Μπορεί καταμεσής της αγωνιστικής σεζόν να μην πολυγουστάρουμε να βλέπουμε τις εθνικές ομάδες να κοντράρονται, γιατί διακόπτονται πρωταθλήματα και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ωστόσο κάθε φορά που έχει Μουντιάλ ή Euro, καθηλωνόμαστε μπροστά στις οθόνες, διαλέγοντας ο καθένας μας μια Εθνική που θα υποστηρίζει. Πολλές φορές τόσο θερμά λες και τη νιώθουμε κι εμείς πατρίδα μας…
Είναι γεγονός ότι η Ιταλία έχει πολλούς υποστηρικτές στη χώρα μας (ο γράφων δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς…). Λίγο το ένδοξο παρελθόν (αλλά και παρόν) της, λίγο οι μεγάλοι μπαλαδόροι που έχει βγάλει, λίγο η κουλτούρα και το μεσογειακό ταμπεραμέντο, που μοιάζουν με των Ελλήνων, η “σκουάντρα ατζούρα” κερδίζει ολοένα και περισσότερο τον σεβασμό και τη συμπάθειά μας. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά…
Ακόμα και κάποιος που δεν τους συμπαθεί, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει αυτό το πάθος που βγάζουν. Στην παραπάνω φωτογραφία αποτυπώνεται με εύγλωττο τρόπο αυτή η… τρέλα που κουβαλάνε οι Ιταλοί. Μπορεί να αγωνίζονται σε διαφορετικές ομάδες και να “σκοτώνονται” κάθε χρόνο για το ποιος θα κατακτήσει το σκουντέτο, αλλά όταν φοράνε το εθνόσημο, τα δίνουν όλα και το νιώθουν πραγματικά. Βλέπουμε παίκτες όπως ο Μπουφόν, που έχει κατακτήσει τα πάντα και έχει χριστεί διεθνής αμέτρητες φορές, να συγκινείται ακόμα όταν ακούει τον εθνικό ύμνο της χώρας του…
Βλέπουμε τον Ντε Ρόσι σχεδόν να ουρλιάζει, και το παιδάκι που στέκεται μπροστά του να τον μιμείται, χωρίς όμως κάτι επιτηδευμένο, κάτι στο πρόσωπο που να δείχνει ότι γίνεται επίτηδες, για τα μάτια του κόσμου. Πολλοί είναι αυτοί που δεν γουστάρουν την εθνική Ιταλίας γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι μονότονο, έχει το ίδιο στυλ τόσα χρόνια, ακόμα και με παικταράδες μεγάλης αξίας. Έχουν κατηγορηθεί ότι είναι κυνικοί με το αποτέλεσμα, καταφερτζήδες, ότι επιστρατεύουν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Και δεν έχουν άδικο, αν θυμηθούμε τον τελικό του Μουντιάλ 2006 με τη Γαλλία, πώς κατάφερε ο Ματεράτσι να κερδίσει την αποβολή του Ζιντάν…
Μέχρι και… κλεφτοκοτάδες τους έχουν πει, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτοί πραγματικά το ζούνε. Ούτε αγγαρεία κάνουν ούτε με το ζόρι πάνε. Ακούνε τον εθνικό ύμνο και φουσκώνουν από περηφάνια, βλέπουν τη σημαία τους και τρελαίνονται. Από τους μικρούς μέχρι τους μεγάλους. Και όσο και να πέσει το επίπεδό τους, όσους… άμπαλους και να βγάλουν, αυτοί πάντα θα τα καταφέρνουν χάρη στην παλικαριά και το πάθος τους…
