White Hart Lane 1945. Μία ημέρα εκείνης της χρονιάς η Άρσεναλ υποδεχόταν την Ντιναμό Μόσχας για να δώσει μαζί της φιλικό αγώνα. Οι δύο ομάδες πάνε κανονικά στο γήπεδο, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Ομίχλη πολύ. Δεν έβλεπε κανείς τους ούτε στο ένα μέτρο. Το ματς ήταν αδύνατο να διεξαχθεί, αλλά δεν υπήρξε ποτέ καμία ενημέρωση για αναβολή. Έτσι, οι παίκτες τόσο της Ντιναμό όσο και της Άρσεναλ πάνε κανονικά στο γήπεδο. Μπαίνουν στα αποδυτήρια, αλλάζουν και ετοιμάζονται σαν να μην συνέβαινε απολύτως τίποτα. Και όταν βγαίνουν έξω, παθαίνουν πλάκα.
Οι ποδοσφαιριστές δεν έβλεπαν μπροστά τους. Κυριολεκτικά. Σε τέτοιο σημείο που έπιασαν τον διαιτητή και του ζήτησαν να αναβάλει το παιχνίδι. Και οι δύο πλευρές. Ωστόσο, ο ρέφερι ήταν αποφασισμένος να γίνει το ματς. Σκέφτηκε μάλλον: “Δεν ήρθα τσάμπα εγώ εδώ”. Και το ματς ξεκινάει και εκτυλίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές φάρσες παγκοσμίως. Σε εκείνο το ματς λοιπόν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Οι παίκτες για να μην ταλαιπωρηθούν πολύ σε αυτή την φαρσοκωμωδία έφτιαξαν τους δικούς τους κανόνες. Και σημειώθηκαν πολλά συμβάντα που έχουν μείνει στην ιστορία.
Για παράδειγμα η Ντιναμό Μόσχας σε εκείνο το ματς, υπήρχαν διαστήματα που έπαιζε με 15 παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Ο διαιτητής ήταν αδύνατο να δει. Δεν είχε ορατότητα στο ένα μέτρο μπροστά του, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να δει από την μία άκρη του γηπέδου στην άλλη και να καταλάβει πόσοι παίζουν από κάθε σύλλογο. Επίσης, η Άρσεναλ είχε μείνει με 10 παίκτες, αλλά ο συγκεκριμένος που είδε την κόκκινη κάρτα βγήκε από το ματς και στη συνέχεια επέστρεψε κανονικά και έπαιξε ως το τέλος.
Ακόμα, ο τερματοφύλακας τότε της Άρσεναλ σε μία προσπάθεια να κάνει μία απόκρουση χτύπησε στο δοκάρι. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί σε ποιο σημείο βρίσκεται και έπεσε πάνω στην δοκό. Τότε, ένας οπαδός που ήταν στο γήπεδο μπήκε στο ματς και έκανε τον γκολκίπερ.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε λήξει με σκορ 4-3 για τους “κανονιέρηδες” και παρά το γεγονός ότι το σκορ δεν έχει καμία σημασία, αυτός αγώνας έμεινε στην ιστορία.
