Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο”, λέει το παλιό λαϊκό άσμα και βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στη ζωή, αλλά και στο ποδόσφαιρο. Και ειδικά στη σχέση του Αρσέν Βενγκέρ με την Άρσεναλ, κολλάει γάντι. Φαίνεται ότι ο Αλσατός τεχνικός θα αποτελέσει παρελθόν από τον πάγκο της λονδρέζικης ομάδας έπειτα από 21 χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι πλησιάζει ένα τέλος εποχής…
Πώς, όμως, φτάσαμε στο σημείο να απαιτείται από την πλειοψηφία των φίλων της Άρσεναλ η απομάκρυνση του Βενγκέρ; Οι λόγοι είναι πολλοί… Με τον Βενγκέρ οι “κανονιέρηδες” έμαθαν να παίζουν γρήγορο, στρωτό και όμορφο ποδόσφαιρο, με κύριο χαρακτηριστικό τις πολλές και άμεσες πάσες, μέχρι την τελική επιθετική προσπάθεια. Ενώ τόσα χρόνια αυτό έφερνε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αφού ήταν κάτι πρωτοποριακό για την εποχή του, πλέον θεωρείται ξεπερασμένο. Όχι γιατί δεν παίζεται έτσι ακριβώς το ποδόσφαιρο, αλλά διότι το συγκεκριμένο στιλ το έχουν υιοθετήσει και τελειοποιήσει ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν Μονάχου. Και ειδικά με την τελευταία η ομάδα του Λονδίνου έχει… πελατειακές σχέσεις…
ΛΕΙΠΟΥΝ ΕΝΑΣ… ΑΝΡΙ
Η διάταξη στην οποία επιμένει, το 4-2-3-1, απαιτεί και έναν φορ κλάσης, έναν γκολτζή που να κινείται ελεύθερα, να έχει τεχνική και να μπορεί να ντριμπλάρει, αλλά και να συνεργάζεται με τους υπόλοιπους. Καλός, χρυσός ο Ολιβιέ Ζιρού, αλλά δεν είναι ούτε Ανρί ούτε Μπέργκαμπ… Το ίδιο ισχύει και με τους χαφ της ομάδας. Καθόρλα, Οζίλ, Ράμσεϊ και Τζάκα είναι πολύ καλοί παίκτες, ωστόσο δεν έχουν προσφέρει επουδενί το κάτι παραπάνω που χρειάζεται μια ομάδα σαν την Άρσεναλ στον χώρο του κέντρου. Άλλωστε, άλλη ομάδα με αυτούς και άλλη ομάδα με τον Πατρίκ Βιεϊρά…
Εκτός από την έμπνευσή του όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, ο Αλσατός έχει χάσει πλέον και την ψυχραιμία του. Εκνευρίζεται συχνά κατά τη διάρκεια του ματς, τα βάζει με τους διαιτητές με το παραμικρό, ενώ πολλές είναι οι φορές που καταφέρεται και εναντίον αντιπάλων. Άλλωστε, είναι πασίγνωστη η κόντρα του με τον Ζοσέ Μουρίνιο, με τις ατάκες-φαρμάκι που ξεστομίζει ο ένας για τον άλλο. Ωστόσο, και σε αυτή την κόντρα ο Βενγκέρ είναι χαμένος έναντι του Πορτογάλου…
ΠΟΛΥΛΟΓΑΣ ΚΑΙ… ΤΣΙΓΚΟΥΝΗΣ
Πολλά έχουν ακουστεί και για την… τσιγκουνιά του. Μπορεί να μη διαχειρίζεται όλα τα οικονομικά του συλλόγου, ωστόσο έχει τον πρώτο λόγο για τις προσφορές που κάνει η ομάδα για παίκτες ή συμβόλαια. Παροιμιώδης θα μείνει η άρνησή του να δώσει ο σύλλογος μερικά παραπάνω λεφτά για να πάρει τον Λουίς Σουάρες από τον Άγιαξ, όμως τον έχασε, αυτός κατέληξε στη Λίβερπουλ και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο. Ακόμη, ξοδεύει υπερβολικά ποσά για παίκτες που δεν τους πιστεύει τόσο, αρνούμενος να επιβραβεύσει την ανεκτίμητη συμβολή του Οζίλ και του Σάντσες, οι οποίοι φέρονται διατεθειμένοι να αποχωρήσουν από το “Έμιρεϊτς”.
Ωστόσο, το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι έχει χάσει τη διορατικότητά του. Όταν έχεις ανακαλύψει και… βγάλει παίκτες όπως ο Ανρί, ο Φαν Πέρσι και ο Φάμπρεγας, οι απαιτήσεις ανεβαίνουν. Θέλετε να θυμηθούμε τη συνέχεια; Σανόγκο, Σαμάκ και Αντρέ Σάντος, οι οποίοι μπορεί να είναι χρήσιμοι, ωστόσο δεν έχουν τη στόφα και την προσωπικότητα να παίξουν στην Άρσεναλ και να γράψουν ιστορία. Η ομάδα δεν κάνει πια βήματα μπροστά, παραμένει στάσιμη και δείχνει να συμβιβάζεται με την… τριτοτέταρτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και την πρόκριση στους “16” του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι οπαδοί έχουν χάσει την υπομονή τους και φαίνεται ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τη μεγάλη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, έπειτα από 2 δεκαετίες…
