Μικρό δείκτη δυσκολίας έχει το να εκμανεί ο κόσμος εις βάρος της Ρεάλ Μαδρίτης. Της μόνης, όπως γράφτηκε και στο προηγούμενο, αποτυχημένης ανάλυσης, κείμενο για τους προημιτελικούς του Champions League, ειλικρινούς ομάδας. Αυτό που βλέπεις είναι: δεν είναι κάνας μεγαλοκαρχαρίας που επειδή δεν πήρε το πιο χοντρό κομμάτι στην πίτα διαμαρτύρεται σαν ποπολάρος, δεν είναι ένα κλαμπ που τίθεται απέναντι στη δικτατορία για να κάνει μεταγραφές με την ανοχή και την ώθηση του δικτάτορα, δεν έχει Σαουδάραβες ιδιοκτήτες, δε λέει όχι σε διαφημίσεις, κάνει προεδρικές εκλογές και ο πρόεδρος υπόσχεται παίκτες και τίτλους. Είναι τόσο κρυστάλλινος σύλλογος, σε ό,τι πρεσβεύει, που στ’ αλήθεια είναι αδύνατον να μην της το δώσεις αυτό. Μόνο και εξ ονόματος, η Ρεάλ Μαδρίτης είναι εντελώς γαλαζοαίματη. Δεν έγινε τώρα. Είναι εδώ και κοντά 70 χρόνια, λίγο αφού ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου ανέλαβε την προεδρία της ομάδας.
Οπότε δε θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το πώς το ελληνικό κοινό αποδέχθηκε το πέναλτι που δόθηκε στις καθυστερήσεις του δεύτερου προημιτελικού του Champions League στο «Μπερναμπέου», όταν ο Μπενατιά ανέτρεψε τον Λούκας Βάθκεθ στις καθυστερήσεις. Με το σκορ στο 0-3, η Γιουβέντους είχε φέρει το ζευγάρι σε παράταση. Το μόνο που έμενε ήταν το σφύριγμα του διαιτητή. Μέχρι που ο Μπενατιά έκανε πέναλτι στον Βάθκεθ. Διότι έκανε.
Στο Champions League τα πέναλτι δεν τα δίνουν οι διαιτητές, αλλά οι βοηθοί. Το μένος για τον Όλιβερ είναι μη ισχύον, υπό την έννοια ότι ο Άγγλος περίμενε τα δύο απαραίτητα δευτερόλεπτα ώστε να του δώσει σήμα ο βοηθός. Και ο βοηθός είδε ό,τι έγινε: ότι ο Μπενάτια δεν βρήκε μπάλα. Ακόμα και αν η σπρωξιά δεν είναι πέναλτι, η κλωτσιά στο στήθος του Βάθκεθ είναι. Αν με ρωτήσει κάποιος, δεν έπρεπε να δοθεί. Αυτό όμως δεν εκπορεύεται από την ακρίβεια του νόμου τόσο όσο από το ρομαντισμό του φιλάθλου.
Τώρα, υπάρχουν δύο τινά. Το «δεν το δίνεις», που ο περισσότερος κόσμος ρέπει και ο πανηγυρισμός του Κριστιάνο Ρονάλντο, που επικρίθηκε από ανθρώπους που δεν τους λες ασόβαρους και που αρέσκονται σε εποικοδομητική κριτική.
Ερμηνεία είναι η προσωπική διάσταση. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο συγκλονιστικό σπορ διότι ακόμα και οι οφθαλμοφανείς παραβάσεις μπορούν να σχετίζονται και να κρίνονται με βάση το συναισθηματικό κριτήριο. Δεν ξέρουμε προφανώς τι υπάρχει από πίσω, αν έχουν δοθεί εντολές (το θεωρώ απίθανο), όμως αν μπορούσα να διαλέξω την εθνικότητα ενός διαιτητή για να σφυρίξει την ομάδα μου σε ένα πολύ κρίσιμο ματς, θα επέλεγα Άγγλο. Θα ήθελα οπωσδήποτε κάποιον με τη διάθεση να παίξει 50-50, παρ’ όλα αυτά θα έχανα την ευαισθησία που κάποιος άλλος διαιτητής θα επεδείκνυε σε ανάλογη φάση με εκείνη της ανατροπής. Ένας νότιος αποκλείεται να έδινε τέτοιο πέναλτι σε τέτοιο ματς, όχι διότι θα ήθελε να το καταπιεί αλλά, κυρίως επειδή θα συναισθανόταν αυτό που ένιωθε ο κόσμος, δηλαδή τον άθλο που έκανε η Γιουβέντους, κάτι που έμοιαζε ασύλληπτο πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, και δεν θα ήθελε να κρίνει το παιχνίδι από την άσπρη βούλα. Αλλά αυτό θα προέκυπτε από τα προσωπικά δεδομένα, που δεν θα απέρρεαν από το λατινικό dura lex sed lex, δηλαδή το σκληρός νόμος αλλά νόμος, στον οποίο οι Άγγλοι είναι ανένδοτοι, ακόμα και αν αυτός έχει αποβεί μοιραίος πλειστάκις για την εθνική ομάδα τους. Το πέναλτι που «δεν δίνεις» εξαρτάται από το διαιτητή, πιθανότατα δεν αφορά μόνο στους κανονισμούς, αφού είναι μία κατάσταση ξεκάθαρα υποκειμενική. Το πέναλτι αυτό δεν το δίνεις συνεπάγεται μία κατάσταση αόριστη, όπως και το πέναλτι αυτό το δίνεις. Έχει και λίγη πλάκα, άλλωστε: Στα τρίσβαθα του οργανισμού Γιουβέντους, στην ιστορία του όλη, στη διδαχή της αμυντικής προσήλωσης και πώς εξυφαίνεις μέσα από τα μετόπισθεν έναν τεχνητό πανικό, στην επικείμενη σπουδαιότερη στιγμή της ιστορίας της (ακόμα και αν αυτό σήμαινε να κρατήσει το σκορ στο μισάωρο της παράτασης και να πάει στη διαδικασία των πέναλτι για να πετύχει μία ανεπανάληπτη ραψωδία, κυριολεκτικά ανεπανάληπτη), πώς στο καλό, στο ύψος της μικρής περιοχής βρίσκεται ένας Μαροκινός; Πού είναι, όταν τη χρειάζεσαι, η κλοουνίστικη ψυχραιμία των Ιταλών αμυντικών; Ό,τι και να έχει μάθει ο Μπενατιά από τον Κιελίνι, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένας ξένος στόπερ στην αμυντική γραμμή αυτής της ένδοξης ομάδας, που από τον Γκαετάνο Σιρέα ως τον Τσίρο Φεράρα και από τον Κλαούντιο Τζεντίλε ως το BBC (Μπαρτζάλι, Μπονούτσι, Κιελίνι) βοήθησε όσο οποιαδήποτε άλλη ιταλική στο πιο αναγνωρίσιμο ποδοσφαιρικό στοιχείο της χώρας; Αυτή η φάρσα είναι αρκούντως γοητευτική, μία λεπτή τιμωρία και είναι μάλλον βέβαιο ότι ψελλίζει πως δεν υπάρχουν οι κλασάτοι Ιταλοί αμυντικοί σε έξαρση πια.
Σε ό,τι αφορά τον πανηγυρισμό του Κριστιάνο Ρονάλντο, φαντάσου να είσαι 19 χρόνων, η κοπέλα σου να έχει καθυστέρηση που καταντάει ανυπόφορη, να θέλει να κρατήσει το παιδί αν είναι έγκυος, να μην έχεις κοιμηθεί για 72 ώρες και τελικά να μαθαίνεις από την ίδια, ένα ευλογημένο πρωί, ότι ήρθαν οι Ρώσοι. Θα πανηγυρίσεις μπροστά της, ακόμα και αν αυτό σημαίνει, που θα σημαίνει, το τέλος της σχέσης σας. Τώρα προσομοίωσε καμιά εκατοσταριά κλωτσιές, άλλα τόσα ιταλικά μπινελίκια, ένα ματς εντελώς στραβό που το αντίθετο αποτέλεσμα από μία πρόκριση θα ήταν ένα απίστευτο στίγμα ντροπής στη μεγαλειώδη καριέρα σου, βάλε στο λογαριασμό ότι, μέσα σε όλα και την ευνοϊκή συγκυρία, πρέπει να εκτελέσεις το πέναλτι πρόκρισης στο 93’, ότι δεν επιτρέπεται να το χάσεις διότι παρ’ όλο που οι συνθήκες είναι ευνοϊκές μπορεί να αλλάξουν σε 5 δευτερόλεπτα, οπότε όχι μόνο να έχει χάσει η ομάδα σου την πρόκριση μέσα στην έδρα της αλλά να είσαι εσύ ο μόνος μοιραίος… Ίσως η αντίληψη που υπάρχει για το τι πρέπει να κάνει ένας ποδοσφαιριστής είναι εσφαλμένη, ίσως και από την ηθική πλευρά να είναι too much η αντίδραση, αλλά ουσιαστικά δεν γίνεται να μπει στη συζήτηση ότι κάποιος άλλος θα το έκανε διαφορετικά, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά ξέρωγω αντιλαμβανόμενος κάποιο δράμα του αντιπάλου. Αυτό θα ήταν μία παραδοχή της εύνοιας, κάτι που δεν μπορείς να το βρεις από το 5Χ5 στου Ρέντη ως, φυσικά, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Στους περισσότερους οπαδούς αρέσουν τα τσογλάνια και αν δεν μπορούν να συνηθίσουν ένα τσογλάνι λόγω ωραιοπάθειας δεν το καθιστά λιγότερο τσογλάνι από τα άλλα. Μάλιστα, το καθιστά περισσότερο: στην καριέρα του ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει βάλει 119 γκολ στο Champions League, τη στιγμή που ο Λιονέλ Μέσι έχει 100, ενώ μόλις 1,5 χρόνο πριν υπήρχε θέμα για το ποιος θα τα έφτανε πρώτος, έχει κατακτήσει τέσσερα τρόπαια και με τη μικρή Πορτογαλία έχει πάρει το Euro, οι αριθμοί του κάθε χρονιά είναι απίστευτοι, η επιρροή του στα μεγάλα ματς εξοντωτική και αν κατακτήσει φέτος το Champions League θα έχει τόσα Κύπελλα Πρωταθλητριών όσα ο Αλφρέντο ντι Στέφανο, άλλοι 7 παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης από το 1955 έως το 1960, o Πάολο Μαλντίνι και ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Οπότε, είναι τουλάχιστον παράλογο κάποιος να μιλάει για κομψότητα όταν, μέσα στις αδυσώπητες ειδικές συνθήκες του ματς διακυβεύονται τόσα πολλά σε ατομικό επίπεδο και όταν, εν πάση περιπτώσει, πανηγύρισε με την ομάδα του χωρίς να προσβάλλει κάποιον αντίπαλο και, έπειτα, έδωσε τα συγχαρητήριά του στον Τζίτζι Μπουφόν σε ένα πολύ θερμό ασπασμό.
