Υπάρχουν πολλές κατηγορίες αθλητών. Όπως για παράδειγμα παίκτες που τους βλέπεις και τους θαυμάζεις. Παίκτες που τους παραδέχεσαι. Παίκτες που τους σέβεσαι. Και ελάχιστοι που τα αισθάνεσαι όλα αυτά μαζί. Ελάχιστοι που σε κάνουν να ανατριχιάζεις.
Και ένας τέτοιος είναι ο Βασίλης Σπανούλης.
Δεν είναι για το ταλέντο που τον διακρίνει. Που είναι αναγνωρίσιμο απ’ όλους και αδιαμφησβήτητο. Δεν είναι γι’ αυτά που κάνει μέσα στο παρκέ. Αλλά για τον τρόπο που το διαχειρίζεται όλο αυτό.
Σκέφτομαι για παράδειγμα τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Που είναι ένας αντίστοιχος Σπανούλης στο ποδόσφαιρο. Πραγματικά, ο Πορτογάλος είναι το κάτι άλλο. Σκοράρει και στον ύπνο του. Τι να κάνουμε; Άσχετα αν τον συμπαθείς ή όχι, τον παραδέχεσαι και τον θαυμάζεις. Αλλά θέλει να δείχνει τον εαυτό του και να επικεντρώνονται όλοι σε αυτόν και το “κυνηγάει” με κάθε τρόπο.
Θα σας πω ένα παράδειγμα που σε εμένα ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν μου βγάζει αυτό που μου βγάζει ο Βασίλης Σπανούλης.
Σκοράρει, ένα “ασήμαντο” γκολ, που μπορεί το παιχνίδι να έχει κριθεί ήδη, και κάνει σαν τρελός. Πανηγυρίζει δίχως αύριο. Χτυπιέται, κάνει μπράτσα, κάνει διάφορα.
Από την άλλη, ο Σπανούλης, βάζει τρίποντο από το… σπίτι του, στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Στο σημείο που κρίνει ένα ολόκληρο παιχνίδι. Μια ολόκληρη χρονιά. Και έχει ένα βλέμμα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τρομερό! Εκεί είναι η στιγμή που ανατριχιάζω. Με την ηρεμία που τον διακρίνει. Τον επαγγελματισμό.
Που βάζει το απίστευτο καλάθι, και είναι ανέκφραστος σα να σου λέει: “δεν έκανα τίποτα! Απλά κάνω την δουλειά μου”.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΤΖΑΡΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΠΑΝΟΥΛΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΗΡΕΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ
