον Ρονάλντο να σωριάζεται στο έδαφος και να σφαδάζει από τον πόνο, σίγουρα δεν συγκρίνεται…
Το “φαινόμενο” υπήρξε ένας μαγικός παίκτης. Μπορεί Μέσι και Ρονάλντο να θεωρούνται από τους καλύτερους όλων των εποχών και να έχουν πετύχει άπειρα πράγματα, ωστόσο μετράνε φίλους, αλλά και εχθρούς. Τον Ρονάλντο δεν τον αντιπαθούσε κανείς. Δεν είχε… haters, είχε μόνο θαυμαστές, φαν, που γούσταραν να τον βλέπουν να παίζει, να ντριμπλάρει να προσποιείται, να σκοράρει… Να, όπως εκείνο το γκολ στον τελικό του UEFA το 1998, με τη Λάτσιο:
Δυστυχώς για όλους, τα πόδια του Ρονάλντο ήταν… γυάλινα. Μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε 6 μήνες εκτός γηπέδων, επέστρεψε για να αγωνιστεί ως αλλαγή σε ένα παιχνίδι της Ίντερ. Αντίπαλος η Λάτσιο, η οποία έχει συνδεθεί με τις πιο έντονες στιγμές στην καριέρα του Βραζιλιάνου. Από το γκολ στον τελικό του UEFA, στην ατυχία, τον πόνο και τα δάκρυα… Και μάλιστα, την ώρα που προσπαθούσε να κάνει ξανά την ίδια ενέργεια, με τις απανωτές προσποιήσεις και το σπάσιμο της μέσης. Και αντί να σπάσει η μέση των αμυντικών, έσπασε κάτι μέσα στην καρδιά όλων μας…
Οι εικόνες είναι σκληρές. Επώδυνες. Εφιαλτικές. Το πληγωμένο θηρίο έπεσε ξανά, οι κραυγές του ακούστηκαν σε όλο τον πλανήτη, καθώς έπιανε το δεξιό του γόνατο, το οποίο τον πρόδωσε ξανά. Οι εκφράσεις του προσώπου του φανερώνουν τόσο πόνο όσο δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Αλλά αυτό που έβλεπες στα μάτια του δεν ήταν μόνο σωματικός πόνος. Ήταν η απόγνωση, η απελπισία, που τόσοι μήνες πήγαν χαμένοι, που τα όνειρα γκρεμίστηκαν ξανά, που ο Γολγοθάς θα ξανασηκωνόταν μπροστά του, πιο ανηφορικός και πιο απόκρημνος αυτή τη φορά…
Όλοι στο γήπεδο πάγωσαν. Ο Μαρτσέλο Λίπι γύρισε το πρόσωπό του, έπιασε το κεφάλι του, αφού κατάλαβε αμέσως τι έγινε. Όλοι καταλάβαμε, απλώς δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Ο πιο αγαπητός παίκτης του κόσμου, αυτός που υπηρετούσε πιστά το θέαμα και την ομορφιά του ποδοσφαίρου λύγιζε ξανά. Έξι μήνες έκανε υπομονή όλος ο ντουνιάς μέχρι να τον ξαναδεί, έπρεπε να κάνει άλλο τόσο, και περισσότερο. Σφίξιμο στο στήθος, κενό στο στομάχι, σιωπή στα χείλη…
Το παραπάνω βίντεο έχει ως τίτλο “Η χειρότερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου”. Πώς να διαφωνήσει κανείς… Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 17 χρόνια, όταν το βλέπουμε, κάτι μας πιάνει. Είναι μεγάλη αδικία να μην μπορέσει αυτός ο παίκτης να φτάσει το πικ του, το μεγαλύτερο, το περισσότερο που άξιζε να δώσει. Και είναι αμαρτία και για εμάς, για το ποδόσφαιρο γενικότερα, που δεν τον απολαύσαμε όσο θα έπρεπε.
Ευτυχώς ανέβηκε και εκείνο τον Γολγοθά και έφτασε μέχρι την κορυφή του κόσμου το 2002, ωστόσο κανείς δεν ξέρει τι άλλο θα βλέπαμε αν δεν τον είχε προδώσει δύο φορές το καταραμένο το γόνατό του…
