Μέσα Νοεμβρίου, λίγο πριν τις 10 το βράδυ, και ο 15χρονος Χάρης βλέπει στην τηλεόραση την αγαπημένη του ομάδα, τον Παναθηναϊκό, που παίζει με τον Άγιαξ. Είχε ακούσει τόσα πολλά για αυτή την ομάδα, που διέπρεπε στο παρελθόν, με τίτλους και θεαματικό ποδόσφαιρο, αλλά τώρα τη βλέπει να παίζει στο Γιουρόπα Λιγκ και να αντιμετωπίζει μια ελληνική ομάδα. Μα πώς στην ευχή αυτός ο Άγιαξ ήταν τόσο μεγάλος σύλλογος, σε σημείο να έχει αλλάξει την ιστορία του ποδοσφαίρου;
«Μπαμπά, λένε πως ο Άγιαξ είχε ομαδάρα παλιά. Ισχύει αυτό;», είναι η αυθόρμητη ερώτηση του μικρού Χάρη στον πατέρα του, που έβλεπαν μαζί το ματς.
«Πριν από αρκετά χρόνια, αγόρι μου, ο Άγιαξ ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Εσύ δεν τα είχες προλάβει, ήσουν αγέννητος, αλλά όλοι μιλούσαν για αυτή την ολλανδική μηχανή, με τους παικταράδες που έβγαζε, χωρίς να ξοδεύει όσα ξόδευαν άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μίλαν».
«Και τώρα γιατί παίζει με τον Παναθηναϊκό στο Γιουρόπα Λιγκ, και όχι με την Μπαρτσελόνα στο Τσάμπιονς Λιγκ; Και ποιοι είναι αυτοί οι παίκτες που έχει;».
«Μα, Χάρη μου, οι παίκτες που είχε πάντα ο Άγιαξ ήταν άγνωστοι. Στον Άγιαξ τους μάθαινε ο κόσμος, μια και ήταν βγαλμένοι από τα σπλάχνα του συλλόγου. Σπάνια ερχόταν με μεταγραφή κάποιο σπουδαίο όνομα, πάντα ο Αίαντας έβγαζε παίκτες από τις ακαδημίες του. Και αυτοί κατέπλητταν τον πλανήτη…
Ο Άγιαξ είναι ομάδα με ιστορία, με όνομα και φανέλα. Το ξέρεις ότι έχει κατακτήσει 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ; Ποτέ δεν επέλεξε να σκορπάει λεφτά κυνηγώντας τα βαριά ονόματα, πάντα στηριζόταν σε δικούς τους παίκτες, γηγενείς, Ολλανδούς. Φαν ντερ Σαρ, Ντάβιντς, Ράιζινγκερ, Ντε Μπουρ, Ζέεντορφ, Μπέργκαμπ, Όβερμαρς, Κλάιφερτ… Για να μη σου πω για τον τεράστιο Γιόχαν Κρόιφ της δεκαετίας του 1970, ή τους πιο πρόσφατους Σνάιντερ και Χούντελαρ. Ακόμα και ο Σουάρες με τον Ιμπραΐμοβιτς ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά στον Άγιαξ. Μια τεράστια μηχανή παραγωγής ταλέντων, που αδιάκοπα έβγαζε παίκτες για να τους θαυμάζει όλος ο κόσμος.
Οι Ολλανδοί παίκτες αποτελούσαν πάντα τη βάση του έμψυχου υλικού της ομάδας. Ο Άγιαξ έχει ένα μεγάλο σύστημα ακαδημιών, μια ποδοσφαιρική σχολή στην ουσία, όπου τα ταλέντα ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και με το πώς θα γίνουν μεγάλοι παίκτες. Η σχολή του Άγιαξ αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του ποδοσφαίρου από πολύ παλιά, όταν το total football έκανε πάταγο στην Ευρώπη. Για τρεις σερί χρονιές (1971, 1972, 1973) ο Αίαντας κατακτούσε διά… περιπάτου το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με μπροστάρη τον Κρόιφ…
Η αλήθεια είναι ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η πορεία του Άγιαξ είναι φθίνουσα. Πλέον πολλές πλούσιες ομάδες επιλέγουν να ξοδεύουν πολλά εκατομμύρια για να αγοράζουν τους καλύτερους παίκτες που κυκλοφορούν, κάτι που μειώνει τον ανταγωνισμό. Ο Άγιαξ πέρασε σε μια άλλη εποχή, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε το πλάνο του. Το σύστημα με τους νεαρούς ελπιδοφόρους ποδοσφαιριστές δεν το εγκατέλειψε ποτέ, και αν στάθηκε άτυχος σε πολλές περιπτώσεις, είναι σίγουρο ότι το πλάνο του θα δικαιωθεί και πάλι. Να, δες και αυτούς που παίζουν τώρα… Ο Κλάασεν, ο Γκούντελι, ο Ζίγιεκ, είναι όλοι νεαροί σε ηλικία, 20-23 ετών. Είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια θα είναι περιζήτητοι…
Άλλωστε, και τη δεκαετία του 1990 οι παίκτες του Άγιαξ ήταν πολύ μικροί, κι όμως κατάφεραν τόσα πολλά. Μάλιστα η ομάδα στελέχωνε με δικούς της παίκτες ως επί το πλείστον την εθνική Ολλανδίας. Μη νομίζεις, δυνάμωσαν και οι άλλες ολλανδικές ομάδες, οι οποίες βέβαια ακολούθησαν το παράδειγμα του Άγιαξ και κατάφεραν να μεγαλώσουν. Όμως ο Άγιαξ είναι πάντα μεγάλος, εμπνέει σεβασμό και κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει. Ακόμα και ο Παναθηναϊκός, που τόσο έχει ενισχυθεί φέτος και είναι πολύ καλύτερος από άλλες χρονιές, δεν μπορεί να αντισταθεί μέχρι τέλους…
Ποτέ να μην υποτιμάς μια τέτοια ομάδα, με μέταλλο, με φανέλα και με ιστορία. Ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους είναι ο Αίαντας, που κάποτε άλλαξε τον ρου της ποδοσφαιρικής ιστορίας».
