Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, θα τελειώσει με μίνιμουμ τρεις προπονητές τη χρονιά, πιθανώς θα πάρει το όγδοο διαδοχικό πρωτάθλημα, το οποίο θέλει όσο τίποτα άλλο ο πρόεδρός του, αλλά για ακόμα μία φορά δεν θα λογοδοτήσει για την πρόσληψη ενός προπονητή που λίγο πολύ ήξερε τι θα του δώσει, όπως όλοι οι προηγούμενοι.
Στα επτά χρόνια που ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ στον πάγκο του Ολυμπιακού έχουν καθίσει 13 προπονητές, αλλά, αν αφαιρέσει κάποιος τη διετία του Βαλβέρδε, έχουν καθίσει 11 σε πέντε χρόνια. Επίσης, αν αφαιρέσει τον ενάμιση χρόνο του Μίτσελ, έχουν καθίσει 10 σε 3,5 χρόνια. Οι οποίοι είναι πάρα πολλοί, σχεδόν τρεις ανά χρόνο. Πέρυσι ήταν πέντε και φέτος, μόλις τελειώσει η χρονιά, οι προπονητές συνολικά θα είναι 14 σε οκτώ χρόνια, το λιγότερο, άρα 12 σε 5,5.
Ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης έδιωξε τον Ράφα Μπενίτεθ με βαριά καρδιά, μόνο και μόνο επειδή δεν τον ήθελαν σχεδόν όλοι οι παίκτες, τουλάχιστον εκείνοι που η φωνή τους ακούγεται περισσότερο από άλλους και που οι φανέλες τους πουλάνε καθημερινά τετραψήφια νούμερα. Και ήταν, ειλικρινά, πολύ κωλόφαρδη που ο Ζινεντίν Ζιντάν πέτυχε, όχι μόνο να μην είναι κακός αλλά, να έχει ένα ποδοσφαιρικό όραμα ανεμπόδιστο. Σε κάνα δίμηνο περίπου ο Ζιντάν θα έχει κάτσει στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης περισσότερο από ό,τι ο Ερνέστο Βαλβέρδε σε εκείνον τον Ολυμπιακού, ο Βαλβέρδε ο οποίος ήταν ο μόνος που σε δύο περιπτώσεις δεν έδιωξε κανείς -η μία ήταν τέλειο διαφημιστικό τρικ, που δεν απέδωσε σε βάθος χρόνου, αν και έγινε πλήρως πιστευτό.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, που έφτιαξε έναν εκπληκτικό χώρο πριν από το ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη για τους «16» του Champions League του 2014 και που στο παιχνίδι των ομίλων του 2013 είχε τον Κριστιάν Καρεμπέ να μιλάει με τον Ρούι Κόστα, σε μία φωτογραφία χάι λάιτ για τον ποδοσφαιρικό χολιγουντιανισμό που ενέπνεε, έδιωξε τον Μπέσνικ Χάσι μετά από μία σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων, με κορωνίδα την ήττα από την ΑΕΚ που ήρθε δίκαια, από μία ομάδα πιο πωρωμένη τη συγκεκριμένη βραδιά, που μάλιστα τα στατιστικά την έδειχναν κατά πολύ καλύτερη, η κατοχή μπάλας, οι προσπάθειες για γκολ, τα οφσάιντ, τα φάουλ υπέρ και τα φάουλ κατά, όλα. Με τη Γιουβέντους ήταν βέβαιο ότι θα προσπαθούσε πολύ περισσότερο, το επέτρεπε, άλλωστε, η χρονική συγκυρία, μαζί με το πολύ προσωρινό κλίμα αλλαγής.
Και μια και δεν πρόκειται για κάνα προπονητή που ούτως ή άλλως έκανε γκελ στο Φάληρο, από την αρχή της πρόσληψης, μια και οι συμφωνίες σε επαγγελματικό επίπεδο δεν αποτελούν την επιτομή της ονειροπόλησης, όπως όταν μαζεύεται μία παρέα και κάποιος έχει μια γαμάτη ιδέα για ένα μαγαζί και οι υπόλοιποι είναι σούπερ ενθουσιασμένοι και μετά από 2 ώρες όλοι έχουν παραιτηθεί της ιδέας -ή, εάν ανοίξει το μαγαζί, κρατάει περίπου ένα μήνα και κλείνει αφού έχουν τσακωθεί όλοι με όλους- ποιος φταίει για την πρόσληψη και την απόλυση του Μπέσνικ Χασι στον Ολυμπιακό; Η ερώτηση είναι πώς από το Καρεμπέ και Ρούι Κόστα και Μίτσελ και από τον ονειρεμένο χώρο στο Καραϊσκάκη και όλα αυτά ο Ολυμπιακός έφτασε να προσλαμβάνει προπονητή για να τον βάλει στο Champions League και, έπειτα, να τον απολύσει χωρίς να αναλάβει κάποιος την ευθύνη; Δεν είναι, βέβαια, πολιτικός ο χώρος, για να δύναται κάποιος να επιζητά ευθύνες, ωστόσο δεν ήταν άγνωστος Χ η όποια αδυναμία του προπονητή. Πολλά είχαν γραφτεί ήδη για εκείνη προτού, καν, μπει ο Ολυμπιακός σε τροχιά επίσημων παιχνιδιών, απλώς κοιτάζοντας μόνο το βιογραφικό του Μπέσνικ Χάσι. Ναι, τον είχε διώξει η Λέγκια Βαρσοβίας σε σχεδόν ίδιο διάστημα με αυτό που τον έδιωξε ο Ολυμπιακός, αλλά αυτή πρόκειται να είναι η σύγκριση;
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε να φτιάχνει όνομα στην Ευρώπη πριν από 20 χρόνια, που είναι τεράστιο χρονικό διάστημα, αν σκεφτεί κάποιος ότι το 1997, όταν πρωτόπαιξε Champions League, το Κύπελλο Πρωταθλητριών μετρούσε μόνο 42 χρόνια ζωής. Πράγματι υπήρξαν κάποιες σπουδαίες στιγμές πρωτύτερα, το «διπλό» στην Κάλιαρι, το 3-0 με την Άντερλεχτ και τα ρολόγια του Παλοτάι, αλλά αυτές είναι αμελητέες ως ιδέα με τον ίδιο τρόπο που το να δουλεύεις στην εφημερίδα του σχολείου δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο όταν πιάνεις δουλειά σε ένα έντυπο εθνικής εμβέλειας. Το όνομά του το έφτιαξε σιγά σιγά στο συγκεκριμένο τοπίο, μαθαίνοντας συνεχώς και υπακούοντας στους κανόνες που ουδείς, ό,τι brand και να είναι, μπορεί να παρακούσει. Οι επτά προπονητές σε λιγότερο από ένα χρόνο είναι ένα πισωγύρισμα υπεράνω πάσης φαντασίας, που έχει ως αποτέλεσμα την αστάθεια, η οποία υποθέτω ότι είναι τοτέμ στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Για ένα σύλλογο που σέβεται το όνομά του και την θέση του στο συνολικό «γίγνεσθαι» ό,τι αποφάσεις έχουν παρθεί για προπονητή μετά τον Ζαρντίμ (μόνο η τύχη κατέστησε τον Μίτσελ κάπως μόνιμο, όσον αφορά στην προσωπικότητα και το ποδοσφαιρικό όνομα, το 2009 πέρασε από τον Ολυμπιακό ο Ζίκο) είναι τουλάχιστον αταίριαστες με τη συνολική παρουσία. Και μπορεί για την Ελλάδα αυτή να ήταν μία κίνηση επιβεβλημένη, αλλά είναι απορίας άξιο το πότε θα βρεθεί ένας προπονητής που θα μείνει στον πάγκο για χρόνια, που θα του δοθεί αληθινός χρόνος για να παρουσιάσει ένα σύνολο, που θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του απερίσπαστα, ακόμα και αν το πλάνο αναφέρει ότι θα είναι έτοιμος σε 1,5 χρόνο. Επίσης, απορία πρέπει να δημιουργεί -αφού οι γραφές ήταν, για μία φορά, ακριβείς- τι συνέβη και ο Ολυμπιακός απέκτησε ένα θερινό προπονητή, απλώς για να τον θυσιάσει ώστε να φυσήξει ούριος άνεμος που θα τον οδηγήσει, μέσα από κακοτράχαλα εδάφη, στην κατάκτηση του 8ου πρωταθλήματος. Τα κατορθώματα αφορούν στη μάζα, εκείνη τα ασπάζεται και λειτουργεί θρύλους, εκείνη χάρισε το χαρακτηριστικό παρατσούκλι στον Ολυμπιακό. Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι για ποιο λόγο παρακάμπτεται για ένα διόλου αμελητέο χρονικό διάστημα μέσα στη σεζόν, απλώς για να γίνει η δουλειά οικονομικά. Το όφελος μοιάζει ασαφές, αν και, βέβαια, τα χρήματα που βγάζει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος είναι αφορμή πανηγυρισμού για κάποιον οικογενειάρχη που διαβιεί σε διαμέρισμα χωρίς θέρμανση στα Καμίνια.
Είναι μυστήριο, εν τέλει, με πόση μεθοδικότητα ο Ολυμπιακός καταστρέφει το ευρωπαϊκό προφίλ του, που έκανε τόσο κόπο για να το αποκτήσει.
