Πίσω από τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων γεννιούνται πάντα όμορφες και ενδιαφέρουσες ιστορίες, κάποιες εκ των οποίων βλέπουν το φως της δημοσιότητας αρκετά χρόνια αργότερα, άλλες μένουν για πάντα θαμμένες στο μυστήριο και στο σκοτάδι. Ο κόσμος βλέπει την εικόνα στο χορτάρι, στέκεται στο αποτέλεσμα, ωστόσο πίσω από τις κουρτίνες και τους προβολείς υποβόσκει για κάθε μία ομάδα, μία αλυσίδα γεγονότων η οποία συνετέλεσε ευεργετικά ή αποτρεπτικά στο τελικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία μας, όπως θα καταλάβετε στην πορεία, συνετέλεσε ευεργετικά στη δημιουργία της Dream Team. Στην «ομάδα-όνειρο» της Μπαρτσελόνα την οποία έχτισε ο Γιόχαν Κρόιφ και έφερε στο ποδόσφαιρο το διαφορετικό, το οποίο αποτέλεσε και «οδηγό» για το μέλλον, για το ποδόσφαιρο που εφαρμόζουν οι προπονητές ακόμα και σήμερα, στις μέρες μας.
Ο Γιόχαν Κρόιφ ανέλαβε την Μπαρτσελόνα ως προπονητής το 1988 (και έμεινε σε αυτήν έως το 1996) σε μία φάση ανομβρίας στη σπουδαία ιστορία της και δίχως υπερβολή στη σκιά της Ρεάλ. Σε 14 χρόνια (από το 1974) άλλωστε είχε κερδίσει τον τίτλο στην Ισπανία μόλις μία φορά (το 1984-85), οπότε καταλαβαίνετε πως επιβαλλόταν όχι απλά να επιστρέψει αλλά και να κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια.
Ο Κρόιφ, ο οποίος είχε κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ τρεις φορές με τον Άγιαξ, είχε πει τις πρώτες ημέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του ως head coach πως «γνωρίζω άριστα το κλαμπ και δεν θέλω η ιστορία να επαναληφθεί. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, θα πρέπει να αλλάξουμε την ιστορία»!
Ο Κρόιφ έχτισε την ομάδα με διεθνή αστέρια του παγκόσμιου αθλητισμού, όπως ο Βραζιλιάνος Ρομάριο, ο Δανός Μίκαελ Λάουντρουπ, ο Βούλγαρος Κρίστο Στόιτσκοφ, ο συμπατριώτης του (Ολλανδός) Ρόναλντ Κούμαν, αλλά και οι Ισπανοί Πέπ Γκουαρδιόλα, Άντονι Θουμπιθαρέτα και Χοσέ Μαρί Μπακέρο.
Μιλάμε πραγματικά για μία Dream Team όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και μέσα στο χορτάρι. Μία ομάδα που έπαιξε μοντέρνο ποδόσφαιρο για την εποχή, υπεροχής και κυριαρχίας, ελέγχου της μπάλας και με γρήγορο passing game.
Δεν ήταν εύκολο το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιξε η Μπαρτσελόνα να εφαρμοστεί στο χορτάρι από τη μία στιγμή στην άλλη. Εν πρώτοις ο Κρόιφ έπρεπε να επιβληθεί σε όλους αυτούς τους σταρ που είχε μαζέψει στην ομάδα. Μην ξεχνάτε πως δεν ήταν ο ποδοσφαιριστής Κρόιφ που τον προσκύναγαν σε κάθε του βήμα. Ήταν πλέον προπονητής που έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν εξίσου καλός για να κερδίσει τον σεβασμό από τα αστέρια της ομάδας του.
- Τον σεβασμό κυριολεκτικά τον κέρδισε…
Τόσο ο Στόιτσκοφ όσο και ο Ρομάριο αποτελούσαν έναν… εφιάλτη για κάθε προπονητή που φιλοδοξούσε να επιβάλλει την εξουσία του στα αποδυτήρια και στην ομάδα. Ο Κρόιφ τότε έπρεπε συχνά τις πρώτες ημέρες να καταφεύγει σε «επιδείξεις» ώστε να αποδεικνύει και να υπενθυμίζει ποιος ήταν ως παίκτης αλλά το ότι ήταν ένας εκ των κορυφαίων της ιστορίας.
Μια μέρα, ο Ρομάριο και ο Στόιτσκοφ διαφωνούσαν για το ποιος ήταν καλύτερος παίκτης στην ομάδα και κατ’ επέκταση το «αφεντικό». Ο Κρόιφ φυσικά παρενέβη και τους κατέστησε σαφές πως αυτός είναι ο υπεύθυνος της ομάδας, άρα και το αφεντικό αυτής.
Οι δύο σταρ της Μπαρτσελόνα το… διακωμώδησαν λέγοντας πως ήταν ξεπερασμένος, πως είχε μεγαλώσει και πως πλέον δεν είχε κάτι να τους πει. Τότε ο Κρόιφ προτίμησε να μιλήσουν οι πράξεις από τα λόγια…
Τους έβαλε… ένα τεστ. Τους είπε, ο καθένας να σουτάρει δέκα μπάλες από την άκρη της μεγάλης περιοχής πάνω στο οριζόντιο δοκάρι. Αυτός που θα είχε τα περισσότερα χτυπήματα πάνω στο δοκάρι θα είχε τον τίτλο του καλύτερου της ομάδας.
Όλη η ομάδα είχε μείνει άναυδη και περίμενε τον διαγωνισμό μεταξύ του Στόιτσκοφ και του Ρομάριο. Μπορείτε να το διανοηθείτε; Ο Στόιτσκοφ ξεκίνησε… Χτύπησε το δοκάρι μόλις 2 φορές. Σειρά πήρε ο Ρομάριο που σούταρε την μπάλα στο δοκάρι τρεις φορές. Ο Βραζιλιάνος πανηγύριζε όπως ήταν φυσικό και ανακήρυσσε τον εαυτό του ως τον καλύτερο.
Εν μέσω έκστασης είδε τον Κρόιφ να αρπάζει την μπάλα και να τη στήνει στην άκρη της μεγάλης περιοχής.
Ο Ολλανδός χτύπησε το δοκάρι με τη μπάλα έξι φορές οπότε γύρισε στους άλλους δύο και τους είπε να βγάλουν τον σκασμό και να ακούσουν τις οδηγίες του.
Οι δύο σταρ της Μπαρτσελόνα, μόλις συνήλθαν από το «σοκ» και τον εξευτελισμό που τους είχε βρει, χαμογέλασαν και ξεκίνησαν τις δικαιολογίες. Έλεγαν πως ο Κρόιφ ήταν απλά τυχερός, πως οι ίδιοι δεν βρίσκονταν σε καλή ημέρα κτλ. Ο Κρόιφ αφού βαρέθηκε να ακούει τις δικαιολογίες τους, τους γύρισε την πλάτη και απευθείας σούταρε μία μπάλα με το… αριστερό του πόδι. Και αυτή χτύπησε πάνω στο δοκάρι αφήνοντας όλη την ομάδα με το στόμα ανοικτό και τους παίκτες του να τον κοιτούν με δέος.
Χρόνια αργότερα, ο Γιόχαν Κρόιφ είχε παραδεχτεί πως το τελευταίο σουτ με το αριστερό ήταν όντως τυχερό. Αλλά μόνο το τελευταίο…
Αυτή η ομάδα δεν βαφτίστηκε τυχαία dream team, ούτε μόνο λόγω των ονομάτων που απάρτιζαν το ρόστερ της. Παίζοντας ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο κατέκτησε το UEFA CUP το 1989 απέναντι στη Σαμπντόρια, τέσσερα πρωταθλήματα στην Ισπανία, 1 Κύπελλο, 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα UEFA Σούπερ Καπ και τη… ναυαρχίδα, το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ της Μπαρτσελόνα το 1992 απέναντι στη Σαμπντόρια με γκολ του Ρόναλντ Κούμαν.
Χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2011, ο Ρόναλντ Κούμαν είχε πει πως «αυτός (σ.σ. Κρόιφ) είναι υπεύθυνος για το ποδόσφαιρο που βλέπετε σήμερα. Ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τη θεαματική μεταστροφή του συλλόγου και για το στοπ στην κυριαρχία της Ρεάλ. Ήταν μία σημαντική εποχή για την Μπαρτσελόνα γιατί αποδείχθηκε ότι μπορείς να παίξεις θεαματικό ποδόσφαιρο και να εξακολουθείς να κερδίζεις».
Την ίδια χρονιά, το 2011, ο Πεπ Γκουαρδιόλα είχε πει πως «εκείνη η ομάδα ήταν πρωτοπόρος και δεν μπορείς να την ανταγωνιστείς όσο τρόπαια κι αν κατακτήσεις. Ο Λουίς φαν Χάαλ, ο Φρανκ Ράικαρντ και εγώ έχουμε προσθέσει στοιχεία στην ομάδα αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί χωρίς την dream team».
Ο Μίκαελ Λάουντρουπ είχε τονίσει πως «πέραν από τους σημαντικούς τίτλους που κατακτήσαμε, παίξαμε και σπουδαίο ποδόσφαιρο. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα στοιχείο από την ομάδα, θα διάλεγα το πνεύμα της. Ήμασταν όλοι φίλοι και είχαμε πολύ καλή ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια, κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό».
Ο Γιοχαν ΚροΪφ ηταν ο ανθρωπος που εκανε τα παντα να μοιαζουν πιθανα.
