Από το 1999 και μετά παρακολουθώ τους τελικούς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Και όταν λέω παρακαλουθώ, εννοώ έχω εικόνες, έχω μνήμες. Όχι από αναφορές μεγαλυτέρων σε συζητήσεις ή από αναζητήσεις στο youtube. Εικόνες καθαρές στο μυαλό μου. Ομάδες, παίκτες, προπονητές, στιγμές, φάσεις, και σιγά σιγά όλο το παιχνίδι. Από το ’99 και έπειτα τα βράδια που έχει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ δεν κανονίζω να κάνω κάτι άλλο, απλά κάθομαι να δω τον τελευταίο σπουδαίο αγώνα της χρονιάς.
Κάποιοι από αυτούς τους 18 τελικούς ήταν απλά καλοί. Κάποιοι προβλέψιμοι στο αποτέλεσμα. Κάποιοι έως και αδιάφοροι (συγγνώμη για τη λέξη).
Κάποιοι όμως από αυτούς ήταν ένα “όνειρο”. Τελικοί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα τους θυμάσαι, θες-δεν θες.
2014: Λισαβόνα, Ρεάλ Μαδρίτης-Ατλέτικο Μαδρίτης
“Η κεφαλιά του Ράμος”
Δυο ομάδες από την ίδια πόλη έρχονται αντιμέτωπες στον τελικό. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό, πόσω μάλλον όταν η μία από τις δύο είναι η Ρεάλ του Ρονάλντο, του Μπενζεμά, του Μπέιλ και η άλλη η Ατλέτικο του Τσόλο Σιμεόνε με τα 11 σκυλιά του πολέμου…
Ωστόσο δεν είναι αυτό που κάνει τον αγώνα αυτόν ξεχωριστό.
Oι ομάδες μπαίνουν δυνατά και κάπου στο 36′ ο Γκοντίν με κεφαλιά κάνει το 1-0. Η Ρεάλ πιέζει, χάνει τη μία προσπάθεια μετά την άλλη, αλλά η Ατλέτικο κρατάει με νύχια και με δόντια το 1-0. Το κύπελλο είναι δικό της. Ώσπου στο 93′ ο Σέρχιο Ράμος με κεφαλιά έπειτα από κόρνερ του Μόντριτς κάνει το 1-1 και στέλνει τις δυο ομάδες στην παράταση. Αυτό ήταν. Η Ατλέτικο καταρρέει, στο γήπεδο τα επόμενα λεπτά είναι μόνο μία ομάδα και τελικά η Ρεάλ παίρνει τον αγώνα κερδίζοντας με 4-1.
2001: Μιλάνο, Μπάγερν Μονάχου-Βαλένθια
“Ο δεύτερος χαμένος τελικός της Βαλένθια και ο σκυμμένος Κανιθάρες”
Η μεγάλη ομάδα της Βαλένθια των Μεντιέτα, Αγιάλα, Αϊμάρ καταφέρνει και φτάνει ξανά στον τελικό. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να κερδίσει το τρόπαιο, αφού χάνει από τους Βαυαρούς στα πέναλτι.
Στο τέλος του αγώνα όμως συμβαίνει κάτι ακόμα πιο σπουδαίο από τον ίδιο τον αγώνα. Ο Κανιθάρες, μην μπορώντας να διαχειριστεί έναν ακόμα χαμένο τελικό, σκύβει στο χορτάρι για να “κρυφτεί”, να μείνει μόνος του. Και εκεί ο άλλος σπουδαίος τερματοφύλακας της βραδιάς Όλιβερ Καν (έχοντας και προσωπική εμπειρία) πάει και του συμπαραστέκεται, δείχνοντας σε όλους μας ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι διαρκεί 90 λεπτά, όμως το ήθος και η ανθρωπιά κρατούν για μια ζωή…
2005: Κωνσταντινούπολη, Λίβερπουλ-Μίλαν
“Τα 7 λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου στην Κωσταντινούπολη”
Η Μίλαν μπαίνει στο γήπεδο δείχνοντας για ποιο λόγο έκανε το ταξίδι μέχρι την Τουρκία. Στα πρώτα 45 λεπτά κυριαρχεί και καταφέρνει να πάει στα αποδυτήρια με το εκκωφαντικό 3-0. Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα σκέφτηκε τη στιγμή εκείνη ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Όμως σε τέτοια ματς δεν υπάρχει λογική. Η παρέα του Τζέραρντ, λοιπόν, είχε μεγάλη… τρέλα και καταφέρνει να κάνει το αδιανόητο. Από το 54′ έως το 60′ το ματς γίνεται 3-3!! Το παιχνίδι πάει στα πέναλτι και εκεί επικρατούν οι “Ρεντς”.
1999: Βαρκελώνη, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν
“Τα τελευταία τρία λεπτά στη Βαρκελώνη”
Αυτός είναι ουσιαστικά και ο πρώτος τελικός που θυμάμαι. Θυμάμαι την ανατροπή. Θυμάμαι το ξάφνιασμα στα πρόσωπα των ανθρώπων που παρακολουθούσα μαζί τους. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσαν να συνειδητοποίησουν τι έγινε, τι είδαν..
Αν η Λίβερπουλ το 2005 έκανε το αδιανόητο, η μισητή της αντίπαλος έκανε το ΑΔΥΝΑΤΟ. Έκανε ό,τι έκαναν όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Έβαλε γκολ στο 90′, έκανε την ανατροπή, έκανε τον Καν να είναι σκυμμένος στο χορτάρι.
Η Μπάγερν είναι μπροστά στο σκορ από το έκτο κιόλας λεπτό. Από το 6′ μέχρι το 90′, κυπελλούχος είναι η αυτή. Μα στα επόμενα τρία λεπτα άλλαξαν όλα. Πρώτα ο Σέριγχαμ και μετά ο Σόλσκιερ, οι αλλαγές του σερ Άλεξ, κάνουν το τελικό 2-1. Το κύπελλο πάει στο Νησί και η Μάντσεστερ μπαίνει στο πάνθεον της διοργάνωσης!
2002: Γλασκώβη, Ρεάλ Μαδρίτης-Λεβερκούζεν
“Το αριστερό του Ζιντάν”
Για το τέλος άφησα ένα γκολ που ξεπερνάει διοργανώσεις. Ένα γκολ που μπαίνει εύκολα στο top 10 των καλύτερων γκολ όλων των εποχών. Ένα γκολ το οποίο σε αναγκάζει να γίνεις γραφικός ακόμα κι αν δεν το θες. Ένα γκολ που έχει περιγραφεί με κάθε τρόπο.
Ο αγώνας είναι ισόπαλος 1-1 και λίγο πριν οι δυο ομάδες οδηγηθούν στα αποδυτήρια o Σολάρι “περνάει” την μπάλα στον Ρομπέρτο Κάρλος. Εκείνος, με έναν ανορθόδοξο τρόπο η αλήθεια είναι, μεταβιβάζει στον απελπιστικά μόνο του Ζιντάν.
Και τότε συμβαίνει κάτι το αφύσικο, κάτι το οποίο δεν θα ξαναδούμε ποτέ.
Ο Ζιζού, με την ποδοσφαιρική ψυχραιμία που τον διακρίνει, απλά οπλίζει και βαράει. Δεν κάνει κοντρόλ για να κατεβάσει την μπάλα και να σουτάρει με το καλό του πόδι, το δεξί. Βαράει κατευθείαν στο ψαχνό. Όχι στον δύσμοιρο τον Μπατ, αλλά σε όλους σε εμάς που παρακολουθήσαμε αυτό το αριστούργημα. Βαράει κατευθείαν στο μυαλό και σε κάνει να σκέφτεσαι αν όντως το είδες. Σε μεταφέρει απευθείας στις σκέψεις και στα όνειρα που έκανες μικρός ότι θα σκοράρεις ένα τόσο όμορφο γκολ σε κάποιον σχολικό αγώνα. Ένα γκολ που θα διηγείσαι στα παιδιά σου ότι “έριξε” τη μαμά τους.
Ελπίζω να καταφέρω να δω τόσους κι άλλους τόσους τελικούς “Τσου Λου” και να έχω ακόμα πιο έντονες στιγμές να θυμάμαι από αυτούς.
ΥΓ.:Συγγνώμη αν ξέχασα κάποιον, αλλά είναι οι τελικοί που σημάδεψαν εμένα!
