Οι Αργεντινοί είναι τυχεροί, επειδή με νίκη επί των Νιγηριανών ίσως έχουν τον πρώτο λόγο για την πρόκριση στη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ακόμα κι αν θεωρηθεί δεδομένο ότι οι Κροάτες θα καθίσουν να χάσουν από τους Ισλανδούς, οι πιο αφελείς (και με σφραγίδα πια, αφότου οι Σλοβένοι κατέκτησαν το περυσινό Ευρωμπάσκετ) πρώην Γιουγκοσλάβοι στον αθλητικό στίβο πιθανώς θα φροντίσουν να μη χάσουν περισσότερο από 1-0. Είναι θέμα ρυθμού, για συγκεκριμένες περιπτώσεις. Σε κάποιο σημείο θα πρέπει να πονηρεύεσαι, αν είσαι ικανός να γυρίσεις τον διακόπτη. Η Κροατία είχε αποκλείσει, το 1998, τη Ρουμανία στη φάση των «16» στη Γαλλία, η οποία έχασε το μομέντουμ που είχε από τον όμιλο, με τη νίκη επί της Αγγλίας κυρίως, μόνο και μόνο επειδή οι παίκτες της αποφάσισαν να βάψουν τα μαλλιά τους πλατινέ. Έμοιαζε με όρκο νίκης, αλλά στην πραγματικότητα τους έβγαλε από την ισορροπία τους. Και αυτή δεν είναι η μόνη φορά.
Για μία εθνική ομάδα που λογίζεται μεγάλη και έχει να πάρει οποιονδήποτε τίτλο από το 1993 σε αμιγώς ποδοσφαιρική διοργάνωση (αν και πρέπει να μετράνε τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια του 2004 και του 2008), οι δεύτερες ευκαιρίες και τα δώρα είναι για να λαμβάνονται. Δεν νοείται διαφορετικά η σπουδαιότητα στον αθλητισμό. Αλλιώς το μέγεθος θα είναι ψευδεπίγραφο. Η Αργεντινή βρίσκεται στη θέση να παίζει ένα παιχνίδι που κατά πάσα πιθανότητα αν το νικήσει θα περάσει στη φάση των «16», την Τρίτη στις 21:00 με τη Νιγηρία, επειδή η τελευταία νίκησε την Ισλανδία 2-0. Η Αργεντινή δεν έχει αντιμετωπίσει ούτε τη… Γερμανία όσες φορές έχει αντιμετωπίσει τους «Αετούς» στα Παγκόσμια Κύπελλα, που λέει ο λόγος. Όντως, με τους Γερμανούς έχει παίξει 6 φορές, αρχής γενομένης από το 1958 και το 3-1 υπέρ των Ευρωπαίων και πηγαίνοντας στους 3 τελικούς, του 1986, του 1990 και του 2014 και στους δύο προημιτελικούς, του 2006 και του 2010 (ρεκόρ 1-5). Με τους Νιγηριανούς αυτή θα είναι η πέμπτη αναμέτρηση, κάτι σχεδόν πιο εντυπωσιακό, αφού είναι προϊόν κληρωτίδας. Όλα τα ματς έγιναν για τους ομίλους. Η Νιγηρία έχει βρει μπόσικη την Αργεντινή μόνο στους Ολυμπιακούς του 1996, όταν κατάφερε να την νικήσει στον τελικό της Ατλάντας. Στα Παγκόσμια Κύπελλα έχει χάσει το 1994 και το 2002, την πρώτη φορά με σκορ 2-1 (στο τελευταίο παιχνίδι του Ντιέγκο Μαραντόνα με την εθνική ομάδα, όταν έβγαλε την ασίστ στον Κλαούντιο Κανίγια για το δεύτερο γκολ πιάνοντας κότσο τους Νιγηριανούς, αφού η μπαλιά προήλθε από στημένη φάση στην οποία, ελάχιστα πριν δώσει την μπάλα, έκανε τη χαρακτηριστική χειρονομία για ηρεμία στο παιχνίδι) και τη δεύτερη με σκορ 1-0, μία νίκη που, πάντως, δεν έδωσε στους Αργεντινούς το προβάδισμα για πρόκριση. Σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας, ήταν η τελευταία φορά που έπαιζε η Αργεντινή για πρόκριση στη φάση των «16» τελευταία αγωνιστική. Τότε ήταν η Σουηδία και τότε η «αλμπισελέστε» έπαιζε μόνο για τη νίκη. Το τελικό 1-1 την άφησε εκτός νυμφώνος και έφερε μία πολύ ωραία ελληνική τηλεοπτική σκηνή, αφού στην εκπομπή «Τόρα Τόρα Τόρα», με τον Αντώνη Πανούτσο και τον Αντώνη Καρπετόπουλο, τα δάκρυα του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα συνδυάστηκαν με το «θέλω το χέρι σου ν’ αφήσω» του Αντώνη Ρέμου.
Ωστόσο, την έχει αντιμετωπίσει άλλες δύο φορές, σύνολο, δηλαδή, πέντε με την επικείμενη αναμέτρηση της Τρίτης. Στη Νότια Αφρική το 2010, όταν και νίκησε 1-0, αλλά και στη Βραζιλία το 2014, όταν και κατάφερε να επικρατήσει 3-2. Τέσσερα παιχνίδια, τέσσερις νίκες, καμία, όμως, με πάνω από ένα γκολ διαφορά, ό,τι μπορεί, δηλαδή, η Αργεντινή να χρειαστεί το βράδυ της Τρίτης.
Δύσκολα μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι η Αργεντινή μπορεί να παράγει το ποδόσφαιρο αυτών των περιορισμένων δυνατοτήτων μόνον. Αφού λοιπόν της δίνεται η ευκαιρία και δεν είναι ήδη αποκλεισμένη, πρέπει να είναι αποφασισμένη να σκοτώσει τον ευεργέτη της, σε αυτήν την περίπτωση τη Νιγηρία, η οποία επικράτησε 2-0 της Ισλανδίας και ακόμα και με ισοπαλία προκρίνεται στους «16», κάτι που έχει να καταφέρει από το 1998 και μόνο τότε. Η Αργεντινή δεν πρέπει να νιώθει απλώς υποχρεωμένη να νικήσει, αλλά με έναν τρόπο τυχερή, ειδικά από τη στιγμή που το ίδιο το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα της βαθιάς πεποίθησης πως οι ιστορίες φέρνουν μαζί τους οιωνούς, σημάδια από τη μοίρα και ένα μέλλον που, παρ’ ότι για το ανθρώπινο είδος είναι άδηλο, κάποιος το έχει ήδη δει να συμβαίνει, ίσως και να το έχει σχηματίσει με τέτοιον τρόπο που η αλληλουχία των γεγονότων το κάνει απλώς πιο εντυπωσιακό. Η Νιγηρία, με τούτα και με εκείνα της, δεν φέρει μαζί της την ποιότητα των ομάδων της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ωστόσο υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη ως πολύπειρο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και, σε κάθε περίπτωση, έχει έναν εγωισμό που το βέλος της κοινής αίσθησης ότι η Ισλανδία ήταν φαβορί στο μεταξύ τους παιχνίδι χτυπάει κέντρο. Στην τελική, η Νιγηρία ξέρει πώς να παίζει ένα παιχνίδι τέτοιας διοργάνωσης, έχει πάει σε έξι από τα επτά τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα και μπορούσε να ματσάρει σε δύναμη την Ισλανδία, ένα βασικό κομμάτι. Οι Βόρειοι μπορούν να κάνουν δύσκολη τη ζωή ενός ισχυρού αντιπάλου διότι μπορούν να τον φοβίσουν με τη φυσική δύναμή τους, αλλά σίγουρα δυσκολεύονται περισσότερο να κάνουν παιχνίδι με έναν αντίπαλο ισοϋψή. Είναι τι σου ταιριάζει και η Νιγηρία ενδεχομένως ταιριάζει περισσότερο στην Αργεντινή, όχι σε ό,τι αφορά το αμιγώς αγωνιστικό κριτήριο απαραιτήτως, αλλά κυρίως στην προσήλωση. Όταν έχεις έναν παίκτη που από πολύ καλός έγινε σπουδαίος, σε σημείο που από αρκετούς να λογίζεται ακόμα ο καλύτερος όλων των εποχών (διότι οι άνθρωποι είναι καλάμια και κινούνται στην κατεύθυνση του ανέμου, δηλαδή των γεγονότων, και αλλάζουν άποψη με περισσή ελαφρότητα), λόγω των στιγμών που μπορεί να αξιοποιεί, στιγμών που δεν βρίσκονται στην προπόνηση ή σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο, τότε πρέπει να φαντάζεσαι πως μία ή δύο στιγμές, που η Νιγηρία θα χάσει την αμυντική ισορροπία της, ο Λιονέλ Μέσι θα έχει την ευκαιρία να τις εκμεταλλευτεί. Τον ίδιο, άλλωστε, αφορά περισσότερο η ροή της ποδοσφαιρικής ζωής στη Ρωσία. Του δίνεται η ευκαιρία να μην τελειώσει το ποδόσφαιρο με την εθνική ομάδα της χώρας του επιστρέφοντας τόσο πρόωρα, πριν καν βγουν, δηλαδή, δύο εβδομάδες απο τις 31 μέρες που κρατά η διοργάνωση, και να μπει στα νοκ άουτ, έστω αντιμετωπίζοντας τους Γάλλους, εκεί που θα είναι πραγματικά επικίνδυνος, απέναντι σε μία ομάδα που θα είναι φαβορί και θα πρέπει να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Αυτό θα θυμίζει την ιστορία του Ζινεντίν Ζιντάν το 2006, μόνο που τότε ο Γάλλος έπαιζε τα τελευταία παιχνίδια του στο ποδόσφαιρο και λόγω κίτρινων καρτών είχε χάσει το ματς πρόκρισης με το Τόγκο, αλλά κυρίως, μια και πρόκειται για περισσότερο συγγενές παράδειγμα, την εθνική Αργεντινής του 1990, που από τη μία στιγμή στην άλλη η φαινομενική βραχύχρονη πορεία της την έβγαλε στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου και τους λυγμούς του Ντιέγκο Μαραντόνα για την ήττα με σκορ 1-0 από τη Δυτική Γερμανία. Θα είναι, επίσης, μία άλλη άποψη, καθώς ο Μέσι θα βρίσκεται στην πλευρά του αουτσάιντερ σε νοκ άουτ, μόνο που πρώτα πρέπει να κάνει αυτό εδώ.
Το 1990 η Αργεντινή υπέφερε σε όλη τη διοργάνωση. Είχε χάσει από το Καμερούν 1-0 στην πρεμιέρα και στο δεύτερο παιχνίδι ο διαιτητής αρνήθηκε ένα οφθαλμοφανές πέναλτι στη Σοβιετική Ένωση από ένα χέρι του Μαραντόνα πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή του τέρματος της «αλμπισελέστε». Αυτό το 2-0 και το 1-1 με τη Ρουμανία έδωσαν στην Αργεντινή την πρόκριση ως τρίτη και την έστειλαν πάνω στη Βραζιλία. Από τότε άρχισαν τα θαύματα. Το σόλο του Μαραντόνα και η ασίστ στον Κανίγια για το μόνο γκολ της αναμέτρησης, οι αποκρούσεις του Σέρχιο Γκοϊκοετσέα σε διαδοχικές διαδικασίες των πέναλτι, με τη Γιουγκοσλαβία και την οικοδέσποινα Ιταλία σε προημιτελικό και τελικό. Αντικειμενικά, είναι δύσκολο να βρεις χειρότερη ομάδα να έχει φτάσει σε τελικό από αυτήν την Αργεντινή. Συν τοις άλλοις, είχε ήδη κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, οπότε δεν κυνηγούσε την επιβεβαίωση που ο ίδιος ο Μέσι κυνηγά, λόγω της έλλειψης διεθνών τίτλων.
Όπως, όμως, ήρθαν τα πράγματα, η Αργεντινή παίζει ένα πολύ κρίσιμο παιχνίδι έχοντας το λιγότερο δυνατό άγχος, ή μάλλον έχοντας τη δυνατότητα να μην είναι αγχωμένη σε σημείο… ντιβανιού. Η προοπτική που δημιουργεί η ευκαιρία η οποία σου προσφέρεται μπορεί να γίνει αγχολυτική. Αν κάποιος αναρωτιόταν πώς θα ήταν δυνατόν να ξεφορτωθεί αυτόν το βραχνά που είχε πριν ακόμα αρχίσει η διοργάνωση, τις απαντήσεις δίνει η ίδια η ζωή. Ακόμα και αυτά που ακούγονται, για την έλλειψη πειθαρχίας απέναντι στον προπονητή, Χόρχε Σαμπάολι, θα μπορούσαν να αποτελούν υπερβολή, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εξαγωγή συμπερασμάτων και αν είναι εχέγγυο αποτυχίας. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποια από τις εθνικές Αργεντινής που έχω δει να λειτουργεί σε ύφος κολεγίου, ως εκ τούτου δεν γίνεται να προεξοφληθεί ότι επειδή το περιβάλλον της ομάδας μοιάζει τοξικό αυτό φέρνει απαραιτήτως μαζί του κάποια οδυνηρή στιγμή. Κατά κανόνα αυτό συμβαίνει, αλλά όχι στο σημείο που δεν έχουν βεληνεκές οι εξαιρέσεις.
Τις απαντήσεις, λοιπόν, έδωσε η ίδια η ζωή. Με τη μορφή της Νιγηρίας, η οποία κράτησε την Αργεντινή στο κόλπο, μόνο που αυτή είναι που πρέπει η «αλμπισελέστε» να νικήσει για να περάσει στα νοκ άουτ. Και μετά να βρίσκεται σε ιερή αποστολή, με το μαχαίρι στο στόμα.
