Εισήλθε στο ΝΒΑ ως Νο.1 του ντραφτ το 1996 και 20 χρόνια μετά, μπήκε στο Hall Of Fame. Σε 14 σεζόν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου αναδείχθηκε 11 φορές All Star, τέσσερις φορές παρακαλώ πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, τρεις φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας και το 2001 MVP της λίγκας.
Ο Άλλεν Άιβερσον όμως- περί ου ο λόγος φυσικά- ήταν πολλά περισσότερα από όλα τα παραπάνω. Ήταν ένα είδωλο, μία χαρακτηριστική φιγούρα που εκπροσωπούσε κάθε τι που αντιτίθονταν με το ΝΒΑ και τους κανόνες του. Το σώμα του «ντυμένο» με τατουάζ, κοτσιδάκια στα μαλλιά, φαρδιά παντελόνια και μπλούζες, σήμα κατατεθέν της ραπ. Χρυσές αλυσίδες στον λαιμό, αξίας 300.000 δολαρίων και άνω. Μπράβοι στο πλάι του, συμμορίτες η παρέα του.
Ήταν αυτός που εκπροσώπησε την αναγκαία στροφή μιας γενιάς ολόκληρης. Ήταν ο Tupac Shakur του ΝΒΑ! Το ντεμπούτο του άλλωστε στο ΝΒΑ πραγματοποιήθηκε δύο μήνες αφότου σκότωσαν, στα 25 του, τον διάσημο Αμερικανό ράπερ για τον οποίο η αγάπη προς αυτόν ήταν και είναι δεδομένη.
Όπως ο Tupac, έτσι και ο Άιβερσον αποτελούσα είδωλα εκείνης της εποχής τα οποία τα μετέτρεψαν… σε «εμπορικά προϊόντα»! Μιας σπουδαίας εποχής για τον Άλλεν Άιβερσον αναμφισβήτητα, αλλά τόσο ώστε να λογίζεται αυτή, ως μία από τις σπουδαιότερες της ιστορίας;
Τι εννοούμε στην «ιστορία»; Κάθε εποχή είχε και τον σούπερ σταρ της. Χαρακτηρίστηκε από αυτόν. Από τον Σακίλ στον Μάικλ, και από τον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στον Λάρι Μπερντ και τον Μάτζικ Τζόνσον. Θα μπορούσαν να «τρυπήσουν» σε οποιαδήποτε εποχή. Να έπαιρναν πρωταθλήματα, να χτίζονταν οι ομάδες γύρω από αυτούς.
Ο Άιβερσον ίσως να ανήκει σε ένα διαφορετικό γκρουπ. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υποβαθμίζεται η δεδομένη ποιότητα και το ταλέντο του, ούτε φυσικά ότι δεν άξιζε να εισέλθει στο Hall Of Fame. Τα κέρδισε με την άξια του όσα πέτυχε. Απλά, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Άλλεν Άιβερσον σε μια άλλη εποχή και να είναι ο… Άλλεν Άιβερσον. Ο ίδιος σταρ με ανάλογη λάμψη και βαρύτητα.
Την ιστορία και το πώς βγήκε ο Άλλεν Άιβερσον από τον δρόμο των συμμοριών ίσως την γνωρίζεται οι περισσότεροι. Ήταν αυτή άλλωστε που «πούλησε» αρκετά όταν μπήκε στο ΝΒΑ αλλά κι όταν άρχισε να ξετυλίγει κάθε ικανότητά του μέσα στο παρκέ. Ήταν το bad boy του ΝΒΑ. Το νέο bad boy, αλλά κι εκτός παρκέ. Αυτός που έφυγε από τις συμμορίες της Νέας Υόρκης αλλά δεν παράτησε ποτέ τους φίλους του. Ναι, συμμορίτες ήταν και τους έβλεπες πάντα μαζί του, εκτός παρκέ. Ήταν οι δικοί του άνθρωποι, που προτιμούσε να τους έχει στο σπίτι του κι αυτός επειδή δεν χωρούσε (μιλάμε για πάνω από 30 άτομα) να πηγαίνει να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο.
Ο «Answer», όπως αναγράφει (και) το τατουάζ στο μπράτσο του, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, περπατούσε σε μουχλιασμένα πατώματα. Γιος μιας… έφηβης μητέρας, μόλις 16 ετών όταν τον γέννησε, ο οποίος σιγά-σιγά άρχισε να δείχνει το ταλέντο του τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο. Την πατρική φιγούρα την στερούνταν καθώς βρίσκονταν στη φυλακή για θανάσιμα κτυπήματα με μαχαίρι κατά της ερωμένης του.
Είχε αναδειχθεί ως ο «καλύτερος παίκτης της Βιρτζίνια» όντας ακόμα κατηγορία τζούνιορ. Όταν ήρθε η ώρα, τα σχολεία άρχισαν να κάνουν ουρά και να ερίζουν για να τον πάρουν με υποτροφία, αλλά η… φυλακή τους έδιωξε μακριά κατευθείαν. Από νωρίς στα μπλεξίματα και τους τσακωμούς. Βλέπετε είχε μπλέξει σε καυγά σε ένα μπόουλινγκ. Αντιμετώπισε τον κίνδυνο πολύμηνης φυλάκισης ωστόσο χάρη στη μητέρα του και τις προσπάθειές της, κέρδισε την προσοχή του Georgetown. Εκεί όπου έπαιξε ο Hall Of Famer προπονητής John Thompson.
Μικρός και γρήγορος ο Άιβερσον, ζάλιζε με την ταχύτητά του και τα αθλητικά χαρακτηριστικά που έβγαζε στο παρκέ. Απίστευτα γρήγορος, στο «ένας με έναν», δεν τον σταματούσε κανείς. Έσπαγε την πίεση των αντιπάλων, μοίραζε πάσες, κάρφωνε ακόμα και με κορμιά μπροστά του. Έμεινε μόλις δύο χρόνια εκεί και το 1996 έγινε το πρώτο πόιντ γκαρντ που επιλέχθηκε στον πρώτο γύρο του ντραφτ, μετά τον Μάτζικ Τζόνσον!
Επιλέχθηκε από τους Philadelphia 76ers, οι οποίοι αναζητούσαν ταυτότητα από την ανταλλαγή ακόμα του Τσαρλς Μπάρκλεϊ το 1992. Είχαν ήδη τον Jerry Stackhouse, Νο.3 της περσινής χρονιάς, απόφοιτο του North Carolina. Ο Stackhouse βέβαια δεν διέθετε την προσωπικότητα αυτή που είχε ο Μπάρκλεϊ. Ο Stackhouse είχε δυναμικό παιχνίδι, αλλά δεν ξεσήκωνε τον κόσμο της Philadelphia.
Ο Άιβερσον ήταν το κάτι διαφορετικό. Ήταν τα πάντα για τη Philadelphia, προδιέθετε την λατρεία, καθώς ήταν αυτός που είχε βγει νικητής από κάθε αντιξοότητα ζωής. Ήταν το αουτσάιντερ που όμως κέρδιζε.
«Ο κοσμος δεν θελει να πετυχω. Οτι και να καταφερω, καμια φασαρια να μην κανω, δεν θα πει τιποτα καλο για μενα».
Ως ρούκι, ο Άλλεν, όπως είχε κάνει και με το Georgetown απλά… θάμπωσε τους πάντες. 35 πόντους μόλις στο πρώτο του παιχνίδι. Σε πέντε σερί ματς, ο μέσος όρος του ήταν 40 πόντοι, κάνοντας φυσικά ρεκόρ, ενώ μέσα σε αυτά, υπήρξε και μία… 50άρα. Η πρώτη του. Στο παιχνίδι απέναντι στους αφιονισμένους Μπουλς, στη Philadelphia, ο Άιβερσον τον πέρασε… δις! Τον άφησε πίσω του δυο φορές. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά για τα οποία θα περηφανεύονταν ότι είχε πετύχει. Ούτε οι 44 πόντοι που είχε πετύχει. Το πιο σημαντικό ήταν πως κέρδισε την οργή του Τζόρνταν λέγοντας πως «δεν σέβομαι κανέναν μέσα στο γήπεδο». Βέβαια, βοήθησε σε αυτό και η παράφραση των λεγομένων του, καθώς το «μέσα στο γήπεδο» δεν το είχαν αναφέρει. Ήταν μόλις η ρούκι χρονιά του. Η χρονιά που είχε συλληφθεί μάλιστα για κατοχή μαριχουάνας. Ίσως (και) γι αυτό ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ τον αποκαλούσε «κουφιοκέφαλο» με το οποίο συμφωνούσε και ο Καρλ Μαλόουν.
Μιας και μιλήσαμε για σεβασμό. Ο σεβασμός για τον Άιβερσον άργησε να έρθει. Δεν κατάφερε να γίνει All Star πριν από το 2000. Ο Άιβερσον έπαιζε σκληρά το παιχνίδι. Συνέχιζε να παίζει στον δικό του… δρόμο, με τον δικό του τρόπο. Τι σημαίνει αυτό έμπρακτα; Είχε αρχίσει να… περιφρονεί, για να το πούμε κομψά, τις προπονήσεις. Λούφαρε, δεν πήγαινε ή αν έκανε τον κόπο ήταν μετά από ξενύχτι. Στους αγώνες όμως έπαιρνε ακόμα και τα σουτ που έμοιαζαν ακατόρθωτα για όλους τους υπόλοιπους. Η ταχύτητά του άνοιγε διαδρόμους και προσπαθούσε να απογειώσει όλο το σύνολο.
Η σχέση του με τον προπονητή του Λάρυ Μπράουν (αρχικά) νεφελώδης και πολυτάραχη. Τον αγαπούσε πολύ όμως ο ιδιοκτήτης των Σίξερς. Ο Πατ Κρος. Του είχε τρομερή συμπάθεια και μάλιστα δεν είχε διστάσει να απειλήσει και τους φίλους Άιβερσον. Ναι, τους περιβόητους συμμορίτες.
«Αν θέλετε παίζω κι εγώ με τους νόμους του δρόμου. Αν του κάνετε κακό στην εικόνα του να ξέρετε, θα σας κάψω τα σπίτια». Ο Άιβερσον το μόνο κακό που έκανε ήταν η παρέα μαζί τους. Μπλέκοντας αρκετές φορές άθελά του. Όταν στα πάρτι του άφηναν τα όπλα και τα ναρκωτικά πάνω στο τραπέζι ή όταν τους δάνειζε την Mercedes του την οποία χρησιμοποιούσαν για εμπόριο ναρκωτικών.
Η επόμενη σεζόν του; Ακόμα καλύτερη. Οι καλύτεροι αμυντικοί του πρωταθλήματος, τον είχαν μάθει. Προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Και; Ο «Answer» έδωσε… απαντήσεις. Όνομα και πράγμα. Τελείωσε τη σεζόν με το υψηλότερο μέσο όρο πόντων, έχοντας 31.1, αναδεικνύοντάς τον ως τον δεύτερο σκόρερ αλλά σε 82 παιχνίδια. Έβγαινε MVP των αγώνων, οδηγώντας τους Sixers στα πλέι οφ της Ανατολικής περιφέρειας για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια ανομβρίας. Απέναντι στους Λέικερς δε είχε πετύχει 48 πόντους στην πρώτη και μοναδική ήττα στην postseason.
Ο Άιβερσον έμπαινε στο ΝΒΑ σε μία εποχή όπου τα σωματικά προσόντα προσπαθούσαν να… ξυλοκοπήσουν το ταλέντο και την ποιότητα. Παίκτες τέτοιου βεληνεκούς γίνονταν στόχος των αντιπάλων ώστε να βγουν εκτός μέσα από το σκληρό παιχνίδι. Ο Αζάια Τόμας είχε χρειαστεί 14 ράμματα από μια αγκωνιά-αντιποίνων του Καρλ Μαλόουν. Ο Αζάια Τόμας βέβαια, ο οποίος είχε τέσσερις… μπράβους τριγύρω του, στα «κακά παιδιά» των Ντιτρόιτ Πίστονς. Όταν τα ΝΒΑ έβαλε περιορισμούς και νέους κανονισμούς (το 1994), ήταν σα να άνοιγε ο δρόμος στον Άιβερσον. Ζύγωσε στο στυλ του.
«Πολλοι αντιπαλοι προσπαθουν να με κτυπησουν, αυτο εχετε μονο; Τους απανταω συνεχεια. Εχω περασει τοσα πολλα στη ζωη μου για να φοβηθω σε ένα παιχνιδι. Ο Θεος μου εδωσε ταλεντο και μαλιστα χωρις ορια»
Μία διετία Ντένβερ και τους Νάγκετς, Ντιτρόιτ στη συνέχεια για τους Πίστονς, λίγο Μέμφις μέχρι να επιστρέψει πίσω στη Philadelphia. Ο Άιβερσον ήταν πολλά, δεν έδειξε όμως να ανήκει σε «αυτούς». Στους καλύτερους, στους δεινούς σκόρερ. Ναι, σκόραρε πολλούς πόντους (24.368 συνολικά στην καριέρα του με μέσο όρο 26.7) αλλά έπαιρνε και πάρα πολλά σουτ. Σούταρε με 42.5%, ενώ δεν έχει μείνει στην ιστορία για την δεινότητά του από την περιφέρεια (34.7% το 2006-07 το καλύτερό του, 31.5% ποσοστό καριέρας). Τα ποσοστά του δεν μάγευαν και μάλιστα ο Malcolm Gladwell τα είχε χρησιμοποιήσει σε ένα σεμινάριο οικονομικών ως προς… αποφυγήν.
Βέβαια οι… σπασίκλες των μαθηματικών στο τέλος της ημέρας έχασαν. Γιατί ακόμα και με αυτούς τους αριθμούς, ο Άλλεν Άιβερσον εισήλθε στο Hall Of Fame. Αλλά… Αν έπρεπε να το κάνει πάλι όλο από την αρχή, να γίνει το ντραφτ το 2006 αντί για το 1996, θα ήταν ο ίδιος ο παίκτης; Θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς μία ομάδα να επικεντρώνει την άμυνά της σε έναν παίκτη κάτω του 40% στα σουτ εντός παιδιάς. Σε ένα undersized γκαρντ με κακό –επιεικώς- τρίποντο.
Η ταχύτητά του, η αθλητικότητά του, η δύναμή του στο «ένας εναντίον ενός» τον έκαναν ως τον πλέον αγαπητό παίκτης (εκείνης της εποχής). Τα παπούτσια του της Reebok πούλαγαν τρελά, η φανέλα του το ίδιο. Ακόμα και τα πλουσιόπαιδα ντύνονταν με φαρδιά και κρέμαγαν αλυσίδες πάνω τους χρυσές, κορδέλες στο κεφάλι. Γέμιζαν με ταττού. Αλλά μέχρι το… Hall Of Fame ανάμεσα με τους Μάικλ Τζόρνταν, Χακίμ Ολάζουον, Σακίλ Ο’Νιλ, Μάτζικ Τζόνσον, Λάρι Μπερντ, τον Καρίμ, τον Πάτρικ Γιούινγκ, τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον…;
Ο David Aldridge, ο οποίος κάλυπτε τα παιχνίδια του Georgetown και το 1996 έγινε ρεπόρτερ αγώνων στο ΝΒΑ, είπε πρόσφατα για τον Άιβερσον… «Με το small ball να κυριαρχεί μάλλον θα είχε κάποιες πιθανότητες να κολλήσει κάπου και σήμερα. Αυτό το πρώτο βήμα, θα μπορούσε ακόμα να του δίνει πιθανότητας για να φτάσει στο καλάθι αλλά και η ικανότητά του να κερδίζει φάουλ θα ήταν πολύτιμη και σήμερα. Θα μιλούσαμε για έναν παίκτη πιο γρήγορο από τον… Τζεφ Τιγκ».
Τον παρομοίασε στο περίπου με τον Τζεφ Τιγκ. Έναν All Star αλλά όχι και Hall Of Famer. Μετά από λίγη ακόμη σκέψη, του Aldridge θα του ταίριαζε καλύτερα ένα παράδειγμα με τον Monta Ellis!
Η εποχή και η κουλτούρα την οποία έφερε ο Άλλεν Άιβερσον ήταν έξοχη, ήταν σπουδαία. Αλλά κάπου… μπλέχτηκε πολύ. Αγαπημένος της γενιάς του hip-hop ήταν και ο Μάικλ Τζόρνταν αλλά δεν έγινε ποτέ μέρος αυτής. Πριν προλάβεις να πεις: «Ο Τζόρνταν ήταν κάτι άλλο, διαφορετικός τύπος» να σου θυμίσω, πως στο πρώτο του All Star είχε πάει με… φαρδιά και με χρυσές αλυσίδες στον λαιμό του. Όπως συνήθιζε να κάνει ο Άλλεν Άιβερσον. Απλά αυτός ήταν ο παρεξηγημένος. Ο εύκολος στόχος. Το λευκό του μπερέ παρεξηγήθηκε, γιατί αποτελούσε σήμα κατατεθέν των συμμοριών της Νέας Υόρκης.
«Δεν θελω να κουβαλαω to image του κακου παιδιου. Δεν θελω να ειμαι τετοιο ατομο. Αυτο το συντηρουν τα media γιατι πουλαει το κακο παιδι που εκανε λαθη στη ζωη του»
Το έλεγε ξανά και ξανά. Δεν το απέφυγε όμως. Το πίστευε και ο προπονητής τους στους Σίξερς. Ο Λάρυ Μπράουν όταν απαντούσε στην ερώτηση, για το πώς θα ένιωθε να προπονεί τον Ντένις Ρόντμαν και η απάντησή του ήταν «μα… τον προπονώ» ή ακόμα όταν σύγκρινε πρώτος αυτός τον Άιβερσον με τον Μάικλ. «Ο Τζόρνταν είναι ο αγαπημένος όλων. Ο Άλλεν είναι μόνο των νέων».
Τι απαντούσε όμως ο ίδιος ο Άιβερσον;
-
«Δεν θελω να ειμαι ο νεος Τζορνταν αλλα ο πρωτος… Αλλεν Αιβερσον. Θελω σεβασμο και δακτυλιδια του ΝΒΑ».
Δακτυλιδι δεν πηρε, ενω ακομα και σημερα δυσκολευεται να βρει τον απολυτο σεβασμο και να χωθει αναμεσα στουσ θρυλουσ.
