Παιχνίδια: η δημιουργική θλίψη

275

Καθόμαστε διαγώνια, πλάτη με πλάτη. Είναι επίδοξη συνάδελφος. Την Κυριακή μπήκε στο γραφείο τεθλιμμένη, σχεδόν καταρρακωμένη. Υπέροχη στενοχώρια. Χαιρέτησε με κόπο. Όπως πάντα, στο ενδυματολογικό κομμάτι υπήρχε θριαμβεύουσα. Άψογη. Αν υπήρχαν ίνες που ήθελαν να επαναστατήσουν, ήταν τόσο λίγες, που έμειναν στη θέση τους από ντροπή.

Το έπιασα. Στην επίσημη ιστοσελίδα της λίγκας, το ΑΕΚ-Ατρόμητος 0-2 δεν ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν. Ακόμα και παρά τη βεβαιότητα ότι η ΑΕΚ είχε χάσει βαθμούς, το αποτέλεσμα ήρθε σαν σοκ. Θα μπορούσε να είναι ισοπαλία. Και μετά, θυμήθηκα. Ήταν ακριβώς η δική μου θλίψη μετά από ήττες, με τον τρόπο που τα σπορ (και αυτό είναι οξύμωρο) σε κάνουν να ασπάζεσαι τη θηλυκή πλευρά του εαυτού σου. Δεν μπορείς, εφ’ όσον ασχολείσαι, να μείνει αμέτοχος.

Τα τελευταία χρόνια, οι μόνες στιγμές που νιώθω έτσι είναι για τον Ρότζερ Φέντερερ. Και πάλι, έχουν περάσει τα χρόνια, σε τέτοιο βαθμό, που οι ήττες του, φυσιολογικές, κάνουν γκελ στο συνειδητό μου. Μία φορά, κατά τη διάρκεια εξαγωγής συναισθηματικής (πνευματικής, ψυχικής τε και σαρκικής) ενέργειας, μου ήρθε ένα μήνυμα στο viber, το οποίο αναθεμάτιζε την ώρα και τη στιγμή που έκατσε, αργά τη νύχτα, να δει το Φέντερερ-Ρομπρέδο στη Νέα Υόρκη. 46 αβίαστα λάθη και εύκολη ήττα. Εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι έπρεπε πια να αποχωρήσει. Ευτυχώς, δεν το έκανε. Αλλά δεν γλιτώνουμε από αυτήν τη συμπερασματολογία. «Πρέπει να σταματήσει», «δεν ασχολούμαι άλλο», είναι ένας τρόπος να πιέσουμε τον εαυτό μας να αποδράσει από αυτήν τη φυλακή που έχει μπλέξει. Το αντιμετώπισα με ψυχραιμία. Το επόμενο πρωί, όμως, είχα γεμίσει με μιζέρια.

Φόρεσε το μαύρο σύνολό της. Στους Αμπελοκήπους, ο ήλιος αρνείται να παραδοθεί. Κι αν το κάνει στους Αμπελοκήπους, συμβαίνει σε όλη την πόλη. Μεσημέρι Κυριακής, στο ΟΑΚΑ, για την ΑΕΚ. Αυτό είναι προνόμιο. Ακόμα και αυτή η μικρή απόλαυση μοιάζει πελώρια. Πας εκεί, νιώθεις καταπληκτικά, το παιχνίδι αρχίζει και σιγά σιγά ένα σαράκι τρώει τα σωθικά σου. Ξεκινά τη βρώση από τα λιγότερο ζωογόνα κύτταρα, ώστε να μην το υποπτευθείς. Κάποια στιγμή, μέσα στην όλη διαδικασία, ψυχανεμίζεσαι ότι πάνε όλα στραβά, ότι οι ακρώρειές σου έχουν πληγεί. Το πράγμα γίνεται όλο και χειρότερο. Σφίξιμο, δυσθυμία. Μόνο ξαφνικά σε επισκέπτεται. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η μέρα δεν πρόκειται να έχει ευτυχισμένο τέλος. Προσέχεις τα σύννεφα στον ουρανό, είναι πολύ έντονα. Αναρωτιέσαι πότε δημιουργήθηκαν και δεν τα πήρες χαμπάρι. Υπήρχαν, απλώς δεν τα έβλεπες. Τώρα έχουν εμφανιστεί και δεν πρόκειται να φύγουν.

Είναι η συνήθης ακολουθία. Ευτυχώς, άφυλη. Υπάρχει πρόοδος στον κόσμο όταν μία κοπέλα, αισθάνεται όπως εσύ στο μπαράζ Ελλάδα-Γερμανία για το Ευρωμπάσκετ του 2001, στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ, το 1996, στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2009. Όλα τότε αποκτούν μία υπόσταση άλλη, σαν να γίνονται υποκείμενο, αντικείμενο και συγκείμενο. Είναι η προϋπόθεση μίας ανάμνησης, που από την ένταση μετατοπίζεται στη γλυκύτητα. Δεν μπορώ να ακούσω το «Συγκάτοικοι στην τρέλα», χωρίς να σκεφτώ το Ελλάδα-Ρωσία στο Ευρωμπάσκετ του 1997. Ούτε το «Viva la vida», χωρίς να μου έρθει στο μυαλό ο τελικός του Γουίμπλεντον του 2008. Ούτε, βέβαια, τη «Συναυλία», δίχως να θυμηθώ πού ήμουν όταν έμαθα την ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα, πάλι το 1997.

Αυτή η θλίψη έχει άρωμα και χρώμα και ψηλαφίζει τις αισθήσεις χωρίς να τις ενοχλεί. Τα σπορ είναι ευλογία για όλους. Δεν υπάρχει κάποια οργανική ιδιαιτερότητα στη γυναίκα, που να μην της επιτρέπει να παθιάζεται με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο με το ποδόσφαιρο. Ο λόγος που συνέβαινε ήταν πάντα έμφυλα ταξικός. Είτε πρόκειται για κρίκετ είτε για χόκεϊ επί χόρτου, η ήττα υποδηλώνει απώλεια. Κάτι, που, όμως, αργά και σταδιακά, επιφυλάσσει μία νέα αρχή. Και αυτό είναι μία από τις ζωογόνες ζώνες του λογικού όντος, μίας από τις διαστάσεις του ανθρώπου.

ΥΓ. Δυστυχώς, η Μάργκοτ Ρόμπι, ως επιλογή για τη φωτογραφία του κειμένου, ενθαρρύνει κάτι αδιόρατα σεξιστικό. Αλλά, αν βρεις σε τυχαία αναζήτηση τη Μάργκοτ Ρόμπι στενοχωρημένη για την ήττα της ομάδας της και δεν την διαλέξεις, είναι κακό κάρμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή