Το ανάγνωσμα του Χάρη Παυλίδη

688

Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το ματς της Ουγγαρίας με τον Καναδά για τα προημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Γυναικών, που διεξάγεται στη Βουδαπέστη, ένας φίλος στο facebook μου παρέθεσε φρεσκότατο στοιχείο: μία στοιχηματική εταιρεία έδινε τη νίκη των βορειοαμερικανίδων στο 8,5! Αναρωτήθηκε ρητορικά για ποιο λόγο είναι τόσο μεγάλη η απόδοση, μια και πρόκειται για παιχνίδι πολύ κλειστό, ντέρμπι το αποκάλεσε. Του απάντησα ότι φιλολογικά δεν είναι ντέρμπι, αλλά ότι αν είχα λογαριασμό σε αυτή (ή οποιαδήποτε) στοιχηματική εταιρεία θα έβαζα ένα μικροποσό.

Διότι εμείς ξέρουμε.

Δεν μπορούσε να λογίζεται ως ντέρμπι διότι υπολογίζεται ο τομέας της παράδοσης, ότι η Ουγγαρία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, ότι στους τελευταίους τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες έχει φτάσει ισάριθμες φορές στην τετράδα, σε αντίθεση με μία ομάδα που δεν φτάνει καν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ο Καναδάς ήταν η ομάδα που βγήκε στον αφρό, νικώντας 6-4 και στήνοντας ένα σκηνικό που αναπόδραστα καταγράφεται στη μνήμη. Δυστυχώς, ο φίλος δεν έβαλε χρήματα στο σημείο, μάλλον επειδή η καθημερινότητα με τις δουλειές της παραμένει στυγερή. Ευπειθώς αναφέρω, ωστόσο, ότι ο Χάρης Παυλίδης συνεχίζει να πιάνει κότσο και να κάνει χάντρες για το κομπολόι του όλους τους ψηλομύτηδες και τους αφελείς του κόσμου τούτου.

Στον Χάρη (από το Θεοχάρης) πρέπει να πω ότι έχω σχετική αδυναμία. Ο λόγος δεν είναι ότι με βοηθούσε στο ρεπορτάζ ή κάτι παρόμοιο. Αλλά τα μεσημέρια του Σαββάτου σε άδεια κολυμβητήρια. Η κάμερα που έγραφε. Οι τυπικές δηλώσεις που γίνονταν ανάλυση και τα 40 δευτερόλεπτα που μετατρέπονταν σε 6 λεπτά. Μάλιστα, πριν από σχεδόν 4 χρόνια του είχα πει ότι επρόκειτο να μάθω ρώσικα, προκειμένου όταν έρθει η ώρα να καθίσει στον πάγκο της Κίνεφ Κίρισι να με πάρει μαζί του ως μεταφραστή και να νιώσω λίγο Μουρίνιο. Μου είχε απαντήσει ότι η Κίνεφ αποκλείεται, ποτέ των ποτών λέμε, να πάρει έναν ξένο προπονητή.

Η Κίνεφ, πράγματι, δεν μπορεί να πάρει ξένο προπονητή, αλλά ο Καναδάς μπορεί. Και πήρε τον καλύτερο διαθέσιμο. Θα μπορούσε να μην έχει γίνει. Θα μπορούσε την περίοδο που ο Καναδάς έψαχνε κόουτς να το έκανε και η Αυστραλία. Ο Παυλίδης να μεταφερόταν αντί του Σάκη Κεχαγιά στο νότιο ημισφαίριο. Και την Τρίτη, 25 Ιουλίου 2017, αυτό το κείμενο να αφορούσε στον κόουτς που εκθρόνισε τις ΗΠΑ και την Αυστραλία που έσπασε μία δυσμενή παράδοση χωρίς να σημαίνει ότι ο τέως ομοσπονδιακός σε Άντρες και Γυναίκες της Ελλάδας δεν έκανε καλή δουλειά στο συγκεκριμένο ματς. Το λάθος του ήταν η αντιμετώπιση στο παιχνίδι με την Εθνική.

Και το λάθος της Εθνικής ήταν ότι για δεύτερη συνεχόμενη διεθνή διοργάνωση ήπιε το πικρό ποτήριον με τον ίδιο τρόπο. Μόλις σκόραρε η υπέροχη Φόρκα Αρίθα, στο μυαλό έπαιξε και ξανάπαιξε το γκολ που δέχθηκε από τη Ρωσία στο προολυμπιακό τουρνουά. Φέτος, ισοφαρίστηκε στα 5 δευτερόλεπτα. Πέρυσι, στα 2. Είναι εξαιρετικής σημασίας να σταματήσει η σπέκουλα για τη διαιτησία και να δουν τι λάθος έκαναν σε εκείνο το λιγότερο. Για ποιο λόγο η Φόρκα, δηλαδή, βρήκε ελεύθερο σουτ μέσα από τη γραμμή. Για ποιο λόγο δεν άντεξαν για δεύτερη διαδοχική φορά. Εκείνη η φάση με τη Ρωσία ήταν σαφώς χειρότερη, διότι επρόκειτο για ολιγωρία ολκής. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση έφτασαν κοντά και πήγαν με την ψυχολογία στα πατώματα στα πέναλτι.

20394481_10156584673163747_271004362_o

Ο Χάρης, λοιπόν. Ένας προπονητής μεθόδου, που είναι και θαυμάσιος κόουτς. Που ξεκίνησε από την αρχή με μία ομάδα η οποία έχει παίκτριες που τον σέβονται και τον υπολήπτονται σαν αυτό που λέμε boss, παίκτριες υπάκουες που έχουν όλη την υπόλοιπη βοήθεια που θα μπορούσαν να ζητήσουν, από φυσικοθεραπευτές ως ψυχολόγους, με αποτέλεσμα ο Παυλίδης να επικεντρώνεται περισσότερο στο αγωνιστικό κομμάτι και να μην ασχολείται με τα γκομενικά τους. Όταν ένας προπονητής φέρνει επιτυχίες ενώ ασχολείται με τα συναισθηματικά και τα οργανικά, είναι πολύ πιθανό να φέρει επιτυχίες όταν είναι απερίσπαστος, όταν επικεντρώνεται μόνο σε μία δουλειά, όταν δεν πρέπει να κάνει μόνο λίγο από όλα. Όταν, κυρίως, συνεργάζεται και δεν είναι αναγκασμένος (ή θέλει, γιατί όχι) να δεσμεύεται με μία σχέση που έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της συνεργασίας και έχει αναχθεί σε κάτι πιο ζεστό, πιο ευχάριστο και δυσάρεστο ταυτοχρόνως, που ωστόσο μπορεί να λειτουργήσει ως τροχοπέδη στα μεγάλα ματς και να γίνει αποθαρρυντικό. Βρίστε όσο θέλετε τον καπιταλισμό, αλλά ο επαγγελματίας, εφόσον το σύστημα υπάρχει, πρέπει να δουλεύει με τους όρους του.

Εκεί, λοιπόν, στις κερκίδες του «Άλφρεντ Χάγιος», της πισίνας στην οποία ο Καναδάς θα παίξει με την Ισπανία ημιτελικό Παγκόσμιου Πρωταθλήματος την Τετάρτη στις 23:00, η κάμερα έδειξε τον Παυλίδη να μιλά στο τηλέφωνο. Αν η συμμετοχή της ομάδας του στον τελικό του World League τον Ιούνιο δεν ήταν κατόρθωμα για πολλούς, διότι οι ομάδες ήταν σε καθεστώς προετοιμασίας, τώρα πρέπει να σηκώσουμε τα καπέλα μας, πριν τα κατεβάσουμε με σεβασμό υποκλινόμενοι και να μιλήσουμε για τη συνέχεια μίας καλής προετοιμασίας και τους γρήγορους καρπούς μακρινών ταξιδιών και χαμηλών θερμοκρασιών, αλλά και να σημειώσουμε πως ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει η ομάδα του σε αυτό το παιχνίδι, το έχει δει φάση προς φάση, το έχει αναλύσει διεξοδικά στο μυαλό του. Η Ισπανία (και για αυτό για την Ελλάδα ήταν ευκαιρία και δεν γίνεται, το γεγονός πως την πήγε στα πέναλτι, να θεωρείται κατά διάνοια υπέρβαση) είναι μία ομάδα που βρίσκεται σε καθεστώς ανανέωσης. Μπορεί να υπάρχουν παίκτριες της «χρυσής» τετραετίας 2012-15, αλλά οι δύο πυλώνες της, η Τζένιφερ Παρέχα και η Μάικα Γκαρσία, έχουν αποχωρήσει, οπότε φτιάχνει το δρόμο της μεταξύ σφύρας και άκμονος. Αυτό είναι το θαυμαστό, βέβαια, με τη μακράν σπουδαιότερη σύγχρονη αθλητική σχολή, είτε πρόκειται για τένις είτε για ποδηλασία ή για ομαδικά σπορ. Πάντως, το παιχνίδι δεν πρόκειται να είναι μία μπρουτάλ κατάσταση εις βάρος του Καναδά, ούτε πρέπει, παρά χρήμα και αυθωρεί, να βιαστεί κάποιος να στέψει φαβορί τη «Ρόχα» του Μίκι Ότσα.

Κατά τη γνώμη μου, ο Ολυμπιακός στις Γυναίκες έπρεπε να έχει πάρει τρία σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών. Πέραν του φετινού τελικού στο Κίρισι με την Κίνεφ, που η αντιμετώπισή του ήταν ένα σοβαρό παράπτωμα με όποια δυσκολία κι αν η ομάδα συνάντησε -επρόκειτο για ένα ματς που έχει παίξει με επιτυχία πολλάκις τα προηγούμενα χρόνια και μία αντίπαλο που θα ξεπάστρευε με συνοπτικές διαδικασίες, όπως έκανε στον ημιτελικό του LEN Trophy το 2014 και στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας του 2015- είναι αδιανόητη και η ήττα από την Ούιπεστ, στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας από τη Σαμπαντέλ τον Απρίλιο του 2016, όταν απεμπόλησε ένα προβάδισμα τριών γκολ. Στο μυαλό μου, το σκηνικό για την πλήρη εκθρόνιση της Σαμπαντέλ είχε στηθεί και μετά έσβησαν οι διακόπτες. Κι ενώ για όλα υπάρχουν δικαιολογίες, μία σημαντική αλήθεια πρέπει να είναι πως ο Παυλίδης στον Ολυμπιακό είναι περισσότερο διαχειριστής παρά προπονητής ή, τουλάχιστον, ένα υποκειμενικό συμπέρασμα, ένα ψυχανέμισμα έστω. Με την ανανέωση, τη δουλειά στην εθνική ομάδα η οποία τώρα αναμφισβήτητα θα επεκταθεί ως και το καλοκαίρι του 2020, βρήκε ξανά το προπονητικό φίλτρο, την πειθαρχημένη εργασία και παιδιά που σκέφτονται μόνο πόλο, έστω κι αν έπρεπε να μάθουν να σουτάρουν από την αρχή. Να σκέφτεσαι μόνο πόλο δεν σημαίνει να μην έχεις ζωή, σημαίνει να μη μεταφέρεις τη ζωή σου από τους υπόλοιπους χώρους, εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας, στην πισίνα. Όπως, άλλωστε, κάνει και ο ίδιος ο Έλληνας τεχνικός, που η οικογένειά του τον περιμένει στην Αθήνα.

Ο καλός προπονητής Παυλίδης βάζει και υλοποιεί οργανόγραμμα για τις ακαδημίες, παίρνει δύο πρωταθλήματα σε πέμπτους τελικούς και έξι συνολικά σε δέκα χρόνια, μεταξύ των οποίων τέσσερα συνεχόμενα. Παίρνει τρεις ευρωπαϊκές κούπες back2back2back και αποδεικνύει ότι οι οποίες απουσίες μπορούν να γίνουν πλεονέκτημα. Έχει τις καλές και τις κακές στιγμές του, αλλά η ουσία είναι ότι πάντα βρίσκεται με το γουδί να ανακατεύει την ουσία του παιχνιδιού. Μπορεί να ξεκίνησε την προπονητική καριέρα του βασισμένος σε συγκεκριμένη φιλοσοφία, αλλά δεν το έπαιξε ξερόλας και προσπάθησε να τη μεταμορφώσει και να τη βελτιώσει με βάση τα δικά του στοιχεία και οράματα. Και το έκανε.

Για ένα χαμένο πέναλτι, λοιπόν, ο Χάρης δεν θα βρεθεί απέναντι στις παίκτριές του, που ακόμα και στην Εθνική παίζουν τα συστήματά του. Αυτή κι αν θα ήταν φαντασίωση. Η Εθνική ξέπεσε, ρε γαμώτο, στα παιχνίδια για τις θέσεις 5-8, ενώ θα μπορούσε, για μία άμυνα, να δώσει μία πιθαμή ύψος στην Ελλάδα, μια και θα αντιμετώπιζε τον προπονητή που έκανε τις περισσότερες από τις παίκτριές της (ή, έστω, έπαιξε το σημαντικό ρόλο του) ανταγωνιστικές στο υψηλότερο επίπεδο. Πάντως, πρόκειται να τις δει σύντομα ξανά στην Αθήνα, όταν ο Ολυμπιακός ξεκινήσει προετοιμασία για ό,τι θα είναι η τελευταία, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, σεζόν του στον πάγκο της ομάδας, η 11η. Μετά θα φορτώσει όλο το βιος του και θα μεταναστεύσει μαζί με την οικογένειά του στον Καναδά, για την ολυμπιακή διετία. Για μένα, είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο στο πόλο Γυναικών- και όχι τώρα, αλλά εδώ και τουλάχιστον μία πενταετία. Βρείτε, οι οχτροί, όποιο άλλοθι θέλετε. Η Αλέκα, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Νικόλας ξέρουν καλύτερα από εσάς.

ΥΓ.: Οι Άνδρες αποδόμησαν το Μαυροβούνιο. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναματαδεί, ειδικά με ομάδα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ακόμα και αν είναι σε φάση ανανέωσης. Η τελευταία διετία ήταν καθοριστική για την εθνική ομάδα, διότι έθεσε τις βάσεις για την απίστευτη αυτοπεποίθηση με την οποία αντιμετωπίζει τα παιχνίδια. Δεύτερη συνεχόμενη φορά τετράδα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μετά από ολυμπιακή χρονιά και τετράδα σε Ευρωπαϊκό με προημιτελικό σε Ολυμπιακούς; Ο Χρήστος Αφρουδάκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης αποχώρησαν στο κατάλληλο μομέντουμ, αφού όλοι οι υπόλοιποι παίκτες αποδεικνύονται ακάματοι και ικανοί να σηκώσουν το βάρος, ενώ έγινε ακριβώς τη στιγμή που λαχταρούσαν να το κάνουν. Από την απαξίωση ή τη σχεδόν απαξίωση (2008-2014), αχνοφαίνεται μία επιπλέον πενταετία, τουλάχιστον, που, αν αντιμετωπιστεί με ταπεινότητα, τέτοιες νίκες σε προημιτελικούς θα γίνουν ρουτίνα.

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή