Γράφει ο Θωμάς Κόγκας
Στις 24 Μαρτίου του 1975 ο γνωστός διοργανωτής μεγάλων αγώνων μποξ Ντον Κίνγκ έπεισε τον μεγάλο Μοχάμεντ Αλι να ανεβεί στο ρινγκ να αντιμετωπίσει ένα σχετικά άγνωστο μποξέρ, τον Τσακ Βέπνερ. Το ματς έμεινε αξέχαστο στους φανατικούς του μποξ γιατί ο παγκόσμιος πρωταθλητής δυσκολεύτηκε απίστευτα με τον σκληρό Βέπνερ: στον ένατο γύρο παραλίγο να ηττηθεί με νοκ άουτ! Ο Αλί σηκώθηκε, στάθηκε στα πόδια του και ξάπλωσε τον Βέπνερ στον δέκατο πέμπτο και τελευταίο γύρο: αφού πανηγύρισε τη νίκη του σήκωσε ιπποτικά το χέρι του αντιπάλου του ζητώντας από το κοινό να τον χειροκροτήσει. Ανάμεσα στο κοινό βρισκόταν ένας νεαρός ακόμα άγνωστος ηθοποιός, που ενθουσιάστηκε με την αντοχή του Βέπνερ: τον έλεγαν Σιλβέστερ Σταλόνε.
Εκείνη η νύχτα και εκείνο το ματς είναι ουσιαστικά η στιγμή που άλλαξε την ζωή του. Η οποία ιστορία είναι γνωστή φαντάζομαι στους περισσότερους, μια πραγματική αφήγηση αμερικανικού ονείρου, ένας underdog με πενταροδεκάρες στην άκρη που τρώει το φαγητό του σκύλου του, γράφει το σενάριο του «Ρόκι» σε τρεις μέρες, το πάει στα στούντιο, ενθουσιάζονται αλλά στο πρώτο ρόλο θα είναι ο Ράιαν Ο’ Νιλ ή ο Μπαρτ Ρέινολντς… «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» απαντά ο άσημος 30άρης, αρνείται όλο και μεγαλύτερα ποσά, το στοίχημα μοιάζει εξωπραγματικό, «ή εγώ ή τίποτα» λέει στην United Artists και για κάποιο παράξενο λόγο το ένστικτο κερδίζει τον καπιταλισμό και δέχονται. Δεν ήταν λάθος τους. Ο πρώτος «Ρόκι» μάζεψε δέκα υποψηφιότητες και τρία βραβεία, μεταξύ των οποίων και το καλύτερης ταινίας του 1976. Αρκετοί έχουν ακόμα πρόβλημα μ’ αυτό, λάθος κάνουν, δεν πειράζει, η καλύτερη ταινία για την Ακαδημία ήταν και παραμένει το «Ρόκι».
Ο Ρόκι όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις 6 ταινίες του, 8 αν συνυπολογίσουμε και τα δύο Creed. Είναι ο πιο πραγματικός φανταστικός αθλητής που αγαπήθηκε τόσο πολύ σε σημείο που έφτασε να μπει στο πραγματικό Hall of Fame της πυγμαχίας και το άγαλμα του να κοσμεί τα σκαλιά της Φιλαδέλφεια. Ο ήρωας είναι δίπλα μας, μεγαλώνει και γίνεται τέτοιος μέσα από την αυταπάρνηση, την προπόνηση, τη θέληση, την εσωτερική αναγκαιότητα να ξεφύγει από τη μιζέρια και να φτάσει εκεί που του έχει απαγορευτεί να φτάσει από τις κοινωνικές δομές.
Και όλο αυτό το κλίμα, όλη αυτή η αδιόρατη αναγκαιότητα, αποτυπώθηκε και μέσα από τη μουσική επένδυση του Rocky, καθιστώντας το soundtrack του Bill Conti ‘’Gonna Fly Now’’ ύμνο όλων εκείνων που αγωνίζονται για τα όνειρά τους.
Ο Ρόκι είναι εκεί για να σου δείξει ακόμα και το πώς μπορείς να κατακτήσεις την καρδιά της γυναίκας που αγαπάς. Η προσέγγιση του προς την Adrian αποτελεί όπως έγραψε και ο Zastro ‘’ένα από τα πιο όμορφα naissance de l’amour στην ιστορία του σινεμά, είναι η επιτομή του αντι-ήρωα, του ανθρώπου που ακόμη και στον έρωτα δεν είναι το στερεότυπο της κοινωνίας με τα λεφτά και την εξουσία, αλλά ο ντροπαλός και ειλικρινής άνθρωπος της διπλανής πόρτας.’’.
Ίσως αυτή η οικειότητα που νιώθεις ότι ο Ρόκι μπορεί να είναι ο άνθρωπος που μένει δίπλα σου και παλεύει να αντιμετωπίσει τη μιζέρια, την φτώχεια, τον χλευασμό, να πετύχει τα όνειρα του, να βρει την αγάπη ναι ίσως όλα αυτά να τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπητούς αθλητές παγκοσμίως και ας μην υπάρχει στην πραγματικότητα. Βασικά λάθος μου. Ο Ρόκι υπάρχει στην πραγματικότητα και ζει μέσα στον κάθε άνθρωπο που παλεύει εκεί έξω. Είναι το βλέμμα του μέσου ανθρώπου απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα. Το βλέμμα το ευθύ, το πληγωμένο, το γεμάτο χαρά, το βλέμμα της αλήθειας.
Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τα λόγια του ίδιου του Σιλβέστερ Σταλόνε. ‘’Μπορεί να μην με πιστέψετε, αλλά όταν ο Rocky έλεγε κάτι, αυτό το κάτι ήταν αλήθεια. Και στη ζωή αλήθειες δεν λέγονται πολλές.”
Για αυτό και τον αγαπάμε. Γιατί συμβολίζει την αλήθεια που έχουμε μέσα μας και πολλές φορές ντρεπόμαστε να πούμε. Συμβολίζει την καθημερινή, αγνή και χωρίς όρια προσπάθεια για την εκπλήρωση ενός ονείρου ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο είναι, Συμβολίζει ότι η καρδιά είναι κάτι που δεν γερνάει ποτέ και ότι ανεξάρτητα από τι ημερομηνία γράφει η ταυτότητά σου μπορείς να συνεχίζεις να παλεύεις για αυτά που γεμίζουν την καρδιά σου. Συμβολίζει όπως έχει πει και ο ίδιος όλο το ‘’stuff in the basement’’ που υπάρχει μέσα μας, στην καρδιά μας και θέλουμε να το βγάλουμε για να βρούμε την ηρεμία που όλοι ψάχνουμε.
Ο λόγος του Ρόκι προς τον γιο του στον Rocky Balboa του 2006 ίσως να είναι ένα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής που έχει παραδώσει η τέχνη του σινεμά.
“Ο κόσμος δεν είναι όλος ήλιος και ουράνια τόξα. Είναι ένα πολύ κακό και άσχημο μέρος και θα σε χτυπήσει στα γόνατά σου και θα σε κρατήσει μόνιμα κάτω αν τον αφήσεις. Εσύ, εγώ, ή κανείς δεν θα χτυπήσει τόσο σκληρά όσο η ζωή. Αλλά δεν είναι πόσο σκληρά χτυπάς. Είναι το πόσο σκληρά μπορείς να χτυπηθείς και συνεχίζεις. Πόσα μπορείς να δεχτείς και να συνεχίσεις. Έτσι κερδίζεις. Τώρα, αν ξέρεις τι αξίζεις, τότε βγες έξω για να πάρεις αυτό που αξίζεις. Αλλά πρέπει να είσαι πρόθυμος να δεχτείς τα χτυπήματα και να μην δείξεις με το δάχτυλο λέγοντας ότι δεν είσαι εκεί που είσαι εξαιτίας του, της ή κάποιου άλλου. Οι δειλοί το κάνουν αυτό και αυτό δεν είσαι εσύ. Είσαι κάτι καλύτερο από αυτό! ”
Αυτός είναι ο Ρόκι, αυτό είναι το μήνυμα του και αυτό είναι η ίδια η ζωή. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι θες να τα παρατήσεις, θυμήσου το χάραμα στην Φιλαδέλφεια, τα ωμά αυγά πριν το τρέξιμο με την γκρι σχισμένη φόρμα, το σπριντ πριν ανέβει τα σκαλιά του Philadelphia Museum of Art, τον ύμνο του Bill Conti να παίζει από πίσω και τότε θα θυμηθείς ότι στην ζωή πρέπει να παλεύουμε διαρκώς για όλους αυτούς και αυτά που αγαπάμε.
