Μεγάλη ανακάλυψη το youtube. Πολύ μεγάλη. Κάθε φορά που περνάω χρόνο εκεί μέσα και χαζεύω βιντεάκια και πηγαίνω από το ένα στο άλλο και από το άλλο στο άλλο, πάντα αυτό σκέφτομαι. Και κάθε φορά, όλως τυχαίως, καταλήγω να κοιτάζω παλιούς ποδοσφαιριστές. Παλιούς για εμένα, που βρίσκομαι κοντά στα 30. Είτε τον Ρονάλντο, τον… χοντρό, είτε τον Ντενίλσον τον τσαρλατάνο που έβγαζε μάτια στην Μπέτις και έκλεισε την καριέρα του στην Καβάλα (!) είτε τον τεράστιο Σμάιχελ που καμιά φορά ήθελε να βάλει γκολ, αλλά έχανε την μπάλα στο κέντρο όταν η ομάδα του νικούσε 3-0 ή 4-0. Και πολλούς άλλους φυσικά.
Την τελευταία φορά που το έκανα αυτό λοιπόν, που χάζευα στο youtube, κατέληξα να βλέπω βίντεο από τον τεράστιο Τζενάρο Γκατούζο. Τον τρελό Ιταλό. Που και μόνος του να έπαιζε σε ένα γήπεδο 11 επί 11 θα ήταν ικανός να τσακωθεί με τον εαυτό του. Ο τύπος δεν ήταν καλά. Το καταλάβαινες και όταν τον έβλεπες στην παρουσίαση της ομάδας της Μίλαν να κοιτάζει την κάμερα. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής που όλοι τον φοβόντουσαν και το πιο τρελό ήταν ότι μπορούσε να βγει έξω από τα ρούχα του, σε χρόνο dt. Χωρίς να το καταλάβεις καν. Επειδή απλά δεν του άρεσε το παιχνίδι που γινότανε (και εκεί θέλω να καταλήξω).
Ήταν… αλήτης μέσα στο γήπεδο και πολύ κωλόπαιδο ώρες-ώρες. Αλλά όλοι τον αγαπούσαμε για αυτή την τρέλα που κουβαλούσε. Σκυλί στο κέντρο και δεν έχανε μονομαχία. Και το πρόβλημα που είχε, που τσακωνόταν με τους πάντες, με προπονητές, συμπαίκτες, αντιπάλους, περνούσε σε δεύτερη μοίρα, όταν έβλεπες αυτή την υπερπροσπάθεια που έκανε μέσα στο γήπεδο.
Και πάντα καταλήγω να σκέφτομαι πώς θα ήταν το ποδόσφαιρο αυτή την εποχή, αν κάθε ομάδα είχε από έναν Γκατούζο μέσα. Και το σκέφτομαι πιο έντονα, όταν βλέπω άνευρα παιχνίδια, που η μπάλα γυρνάει πίσω συνέχεια και καταντάνε βαρετά και δεν υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής να τρέξει σαν σκύλος να κάνει ένα σκληρό μαρκάρισμα για να ανάψει τα αίματα.
Το να κάτσω να σας αναφέρω τα “επιτεύγματα” του Τζενάρο Γκατούζο, είναι περιττό. Απλά δείτε αυτό το βίντεο.
