Το σύμβολο της Ρεάλ Μαδρίτης

469

Όταν η Μπαρτσελόνα νίκησε 3-1 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στον τελικό του 2011, έφτασε τα 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Η Ρεάλ, τότε, είχε 9. Πέντε διαδοχικά, από το 1956 έως το 1960, ένα το 1966, από ένα τα ζυγά προς το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας και τις αρχές αυτής: 1998, 2000, 2002. Με εκείνη την κατάκτηση, τα μεγέθη ήταν συγκρινόμενα. Με αυτή του 2015, το 3-1 επί της Γιουβέντους, η διαφορά παρέμεινε στα 5, αλλά ουσιαστικά σε κάποιες συνειδήσεις, με τα 5 πρώτα ως μη γενόμενα, οι δύο ομάδες βρίσκονταν στην ισοπαλία. Ο Μέσι, δε, είχε επίσης 4, σε σχέση με τα 2 του Κριστιάνο Ρονάλντο, ένα στη Μόσχα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 10 χρόνια πριν, ένα με το θαύμα του Σέρχιο Ράμος απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης το 2014. Από το Σάββατο, ο Πορτογάλος έχει ένα περισσότερο Κύπελλο Πρωταθλητριών και έναν περισσότερο διεθνή τίτλο από τον Μέσι. Ίσως, αν η Πορτογαλία φτάσει στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου, να έχει και μία περισσότερη Χρυσή Μπάλα. Θα ήταν η απόλυτη επικράτηση, τουλάχιστον έως αποδείξεως του εναντίου, ενός από τα πλέον υπερτροφικά εγώ, αλλά και του πιο εργατικού ποδοσφαιριστή που είδε ποτέ ο πλανήτης. Αν όχι ποδοσφαιριστή, παίκτη-σταρ. Ο Ρονάλντο θα φύγει από τη Ρεάλ Μαδρίτης, αφού η φάση του έχει κακοφορμίσει, ακόμα και για την ομάδα η οποία είναι η απόλυτη drama queen στον παγκόσμιο αθλητισμό. Σε λαϊφσταϊλάτικη σαπουνόπερα, ο πλέον ταλαντούχος σεναριογράφος ωχριά μπροστά της.

Είναι απίστευτο, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης δεν κάνει μεταγραφές. Τουλάχιστον, πολλές μεταγραφές. Είναι σχεδόν απίστευτο, για ένα κλαμπ που η σπατάλη χρημάτων και η αγορά ποδοσφαιριστών εν είδει shopping therapy, πόσα χρόνια είναι μαζί αυτοί οι ποδοσφαιριστές. Ο Μαρτσέλο είναι εκεί από το 2007. Ο Ράφαελ Βαράν, 25 ετών τώρα, είναι εκεί επτά χρόνια, από το 2011. Ο Λούκα Μόντριτς, από το 2012. Ίσκο, Κασεμίρο, Ντάνι Καρβαχάλ και Γκάρεθ Μπέιλ πήγαν το 2013. Ο Τόνι Κρόος και ο Κέιλορ Νάβας, ένα χρόνο μετά. Οι Κριστιάνο Ρονάλντο και Καρίμ Μπενζεμά πήγαν μαζί, το καλοκαίρι 2009. Έντεκα ποδοσφαιριστές, εκ των οποίων… όλοι έπαιξαν στον τελικό του Κίεβου. Βάλε τον Νάτσο, που δεν έχει πάει σε άλλη ομάδα στην καριέρα του και είναι 28. Δηλαδή, οι παίκτες της Ρεάλ στο 3-1 του Σαββάτου είναι τουλάχιστον 4 χρόνια μαζί. Προφανώς, δεν επρόκειτο να αγχωθεί για την ισοφάριση του σκορ από τον Μανέ, όπως δεν το έκανε με τον Μάντζουκιτς. Το άγχος, σε αυτά τα τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, ήταν τα δευτερόλεπτα που απέμεναν για τη λήξη του πρώτου, με την Ατλέτικο και η διαδικασία των πέναλτι στην ίδια ομάδα δύο χρόνια αργότερα ήταν ψυχοφθόρα. Από εκεί και ύστερα, η σύγκριση δεν κολακεύει. Βγάζοντας τη διαφορά στην πονηριά, που η Λίβερπουλ δεν διαθέτει ούτως ή άλλως, τον τραυματισμό του Σαλάχ, που αποσυνέδεσε την ομάδα, την απόσταση στην ατομική ποιότητα, που έφερε το 2-1, το δράμα με το Γερμανό τερματοφύλακα Κάριους, που έκανε το πλέον παιδαριώδες λάθος σε τέτοιο ματς στην ιστορία -αν και θα πρέπει να του δώσει κάποιος ότι το τρίτο γκολ ήταν πιο δύσκολο, παρότι η μπάλα τού έφυγε μέσα από τα χέρια και σίγουρα έχει προπονηθεί για τέτοιες καταστάσεις, ακόμα, λοιπόν, κι αν αφαιρεθούν όλα αυτά, αυτό που μένει είναι οι καταστάσεις. Η εικόνα. Αυτό που λέμε πείρα. Πείρα που φαίνεται από το πόσο καλοντυμένος και σίγουρος ήταν ο προπονητής και θρύλος αυτής της ομάδας, ο μέγας Ζινεντίν Ζιντάν, που έγινε ο κόουτς με τα περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών στην ιστορία της Ρεάλ και ένας από τους τρεις με τα πιο πολλά γενικώς: μόνο ο Κάρλο Αντσελότι και ο Μπομπ Πέισλι έχουν τα ίδια, ο πρώτος με τη Μίλαν και τη Ρεάλ και ο δεύτερος με τη Λίβερπουλ. Πάρα πολύ σύντομα, ο Ζιντάν, που εγώ τον είχα να πηγαίνει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι κάπου τον Γενάρη του 2017, όταν πρωτανέλαβε, είναι ένα προπονητικό έμβλημα, ένας διαχειριστής της πιο δύσκολης ομάδας να κοουτσάρει κάποιος, ένας τύπος που ακόμα και αν πρέπει να αφαιρέσει το κίνητρο που η ίδια η προσωπικότητά του δίνει στους παίκτες του, την αφοσίωση που πρέπει να δείξουν, ακόμα και αν πρέπει να πραγματευτεί με την αντιπάθειά τους προς το πρόσωπό του, ένα φυσικό στιγμιαίο επακόλουθο της συνήθειας, η οποία απορροφά και τον τελευταίο κόκκο πρωτοτυπίας, τους βάζει να αντιμετωπίσουν τους εαυτούς τους και να βλέπουν πέρα από την καθημερινή διακύβευση, τους βάζει, δηλαδή, να σκαλίζουν τη θεϊκή υπόστασή τους, διότι περί αυτού πρόκειται, όταν σε μνημονεύει η ιστορία. Δεν σου παρέχει μόνο τη χαρά να τα καταφέρνεις, να είσαι ο πρώτος στην Ευρώπη και κατά πάσα πιθανότητα στον κόσμο, αλλά σου δίνει και το προνόμιο να σε θυμούνται, να σε προσέχουν, να κάνουν αφιερώματα κάθε που έρχεται ο Μάης, ένας μήνας που αγαπάει τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Ζιντάν, δυσυπόστατος κοινωνικά, βάζει την κοσμοπολίτη φυσιογνωμία (αναντίρρητα ένα υπέροχο προσόν) να δουλέψει, αλλά όταν χρειάζεται έχει κάβα το αλγερινό ταμπεραμέντο, το οποίο πιθανώς χρησιμοποιεί για να δείξει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να διαλύσει την ονειροπόληση. Εν τω μεταξύ, στα πιο της ατμόσφαιρας Ρεάλ, είναι αδύνατος και καλοσυντηρημένος, σχεδόν πάντα καλοντυμένος και παραμένει έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, όποιο κι αν είναι αυτό. Δεν έχει δει κανείς το πουκάμισο να του βγαίνει από το παντελόνι. Στον Ολυμπιακό έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο, την εποχή Μίτσελ, ο οποίος έφερε την αύρα της προσωπικότητας που είναι Ρεάλ σε βάθος, όχι απλώς έχει παίξει σε αυτήν. Ο Ζιντάν είναι Ρεάλ σε βάθος, αναμφισβήτητα. Στην κλίμακα του ποδοσφαιρανθρώπου, του πόσο του ταιριάζει το σπορ αβίαστα, ελάχιστοι πάνε κοντά του, πιθανώς μόνο ο μακαρίτης ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν γεννημένος για να βρίσκεται περιμετρικά και βαθιά του παιχνιδιού σε κάθε έκδοσή του περισσότερο από τον Ζιντάν, αλλά και πάλι δεν είχε αυτό το αλήτικο που ο Ζιντάν ενδεχομένως έχει διαθέσιμο.

Ηθελημένα, ξεχάστηκε ο 13ος -όσα και τα τρόπαια της ομάδας- παίκτης της Ρεάλ στον τελικό με τη Λίβερπουλ στο Κίεβο. Το σύμβολο του οργανισμού, ο γίγαντας Σέρχιο Ράμος, ο αναμφισβήτητα κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία του. Που έκανε άλλη μία μεγαλόπρεπη εμφάνιση σε τελικό (την τέταρτη σε ισάριθμα τέτοια ματς), που χρεώνεται, μεν, την πιο στενάχωρη ιστορία του τελικού του Champions League απέναντι στη Λίβερπουλ, αλλά που και ο ίδιος έφτασε τα 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών, απαξάπαντα ως αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Ράμος βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Ισπανίας εδώ και 13 χρόνια, από το καλοκαίρι του 2005 και, όπως κάποιος μπορεί να κατανοήσει, τα πρώτα… 10 χρόνια ήταν δύσκολα. Έζησε εφιαλτικές στιγμές, από τους αποκλεισμούς από τη Λυών και τη Γιουβέντους ως τα 6 της Μπαρτσελόνα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Αν και στη Ρεάλ Μαδρίτης οι τίτλοι έρχονταν με το σταγονόμετρο, ο Ράμος διέπρεπε είτε ως δεξιός μπακ χαφ ή ως στόπερ, παρά το γεγονός ότι η μοίρα των αμυντικών των «μερένχες» ήταν να στήνονται ψηλά στο κέντρο, όταν η ομάδα τους είχε την μπάλα. Η έλευση του Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο το άλλαξε αυτό. Στην πραγματικότητα, κατεβάζοντας τις άμυνες ζώνης σε μήκος και πλάτος που θα είχε μία… φυσιολογική ομάδα, έδωσε στον Ράμος την ευκαιρία να κοινωνήσει όλες τις αρετές του: τα θαυμαστά αντανακλαστικά, την επικοινωνία με τον τερματοφύλακα και τους άγιους χαφ, το θέμα των οποίων ουσιαστικά λύθηκε όταν η Ρεάλ έφερε τον Λούκα Μόντριτς, όχι ακόμα μία απλή μεταγραφή, την αθλητικότητα και την έκρηξη, την έφεση στο γκολ στα ανεβάσματά του, την έφεση στο γκολ αργά στο ματς, φυσικά την τεχνική, δώρο από το παλιό ισπανικό στυλ, αλλά και την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση, επίσης ένα προβάδισμα που του έδωσε η νέα Ισπανία, της τετραετίας 2008-12. Μαζί, ασφαλώς, με τον ανταρτοπόλεμο και το σκληρό παιχνίδι, από το οποίο δεν έχει βγει αλώβητος, καθώς μετρά ήδη 24 κάρτες κόκκινες με τη φανέλα της Ρεάλ. Τίποτα, για το υψηλό ρίσκο που βγάζει στα σχεδόν τετρακόσια ματς. Μία κάθε δεκαοκτώ ματς.

Ο Ράμος δούλεψε, το να είναι εκεί. Σε αυτό το σημείο. Το 2012, πρέπει να το θυμάστε, έγινε viral με το χαμένο πέναλτι στη διαδικασία του δεύτερου ημιτελικού με την Μπάγερν. Ένα μήνα μετά σχεδόν, έκανε ένα πέναλτι όπως του Πίρλο, λίγες μέρες μετά τη εκτέλεση του Πίρλο με την Αγγλία, στον ημιτελικό με την Πορτογαλία. Σε μόλις ένα μήνα. Διάστημα που έχεις μόλις αρχίσει να συνειδητοποιείς το μέγεθος της αποτυχίας. Αυτή παραμένει η μεγαλύτερη μαγκιά στην καριέρα του, διότι είναι στημένη μπάλα και όχι ροή παιχνιδιού. Η ροή (πρέπει να) μας αποθαρρύνει από το να μιλάμε για προσωπικότητες και αξίες. Η στημένη μπάλα, όχι. Πάει εκεί που τη στέλνεις. Τη στέλνεις εκεί που σου δίνει εντολή ο εγκέφαλος, με τη διαφορά ότι πρέπει να υπερβείς τα πάντα. Τη μνήμη, την ενδεχόμενη δυσαρέσκεια που αυτή απορρέει, το φόβο από το ύψος της στιγμής και ότι θα αλλάξει η ζωή σου. Σε εκείνο το ματς με τους Πορτογάλους ο Σέρχιο Ράμος έγινε πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Τώρα, βέβαια, είναι σπουδαίος και λογίζεται το σύμβολο της Ρεάλ Μαδρίτης. Ξανθός, φανατικός και άφοβος. Το όνειρο του Σαντιάγκο Μπερναμπέου, ό,τι έχει κάποιος στο μυαλό του για παίκτη της πιο σημαντικής ομάδας από καταβολής ποδοσφαίρου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή