Αυτοί που βρέθηκαν στις κερκίδες του ΣΕΦ και διέκοψαν τον πέμπτο τελικό του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό δεν είναι ηλίθιοι. Ή, μάλλον, δεν ενήργησαν έτσι από ηλιθιότητα. Δεν είναι ζώα. Δεν είναι καν κάφροι, που ενήργησαν πάνω στην ένταση της στιγμής. Ήταν προσχεδιασμένο ότι θα διακοπτόταν αυτό το παιχνίδι, σε περίπτωση που προηγούνταν ο Παναθηναϊκός με 1,5 λεπτό να απομένει για τη λήξη. Έχει ξαναγίνει, το 2013. Τότε ο Ολυμπιακός βρισκόταν 0-2 πίσω στους τελικούς και ήταν πίσω στο σκορ με 4 πόντους και 1,5 λεπτό πριν τη λήξη. Τότε επίσης υπήρχε σχέδιο να διακοπεί το ματς. Τότε το παιχνίδι ήταν διεκδικούμενο. Και ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης, τρεις εβδομάδες πριν, στο Λονδίνο, όταν έβαλε 100 πόντους στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν είναι ηλίθιοι. Βασικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η μάζα είναι απαραιτήτως ηλίθια, ούτε λίγο ούτε πολύ. Απλώς είναι. Και αυτό, επειδή δεν υπακούει στους κανόνες οι οποίοι διέπουν τις οντότητες. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που διέκοψαν, ευτυχώς για λίγο, τον πέμπτο τελικό, στον οποίο ο Παναθηναϊκός ήταν κατά πολύ ανώτερος, είναι απλώς αδιάφοροι. Δεν τους νοιάζει που θα πληρωθεί πρόστιμο πολλών χιλιάδων ευρώ. Δεν τους νοιάζει που θα τιμωρηθεί η έδρα για τρία παιχνίδια, διότι απλούστατα δεν θα πάνε. Ο Ολυμπιακός δεν έχει μπασκετικό κοινό. Για αυτό και η ομάδα μπάσκετ είναι η πιο αδικημένη. Για την ακρίβεια, ο αθλητισμός αδικείται. Αλλά πρέπει να στηριχθούν οι κάφροι, που είναι η δομή των πιο ιστορικών ομάδων αυτής της χώρας. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά: το προεδροκεντρικό αθλητικό σύστημα θέλει δεκανίκια για να είναι η ισχυρή εξουσία. Πριν από 10 χρόνια, όταν ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και ο Πίνι Γκέρσον ήταν προπονητές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, είχε πέσει η ιδέα ακόμα και να σταματήσουν παιχνίδι σε περίπτωση που η ατμόσφαιρα δεν ήταν η προσδοκώμενη. Αστεία πράγματα! Μία υπόνοια για διακοπή συμβολαίου ή ένα «αστειάκι» και όλοι ενσάρκωναν με ευχαρίστηση και σφυρίζοντας αδιάφοροι το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
Ακόμα και στον πρωταθλητισμό, η οπτική του θεατή θα ήταν πολύ ευχάριστο να μην συνδεόταν με την ψύχωση για τη νίκη. Φυσικά, δεν πρόκειται για τυχαία κατάσταση. Το πρόβλημα είναι ατομικό και συνήθως έχει να κάνει με την τεστοστερόνη. Η νίκη κάνει οποιονδήποτε περισσότερο άνδρα. Φυσικά υπάρχουν και γυναίκες οπαδοί, που μπαίνουν σε αυτήν τη λογική, διότι τα σπορ είναι ανδρικά, φτιάχθηκαν, πάει να πει, από άνδρες. Με αποτέλεσμα να εκκρίνουν δόσεις από ορμόνες που οδηγούν στο πολεμόχαρο. Ή, έστω, στο άχαρο. Η ήττα πονάει και ασφαλώς η καζούρα πονάει πολύ περισσότερο. Ουδείς μένει αλώβητος. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι και έχουν στηρίξει το περίγραμμα της ύπαρξής τους στην ομάδα που υποστηρίζουν. Και στην αρένα, όποιον ρόλο και να παίζεις, το μίσος έχει τον πρώτιστο ρόλο. Υπόδειγμα, ειδικά στα σπορ εντός χώρας, είναι μόνο οι οπαδοί ομάδων που νικάνε. Τότε η συμπεριφορά είναι η πρέπουσα. Κατά τα άλλα, ο οπαδός τραβάει το δικό του σταυρό του μαρτυρίου, που αθροιστικά γίνεται δηλητηριώδης. Όμως ακόμα και αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να τίθεται εντός ορίων, σε περίπτωση που δεν υπήρχε μία μειοψηφία που να κουμαντάρει την κατάσταση, είτε μέσω της συνενοχής είτε ασκώντας ψυχολογική, ου μην και σωματική, βία, που κάνει τους ανεξάρτητους να μη θέλουν να ανακατευτούν. Διάβασα ότι η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού δουλεύει ως πρότυπος σύλλογος. Όμως ακόμα και αυτή δεν γίνεται να αποτρέψει τα έκτροπα, στην περίπτωση που έχουν αποφασιστεί. Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, σε ό,τι αφορά την εξάρτηση, έχει πράγματι κάνει την προσπάθειά της, όπως κάποτε ο Δημήτρης Φιλίππου, που ξεκίνησε τον ανένδοτο και έγινε ένα χαρτί που κάηκε με διαδικασίες συνοπτικές, μόνο και μόνο για να μην πηγαίνει ξανά ο κόσμος της ΑΕΚ στο γήπεδο. Ωστόσο, ακόμα και αυτοί οι παράγοντες, οι οποίοι στις νίκες είναι μάγκες και στις ήττες τσιφούτηδες, δεν μπορούν να αποτρέψουν τις μαζώξεις μυαλών που έχουν προαποφασίσει τι θα γίνει σε καίριες περιπτώσεις. Διάβασα ότι τα τελευταία επτά χρόνια, που η ομάδα μπάσκετ κάνει την προσπάθειά της, καταστράφηκαν σε λίγα λεπτά, αλλά αυτό δεν γίνεται να είναι περισσότερο λάθος. Μόνο η συγκυρία έχει αποτρέψει παρόμοια σκηνικά να συμβαίνουν κάθε χρόνο. Ο ηλίθιος ενεργεί με αυθορμητισμό, η ζωή του είναι χάλια, αν έχει δουλειά τα έχει κάνει σκατά, η γκόμενά του ή η γυναίκα του τον έχει παρατήσει μαζί με τα παιδιά του, πηγαίνει στο γήπεδο, με το τελευταίο προπύργιο του αρσενικού εγωισμού του να εξαρτάται από άλλους και η ομάδα του χάνει. Αν το κρατήσει μέσα του, τι απομένει; Σε αυτήν την κατάσταση, χρειάζεται ευθύνη. Αλλά όταν μαζεύεται μία ομάδα, η οποία αποτελείται από δέκα μπαχαλάκηδες, όπως γράφτηκε ως αποτρόπαιο κλισέ, οι οποίοι κάνουν κουμάντο σε δέκα χιλιάδες ανθρώπους, και έχουν ήδη προσδιοριστεί οι κινήσεις, δεν υπάρχει κανένας αυθορμητισμός. Μπορεί να γίνεται επειδή δεν λειτουργεί τίποτα στη χώρα, αλλά πρέπει να αναρωτιόμαστε ποιο ενεργοποιεί ποιο: το ότι δεν λειτουργεί τίποτα στη χώρα δίνει το δικαίωμα στους μπαχαλάκηδες να πράττουν κατά πώς γουσταρίζουν ή το ότι οι μπαχαλάκηδες κάνουν ό,τι τους υπαγορεύει η στύση τους καθιστά μάταιη τη λειτουργικότητα;
Βρισκόμαστε σε μία λογική κατά την οποία το αποτέλεσμα, όχι απλώς μας κάνει να σχηματίζουμε αβίαστα μία άποψη αλλά, μας βάζει στη διαδικασία να διαγράφουμε το παρελθόν. Και με όλα τα προνόμια που έχουν αποκομίσει στην καριέρα τους, οι (πρωτ)αθλητές δεν μπορούν να απολαύσουν τα επιτεύγματά τους όσο θα έπρεπε. Ο Σπανούλης ήταν άφαντος στους τελικούς; Ο Σπανούλης έγινε άφαντος γενικά. Ο Σφαιρόπουλος έχασε στην τακτική μάχη από τον Πασκουάλ; Ο Σφαιρόπουλος έγινε μυρωδιάς. Δεν είναι πρόβλημα η αρνητική κριτική, όσο η τοξική κριτική. Και μετά το πρόβλημα είναι όταν, σε μία συγκεκριμένη νύχτα και μία συγκεκριμένη περίοδο, ο αντίπαλος είναι πολύ καλύτερος.
Ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ είναι μία απολαυστική αυτοκρατορία. Πώς τα εσωτερικά προβλήματα έγιναν καύσιμο, με υπαίτιο μάλιστα τον ίδιο άνθρωπο τόσο το 1999 όσο και το 2017, είναι ένας λόγος για να είναι υπερήφανοι οι παίκτες. Από αρσενικά σφύζει ο τόπος, η αυταπάρνηση είναι πρόβλημα, ειδικά όταν είσαι λεγεωνάριος. Βεβαίως, είναι και τυχερός. Όταν ο Ομπράντοβιτς κάθισε στον πάγκο του, την πρώτη χρονιά, κατέκτησε κατευθείαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αλλά ακόμα και να μην έπαιρνε την Ευρωλίγκα, έπαιρνε πάντα το πρωτάθλημα. Ακόμα και να μην έπαιρνε το πρωτάθλημα, τις ελάχιστες φορές που αυτό συνέβη, έπαιρνε το Κύπελλο. Τα τελευταία 20 χρόνια, από το 1998 έως και το 2017, ο Παναθηναϊκός παίρνει τουλάχιστον έναν τίτλο. Μυθικό επίτευγμα. Πέρυσι, οι τελικοί θα μπορούσαν να γίνουν κρανίου τόπος, αν δεν ήταν το «αντίο» του Δημήτρη Διαμαντίδη. Αν, δηλαδή, δεν πήγαινε να χαιρετήσει κατευθείαν τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Είναι στη διακριτική ευχέρεια του κάθε παίκτη να κρατήσει τον κόσμο σε ένα επίπεδο καφρίλας που να είναι ανεκτό, όχι με βάση την ίδια την κατάσταση ως οντότητα, αλλά σε σύγκριση με το παρελθόν. Οι φιλοξενούμενοι πρέπει να είναι ανέκαθεν αγαλματάκια ακούνητα, να μην μπορούν να πανηγυρίσουν ένα καλάθι που εξασφαλίζει μία νίκη. Οι γροθιές του πανηγυρισμού έχουν μία σεμνότητα και είναι συνεσταλμένες, ο αγκώνας βρίσκεται στο ύψος της μέσης και το σφιγμένο χέρι δεν ανορθώνεται, παρά παραμένει στο στήθος και μάλιστα σε ορθή γωνία με το σώμα, σαν να πρέπει να κρυφτεί. Αυτό δεν είναι σπορ, αλλά βέβαια θα μπορούσες να γράψεις τούτη τη φράση πριν από 25 χρόνια και πάλι να αποτελεί επανάληψη.
Στη σούμα: Πρότυπος σύλλογος δεν υπάρχει. Για να υπάρξει, θα χρειαστεί αποδέσμευση από όλες τις ασθένειες, αποφυγή κουτοπονηριάς, απόρριψη όλων των παραθύρων που προσφέρουν οι νόμοι, τα οποία ικανοποιούν πλήρως τα μεγάλα ψάρια και από μερικώς ως καθόλου τους φτωχομπινέδες, όραμα το οποίο να έχει δύναμη και να μην αλλοιώνεται από τις υπάρχουσες καταστάσεις και από το «αφού το κάνει ο άλλος θα το κάνω εγώ», στομάχι για να αντέχεις τις προσβολές και τις παγίδες, ισχυρή πεποίθηση ότι η όποια αποτυχία είναι απλώς ένα κόστος που πρέπει να πληρώσεις για την πάλλευκη επιτυχία, τη χωρίς ενστάσεις, αλλά, πριν από αυτό, σιγουριά ότι το σύστημα που έχεις επιλέξει δουλεύει, ακόμα και αν δεν το βοηθά το αποτέλεσμα. Όπως είπε ο Γκρεγκ Πόποβιτς, μετά τους τελικούς του 2014, όταν οι Σαν Αντόνιο Σπερς νίκησαν τους Μαϊάμι Χιτ 4-1, «τώρα που νικήσαμε το σύστημα δουλεύει, αλλά αν χάναμε αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα δούλευε;».
Πιο εύκολο φαντάζει να καλέσεις σε πάρτι στο «Χοιροστάσιο» δέκα μοντέλα του Sports Illustrated -με προεξάρχουσα την Κέιτ Άπτον- και να έρθουν με σκοπό να… πιουν τα πόδια τους.
