ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΩΜΑΣ ΚΟΓΚΑΣ
Αθήνα, κατά τη διάρκεια μιας υπερβολικά βροχερής μέρας, βρίσκεσαι σπίτι σου και αποφασίζεις να περάσεις την ώρα σου απολαμβάνοντας στιγμιότυπα από διάφορους γητευτές της μπάλας.
Κάπου εκεί ξεπετάγεται και ένα βίντεο-αφιέρωμα από τα εκατοντάδες που υπάρχουν για τον “αρχιτέκτονα” Αντρέα Πίρλο. Το επιλέγεις και αρχίζεις να απολαμβάνεις τον μαέστρο. Η ελληνική γλώσσα, αν και πολύ πλούσια σε λεξιλόγιο, πολλές φορές αυτοακυρώνεται μιας και δεν ξέρουμε να τη χρησιμοποιούμε με συνέπεια η σημασία των λέξεων να χάνεται. Έτσι λοιπόν σκέφτεσαι ποια λέξη απαιτείται για να περιγράψεις τον άνθρωπο και ποδοσφαιριστή Αντρέα Πίρλο.
Δείγμα ευφυΐας
Ο Ιταλός πέρασε δικαιωματικά στην ποδοσφαιρική ιστορία και εξασφάλισε ότι θα είναι για πάντα μία από τις σημαντικότερες μορφές της, επειδή πριν και πάνω από όλα έκανε το ποδόσφαιρο πιο όμορφο. Το έκανε επειδή καταλάβαινε ότι το ποδόσφαιρο είναι όμορφο διότι είναι απλό. Και το να κάνεις το απλό, είναι δείγμα ευφυΐας.
Πέρασε τα καλύτερά του ποδοσφαιρικά χρόνια ως ροσονέρο, αλλά χρειάστηκε να ντυθεί μπιανκονέρο για να εστιάσουν όλοι όχι στον παικταρά Πίρλο, που αποτελεί σημαντικό κρίκο σε μια δυνατή αλυσίδα, αλλά στον ηγέτη Πίρλο που μπορούσε να μεταμορφώσει μια ομάδα με τις ηγετικές πρωτοβουλίες του, τη νοοτροπία νικητή, τις εμπνεύσεις του που έκαναν ευτυχισμένους τους οπαδούς και πρωταθλητές τους συμπαίκτες του. Άργησαν να το προσέξουν, επειδή ο ίδιος δεν βγήκε ποτέ να “φωνάξει” ότι είναι παικταράς. Το ήξερε ότι είναι, δεν υπήρχε λόγος να ψάξει την επιβεβαίωση.
Επιπρόσθετα κατάφερε κάτι πραγματικά πολύ σπάνιο στο επίπεδο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Μπορεί ένας ποδοσφαιριστής ν’ αγαπηθεί απ’ όλες τις κερκίδες που τον είδανε να παίζει, χωρίς να πουλήσει ούτε στιγμή οπαδιλίκι στην καριέρα του; Μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να παίξει και στις 3 μεγάλες ομάδες μιας χώρας, κι ωστόσο ποτέ κανείς να μην τον πει “προδότη”; Ναι, αν είσαι ο Αντρέα Πίρλο γίνεται…
Το να κάτσει κάποιος να καταγράψει τι πέτυχε στην καριέρα του είναι πλέον περιττό. Χιλιάδες άρθρα ανά την υφήλιο από εξαιρετικά εξειδικευμένους αρθρογράφους έχουν αναλύσει την καριέρα του και όλα όσα πέτυχε. Τα πρωταθλήματα και τα δύο Champions League με τη Μίλαν, το σερί πρωταθλημάτων με τη Γιούβε, η κατάκτηση του Μουντιάλ το 2006 με την Ιταλία, ο τελικός του Euro το 2012, τα δεκάδες ατομικά βραβεία είναι λίγα και δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτόν τον τύπο.
Καλλιτέχνης
Στην αρχή του κειμένου ο γράφων αμφιταλαντευόταν για το ποια λέξη περιγράφει επακριβώς τον Αντρέα. Αυτή η λέξη τελικά, είναι η λέξη καλλιτέχνης γιατί αυτό υπήρξε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ένας καλλιτέχνης, που φρόντιζε κάθε του αγώνας να ‘ναι παράσταση. Κάθε του σουτ να ‘ναι κονσέρτο, κάθε μπαλιά του να ‘ναι στίχος και κάθε άγγιγμα της μπάλας να είναι πινελιά στο δρόμο για ένα ακόμα αριστούργημα.
Σήμερα που έχει αποσυρθεί από τα γήπεδα τον φαντάζεσαι στους αμπελώνες που διατηρεί ή σε ένα μποέμ μπαρ σε μια συνοικία μιας ιταλικής πόλης να απολαμβάνει το κρασί του ήρεμος, κουλ, σχεδόν ατσαλάκωτος αλλά σίγουρα φινετσάτος όπως ακριβώς ήταν όταν αγωνιζόταν.
Στην εποχή που το ποδόσφαιρο έχει αφεθεί στην ταχυδύναμη, στην αθλητικότητα και που πλέον οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές θυμίζουν αντίγραφα αθλητών στίβου, τύποι σαν τον Πίρλο σου λείπουν όλο και περισσότερο. Ένας ποδοσφαιριστής που κατάφερε να ξεχωρίσει παρά τα περιορισμένα σωματικά του προσόντα, ακριβώς επειδή είχε την ευφυΐα να κατανοήσει τη δύναμη της απλότητας του παιχνιδιού, αλλά και την ικανότητα να την εφαρμόσει στην πράξη.
Όσο και να αλλάξει ο κόσμος μας γύρω μας, πάντα οι μεγάλοι καλλιτέχνες θα βρίσκουν τον χώρο δράσης τους και θα είναι εκεί για να σε συναρπάσουν με μια νότα, με μια πινελιά, με ένα απλό άγγιγμα της μπάλας και πλέον παρόλο που ο Αντρέα Πίρλο δεν είναι μέσα στο γήπεδο, υπάρχουν τα βιντεάκια του που είναι η καλύτερη παρέα κάτι βροχερές μέρες σαν αυτή για να σου θυμίσουν το πόσο μεγάλη τέχνη είναι το ποδόσφαιρο, αρκεί να υπάρχει και ο αντίστοιχος καλλιτέχνης.
