Συνέντευξη –εξομολόγηση στην εκπομπή της ΕΡΤ «Sports Doc» και τον Βαγγέλη Ιωάννου παραχώρησε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς που αποκάλυψε πολλά… Μίλησε για:
Το ξεκίνημα του: Είμαι παιδί του πολέμου, γεννήθηκα το 1943, μέσα στον πόλεμο, σε μία εποχή δύσκολη. Αυτός είναι και ο λόγος που έγινα πολεμιστής και στην καριέρα μου. Είμαι το τέταρτο παιδί της οικογένειας μου, μίας πολύ καλής οικογένειας. Εγώ προσωπικά πρώτα είμαι γεννημένος στο Βελιγράδι, σε μία περιοχή που λέγεται Ερυθρός Σταυρός. Εμείς είμαστε κλειστοί άνθρωποι εκεί. Βγήκαν σπουδαίοι άνθρωποι, σπουδαίοι παίκτες, προπονητές, ηθοποιοί, αλλά και πολλοί άλλοι.
Έπαιξα μπάσκετ στην Ράντνιτσκι. Σταμάτησα το μπάσκετ στα 26-27, γιατί το μπάσκετ δεν ήταν επαγγελματικό. Δεν υπήρχε τότε μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είχαν φιλοδοξία να γίνω προπονητής. Ο αδερφός μου ήταν πολύ μεγάλος προπονητής. Ήταν ένα τόσο μεγάλο ταλέντο που πρόσφερε πολλά στο παλιό σέρβικο και γιουγκοσλάβικο μπάσκετ. Μου είπαν κάποια στιγμή να έρθω να βοηθήσω, την ακαδημία της Ράντνιτσκι και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ξεκίνησα βήμα-βήμα στην καριέρα μου. Ξεκίνησα από χαμηλά και έφτασα ως εκεί.
Την προπονητική: Στην προπονητική πρέπει να υπάρχει ειδικότητα. Είναι λάθος όλοι να θέλουν να γίνουν χεντ-κόουτς. Ο Σαράβιτσα με κάλεσε το 1977 να βοηθήσω την Παρτίζαν και κατακτήσαμε τίτλους στην Ευρώπη, κάναμε το triple-crown. Ήμουν βοηθός του τότε και ήμουν νέος προπονητής, στα 34 μου. Είχα ένα σπουδαίο παίκτη, τον Κιτσάνοβιτς, αλλά και τον Ντελίμπασιτς. Μου άρεσε πάρα πολύ να έχω μία ψηλή πεντάδα. Πάντα μου άρεσε αυτό, το είχα στην φιλοσοφία μου, γιατί μου άρεσε να δημιουργώ μις-ματς.
Τον Άρη: Το 1980 πήγα στην Θεσσαλονίκη για τον Άρη. Δεν ήμουν έτοιμος να φύγω έξω από την πατρίδα. Πήγα εκεί, γιατί ο μεγάλος μου ο γιος είχε μία βρογχίτιδα και έπρεπε να αλλάξει κλίμα. Μου είπαν οι γιατροί να πάμε κοντά κάπου στην θάλασσα, να πάω Νότια. Προέκυψε το ενδιαφέρον του Άρη, αρχικά είπα “όχι”, αλλά μετά είπα “ναι”. Ήξερα πως η Ελλάδα έχει ταλέντο και ποιότητα στο μπάσκετ. Ασχολιόμουν πάντα με τους νέους παίκτες και ήξερα την δυναμική των Ελλήνων παικτών. Βέβαια, όταν πήγα εκεί, είδα τους παίκτες να έρχονται με… ποδήλατα. Ήταν Ερασιτέχνες και έπρεπε να το δουλέψουμε αυτό. Βέβαια, ο Άρης ναι μεν είχε πάρει το πρωτάθλημα τότε, αλλά η ομάδα ήταν καταστραμμένη, γιατί είχαν φύγει όλοι οι μεγάλοι και καλοί παίκτες του. Κάποιοι είχαν σταματήσει κιόλας.
Είχαμε αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό θυμάμαι, που είχε Γιατζόγλου, Καστρινάκη και άλλους καλούς παίκτες. Είχε ευρωπαϊκό επίπεδο τότε ο Ολυμπιακός. Απέναντι στον Καστρινάκη είχα τον Ρωμανίδη που ήταν 16 ετών και τους κερδίσαμε στο τέλος. Μου είχε πει αν τους κερδίσει θα σου φέρω ένα δώρο. Και μου έφερε μία πολυθρόνα μπαμπού, την έχω ακόμη.
Δεν έχασα εγώ την σεζόν 1981-1982. Οι άνθρωποι του Άρη τότε αποφάσισαν να μην πάρει ο Άρης το πρωτάθλημα. Είχα πάντα καλές σχέσεις με τον Νίκο Γκάλη. Δεν ξέρουν τι έλεγαν στον Γκάλη οι άνθρωποι του Άρη. Κάποια στιγμή είχε έρθει ο Γκάλης και μου έκανε παράπονα πως κάτι είχα πει για εκείνον. Εγώ όμως δεν είχα πει ποτέ κάτι κακό για εκείνον. Όταν τέλειωσε το συμβόλαιο μου εγώ αποχώρησα. Υπήρχαν διοικητικά προβλήματα τότε στον Άρη. Υπήρχε ένα όχι καλό κλίμα. Χώρισα σαν φίλος τόσο με την ομάδα του Άρη, όσο και με τον Γκάλη. Όποιος λέει πως είχα πρόβλημα μαζί του, αυτό δεν είναι αλήθεια. Μου έλεγαν στην Ελλάδα πως δεν τα πάω καλά με τις βεντέτες. Εγώ απλά στην φιλοσοφία μου θέλω από τις βεντέτες να δίνουν και τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν έχει… δεν μπορώ γιατί είμαι κουρασμένος, δεν θέλω πρωινές προπονήσεις. Δεν υπήρχαν αυτά για εμένα. Ούτε μου άρεσαν ποτέ οι κλίκες μέσα στις ομάδες, ούτε εκείνοι που έκανα τους… μάγκες. Ήθελα τάξη μέσα σε κάθε ομάδα.
Την επιστροφή στην Γιουγκοσλαβία, αλλά και για τον Ντράζεν: Ακολούθως επέστρεψα στην Γιουγκοσλαβία, πήγα στην Σίμπενικ και το 1987 με επέλεξαν για την θέση του Ομοσπονδιακού προπονητή της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ήταν σπουδαίος. Και ο αδερφός του, ο Αλεξάντερ, ήταν σπουδαίος παίκτης. Η Σίμπενικ είναι μία μικρή πόλη στην Κροατία, αλλά έβγαλε πολλούς παίκτες. Ο Πέτροβιτς ήταν φοβερός σουτέρ. Αγαπούσε πολύ την μπάλα. Τι Μότσαρτ; Ολόκληρη συμφωνία ήταν μόνος του. Ήταν δουλευταράς. Όταν ξεκίνησε μικρός, ήταν πάντα σοβερός και συνεπής. Ερχόταν νωρίς, ήταν πάντα τυπικός. Είχε φοβερή αίσθηση με το καλάθι. Απίστευτος σκόρερ. Ο Ντράζεν θυμάμαι κάτι που έλεγαν οι Ρώσοι για εκείνον. Αν δεν ήταν τόσο δουλευταράς, δεν θα ήταν αυτός που έγινε. Δεν μπορώ να σου πω πως ήταν ο καλύτερος παίκτης είχα ποτέ. Είχα πολλούς παίκτες δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον.
Τη στιγμή που ανέλαβε την εθνική Γιουγκοσλαβίας: Ήμουν πανέτοιμος για την εθνική Σερβίας. Κοίτα, εγώ σε όποια ομάδα και αν ήμουν έβλεπα συνεργασίες. Όταν μου το γνωστοποίησαν πως με θέλουν, ξεκίνησα με πανεστημιάδα του 1987. Η τότε ομάδα της Γιουγκοσλαβίας δεν είχε συμπάθειες. Παίζαμε Βαρκελώνη και Μαδρίτη και είχαμε μία εχθρική αντιμετώπιση, γιατί είχαν βγει κάποια ψέμματα για τα αδέρφια Πέτροβιτς, για βιασμούς και το κλίμα στην ομάδα ήταν χάλια. Τον μεγάλο αδερφό, λοιπόν, τον “έκοψα” από την ομάδα, όπως και ακόμη έναν τον Γκρέμποβιτς, γιατί πίσω στο “3” είχα τους πιτσιρικάδες τότε Πάσπαλ και Κούκοτς. Αυτός τότε, ο Γκρέμποβιτς, έκανε φασαρία και γκρίνιαζε. Εγώ όμως τους έλεγα πως έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Θα πάρω αυτούς που θέλω. Έφτιαξα μία νέα ομάδα, με νεαρούς παίκτες που θα έπαιζαν πολλά χρόνια μαζί. Τους είπα αν το θέλετε αυτό, πάρε άλλον προπονητή. Φοβόντουσαν μήπως ο Ντράζεν μου έκανε παράπονα για τον αδερφό του. Δεν μου είπε ποτέ τίποτα. Και είδατε τι ονειριή ομάδα φτιάξαμε. Όλα τα μεγάλα ταλέντα του γιουγκοσλαβικοιύ μπάσκετ σε μία ομάδα. Που έγινε αγαπητή σε όλο τον κόσμο, που έπαιξε ένα τρομερό μπάσκετ που έμεινε στην ιστορία.
Το αν θα μπορούμε να νικήσει η Γιουγκοσλαβία την Dream Team: Πιστεύω πως θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει την Ντριμ-τιμ του 1992. Αν δεν είχε έρθει η διάλυση λόγω του πολέμου. πιστεύω πως θα τα καταφέρναμε. Ο αντίπαλοι έπαιρναν αυτόγραφα, ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν γι αυτούς.
Τη στήριξη της Ελλάδας στην Σερβία, αλλά και για την αποχώρηση του Ζντοβτς λόγω εμφυλίου: Η βοήθεια της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας ήταν μεγάλη προς την εθνική Σερβίας. Και σας ευχαριστούμε θερμά. Είχαμε έρθει να παίξουμε κάποια φιλικά γιατί λόγω του εμπάργκο δεν μας ήθελε κανείς. Προσπαθούσαμε να παίξουμε σε κάποια διοργάνωση και παντού μας απέρριπταν. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν είπα στους παίκτες μου να φύγουμε από την Αθήνα, γιατί δεν θα παίζαμε πουθενά, σε καμία διοργάνωση. Δεν είχα πρόβλημα με τον Ζντοβτς όταν μου είπε πως δεν μπορεί να παίξει λόγω της Σλοβενίας, λόγω του πολέμου τότε το 1991. Το αντιμετώπισα σαν φίλος και του στήριξα. Ήρθε ο Ζντοβτς και μου λέει “κόουτς αν παίξω, μου είπαν από την Σλοβενία, πως θα είμαι προδότης, τι να κάνω;” Του λέω μη σε νοιάζει, δεν φταις εσύ, δεν είσαι έτοιμος να παίξεις κιόλας, δεν πειράζει. Τον στήριξα και τον βοήθησα γιατί ήταν σε δύσκολη θέση. Μπήκε η πολιτική στον αθλητισμό. Κατάλαβα πολλά πράγματα εκείνη την μέρα. Ευτυχώς καταφέραμε τότε να κατακτήσουμε το Ευρωμπάσκετ το 1991 στην Ιταλία.
Τον ΠΑΟΚ και το πρωτάθλημα του 1992: Μετά τον Άρη δεν σκέφτηκα ποτέ να δουλέψω ξανά στην Ελλάδα. Συμφώνησα το 1991 και ήρθα στον ΠΑΟΚ. Κάναμε ένα πλάνο τριετίας. Είχαμε μία τρομερή ομάδα, με εξαιρετικούς παίκτες. Ο ΠΑΟΚ τότε έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ και έπρεπε να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα έπαιρνε το πρωταθλητριών Ευρώπης. Το 1993 δυστυχώς χάσαμε τον τίτλο στην Αθήνα. Αξίζαμε όμως να το πάρουμε το τρόπαιο, γιατί είχαμε παίξει πάρα πολύ καλό μπάσκετ. Ήταν κρίμα. Είχαμε κάνει τρομερή χρονιά. Πήραμε το πρωτάθλημα το 1992, αλλά θα μπορούμε και το ευρωπαϊκό το 1993. Φτάσαμε στο Final Four, αλλά δεν τα καταφέραμε. Δεν είχα δει ποτέ τον ημιτελικό που χάσαμε από την Μπενετόν. Μας κόστισε ο τραυματισμός του Τσέκου. Ήταν πολύτιμος παίκτης για εμάς. Χαλάσαμε η χημεία μας. Θυμάμαι πως ο Φασούλας δέχτηκε γρήγορα 3 φάουλ και είχαμε πρόβλημα. Μετά έβαλα πιο μέσα στην ρακέτα τον Μπάρλοου που είχε να μαρκάρει τον Κούκοτς, μετά ανέβασα τον Μπουντούρη, γενικά άλλαξε το ροτέισον, κάποιοι παίκτες κουράστηκαν γιατί έπαιξαν περισσότερο και δεν είχαμε ανάσες στο τέλος. Χάλασε η χημεία μας στο τέλος και ήταν κρίμα.
Τη σχέση του με τον Φασούλα στον ΠΑΟΚ: Εγώ θυμάμαι τα πάντα. Λέω πάντα πως όταν κερδίζει η ομάδα κερδίζουν οι παίκτες. Όταν χάνει η ομάδα, λέω χάνει ο προπονητής. Με τον Φασούλα δεν είχα πρόβλημα, είχα καλή σχέση και με εκείνον και με την οικογένεια του. Απλά δεν μου άρεσαν κάποια πράγματα και είπα “τέλος”.
Ψάχναμε παίκτες για την θέση “3” τότε. Είχε έρθει ο Κλιφ Λέβινγκστον με κάτι δαχτυλίδια, ξεκινάμε παίζουμε, παίζουμε χάλια και βλέπω πως εδώ έχει χαθεί χημεία. Έπιναν πορτοκαλάδες οι άλλοι και εκείνος ήθελε Κόκα-κόλα. Τον έπιασα μια μέρα και του είπα είσαι πολύ καλός παίκτης, αλλά μήπως θα ήταν καλύτερα να πάρεις μία άδεια να ηρεμήσεις για να καταλάβεις που βρίσκεσαι γιατί εδώ είναι Ευρώπη. Αυτός τσαντίστηκε και πήγε στον πρόεδρο. Μετά ήρθε ο πρόεδρος να μου μιλήσει για το θέμα. Ήθελε και εκείνος να παίξει. Του είπα πρέπει να με ακούσεις για να διακριθείς. Του είπε φίλε… σταμάτα, άσε τους Σικάγο Μπουλς που έπαιζε. Δεν ήρθες εδώ να κάνεις τον Τζόρνταν. Του άλλαξα θέση, τον έβαλα στο “4” και διέπρεψε. Έγινε το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη τότε.
Τον Πανιώνιο και τον Φάνη Χριστοδούλου: Ο Πανιώνιος τότε είχε πάρα πολύ καλούς παίκτες, στόχευε μέχρι και για το πρωτάθλημα. Είχε Γιαννάκη, Ντίνκινς, Φάνη, Πάσπαλιε και άλλους. Κοντέψαμε να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό και να περάσουμε στους τελικούς. Τότε το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη. Ο Φάνης ήταν τεράστιο ταλέντο, σπουδαίος παίκτης. Ο Φάνης κάποια στιγμή έχασε την όρεξη για το μπάσκετ. Κάποια στιγμή είχε έρθει και είχε πάρει μεγάλο βάρος. Του είπα πρέπει να πας σε ένα κέντρο να χάσεις τα κιλά, αλλά μου έλεγε όχι κόουτς θα παίξω έτσι είμαι μια χαρά. Θυμάμαι έχουμε αποκλείσει τον ΠΑΟΚ, προκρίθηκε ο Πανιώνιος Ευρώπη και είχαμε υποδοχή μόνο από 3 άτομα. Πολύ το χάρηκα. Μου είπαν κόουτς σε ευχαριστούμε. Ξέρεις κάτι. Τότε όλοι ήταν απλήρωτοι. Έπαιζαν τόσο καλά και ήταν απλήρωτοι. Μπράβο τους.
Τον Ολυμπιακό του 1997: “Ήταν πολύ καλή ομάδα τότε ο Ολυμπιακός, πριν έρθω. Είχα δεχτεί κριτική όντως. Ξέρεις κάτι. Έχω φιλίες σε όποια ομάδα πήγα. Ήμουν πολύ καλός φίλος και είμαι με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Είχαμε χάσει από τον ΒΑΟ, είχαμε παίξει άσχημα. Ήταν κρίσιμο εκείνο το ματς στην Μόσχα το 1996 τα Χριστούγεννα. Πολύ σημαντική νίκη εκείνη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Και μετά περάσαμε τη Παρτίζαν, πήγαμε στο Final Four και πήραμε το Ευρωπαϊκό πανάξια, παίζοντας τρομερό μπάσκετ το 1997. Πήραμε και τα τρία τρόπαια εκείνη την σεζόν.
Μου έλεγαν μπράβο, έκανες καταπληκτική δουλειά τότε, αλλά εγώ έλεγα πως όπως δούλευα, έτσι δούλεψα. Για τον Ρίβερς έλεγαν να φύγει. Και όμως ήταν ο MVP στο τέλος. Εκείνη η ομάδα ρόλαρε πάρα πολύ δύσκολα. Πήραμε το Ευρωπαϊκό με έναν Αμερικανό. Με τον Ρίβερς έγινε ένα λάθος. Ήθελε να μείνει πολύ στην ομάδα, τον ήθελα και τον θέλαμε. Είπε τότε ο παίκτης πως έπρεπε να αμειφθεί με καλά λεφτά, γιατί ήταν MVP. Στον Ολυμπιακό τότε κάπως απομακρύνθηκαν, δεν τον πήραν τηλέφωνο άμεσα και ξαφνικά η Μπολόνια έρχεται και του κάνει πρόταση. Με πήρε τηλέφωνο ο Ρίβερς και μου λέει κόουτς εγώ θέλω να μείνω, αλλά δεν βρίσκω κανέναν στον τηλέφωνο. Έχω έτοιμη πρόταση από Μπολόνια και είναι καλή δεν μπορώ να πω όχι. Εκεί πιστεύω πως έγινε λάθος από την διοίκηση του Ολυμπιακού. Έπρεπε να τον κρατήσει. Πήραμε τον Χόκινς, αλλά δεν είχε την νοοτροπία του είχε ο Ρίβερς. Ύστερα ξέρεις την επόμενη χρονιά παίξαμε καλό μπάσκετ, είχαμε καλή ομάδα, αλλά όχι την χημεία που θέλαμε. Ήταν να φέρω και τον Μποντιρόγκα, αλλά μου είπαν όχι
Με τον Σωκράτη Κόκκαλη είχα εξαιρετική σχέση. Πνευματική φιλία. Ταιριάζαμε, είχαμε άριστη επικοινωνία και καλή σχέση. Ο Ολυμπιακός μου έδωσε τις καλύτερες συνθήκες. Ο Ολυμπιακός έχει τον καλύτερο κόσμο. Τρομερός. Η διοίκηση ήταν καταπληκτική. Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό ένιωσα ότι έπρεπε να φύγω. Ο Σωκράτης Κόκκαλης μου είπε μην ακούς τι λένε, θα μείνεις όσο θες, σε πιστεύω. Με ήθελε. Του είπα όμως όχι, σε ευχαριστώ, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά στο μέλλον. Μου ξαναείπε να μείνω, του είπα όχι και χωρίσαμε μπορώ να πω με δάκρυα, αλλά πάντα αγαπημένοι. Έχουμε τεράστια εκτίμηση ο ένας τον άλλον”.
Την ΑΕΚ: Στην ΑΕΚ έχτισα μία ομάδα που έμεινε. Πήρα τον Ζήση στα 17 του χρόνια από την ΧΑΝΘ. Φτιάξαμε μία ομάδα με υψηλό επίπεδο. Με πολύ καλούς παίκτες. Πήραμε Κύπελλα Ελλάδας πήραμε Σαπόρτα, είχαμε καλούς παίκτες, Χατζή, Ντικούδη, Κακιούζη, Κορωνιό. Θυμάμαι κερδίσαμε στον τελικό την Μπολόνια του Ντανίλοβιτς.
Την παρουσία του στην ΤΣΣΚΑ: Όταν πήγα στην ΤΣΣΚΑ βρήκα ένα χάος. Φτιάξαμε την ομάδα από την αρχή. Όλη την μέρα δουλεύαμε. Φαγητό έτρωγα στο πόδι. Να φανταστείς ούτε ρούχα δεν είχαμε. Έψαχνα παίκτες και μου πρότειναν δύο παίκτες. Τον Χατζηβρέττα και τον Παπαλουκά. Είχε ένα πρόβλημα με τον Ολυμπιακό. Τότε μάλιστα του λέμε του Παπαλουκά έλα, αλλά η μάνα του του έλεγε που να πας στην Ρωσία, εκεί πέφτουν αεροπλάνα, αλλά τελικά τον πήραμε μαζί μας. Ακολούθως φτιάξαμε μία καλή ομάδα, αλλά υπάρχει τεράστια πίεση να πάρουμε το ευρωπαϊκό το 2005 στην Μόσχα. Ήμασταν αήττητοι τότε, αλλά δεν παίξαμε καλά στον ημιτελικό με την Ταουγκρές. Χάσαμε 17 βολές. Είχαν σπουδαία ομάδα οι Ισπανοί. Είχανε Καλντερόν, Πριτζιόνι, Σκόλα, Ματσιγιάουσκας, τους είχαμε κερδίσει πριν έξι σερί φορές, αλλά είχαμε πίεση και δεν τα καταφέραμε. Υπήρχε μεγάλη πίεση από τον τότε πρόεδρο.
Την αποχώρηση του από τον Ολυμπιακό το 2012: Κοίτα εγώ σε όλη την φιλοσοφία μου έλεγα κάτι. Ποτέ στην ίδια ομάδα. Μόνο για τον Ολυμπιακό έκανα εξαίρεση. Ίσως ήταν θέλημα θεού. Θυμάμαι την πρώτη επαφή μαζί τους στο σπίτι μου με τους Αγγελόπουλους. Είχανε τότε 30.000.000 ευρώ μπάτζετ. Έφυγαν Κλέιζα και Τσίλντρες το 2010, αλλά και πάλι είχα καλή ομάδα το 2010, όταν ξεκίνησε. Θυμάμαι που κερδίσαμε την Σιένα με 50 πόντους διαφορά σχεδόν και μετά αποκλειστήκαμε. Είχα τρεις σπουδαίους γκαρντ, Παπαλουκά, Σπανούλη, Τεόντοσιτς. Κάπου εκεί το χάσαμε. Μετά το 2011 ήθελαν να φύγουν οι πρόεδροι, ήταν θυμωμένοι. Έκατσα όμως και φτιάξαμε μία ομάδα με ένα μικρό μπάτζετ. Είχαμε μόνο ένα μεγάλο συμβόλαιο του Σπανούλη,. Δεν παίζαμε καλά, αλλά μετά πήραμε Ντόρσεϊ και Λο, ρόλαρε η ομάδα, βρήκε ρυθμό, αλλάξαμε την άμυνα και βρήκαμε χημεία. Από εκεί και πέρα, από τον Φλεβάρη και μετά, παίξαμε εξαιρετικά. Φτάσαμε στο Final Four. Δεν θα ξεχάσω κάτι. Πρέπει ο κόσμος να ευχαριστήσει τον Χάινς. Κάναμε μόδα με τον Χάινς. Όλοι πλέον ήθελαν έναν αθλητικό σέντερ. Στον τελικό του Final Four όλοι οι Αμερικανοί τέλειωσαν άποντοι. Ήμασταν ομάδα. Ο Σπανούλης είναι ο καλύτερος ηγέτης σε όλο τον κόσμο. Δουλευταράς. Δεν υπάρχει άλλος ηγέτης σαν εκείνον.
Ο λόγος που έφυγα από τον Ολυμπιακό το 2012 ήταν ο εξής. Τότε υπήρχε μία φιλοσοφία όσο απλήρωτοι παίκτες και προπονητές είναι, παίζουν καλύτερα. Πάω στο μίτινγκ, μου είπαν ένα μπάτζετ κοντά στα 7.000.00 ευρώ, μου είπαν συνεχίζουμε , αλλά θα κόψουμε το μπάτζετ. Θα κόψουμε παίκτες 20% από το προπονητικό τιμ 1.000.000 ευρώ. Αυτό θα το κόψεις από τόους συνεργάτες. Τι να κόψω από τους συνεργάτες. Παιδιά, είμαι λίγο κουρασμένος, εγώ σταματώ. 20% μπάτζετ και αμέσως 1.000.000 από το προπονητικό-τιμ. Όχι . Έβγαλαν μία ανακοίνωση, κανένας δεν το κατάλαβε αυτό. Μου λέει ο Σπανούλης κόουτς μας άφησε., γιατί. Του είπα . Θυμάμαι τον Πρίντεζη μου είπε κάποτε, με τον οποίο είμαστε φίλοι, κόουτς εμείς παίξαμε παλιά για τα λεφτά, τώρα παίζουμε για να μάθουμε το μπάσκετ. Με το που έφυγα βοήθσησα την ομάδα να έχει μπάτζετ. Εγώ λοιπόν με το να φύγω βοήθησα την ομάδα. Θα σου πω κάτι. Είμαι σίγουρος πως τότε υπήρχε μία κοινή συμφωνία, μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ήταν συνενοημένοι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, να αφήνουν απλήρωτους τους παίκτες για τουλάχιστον τρεις μήνες. Τον Ολυμπιακό τον έχω στην καρδιά μου.
