Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της ζωής. Είναι συναρπαστικό, απολαυστικό, γουστάρεις να συμμετέχεις ενεργά, να παίζεις, να αγωνίζεσαι, να παρακολουθείς, να κριτικάρεις, να παθιάζεσαι. Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι δίκαιο, είναι ίσως το μοναδικό άθλημα που είναι τόσο άδικο… Όπως και το ποδόσφαιρο, έτσι και η ζωή είναι άδικη.
Φανταστείτε μια ομάδα που πασχίζει σε όλο το ματς να κερδίσει, παίζει καλύτερα και είναι ανώτερη του αντιπάλου της καταφανώς και δικαιούται 100% τη νίκη. Και εκεί που είναι έτοιμη να σκοράρει, ο επιθετικός αστοχεί και στην αντεπίθεση δέχεται το γκολ και χάνει ένα δικό της ματς. Κάπως έτσι έγινε και με τη βραζιλιάνικη Σαπεκοένσε, η οποία με την αξία της και τη μαγκιά της προκρίθηκε στο τελικό του Κόπα Σουνταμερικάνα, και ενώ ήταν έτοιμη να ζήσει το όνειρό της, αυτό ξαφνικά έγινε εφιάλτης με τον χειρότερο τρόπο.
Το πώς έγινε το δυστύχημα, όπως και τις ενέργειες άλλων ομάδων και τον αντίκτυπο που είχε το γεγονός αυτό σε όλο τον κόσμο, σίγουρα τα έχετε διαβάσει και δει παντού. Δεν το χωράει ανθρώπινος νους, η τραγωδία είναι ανείπωτη, τα λόγια είναι περιττά… Μια ολόκληρη ομάδα ξεκληρίστηκε, διαλύθηκε, άφησε τους οπαδούς της με τον πόνο στα χείλη και τις καρδιές, πάγωσε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Κάθε φίλαθλος βρέθηκε στη θέση τους, στο απεχθές σενάριο να κοιμάται με την ομάδα του σε διεθνή τελικό και να ξυπνά χωρίς ομάδα… Κάθε ποδοσφαιριστής φαντάστηκε τον εαυτό του να ταξιδεύει για μια μεγάλη διάκριση και να βρίσκει τον θάνατο τόσο άδοξα…
Οι (πολύ) μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και όλοι όσοι έχουν μάθει, ακούσει ή διαβάσει, σκέφτηκαν αμέσως την τραγωδία του 1958. Το δυστύχημα του Μονάχου άλλαξε την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα συνετρίβη κατά την απογείωσή του, ύστερα από μια στάση για ανεφοδιασμό στο Μόναχο της Γερμανίας. Η αεροπορική τραγωδία της 6 Φεβρουαρίου του 1958 στοίχισε τη ζωή σε οκτώ παίκτες – Τζεφ Μπεντ , Ρότζερ Μπάιρν, Εντι Κόλμαν , Ντάνκαν Έντουαρντς (υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες αργότερα), Μαρκ Τζόουνς, Ντέιβιντ Πεγκ, Τόμυ Τέιλορ και Λίαμ “Μπίλι” Γουίλαν.
Όμως, είχε ξανασυμβεί και πιο πριν. Το αεροπλάνο της Τορίνο το 1949 επέστρεφε από τη Λισαβόνα και συνετρίβη. Κατά τη διάρκεια της πτήσης και ενώ βρισκόταν σχεδόν πάνω από το Τορίνο, πετώντας μέσα σε μία καταιγίδα, αναγκάστηκε να κατέβει σε χαμηλό ύψος λόγο περιορισμένης ορατότητας. Τότε, στις 17:05, προσέκρουσε στους πλαϊνούς τοίχους της βασιλικής της Σουπέργκα που βρίσκεται στην κορυφή ενός διπλανού λόφου. Σκοτώθηκαν 42 άτομα, συμπεριλαμβανόμενης σχεδόν όλης της αποστολής της ιταλικής ομάδας.
Ναι, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χαρά και γιορτή. Κρύβει και τέτοιες μαύρες σελίδες, στιγμές πόνου και οδύνης, όταν θάνατος και αθλητισμός συναντώνται… Τέτοια γεγονότα μάς θυμίζουν ότι είμαστε τόσο αδύναμοι και ανήμποροι να αντιδράσουμε απέναντι στη μοίρα, απέναντι στη ζωή, απέναντι στον θάνατο…
Ο χαμός της αποστολής της Σαπεκοένσε πάγωσε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο, ειδικά διότι λίγες μέρες πριν ήταν όλοι στους 7 ουρανούς. Η ομάδα που απαρτιζόταν αποκλειστικά από Βραζιλιάνους παίκτες (μόνο ένας Αργεντινός), ο άσημος αυτός σύλλογος που για πρώτη φορά κατάφερνε κάτι τόσο μεγάλο, διαλύθηκε ακριβώς τη στιγμή που ζούσε το όνειρο. Οι ποδοσφαιριστές ετοιμάζονταν να πετύχουν τη μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία του συλλόγου, ωστόσο δυστυχώς δεν θα αγωνιστούν στην έδρα της Ατλέτικο Νασιονάλ. Θα έχουν όμως την ευκαιρία να αγωνιστούν απέναντι στους αδικοχαμένους Άγγλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπως και στους Ιταλούς της Τορίνο, σε έναν άλλο τελικό, τον τελικό του Παραδείσου…
