Για τον Μπεκενμπάουερ έχουν γραφτεί τόσα πολλά. Είναι παγκοίνως αποδεκτός. Κάποια πράματα όμως που τον αφορούν είναι οξύμωρα. Για το στερεότυπο του Γερμανού ποδοσφαιριστή, ο «Κάιζερ» δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός. Έπεφτε εύκολα στο τζαρτζάρισμα, ήταν μέτριος στο κεφάλι, τα «παράταγε» εύκολα. Όμως, είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στο «διάβασμα» του παιχνιδιού. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και όχι μόνο στο πρώτο μισό.
Γράφει ο Βασίλης Τσιάμης
Σε αυτό υπήρξε ανυπέρβλητος και μάλλον δικαιωματικά έχει καπαρώσει τη μία θέση των σέντερ μπακ στην ιδανική ενδεκάδα όλων των εποχών. Επίσης είχε εξαιρετική πάσα και τέλεια μεταβίβαση, ενώ κατεύθυνε μαεστρικά τις ομάδες του. Θα έκανε το ιδεώδες δίδυμο με τον Φράνκο Μπαρέζι, που είναι ο καλύτερος καθαρόαιμος αμυντικός όλων των εποχών.
ΈΝΑ… ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΥΝΑΜΗ
Στο γερμανικό ποδόσφαιρο όμως υπήρξαν δύο ακόμα παίκτες, ανάμεσα σε τόσους άλλους, που δικαιούνται τον τίτλο του πραγματικά κορυφαίου. Ο Γκερντ Μίλερ. Ένα μπουλντόγκ με απίστευτη δύναμη. Αν παρατηρήσει κανείς τα πόδια του βραχύσωμου σέντερ φορ εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο Γερμανός, αν είχε ασχοληθεί με την άρση βαρών, θα είχε αφήσει εποχή. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μίλερ ήταν ότι δεν μπορούσε να τον βγάλει κανείς αμυντικός εκτός φάσης. Όπου πήγαινε να σταθεί μες στη μικρή περιοχή, έμοιαζε να βιδώνεται στο έδαφος. Δε μάσαγε από τίποτα. Με βαρύ εκτόπισμα, θα ολοκλήρωνε τη φάση με δυο και τρεις αμυντικούς να κρέμονται πάνω του. Ο καλύτερος σέντερ φορ όλων των εποχών, όλων των εθνικών σχολών ποδοσφαίρου, όλων των συστημάτων. Καμιά φορά, είναι να αναρωτιέται κανείς τι θα έβλεπε ο κόσμος από την ιδανική επιθετική τετράδα Μπεστ –Μίλερ – Γκαρίντσα και Σίβορι, την πιο αλληλο-συμπληρωματική κατά τη γνώμη μας. Ο Μίλερ είχε μεγάλη δύναμη στα κάτω άκρα και μετέφερε με ευκολία τα κιλά του. Τόση δύναμη, που του επέτρεπε τη στερεότητα εκείνη χάρη στην οποία εξασφάλιζε μια σειρά κινήσεων και δύσκολων χειρισμών με την μπάλα σε θέσεις κορμού και μελών από «άβολες» μέχρι «αδιανόητες», που χωρίς τη δύναμη θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Για το λόγο αυτό, ο Μίλερ κάνει πράματα που δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανή στον πολύ κόσμο, διότι τα κάνει να φαίνονται εύκολα. Ενώ δεν είναι.
Τον Γκερντ Μίλερ, που είχε ως πρότυπο τον μεγάλο Ούβε Ζέελερ, δεν μπορούσε να τον τρακάρει κανείς χωρίς να γεμίσει μώλωπες σε όλο του το σώμα. Αλλά το κυριότερο προσόν του Γερμανού ποδοσφαιριστή ήταν η απίστευτη ευστοχία του. Μιαν ευστοχία που πολλές φορές ερχόταν ως επιστέγασμα φάσεων που είχε δημιουργήσει από το πουθενά ο ίδιος ο Μίλερ. Το θέμα για την πολύ μεγάλη Μπάγερν Μονάχου της εποχής και της ακόμα μεγαλύτερης Εθνικής Γερμανίας ήταν να φτάσει η μπάλα στην περιοχή κατά κάποιον τρόπο. Ο Γκερντ θα έβρισκε τον κατάλληλο τρόπο τη φορά να τη βάλει στα δίχτυα. Είχε άλμα και καλή κεφαλιά, είχε πατήματα, είχε σχετικά καλή πρώτη ντρίμπλα. Η εκρηκτική του ενεργοποίηση από απόλυτη ηρεμία ή ακόμα και σε κατάσταση άπνοιας, παραμένει το κορυφαίο προσόν του και για αυτό όσο κι αν βρέθηκαν αρκετοί σέντερ φορ με τρομερά επιτεύγματα, κανείς δεν τον ξεπέρασε ποτέ. Μόνη εξαίρεση, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, που όμως είχε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Μίλερ και σε μιαν ιδεατή συνύπαρξη θα συμπλήρωνε ιδανικά ο ένας τον άλλον. Για την ταπεινή μας κρίση, ο Μίλερ είναι ο κορυφαίος Γερμανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Χέλμουτ Ραν, Ούβε Ζέλεερ, Φριτς Βάλτερ, Καρλ – Χάιντς Ρουμενίγκε, Όλιβερ Καν, Πάουλ Μπράιτνερ, Αντρέας Μπρέμε, Ζεπ Μάγιερ, Ούλι Χένες, Πιετρ Γκραμπόφσκι, Γιούργκεν Κλίνσμαν, Μπέρτι Φογκτς, Γκίντερ Νέτσερ και πάρα πολλοί άλλοι, αλλά και ο Μίχαελ Μπάλακ, ο Μεχμέτ Σολ, ο Φίλιπ Λαμ κ.ά. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Κι έπονται Κρόος, Οζίλ, Μπόατενγκ… Ο Λόταρ Ματέους ήξερε τεράστια μπάλα. Σχετικά κοντός, στεγνός, το μικρό νούμερο παπουτσιών που φόραγε του χάριζαν ένα «αεροδυναμικό» στιλ παιχνιδιού. Ο μύθος θέλει να φοράει εξεπιτούτου ένα νούμερο μικρότερο από το κανονικό, καθότι είχε βρει πως τον βοηθούσε στα κεραυνοβόλα ευθύβολα σουτ που πραγματοποιούσε συχνά πυκνά. Τι ήταν ο Λόταρ Ματέους; Ο δεύτερος καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου μετά τον τεράστιο Ντιέγκο Μαραντόνα. Πολύ δυνατός, φοβερά ταχύς, με απίστευτες επιταχύνσεις και αλλαγές ρυθμού που θυμίζουν μικρά ψαράκια στο νερό. Ο Λόταρ Ματέους βρέθηκε απέναντι στον «θεό» Μαραντόνα και δεν κατέρρευσε. Απεναντίας, συνετέλεσε οι μονομαχίες τους να αποτελούν σημείο αναφοράς στην ποδοσφαιρική ιστορία. Οι «συγκρούσεις» τους σε επίπεδο εθνικών ομάδων αλλά και στο ιταλικό πρωτάθλημα αποτελούν μοναδικό υλικό μελέτης των τακτικών ελιγμών και της στρατηγικής δύο ποδοσφαιρικών ιδιοφυιών.
Ο Ματέους ήταν ανυπέρβλητος προς τούτο: μπορούσε να επιταχύνει αστραπιαία και να ανεβάσει απότομα και γρήγορα «στροφές». Κινησιολογικά, επιχειρούσε συγκρουόμενους χειρισμούς, σε φρενήρη ρυθμό, πάνω στο βήμα, προσέχοντας δύο και τρία πράματα συγχρόνως: να σουτάρει, να δει αμαρκάριστο συμπαίκτη, να αποφύγει τον τραυματισμό από ένα άγαρμπο μαρκάρισμα. Και όχι σπάνια, φρέναρε απότομα, και άλλαζε ρυθμό και κατεύθυνση σπάζοντας κυριολεκτικά τη ραχοκοκαλιά της αντίπαλης ομάδας. Την εξάρθρωνε κανονικά! Ως προς τούτο κορυφαίοι υπήρξαν, επίσης, δύο μπακ! Ο Βραζιλιάνος Ρομπέρτο Κάρλος και ο Γερμανός Φίλιπ Λαμ. Είχε και τα δύο πόδια, όπως και ο άλλος μεγάλος της περιόδου εκείνης, ο Αντρέας Μπρέμε. Υστερούσε μόνο στο ψηλό παιχνίδι. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, σε αυτό το δαιδαλώδες και υπέρλογα πολύπλοκο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο, ο Λόταρ Ματέους πλησίαζε το άριστα. Ανώτερος του Πλατινί, πιο ολοκληρωμένος από τον Γκούλιτ, είχε μεγαλύτερη στόφα ποδοσφαιριστή ακόμα και από τον παμμέγιστο Μπαρέζι. Ανώτερος, ως συνολική εικόνα, και αυτού του Ζιντάν, πιο «γεμάτος» ποδοσφαιριστής από τον Ροναλντίνιο. Ο «θεός» Μαραντόνα τον αναγνώρισε ως τον πιο δύσκολο αντίπαλο που αντιμετώπισε ποτέ. Είναι χαρακτηριστικές κάποιες αντιδράσεις του Μαραντόνα, σε αγώνες του με αντίπαλο τον Ματέους, σε κάποιες φάσεις που μόλις είχαν βρεθεί να διεκδικούν την μπάλα, μαρκάροντας ο ένας τον άλλον. Εκεί ο μεγάλος Αργεντινός χαμογελάει με νόημα ή χειρονομεί χαρακτηριστικά διότι ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι είχε συμβεί. Ο Λόταρ Ματέους, με παρουσιαστικό Ρωμαίου Λεγεωνάριου, αδιαπέραστο ύφος, πρόσωπο σκληρό και ανέκφραστο, δεν ευτύχησε στις κατακτήσεις τροπαίων. Έχασε με την Μπάγερν Μονάχου δύο τελικούς που πολύ απλά δε χάνονται, πρώτα με την Πόρτο και έπειτα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κοσμοπολίτης, με άστατη προσωπική ζωή, ενώ στα μεγάλα του μείον συγκαταλέγεται και η ευθυνοφοβία του σε κάποιες κρίσιμες στιγμές. Σίγουρα όμως είναι ένας από τους τρεις μεγάλους Γερμανούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Και στην ιδανική ενδεκάδα όλων των εποχών, όλων των εθνικών σχολών ποδοσφαίρου κατά την αντίληψή μας.
ΡΟΥΜΕΝΙΓΚΕ ΚΑΙ ΛΑΜ
Ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε ήταν εκθαμβωτικά πλήρης και σχεδόν μυθικός. Του έλειψε όμως ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και η τύχη στον τελικό της Μπάγερν Μονάχου με την Άστον Βίλα. Ξεκίνησε με σπουδαίες προοπτικές αλλά σχετικά νωρίς, ίσως λόγω τραυματισμών, ο πήχης των προσδοκιών χαμήλωσε. Επίσης, από αντίληψη παιχνιδιού, ο Φίλιπ Λαμ είναι από τους κορυφαίους όλων των εποχών, οι αντίπαλοι όμως, με πρώτο τον Μουρίνιο, τον «ποινολόγησαν» λόγω καθαρά των σωματικών του προσόντων και συγκεκριμένα της έλλειψης δύναμης. Τι μένει να δούμε; Εάν ο Μάνουελ Νόιερ περάσει στο πάνθεον των κορυφαίων 10 καλύτερων ποδοσφαιριστών παγκοσμίως, όσο κι αν η θέση του αποτελεί τροχοπέδη.
