Η δύναμη της ιδέας

292

Μετά την απίστευτη ανατροπή του «Καμπ Νου» υπήρχαν δύο κατηγορίες οπαδών: Εκείνοι που έλεγαν ότι η πρόκριση της Μπαρτσελόνα ήταν ένα ανεπανάληπτο έπος και εκείνοι που δήλωναν ότι ευνοήθηκε σκανδαλωδώς από τη διαιτησία για να πάρει την πρόκριση. Ο διαιτητής έδωσε δύο πέναλτι, που δεν ήταν, στην Μπαρτσελόνα και δεν έδωσε ένα, που ήταν, στην Παρί. Υπάρχει, όπως συμβαίνει συνήθως, μία τρίτη κατηγορία, που είναι καταδικασμένη στη σιωπή: Εκείνη που λέει ότι η πρόκριση ήταν έπος και ο διαιτητής ευνόησε την Μπαρτσελόνα.

Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο Πάρης σκότωσε τον Αχιλλέα από μακριά και ο Οδυσσέας σκαρφίστηκε το Δούρειο Ίππο, μία πολεμική ατιμία σε ό,τι αφορά τα ήθη των ομηρικών καιρών, για να κατακτηθεί η Τροία. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο Οδυσσέας είπε «Ούτις», όταν το ρώτησε ο Πολύφημος πώς τον λένε και η Αθηνά το μεταμόρφωσε σε ζητιάνο για να μπει στην Ιθάκη, ενώ εντελώς ξαφνικά ξεκίνησε την τοξοβολία, απροειδοποίητα, μακριά από το γαλλικό πνεύμα της ξιφομαχίας, επί παραδείγματι. Τα ομηρικά έπη, ωστόσο, είναι ο ορισμός του τι είναι έπος.

Λοιπόν, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η Μπαρτσελόνα είχε ένα εκπληκτικό βράδυ και τη βοήθεια του διαιτητή, ο οποίος της έδωσε δύο πέναλτι που αναμφίβολα δεν ήταν. Το πρώτο είναι λίγο πιο συζητήσιμο, αλλά είναι σαν να δίνεις πέναλτι στην ανατροπή με ένα κεφάλι που δεν επιδίωξε κάτι, απλώς ήταν έρμαιο των νόμων της Φυσικής, σε κολλημένο χέρι που η μπάλα βρίσκει πάνω του.

Η Μπαρτσελόνα είναι μία ιδέα. Έχει τη δύναμη που δίνει η ιδέα. Σε όλες τις ιδέες υπάρχει αυτή η δύναμη. Και όλες οι ιδέες υποβοηθούνται για να παραμείνουν τέτοιες. Ήταν λίγο πριν το 2010 που δεν είχε χορηγό και η Unicef στη φανέλα, αφιλοκερδώς, εξιδανίκευε το κλαμπ. Του χρόνου θα έχει τρεις, όχι Unicef, στη φανέλα. Ήταν το έμβλημα της επανάστασης κατά του φασισμού του Φρανσίσκο Φράνκο, ο οποίος, όμως, στα τελευταία του, τη βοήθησε πιο πολύ από κάθε άλλο να αποκτήσει τον Γιόχαν Κρόιφ. Είναι η ομάδα με το ηθικό πλεονέκτημα, αλλά το 2006 ακυρώθηκε το πιο κωμικό ακυρωθέν γκολ στην ιστορία, του Αντρέι Σεφτσένκο στον επαναληπτικό ημιτελικό του «Καμπ Νου». Φυσικά, δεν έχει βρεθεί μόνο στην πλευρά του θύτη: το δεύτερο ματς της φάσης των «16» με την Τσέλσι το 2005, ο πρώτος ημιτελικός με την Ίντερ το 2010. Φυσικά έχει χάσει, γιατί στον καπιταλισμό, εδώ πρόκειται για τον ποδοσφαιρικό καπιταλισμό, όλοι πρέπει να «φάνε». Μόνο στις τριτοκοσμικές χώρες υπάρχει ένας που τρώει, μην αφήνοντας άλλο μεγάλο να ακουμπήσει.

Η ιδέα φέρνει, αναπόφευκτα, στο μυαλό του υποστηρικτή, το κρυστάλλινο. Ότι προκύπτει, μέσα από τα κυήματα της φαντασίας, πως είναι συνοδοιπόρος στο φαντασιακό ιδεατό. Στο παραπάνω από ένα κλαμπ. Στο φωτοστέφανο που το συνοδεύει. Ωστόσο, δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Μπαρτσελόνα έχει τη δύναμη της ιδέας διότι μπορεί να φέρει ένα παιχνίδι στις παρυφές του θαύματος θαυμάτων, όπως έκανε την Τετάρτη στο «Καμπ Νου». Είναι αυτή η αίσθηση των παιδικών χρόνων, όταν ερωτοχτυπήθηκες, ότι στον αθλητισμό όλα γίνονται. Η κατηφόρα. Απλώς πολλές φορές αυτή η κατηφόρα δεν είναι απαραίτητο να φέρνει την επιτυχία. Η Μπαρτσελόνα δεν έπρεπε να προκριθεί στο ματς με την Παρί, αλλά το έκανε επειδή η εμβέλεια του κλαμπ μπόρεσε να αποκτήσει τον έλεγχο των έξωθεν παραγόντων. Όπως κι αν έγινε, το 6-1, ακριβώς μία εβδομάδα μετά το ίδιο σκορ με τη Σπόρτινγκ Χιχόν, είναι μία αληθινή γιορτή για το ποδόσφαιρο. Πρέπει να παραμείνει η ενόχληση για τα σφυρίγματα, αλλά πρέπει να δείξουμε κατανόηση, λαμβάνοντας υπόψιν μας παράγοντες όπως η πίεση, το όνομα (brand) των ομάδων, το τι μπορεί να διεκδικεί η κάθε μία στις ειδικές συνθήκες. Δεν είναι αξιόποινο να πανηγυρίζεις μία πρόκριση επειδή ήρθε και μέσω διαιτητικών σφαλμάτων. Μη νιώθεις άσχημα. Το πλήθος είναι απρόσωπο και δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς. Και το να είσαι υποστηρικτής μίας ομάδας σε μετατρέπει απευθείας από οντότητα σε μονάδα μέτρησης. Είναι η επιθυμία για συναγελασμό.

Στο τέλος του ματς, ο Μάρκο Βεράτι είπε, «δεν φταίει η διαιτησία, εμείς φταίμε». Αυτή η δήλωση έγινε το άλλοθι εκείνων που γιόρτασαν την πρόκριση. Ο Βεράτι, ασφαλώς, ως αθλητής που σέβεται τον εαυτό του, τους τίτλους που έχει και θα κατακτήσει, είπε το αυτονόητο. Ο Ιταλός είχε μόλις τελειώσει το παιχνίδι, οι υψηλοί σφυγμοί μπερδεύονταν με την απογοήτευση. Ως ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του, ασφαλώς και δεν περίμενε ότι θα έχανε 6-1, ακόμα και αν τον είχαν δέσει, του είχαν κλείσει τα μάτια και τον σημάδευαν τουφέκια. Δεν είπε αυτό που ίσχυε, είπε αυτό που ένιωθε. Αλήθεια είναι ότι σε ό,τι αφορά την ποδοσφαιρική μυθιστορία θα ήταν κρίμα να μην προκριθεί η Μπαρτσελόνα, με τον τρόπο που έγινε, τα τρία γκολ σε επτά λεπτά. Αλήθεια είναι επίσης ότι το δεύτερο πέναλτι, στη διαδικασία της ανατροπής, είναι από τα πιο μονόφθαλμα σφυρίγματα στην ιστορία του Champions League. Και η τρίτη αλήθεια είναι ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Συνέβησαν και τα δύο.

Επίσης συνέβη το σκάνδαλο της ύβρεως, που οι Τραγωδοί βάσισαν ένα ολόκληρο αφηγηματικό δημιούργημα. Ύβρις, να παίζεις με την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου», όσο κι αν έχεις νικήσει στο πρώτο ματς και να αφήνεις για 55’ στον πάγκο το μόνο ποδοσφαιριστή που έπρεπε να έχεις στο τερέν, τον Άνχελ ντι Μαρία. Μπορείς να καταλάβεις την πίεση που ένιωθε ο Ουνάι Έμερι, αλλά, αν ο Ντι Μαρία δεν ήταν τελείως χάλια, δεν μπορείς να καταλάβεις για ποιο λόγο δεν τον ξεκίνησε. Ο Έμερι, ένας καλός καγαθός προπονητής, έχασε το μυαλό του στο Παρίσι. Είναι από εκείνους που, εκ των έσω ορμώμενος, θα περίμενες να αναγνωρίζει το σωστό μέγεθος των πραγμάτων, να σκοτώσει το ματς. Η Παρί έδωσε κάθε πιθανό δικαίωμα στην Μπαρτσελόνα, ξεκινώντας απλώς και μόνο από το γεγονός ότι δεν είχε τον ποδοσφαιριστή-μοτοσικλέτα στο βασικό σχήμα, το μόνο που μπορεί, στο ρόστερ, να κάνει κάτι το τίποτα. Ο Έμερι παραμένει ένας καλός προπονητής. Αλλά δεν μπόρεσε να γίνει μεγάλος.

Ήταν μία νύχτα θαυμάτων, μία νύχτα γιορτής, όπως και να έγινε. Η αποδοχή είναι το κόλπο. Να αποδέχεσαι ότι, όπως συμβαίνει όλες αυτές τις μέρες, που στο χωριό μου έχουν συγκεκριμένη λέξη, «παραζούβαλες», στις γιορτές μπορεί να γίνουν ατυχήματα. Συμβαίνει πάντα, από την εποχή του Διονύσου, συνέβη και το βράδυ της Τετάρτης στον Καθεδρικό Ναό του ποδοσφαίρου. Όταν περάσει ο καιρός, αυτό που θα μείνει είναι ότι έγινε. Θα μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε με ομάδες σε δυσμενή θέση. Τότε δεν θα μας νοιάζουν ό,τι καταφανές δεν έπρεπε να σφυριχθεί και σφυρίχθηκε και το αντίθετο. Αλλά ό,τι συνέβη. Τότε θα είναι εκπληκτικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή