Η κατάντια της επαγγελματικής πυγμαχίας

1839

Η επικείμενη πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη αναμέτρηση του Μεϊγουέδερ και του ΜακΓκρέγκορ είναι μιαν αστεία ιστορία. Την κάνει, δε, φαιδρή το γεγονός ότι δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο τι ακριβώς διακυβεύεται από αυτή την αναμέτρηση. Κανονικά, ο ΜακΓκρέγκορ θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος απλώς να κρατά τον κουβά όπου φτύνουν οι πραγματικοί πυγμάχοι. Ή, μάλλον, έφτυναν, διότι ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι υπάρχουν πραγματικοί πυγμάχοι σήμερα;

Τραγελαφικό, λοιπόν, όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω από το άθλημα της πυγμαχίας, ένα από τα 3-4 αρχετυπικά και γνήσια αθλήματα στην ιστορία, με προαιώνιες καταβολές και κυτταρικές μνήμες από τον Πρωτάνθρωπο. Ας πούμε, είναι στην εποχή μας, ιδιαίτερα δημοφιλές το τένις. Ένα αξιόλογο άθλημα με πολλά οφέλη για την υγεία. Αλλά άθλημα δεν είναι. Είναι σπορ, προς Θεού, και ο παροξυσμός των κάθε λογής «γραφιάδων» που κάνουν «ουάου» και «στενάζουν» σαν πριγκιποπούλες στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα όταν η ρακέτα χτυπάει το μπαλάκι και αυτό πάει ένα χιλιοστό πιο κει στη γραμμή αντί να πάει πιο μέσα και ούτω καθεξής προκαλεί εύλογες απορίες για το πού είναι τα όρια της εξηλιθίωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Και όλο αυτό το περιγράφουν χρησιμοποιώντας κάποιους ακατανόητους όρους. Τυχαίο, άραγε, ότι τα ίδια ακατάληπτα χρησιμοποιούνται και στο μπάσκετ; Αν ολοκληρωθεί ποτέ η «εκθήλυνση» του πλανήτη, πράγμα οπωσδήποτε ωραίο ου μην αναγκαίο, να ξέρουμε τουλάχιστον ότι ξεκίνησε από ένα… άθλημα (δεν μπορώ, γελάω), το τένις. Σκεφτείτε, 10.000 χρόνια ανθρώπινης εμπειρίας. Οπλισμένοι με… ρακέτες οι πρόγονοί μας προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την τροφή τους στέλνοντας αμέτρητα μπαλάκια εναντίον των μαμούθ ευελπιστώντας να τα ζαλίσουν και μετά να τα σκοτώσουν και να τα φάνε.

Αλλά το θέμα είναι η πυγμαχία και η κατάντια που τη διέπει. Κυρίως σε επίπεδο αρχών. Για δεκαετίες ο τίτλος των βαρέων βαρών της επαγγελματικής πυγμαχίας θεωρούνταν και ήταν ο πιο ζηλευτός τίτλος του πλανήτη. Ο κάτοχος θεωρούνταν -ΚΑΙ ΗΤΑΝ!- ο καλύτερος αθλητής, εκείνος που σεβόντουσαν όλοι. Υπόλοιποι αθλητές και φίλαθλοι. Η πυγμαχία ανδρώθηκε στα υπόγεια ημισκότεινα γυμναστήρια των κακόφημων συνοικιών των μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ και ζυμώθηκε με αίμα, ιδρώτα και κανναβάτσο. Πριν εφορμήσουν τα φάρμακα, τα παράλογα χρήματα, οι μάνατζερ και το στοίχημα.

Ένα πολύτιμο βιβλίο είναι η εγκυκλοπαίδεια της πυγμαχίας των Norman Giller και Neil Duncanson, του περασμένου αιώνα. Έχει κάνει τρεις εκδόσεις, η πιο σύγχρονη είναι πάντα αναθεωρημένη και με προσθήκες. Εδώ και μια δεκαπενταετία «αρνούνται» να κάνουν επανέκδοση. Τι να προσθέσουν; Παραφουσκωμένες γαλοπούλες που παριστάνουν τους πυγμάχους, χωρίς διόλου τεχνική που ρίχνονται στο ρινγκ και υποδύονται κάτι που δεν είναι;

Η κατηφόρα της επαγγελματικής πυγμαχίας στα βαρέα ξεκίνησε με τον αείμνηστο Μοχάμεντ Άλι, συνεχίστηκε με τον Τάισον και κορυφώθηκε με τα… αδέλφια Κλίτσκο. Κλαυσίγελος. Και κει που η κατάσταση τελμάτωσε, έσωσε κάπως τα προσχήματα ο Μεϊγουέδερ, μποξέρ ικανός αλλά με τρανταχτά προσωπικά ελαττώματα και αγαπημένος του συστήματος. Αν και έδωσε πολλές και καλές μάχες, με κάποιους ικανότατους πυγμάχους, που θα τους συζητούσαμε σοβαρά, εντούτοις η φιλοχρηματία του τον οδήγησε σε περίεργους ατραπούς. Με την πιο φαιδρή εξ αυτών την αναμέτρηση με τον… ΜακΓκρέγκορ. Κατάντια.

Αλλά υπήρχε πράγματι η παλιά πυγμαχία, από την οποία καταγοητεύτηκαν συγγραφείς όπως ο Χεμινγουέι και ο Τζακ Λόντον αφιερώνοντάς της χρόνο και μεράκι; Ο Τζακ Λόντον, μάλιστα, ήξερε πολλή πυγμαχία και έγραφε τεχνικά και δεν αναλωνόταν σε γενικότητες και αοριστολογίες. Ήξερε.

Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ρόκι Μαρτσιάνο. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια των Norman Giller και Neil Duncanson, ο Ιταλός επιβήτορας, ένας ασουλούπωτος άνθρωπος που δε σου γέμιζε το μάτι, που θύμιζε περισσότερο φούρναρη ή λιμενεργάτη, για να μπει στο ρινγκ, ακόμα και με ένα μέτριο αντίπαλο, ήθελε να έχει «κάτω από τη ζώνη του» το λιγότερο έξι μήνες σκληρής προετοιμασίας. Και τι σήμαινε για τον Μαρτσιάνο σκληρή προετοιμασία; Σήμαινε ξύπνημα στις πέντε κάθε μέρα, και τις Κυριακές. Δύο ώρες δάσος, δηλαδή ανώμαλο δρόμο και δουλειά ξυλοκόπου και μετά ντους, πρωινό και χαλάρωση μέχρι τις εννιά. Και στις εννιά έμπαινε ο Ρόκι, ο «Βράχος», στο ρινγκ. Ξεκίναγε με διατάσεις, σχοινάκι τουλάχιστον μισή ώρα και μετά σπάρινγκ, ποτέ λιγότερο από τριάντα γύρους, συχνά με πέντε και έξι διαφορετικούς παρτενέρ. Ακολουθούσε ένα ελαφρό μεσημεριανό γεύμα με κοτόπουλο ή ψάρι και χυμούς, ξεκούραση μέχρι τις τρεις και μετά «ειδικό σπάρινγκ», όπου προβάριζε ό,τι ιδιαίτερους χειρισμούς έκρινε πως απαιτούσε ο συγκεκριμένος επερχόμενος αγώνας. Ακολουθούσε δουλειά στο βαρύ σάκο και στο αχλάδι, όπου ο Μαρτσιάνο έχτιζε τα φοβερά του χτυπήματα, από άποψη ακρίβειας, δύναμης και ρυθμού. Η προπόνηση τελείωνε με ώρες ολόκληρες σκιαμαχία μπροστά στον καθρέφτη. Εκεί ο μεγάλος πρωταθλητής «λουστράριζε» τις κινήσεις του, δουλεύοντας πια μόνο εγκεφαλικά, αφού το σώμα είχε ήδη χρεωθεί την κόπωση της ημέρας. Ο κύκλος έκλεινε με χαλάρωση, ένα εικοσάλεπτο χλιαρό μπάνιο, γενναίο δείπνο με στέικ και λαχανικά και ύπνο στις οκτώ, κάθε βράδυ.

Λοιπόν; Τι λέγαμε;

Κοιτάξτε, φάρμακα δεν υπήρχαν στα χρόνια του Ρόκι Μαρτσιάνο, εκτός από βιταμίνες και συμπληρώματα, που ο Μαρτσιάνο δεν τα πίστευε, όπως δεν πίστευε και στα βάρη και για αυτό δεν έκανε ποτέ, γεγονός στο οποίο απέδιδε την εκπληκτική του χαλαρότητα και ελαστικότητα.

Πόσο παράταιρες φαντάζουν αυτές οι πληροφορίες, πόσο μακρινός δείχνει εκείνος ο κόσμος, σήμερα, όπου γεμίσαμε «σαμπρελοκοιλιάδες» με υπερφυσικά μπράτσα που «χτίζουν» τα χτυπήματά τους με αμέτρητα αναβολικά.

Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ο «Σούγκαρ» Ρέι Ρόμπινσον, ο κορυφαίος πυγμάχος όλων των εποχών, όλων των κατηγοριών, κορυφαίος επειδή υπήρξε άφθαστος σε τεχνική, συντονισμό, αισθητική. Αν και μεσαίων βαρών, υπήρξε ανώτερος από όλους. Από τον Ρόμπινσον ξεπέσαμε στον… ΜακΓκρέγκορ. Μήπως το τένις είναι πιο τίμιο τελικά;

Κάνοντας αυτά, ο Ρόκι Μαρτσιάνο, από το Μπρόκτον της Μασαχουσέτης, δεν έχασε ποτέ στην επαγγελματική του καριέρα. Το αγωνιστικό του μητρώο έγραψε 49 νίκες, 43 νοκ άουτ. Από εκείνους που «πήγαν την απόσταση» μαζί του, ο πιο δύσκολος, ο Έζαρντ Τσαρλς, έχασε στη συνέχεια και με νοκ άουτ από τον Ρόκι. Χρόνια αργότερα, όταν ο Τσαρλς, καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, κόντευε πια στα τελευταία του, σε μια εκδήλωση που έγινε για ενίσχυσή του, ο Ρόκι Μαρτσιάνο στράφηκε στο κοινό και είπε ότι αν ο Έζαρντ είχε καλύτερο μάνατζερ και δεν τύχαινε να είναι μαύρος, θα είχε γράψει ακόμα μεγαλύτερη ιστορία από τον ίδιο. Και ο Τσαρλς είπε απλά: «Ρόκι, πάντα ήσουν λεβέντης, αλλά ας μην παραπλανούμε την ιστορία. Ήμουν πολύ καλός. Κι εσύ ήσουν καλύτερος».

Ο Τζακ Λόντον αναφέρει ότι ο Τζακ Τζόνσον, ο πρώτος πραγματικά μεγάλος των βαρέων βαρών της ιστορίας, γυμναζόταν παίζοντας από νωρίς τα χαράματα ως αργά το βράδυ ξύλο πάνω σε βάρκες στις όχθες του Γκάλβεστον εναντίον λυσσασμένων λευκών που ήθελαν να νικήσουν τον «αράπη». Πατώντας σε στενές βάρκες έπρεπε πρώτα να ισορροπήσει και μετά να πυγμαχήσει. Ο Τζόνσον, που «γορίλα» τον ανέβαζαν, «νέγρο» τον κατέβαζαν, για να μην ισοπεδώνει απροκάλυπτα τους αντιπάλους του, τους χτύπαγε στην αρχή στη βάση του ώμου, ώστε να εξασθενήσει η ισχύς των χτυπημάτων τους και μετά απολάμβανε να τους ρεζιλεύει. Χρόνια μετά θα αποκάλυπτε το «μυστικό» του.

Προς τι όλα αυτά;

Ενώ σε όλα τα αθλήματα τα φάρμακα έκαναν απροκάλυπτα κακό, ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΝΙΣ, έλεος, υπό την έννοια ότι δημιούργησαν αθλητές που κάνουν εξωπραγματικά κι αφύσικα πράματα εκ πρώτης όψεως αλλά όχι τόσο σημαντικά, στην πυγμαχία (και σε κάποια σοβαρά αθλήματα ακόμα) είχαμε το εξής: η καταστροφή ήρθε στο ηθικό μέρος, με αποτέλεσμα η πυγμαχία να γίνει ένας γραφικός χώρος. Μπορεί οι σημερινοί πυγμάχοι να είναι τρομακτικά δυνατοί και εκρηκτικοί, περισσότερο από εκείνους τους παλιούς, δεν συγκρίνονται με εκείνους τους ημίθεους όμως σε γενική φυσική κατάσταση και προπαρασκευή και ΚΥΡΙΩΣ σε σαγόνι. Ξέρετε, το σαγόνι δε γυμνάζεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Ο Τάισον έπεσε νοκ άουτ, ο Μαρτσιάνο δεν έπεφτε. Σε έναν αγώνα μεταξύ τους ο Μαρτσιάνο θα κέρδιζε και ας λέει ο κάθε ανισόρροπος τα δικά του. Δεν ξέρουν τα παιδιά. Κοντολογίς, τα φάρμακα έκαναν κακό φέρνοντας θολούρα σε ό,τι αφορά τις πραγματικές αθλητικές ικανότητες. Έτσι, σε αθλήματα ταχυδύναμης έκαναν διαφορά, σε διάφορα ομαδικά αθλήματα, γενικά έφεραν τα πάνω κάτω. Όμως δεν είναι πραγματικός αθλητισμός. Για παράδειγμα, ο Τάισον. Εκ φύσεως δυνατός, εάν δούλευε τεχνική και με αγάπη πάνω στο μποξ, θα άφηνε εποχή. Προτίμησε τα φάρμακα, που όμως κι αυτά τον πρόδωσαν… Όμως ως μποξέρ δίκαια θεωρείται από τους κορυφαίους.

Όπως θα ήταν σκέτη ιεροσυλία να σκεφτεί κανείς όχι μόνο τον Μεϊγουέδερ αλλά τον οποιονδήποτε ως αντίπαλο του Ρέι Ρόμπινσον. Θα είχαμε σφαγή, όχι αναμέτρηση.

ΜακΓκρέγκορ είπατε; Μπα, καλύτερα το τένις μου φαίνεται…

Τέλος, δυο μικρές λίστες, από ανθρώπους ειδήμονες, ειδικούς, μερακλήδες με το άθλημα. Και μια τρίτη συνοπτική. Επειδή δεξιά κι αριστερά γράφονται επί το πλείστον αηδίες για την πυγμαχία, αηδίες που οπωσδήποτε διαβάζονται, ας γραφτούν κι αυτές οι λίστες χωρίς ιδιαίτερη φιλοδοξία. Έτσι, για το όνειρο.

Οι λίστες αφορούν τους 15 καλύτερους πυγμάχους βαρέων βαρών τα πρώτα 50 χρόνια, τους 15 καλύτερους των επόμενων 50 χρόνων, και μια συνοπτική όλων των εποχών. Επαναλαμβάνουμε ότι ο καλύτερος όλων των εποχών, ο «Σούγκαρ» Ρέι Ρόμπινσον ήταν μεσαίων βαρών και θέλει ξεχωριστή ανάλυση.

Τα πρώτα 50 χρόνια

  1. Τζακ Τζόνσον
  2. Τζιν Τάνεϊ
  3. Τζακ Ντέμπσεϊ
  4. Τζέιμς Τζέφρι
  5. Μπομπ Φιτζίμονς
  6. Τζέιμς Κόρμπετ
  7. Τζον Σάλιβαν
  8. Τόμι Μπερνς
  9. Μαξ Σμέλινγκ (Γερμανία)
  10. Μαξ Μπάερ
  11. Τζες Γουίλαρντ
  12. Πρίμο Καρνέρα (Ιταλία)
  13. Τζακ Σάρκεϊ
  14. Τζέιμς Μπράντοκ
  15. Μάρβιν Χαρτ

Τα δεύτερα 50 χρόνια

  1. Τζόε Λούις
  2. Μοχάμεντ Άλι
  3. Ρόκι Μαρτσιάνο
  4. Μάικ Τάισον
  5. Τζορτζ Φόρμαν
  6. Λάρι Χολμς
  7. Σόνι Λίστον
  8. Εβάντερ Χόλιφιλντ
  9. Τζο Φρέιζερ
  10. Τζέρσι Τζο Γουόλκοτ
  11. Έζαρντ Τσαρλς
  12. Φλόιντ Πάτερσον
  13. Ίνγκμαρ Γιόχανσον (Σουηδία)
  14. Κεν Νόρτον
  15. Τιμ Γουίδερσπουν

Οι κορυφαίοι όλων των εποχών

  1. Τζόε Λούις
  2. Τζακ Τζόνσον
  3. Μοχάμεντ Άλι
  4. Ρόκι Μαρτσιάνο
  5. Τζιν Τάνεϊ
  6. Τζακ Ντέμπσεϊ
  7. Μάικ Τάισον
  8. Τζορτζ Φόρμαν
  9. Λάρι Χολμς
  10. Σόνι Λίστον
  11. Τζέιμς Τζέφρι
  12. Εβάντερ Χόλιφιλντ
  13. Τζο Φρέιζερ
  14. Μπομπ Φιτζίμονς
  15. Τζέρσι Τζο Γουόλκοτ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή